Zielone drzwi od klatki schodowej nadal są odrapane z jednej strony, sąsiad z trzeciego piętra – jak zwykle o tej porze – spaceruje z jamnikiem Maksiem i rozmawia z panią Michalską z parteru, która oczywiście siedzi na ławce przed naszą kamienicą. Właściwie, już nie naszą...
Niedługo minie rok, odkąd się wyniosłam. Z jedną walizką, w którą upchnęłam całe swoje wcześniejsze życie. Jednak teraz – niczym bohaterka taniego melodramatu – siedzę skulona w aucie i wpatruję się w dom, który był kiedyś moim rajem na ziemi, a po śmierci Piotrusia stał się piekłem...
Odejście synka złamało całe moje życie. Tak bardzo, że uciekłam od męża, bo gdy patrzyłam w jego oczy, widziałam oczy Piotrka, a to za bardzo bolało! Inna rzecz, że po śmierci naszego jedynego dziecka kompletnie przestało nam się z Marcinem układać. co więc robię teraz przed dawnym domem? No... czekam na męża.
Nie rozwiedliśmy się formalnie, a ten rok samotności zwyczajnie uświadomił mi, że nie chcę bez niego żyć. Nie wiem tylko, czy po tym wszystkim, co się między nami wydarzyło, on w ogóle będzie chciał ze mną rozmawiać. Zesztywniała z nerwów siedzę więc w aucie i wypatruję go. Jeśli nie zmienił pracy, powinien za chwilę z niej wrócić...
Co mu powiem? Tego wciąż nie wiem. Za to wspomnienia wracają ze zdwojoną siłą.
W Marcinie zakochałam się od pierwszego wejrzenia, gdy usiadł obok mnie w ławce pierwszego dnia studiów. Szybko okazało się, że strzała Amora trafiła w nas oboje. Ten sympatyczny okularnik błyskawicznie stał się moją drugą połówką.
Ślub wzięliśmy już na drugim roku, a na czwartym urodził się Piotruś. Dzięki pomocy moich i Marcina rodziców żadne z nas nie musiało przerywać nauki. Gdy odbieraliśmy z mężem dyplom ukończenia studiów, Piotruś miał półtora roku.
Patrzyłam na tego cudnego szkraba, patrzyłam na mojego wspaniałego męża i miałam niczym nie zachwianą pewność, że całe moje życie będzie bardzo szczęśliwe! Bo czy mogło być inaczej, kiedy miałam przy sobie takich dwóch wyjątkowych mężczyzn?
Zaraz po studiach oboje z mężem znaleźliśmy dobrą pracę w renomowanej pracowni architektonicznej.
To właśnie wtedy znaleźliśmy tę zabytkową kamienicę z zielonymi, odrapanymi drzwiami. A w niej mieszkanie na pierwszym piętrze, które – jak przystało na parę zdolnych architektów – przerobiliśmy na świetnie urządzone, wygodne i przytulne gniazdko.
Kolejne lata życia tylko utwierdzały mnie w przekonaniu, że jestem dzieckiem szczęścia. Piotruś chował się cudnie, był mądry i kochany. Nam z Jurkiem dobrze się układało i coraz lepiej powodziło. Byliśmy dobrą, szczęśliwą rodziną. Ale licho nie śpi...
Piotruś miał dziewięć lat, kiedy pierwszy raz puściliśmy go samego na kolonie. Wrócił po dwóch tygodniach, cały podrapany i posiniaczony, ale jaki szczęśliwy!
– Mamo, było super. Suuuuper! – zachwycał się pierwszą wolnością.
– To dlatego jesteś taki podrapany? – śmiałam się.
– Musiałem zdobywać kolejne sprawności zucha, a to przecież wymaga poświęceń – mówił z dumą mój syn.
Tuliłam go szczęśliwa, że jest taki dzielny. Siniaki i zadrapania szybko mu poschodziły, ale zgrubienie pod kolanem jakoś zejść nie chciało. I bolało go coraz mocniej. Dziwne to było...
– Proszę jechać do szpitala. Jak najszybciej. Tu ma pani skierowanie – lekarka patrzyła na mnie... jakby ze współczuciem. Prosto z przychodni pojechałam z Piotrkiem do szpitala. Od razu zaczęli go badać. Gdy trzy godziny później lekarz zapraszał mnie do swojego gabinetu, miał bardzo poważną minę.
– Niestety, to rak kości... – powiedział.
Nie zrozumiałam go. Mój roześmiany, energiczny synek ma raka? Nie mogłam w to uwierzyć. A jednak taka była prawda. W ciągu następnych dwóch lat nasza rodzina przeżyła koszmar.
Stoczyliśmy wojnę z okrutnym losem. Wojnę, która z góry była skazana na przegraną.
Na dworze kwitły stokrotki, a jemu przerzuty doszczętnie zniszczyły płuca i kręgosłup. Po jego śmierci słońce dla mnie zgasło. Nie chciało mi się nic. Nie chciało mi się żyć. I te oczy Jurka... Jak oczy Piotrusia. To za bardzo bolało. Wszystko wtedy bolało. A troska męża wyłącznie mnie drażniła.
Siedziałam w domu całymi dniami i myślałam. Z pracy odeszłam jeszcze w czasie choroby synka, więc nie miałam już niczego, co mogłoby mnie zająć, poza złymi myślami.
Trzy miesiące po śmierci synka, napisałam do męża list:
Odchodzę. Nie szukaj mnie, proszę. Wybrałam z konta połowę naszych oszczędności. Przepraszam, ale nie umiem dalej żyć w miejscu, w którym wszystko pachnie moim synkiem. To nie twoja wina... Za jakiś czas się odezwę. Rodzicom wysłałam już list, w którym wszystko tłumaczę. Muszę teraz zostać sama.
Wyjechałam nad morze. Zawsze kochałam Bałtyk. Wierzyłam, że blisko bezmiaru wody odnajdę jakąś równowagę. Jakąkolwiek...
Wynajęłam malutkie mieszkanko blisko plaży i zaczęłam nowe życie. Życie, które przez pierwsze miesiące ograniczało się do wegetacji. Coś tam jadłam, czasem spałam, całe godziny spędzałam, chodząc brzegiem morza. Starałam się tak zmęczyć, żeby nie myśleć, nie czuć. Tylko tęsknoty za synkiem żadne zmęczenie nie umiało pokonać.
Rozdzierała mi serce tak, że aż bolało. Sama nie wiem, kiedy pierwszy raz poczułam, że tęsknię nie tylko za Piotrusiem... Ale też za Marcinem! Ta tęsknota za mężem skradała się powoli, ale w końcu zagościła we mnie na dobre. Każdy kolejny dzień tylko ją pogłębiał.
W końcu zrozumiałam, że co by się nie działo, nie da się uciec od miłości. I teraz siedziałam w aucie skulona ze strachu, czy Marcin w ogóle będzie chciał ze mną rozmawiać?
O jest! Idzie! Na widok męża serce mocniej mi zabiło. Schudł, zmarniał, szedł z nisko spuszczoną głową...
– Marcin! Zaczekaj! – wyskoczyłam z samochodu.
– Basia...? – zatrzymał się zdziwiony.
– Marcin... Ja... Przepraszam! – poczułam, że po policzkach płyną mi łzy.
Nie ominął mnie obojętnie. Nie zarzucił pretensjami. Po prostu podszedł i... przytulił mnie.
– Wróciłaś do domu? – spytał, wycierając mi dłonią mokre policzki.
– Chciałabym... Jeśli się zgodzisz – wyszeptałam.
– Chodź na górę, zrobię herbatę – wziął mnie za rękę.
To idę.
I z nadziei, że może wybaczy mi to, że tak go zostawiłam... Marcin otwiera kluczem zielone drzwi od klatki schodowej. Pani Michalska macha do mnie ze swojego okna. Tłuściutki jamnik Maks biegnie na krótkich nóżkach i ujada radośnie, żeby się ze mną przywitać. Już wiem, że tylko tu jest mój dom! Moje miejsce na ziemi. Pójdę na grób Piotrusia...
– Może potem pójdziemy razem na grób? – mąż chyba czyta w moich myślach. Patrzy na mnie smutno, ale w jego oczach nie widzę złości. Raczej wzruszenie, czułość, prośbę o miłość... Już wiem, że mi wybaczył. Przytulam go mocno.
Barbara, lat 33
Czytaj także:
Właściwie od zawsze wiedziałem, że jestem dzieckiem adoptowanym. Miałem dwóch braci, choć z żadnym z nich nie byłem spokrewniony. Moi przybrani rodzice mieli tylko jedno biologiczne dziecko. Pozostałą dwójkę, Karola i mnie, adoptowali. Było to możliwe dzięki temu, że cieszyli się nieposzlakowaną opinią i uchodzili za ludzi zamożnych jeszcze w czasach PRL-u. Prowadzili niewielką wytwórnię plastikowych zabawek. Jednak po nastaniu nowego ustroju radzili sobie coraz gorzej, aż w połowie lat 90. zbankrutowali. Nastały dla naszej rodziny ciężkie czasy Ale tylko w sensie finansowym. Choć z dnia na dzień staliśmy się dość biedni, to w żaden sposób nie popsuło to naszych stosunków. Nasi przybrani rodzice dali nam tyle ciepła, że nic więcej nie było potrzebne nam do szczęścia. Nigdy też nie przyszło im do głowy, żeby w związku z nastaniem „ciężkich czasów” i tym, że już nie mogli zapewnić wszystkiego swoim pociechom, zacząć faworyzować Janka, swojego biologicznego syna. Ba, nawet mieliśmy wrażenie z Karolem, że czasem starają się nam dać więcej i to my dbaliśmy, żeby nasz starszy brat nie był pokrzywdzony. A my byliśmy szczęśliwi, że mamy prawdziwą rodzinę . I choć właściwie zawsze wiedzieliśmy, że jesteśmy adoptowani, to nigdy w dzieciństwie nie czuliśmy szczególnej potrzeby, żeby poznać nasze biologiczne rodziny. sytuacja stopniowo zmieniła się, gdy zaczęliśmy dorastać. Karol wpadł wtedy w jakieś nieciekawe towarzystwo, parę razy wrócił do domu pijany. Miał kłopoty w szkole i groziło mu wyrzucenie z niej przed maturą. Nasi rodzice bardzo się wtedy o niego niepokoili i dużo rozmawiali o tym, jak mu pomóc. Któregoś wieczoru podsłuchałem przypadkiem ich rozmowę – Wiesz, przestaję wierzyć, że jesteśmy mu w stanie pomóc – martwił się tata. – Ależ co ty mówisz?! – oburzyła się mama. – Nie możemy się poddawać. To...
– Nie zapominaj, że jestem jego matką! – Gośka nie zamierza odpuścić. – Teraz sobie o tym przypomniałaś? Nie znasz go, nie masz nawet pojęcia, jak wygląda twój syn! – Zrobiłam błąd, lecz teraz zamierzam to naprawić – odpowiada. – Nie da się tego naprawić – warczę i podrywam się od kawiarnianego stolika. Niepotrzebnie w ogóle tu przyszedłem. Po co w ogóle zgodziłem się na spotkanie z byłą dziewczyną? – Nie chcemy mieć z tobą nic wspólnego! – rzucam i wychodzę. – Będę o niego walczyć! – słyszę za sobą jeszcze głos Gośki. Dziesięć lat temu byłem świeżo po maturze, zafascynowany starszą od mnie o cztery lata studentką. Zrobiłbym dla niej wszystko, zgodziłbym się na wszystko, o co by mnie poprosiła. Na wszystko tylko nie na to. Kiedy okazało się, że jest w ciąży, rzuciła się do mnie z pretensjami, jakby to była tylko moja wina. – Usunę tę ciążę! – stwierdziła. – Musisz tylko załatwić pieniądze. Nie miałem kasy, ale to nawet nie to było najgorsze. Może i dałoby się jakoś skombinować trochę grosza, ale ja nie chciałem, żeby zabiła moje dziecko. Pragnąłem, żeby się urodziło, żebyśmy je razem wychowywali, patrzyli, jak rośnie, uczy się chodzić, mówić, jak wyciąga do nas rączki i cieszy się na nasz widok. – Głupi szczeniak jesteś – usłyszałem, kiedy jej o tym wszystkim powiedziałem. – Nie mamy pracy, mieszkania, pieniędzy, nic nie mamy, a tobie się rodzinka marzy. Gówniarz – podsumowała. Nie mogłem pozwolić, żeby syn trafił do domu dziecka Może i byłem gówniarzem, może i byłem naiwny, ale z całej siły chciałem, żeby moje dziecko żyło. Sam do końca nie wiem, dlaczego Gośka nie usunęła ciąży. Być może sama tego nie chciała albo tylko mnie straszyła. W każdym razie urodziła Franka wczesną wiosną, a miesiąc później oznajmiła mi,...
Po ślubie – pobraliśmy się z wielkiej miłości – nie od razu myśleliśmy o dzieciach. Daliśmy sobie trochę czasu na bycie tylko we dwoje. Wiedzieliśmy, że kiedy w naszym życiu pojawi się mały człowiek, wszystko będzie inaczej. Kilka lat później zrozumieliśmy, że to był błąd… Gdybyśmy zaczęli starać się o adopcję zaraz po ślubie, udałoby się nam zostać rodzicami… – Na co wy właściwie czekacie? – pytała moja siostra, która, chociaż młodsza ode mnie o dziewięć lat, właśnie nosiła pod sercem swoje trzecie dziecko. – Na właściwy moment. Chcemy być w stu procentach pewni, że jesteśmy gotowi zostać rodzicami – odpowiadaliśmy zgodnie, trzymając się swojej wersji. Marta wzruszała tylko ramionami, bo jej zdaniem nigdy nie było „właściwego” momentu na dziecko. Twierdziła, że gdyby zaczęła się zastanawiać, kiedy warto zajść w ciążę, nigdy nie zostałaby matką. Pięć lat po ślubie zaczęliśmy kompletować dokumentację potrzebną do adopcji. Mieliśmy spore szanse: byliśmy zdrowi, w dobrej sytuacji materialnej i nie upieraliśmy się na niemowlę. Tuż przed tym, kiedy planowaliśmy złożyć papiery, Andrzej uległ wypadkowi. Ale los bywa okrutny i przewrotny… Lekarze na początku mówili, że uda się uratować jego nogę. Robili, co w ludzkiej mocy, żeby jakoś go poskładać. Ale okazało się, że po kilku skomplikowanych operacjach kości się nie zrastają, a tkanki ogarnia martwica. – Amputacja jest koniecznością – usłyszeliśmy. Andrzej po amputacji zamknął się w sobie, wpadł w depresję, nie chciał ze mną rozmawiać. Zapewniałam go, że to nic między nami nie zmieni, że ślubowałam mu miłość „dopóki nas śmierć nie rozłączy” i na pewno go nie zostawię z powodu tego, że stracił pełną sprawność. – Ale wiesz, że teraz szanse na adopcję przepadły na zawsze? –...
