Tak się cieszę, że los postawił na mojej drodze panią Helenkę. Gdyby nie ona, już chyba nigdy nie zostawiłabym swojego dziecka pod czyjąś opieką. Nie po tym, co nas spotkało!
Weszłam do budynku szkoły i usłyszałam znajomy gwar. Trwała właśnie przerwa. Uczniowie biegali po korytarzu. Dziewczynki siedziały na ławce i oglądały jakąś młodzieżową gazetę.
– Dzień dobry! Kiedy wraca pani do pracy? – usłyszałam za plecami znajomy, dziewczęcy głos.
Obejrzałam się. To była Iwonka z piątej klasy, jedna z moich ulubionych uczennic.
– Dzień dobry, Iwonko, wrócę w przyszłym miesiącu albo dopiero po feriach zimowych, jeszcze nie wiem dokładnie – wyjaśniłam.
– Super, nie możemy się doczekać – ucieszył się Michał, największy łobuziak. – A dzidziuś zdrowy? – spytał.
– Tak, na szczęście nie choruje i ładnie się rozwija – powiedziałam.
Lubiłam moich uczniów. Oni także dawali mi sporo dowodów sympatii. Brakowało mi kontaktu z nimi. Mój dyrektor też zachęcał mnie do powrotu. Pozostał tylko problem opieki nad synkiem. W naszym miasteczku nie ma żłobka. Nie mamy też z mężem żadnej babci do pomocy. Moja mama nie żyje, a rodzice męża mieszkają na drugim końcu Polski.
– Wynajmiemy nianię, a ty wrócisz do szkoły, skoro tak bardzo tęsknisz za pracą – stwierdził Marek, mój mąż.
Łatwo powiedzieć, ale żadne z nas nie znało odpowiedniej osoby, która mogłaby i chciałaby zajmować się naszym największym skarbem.
– Popytam znajomych, może nam kogoś polecą – obiecał mąż.
– Marek, ale ja się boję oddać dziecko pod opiekę obcej osobie – martwiłam się. – A jeśli trafimy na jakąś wariatkę?
– Kochanie, nie przesadzaj, jesteś chyba troszkę przewrażliwiona – uspokajał mnie mąż. – Przecież mnóstwo rodzin wynajmuje opiekunki do dzieci.
– To dobra kobieta, wychowała czworo swoich dzieci, ma dużo czasu i potrzebny jej każdy grosz – przekonywała.
Niestety, ta pani nie zrobiła na mnie dobrego wrażenia.
– Taki duży chłopak to już pewnie je kaszę mannę na mleku? – spytała. – Bo moje dzieci wszystkie się na kaszy wychowały, kupowałam dla nich mleko od chłopa ze wsi i gotowałam garnek kaszy – opowiadała.
– Mleko krowie powoduje uczulenia – powiedziałam.
– Bzdura! – kobieta uśmiechnęła się z ironią. – Wychowałam czworo i żadne nie miało uczuleń! Kiedyś, proszę pani, nikt tak się nie trząsł nad dziećmi jak dziś – tłumaczyła. – Wyrosły zdrowe, na tetrowych pieluchach, starsze młodszych pilnowały i dobrze było.
– Ja jednak pani podziękuję – powiedziałam i odprowadziłam ją do drzwi.
– Ale dlaczego mnie pani nie chce? – dziwiła się. – Mam doświadczenie, lepszej niańki pani nie znajdzie!
Wydrukowałam ogłoszenia, że poszukuję opiekunki do dziecka i porozwieszałam je na słupach.
– Ile pani płaci za pilnowanie dzieciaka? – spytała w pierwszych słowach.
– Osiem złotych za godzinę, takie są stawki w tej okolicy, ale muszę najpierw panią poznać – zastrzegłam.
– E, nie, za takie grosze ja się nie będę użerać z brzdącem. W Warszawie nianie zarabiają po dwa tysiące złotych – odparła i rozłączyła się.
Druga kandydatka była emerytowaną nauczycielką. Niestety okazało się, że to schorowana kobieta. Ledwie zdołała wejść do nas na drugie piętro.
– Obawiam się, że to za ciężka praca dla pani – powiedziałam.
– Wcale nie, poradzę sobie – zapewniała. – Takie małe dziecko to wystarczy kołysać w wózku, żeby spało.
Nie pomogły tłumaczenia, że Kacperek już raczkuje i trzeba się nim zajmować więcej niż śpiącym niemowlakiem. Tego samego dnia zgłosiła się do nas bezrobotna absolwentka pedagogiki.
– Bardzo lubię dzieci – zapewniała. – Będę mu czytać bajki, chodzić z nim na spacery i nie pozwolę mu nawet zapłakać.
Zadowolona ustaliłam z dziewczyną zakres obowiązków, dogadałyśmy się co do zapłaty i... wróciłam do pracy.
– Tęskni za panią, to normalne, za kilka dni się przyzwyczai – zapewniała niania.
Miałam wyrzuty sumienia, że przeze mnie mój synek codziennie płacze. „Może jednak za wcześnie wróciłam do pracy?” – zastanawiałam się.
– Zostaw w domu włączoną kamerę i upewnij się, że ta opiekunka właściwie zajmuje się dzieckiem – poradziła mi koleżanka w pracy.
I tak zrobiłam...
– Kacperek zjadł zupkę, spał, bawił się, byliśmy na spacerze – opowiadała niania, gdy wróciłam do domu.
Wieczorem razem z mężem włączyliśmy nagranie i... oniemieliśmy.
Mały pełzał po podłodze i zbierał do buzi wszystkie śmieci. Uderzył się o kant krzesła i rozpłakał, a wtedy niania wyniosła go do drugiego pokoju i zamknęła drzwi. Potem zaczęła grzebać w naszych rzeczach! Przez cały czas słychać było płacz naszego synka. Najciekawszy był moment, gdy niania ubrudziła koła spacerówki ziemią z doniczki i przestawiła wózek w drugą stronę.
– A nam wmawiała, że codziennie spaceruje z małym! – złościł się Marek.
– Podła dziewucha! – ledwie powstrzymywałam łzy. – Marek, co my teraz zrobimy? Przecież rano trzeba iść do pracy!
Ubrałam małego i wyszłam z nim na spacer. Pod blokiem spotkałam mamę mojej przyjaciółki, od lat mieszkającej w USA.
– Jaki fajny bobas! – zawołała, pochylając się nad wózkiem. – Moje wnuki są daleko i tak rzadko je widuję – wyznała.
– A ja właśnie szukam niani dla tego bobasa – powiedziałam.
– Ojej, Beatko, to może ja bym mogła?!
– A pani nie pracuje w kiosku? – zdziwiłam się.
– Już nie, właściciel go zlikwidował, a ja zostałam bez pracy – wyznała smutno.
– To świetnie się składa... – uśmiechnęłam się serdecznie.
I tak pani Helenka, osoba zaufana, którą znam i lubię, została opiekunką Kacpra. Od początku nawiązała z nim dobry kontakt. Z radością obserwuję, jak synek przytula się do nowej cioci. Wychodzę do pracy spokojna, bo wiem, że zostawiam dziecko pod dobrą opieką.
Beata, lat 29
Czytaj także:
Czy jestem dobrym człowiekiem? Uważałam, że nie. Ale jeden dzień, jedno zdarzenie – ta mała dziewczynka i jej biedny ojciec... – to sprawiło, że już nic nie będzie takie samo. Wściekła jak diabli, szybko zbiegałam po schodach. Musiałam odetchnąć świeżym powietrzem, jeszcze chwila, a udusiłabym się w tej umieralni. Zatrzymałam się na moment przed bramą, uniosłam głowę, patrząc w okna tej szarej kamienicy. I przysięgłam sobie, że byłam tu dzisiaj po raz ostatni. Żadna siła mnie nie zmusi, żebym przyszła tu jutro To nie było dla mnie – praca w tym dziecięcym hospicjum. Dla mnie rozrywkowej kobiety, dla której największym jak dotąd problemem było, gdzie iść się zabawić i z kim. A tu proszę, jak na ironię losu, ten ciul sędzia zamienił mi grzywnę na nakaz pracy. I to takiej, która miała służyć społecznemu dobru. No, bo przed sądem wyszła jeszcze sprawa tych alimentów i ten stary piernik – sędzia – nie miał dla mnie litości. Zalegałam z alimentami dla mojej córki , no i fakt, nie kwapiłam się za bardzo do żadnej normalnej roboty. Bo Justynce niczego nie brakowało, pod czułym okiem jej tatusia i dziadków. Nie potrzebowała ani mnie, ani tym bardziej mojej kasy. A dla nich, majętnych sklepikarzy, co tam znaczyło te parę setek, jakie sąd zasądził ode mnie. Dla mnie to była kupa szmalu i wcale nie byłam taka prędka, żeby go oddawać tym nadętym bufonom, to znaczy mojemu byłemu i jego starym. Łapałam jakieś fuchy i się żyło, zresztą kolesie zawsze ratowali w potrzebie . Ale ostatnio coś nie miałam fartu, po rozróbie w dyskotece dostałam zawiasy i grzywnę, no i sama nie wiedziałam jak, ale sąd dopatrzył się tych moich zaległych alimentów. Już bym wolała to odkiblować, ale nie, tak łatwo nie było. Dostałam nakaz pracy, no i trafiłam do tego hospicjum dla dzieci Myślałam, że będę mieć robotę jak salowa w normalnym...
Wszyscy mi mówili, że czwarta klasa to zupełnie inna bajka niż nauczanie początkowe. Maciek będzie miał kilkanaście przedmiotów i nauczycieli, a każdy z belfrów będzie przekonany, że jego przedmiot jest najważniejszy. Codziennie będzie wracał z toną pracy domowej, a ja będę musiała brać homeopatyczne tabletki na uspokojenie, bo podobno są najlepsze. Skończą się piątki i szóstki za ładny rysunek, a zaczną sypać jedynki z niezapowiedzianych kartkówek. Ci, którzy to przerabiali ze swoimi dziećmi, radzili, żebym nastroiła się psychicznie, zarezerwowała mnóstwo czasu na tłumaczenie potęg i ułamków oraz przywykła, że dziecko o jedenastej wieczorem przypomina sobie o zadaniu z techniki do wykonania. – Za moich czasów zajęcia techniczne polegały głównie na szydełkowaniu albo robieniu kanapek, którymi potem częstowało się panią dyrektor – westchnęłam, kiedy Maciuś oznajmił, że musi przeczytać z techniki piętnaście stron w podręczniku, zrobić sześć zadań i przygotować się do testu. – Dobrze, że przynajmniej na plastyce sobie tylko zwyczajnie rysujecie i odpoczywacie – dodałam. – O, właśnie! – syn złapał się za głowę, a na jego twarzy wymalowało się przerażenie. – Zapomniałem, że mam narysować cebulę ze światłocieniami! Mamo, gdzie mój podręcznik?! Tam jest napisane, co to jest światłocień! Muszę to zrobić, bo dostanę jedynkę! Prace domowe to wcale nie największy problem Uznałam, że przynajmniej jeśli chodzi o cebulę ze światłocieniem, to nie muszę dziecku niczego tłumaczyć i poszłam sprawdzić, czy wszystko zjadł w szkole. – Smakowały ci kanapki z łososiem? – zawołałam, widząc puste pudełko. – Tak! – odkrzyknął Maciek z pokoju. – Bardzo dobre! A możesz mi dawać więcej jedzenia? Ucieszyłam się, że moje dziecko tak chętnie je i następnego dnia spakowałam mu cztery kanapki oraz...
Słucham?! – w tamto popołudnie z poirytowaniem podniosłem słuchawkę stacjonarnego telefonu. Byłem pewien, że znowu jakiś namolny telemarketer będzie mi wciskał „inteligentną kołdrę” albo „myślące garnki”. Najchętniej dawno zlikwidowałbym ten domowy telefon, ale nie mogłem! Ze względu na moich rodziców. Staruszkowie byli niereformowalni i do kontaktów telefonicznych uznawali wyłącznie stacjonarne urządzenie. Mieszkali wprawdzie kilka ulic ode mnie, ale byli schorowani, coraz słabsi, a ja byłem ich jedynym synem. Tamtego dnia wiedziałem jednak, że to na pewno nie dzwonią oni – bowiem mama i tato akurat byli u mnie. Gawędziliśmy właśnie przy herbatce, kiedy zadzwonił tamten telefon. – Słucham – warknąłem do słuchawki. Jednak zamiast głosu namolnego sprzedawcy usłyszałem… westchnienie. – Halo, jest tam kto?! – krzyknąłem. – Jestem – głos, który mi odpowiedział był cichy, jakby przestraszony. – Kto mówi?! – zdenerwowałem się. – Tato… Tu Bartek. Mało nie zemdlałem! Przez mój z trudem poukładany świat w sekundę przeszło tornado emocji! – Kto dzwonił? – spytała mama, gdy już po rozmowie, na trzęsących się nogach, wróciłem do pokoju. – Bartek… – wyszeptałem, ciągle zdumiony tym, co się przed chwilą stało. – Matko Boska! – mama chwyciła się za serce. – I co?! – Umówiliśmy się… Pozdrawia was. Pojadę do niego! – nagle dotarło do mnie, że to dzieje się naprawdę! – Mamo, tato, to cud! – wykrzyczałem do oniemiałych rodziców. Mamie pociekły po policzkach łzy. Wiedziała, że czekałem na tę chwilę ponad dziesięć, długich lat! Gdy Basia zaszła w ciążę, oszalałem ze szczęścia Dzień, w którym Bartek przyszedł na świat, na zawsze pozostał w mojej pamięci jako najszczęśliwszy w życiu. – Synku,...
