Usiadłem wieczorem na ganku i wciągnąłem w płuca rześkie powietrze. Nie lubię upałów i zawsze czekam, aż nieco zelżeją, za to późne lato i wczesna jesień to moje pory roku! Ciepło, lekki wiaterek, i ten zapach mokrej ziemi. Uwielbiam to!
To rozkoszowanie się wiejskim klimatem przerwał mi dzwonek komórki. Spojrzałem na wyświetlacz – mój syn. W pierwszym odruchu chciałem odebrać, ale wreszcie zignorowałem sygnał.
A ja właśnie po to uciekłem na wieś, żeby uwolnić się od zobowiązań, zależności, żeby po prostu być wolnym. Całe życie razem z żoną poświęciliśmy naszym dzieciom – Andrzejowi i Martynie. Najpierw harowaliśmy, żeby spłacić kredyt za mieszkanie, żeby zapewnić im odpowiednie warunki, opłacić obozy i kolonie, wreszcie studia.
Gdy dorośli, pomogliśmy im jeszcze w kupnie mieszkań – na szczęście ja odziedziczyłem jedno po ciotce, więc było nam łatwiej. A potem, kiedy dzieci poszły na swoje i założyły rodziny, a my przeszliśmy na emerytury, to dla odmiany musieliśmy niańczyć wnuki.
Być może gdyby nie choroba Marylki, mojej żony, to nadal żylibyśmy w mieście i spędzali całe dnie na załatwianiu spraw innych. Ale żona w pewnym momencie zaczęła niedomagać.
Diagnoza na szczęście nie była zła – bo już obawiałem się najgorszego – ale lekarz wprost oznajmił, że musimy zmienić tryb życia.
– Pana żona jest po prostu zmęczona – powiedział, gdy poprosiłem o rozmowę w cztery oczy. – Ma też lekką nerwicę i osłabione serce. Prawdopodobnie to wszystko na skutek ciężkiej, wieloletniej pracy. Nie wiem, może prowadziliście państwo stresujący tryb życia?
Opowiedziałem mu, jak ono do tej pory wyglądało i jak teraz wygląda, a on tylko pokiwał głową.
– Typowe – stwierdził. – Coraz więcej starszych osób przychodzi do mnie z takimi problemami. Wie pan, jesteście państwo na emeryturze. Ja rozumiem, że chcieliście pomóc dzieciom, że teraz opiekujecie się wnukami. Wiem, jakie są warunki, że ciężko z przedszkolami, że młodzi dużo pracują...
– Spełniamy po prostu swój obowiązek...
– Ale najwyższy czas, żebyście pomyśleli państwo o sobie. Powiem inaczej – jeżeli nic nie zmienicie w swoim życiu, to pana żona może to odpokutować naprawdę ciężką chorobą.
– A co właściwie grozi mojej żonie? – zapytałem ostrożnie, nieco porażony perspektywą ciężkiej choroby.
– Zawał, choroba wieńcowa, wylew – lekarz wzruszył ramionami. – Trudno przewidzieć, ale ona jest bardzo zmęczona i zniszczona stresem i życiem. Musicie państwo zrezygnować z tego pośpiechu.
– No to, co mamy zrobić? – zapytałem bezradnie.
– Najlepiej byłoby wyprowadzić się na wieś – uśmiechnął się lekarz. – A w każdym razie spędzać jak najwięcej czasu w miejscu spokojnym, wśród natury. I na pewno bez pośpiechu i stresu! Odpoczywać, przede wszystkim odpoczywać!
Długo rozmyślałem, zanim wreszcie zdecydowałem się na rozmowę z Marylką.
Porozmawiałem też z dziećmi, powiedziałem im, jak wygląda sytuacja. Przejęły się, ale… głównie myślały o sobie.
– No to może ty byś się bardziej zajął Filipkiem – zaproponowała moja córka, gdy oznajmiłem jej, że babcia nie może całymi dniami siedzieć z wnukiem.
– Przecież możecie wyjeżdżać na weekendy – stwierdził syn i dodał: – My tylko raz na jakiś czas mamy imprezy czy coś.
Zrozumiałem, że jeżeli zostaniemy w mieście, to niewiele się zmieni.
Do dzieci nie dociera, jak poważna jest sytuacja. Może gdyby Marylka wylądowała w szpitalu, pojęłyby, że nie może tak harować. Ale do tego nie chciałem dopuścić!
– Musimy się wyprowadzić – powiedziałem żonie po przeanalizowaniu wszystkiego. – Lekarz ostrzegł mnie, jak poważny jest twój stan i nie możemy dopuścić, żeby się pogarszał.
– Ale dzieci... – jęknęła. – Jak one sobie poradzą?
– Są dorosłe – zauważyłem. – A jeżeli nic nie zmienimy, to ty się wykończysz albo wylądujesz w szpitalu, a wtedy i tak nie będziesz mogła im pomagać.
– No nie wiem – nie była przekonana.
– Ale ja wiem – przerwałem jej. – Zrobiliśmy dla dzieci już wiele, teraz musimy zadbać o siebie. A zresztą, gdy odżyjemy, poprawi się twój stan zdrowia, to przecież mogą do nas przyjeżdżać. I wnuki będą miały gdzie spędzać wakacje. Nie musimy przeprowadzać się na drugi koniec Polski! Możemy znaleźć jakieś siedlisko blisko miasta, będą mogli wpadać nawet na weekendy.
Zacząłem szukać jakiegoś przyjemnego domku, koło lasu, niedaleko jakieś wody (bo uwielbiam wędkować), w promieniu nie więcej niż 100 kilometrów od miasta. Okazało się, że ofert jest wiele, zaczęliśmy więc jeździć po okolicy i oglądać domki. Ten od razu przypadł nam do gustu.
Niewielki, parterowy, z możliwością zaadoptowania strychu. Na dole były trzy pokoje, łazienka i kuchnia. Poza tym na podwórku stał garaż, szopa i malutka, letnia kuchnia, którą przy odrobinie starań mogliśmy przerobić na osobny domeczek. Cena nie była wygórowana – po sprzedaży mieszkania zostawało nam jeszcze co nieco na remont i na tzw. czarną godzinę.
Domek Marylce spodobał się na tyle, że przestała się wahać. Od razu zaczęła planować, gdzie posadzi kwiaty, a gdzie warzywa. Odżyła na samą myśl o tym, że będzie miała ogródek! Wiedziałem, że lekarz miał rację – przeprowadzka to genialny pomysł.
Zaczęły marudzić, że w naszym wieku to głupota, że sami nie damy sobie rady, że jak będziemy potrzebować pomocy, to ich nie będzie. Ale ja dobrze wiedziałem, że chodzi im raczej o to, że nie będą nas mieli pod ręką.
– Aż tak starzy nie jesteśmy – uciąłem więc te dyskusje. – Mam samochód, we wsi jest przychodnia, a 15 kilometrów dalej szpital. A te 80 kilometrów to niecała godzina jazdy, więc zawsze możecie do nas podjechać.
Nie byli zachwyceni naszym pomysłem, ale ja się tym nie przejmowałem. Sprzedałem mieszkanie, zrobiliśmy z Marylką niewielki remont i zaczęliśmy nowy etap w naszym życiu. Lekarz miał rację. Tu czas płynie wolniej, człowiek nigdzie się nie spieszy, a jednocześnie nie narzeka na nudę.
Marylka praktycznie całymi dniami grzebała w ziemi, ja albo sadziłem nowe krzaczki owocowe, albo przekopywałem warzywniak, albo chodziłem na ryby. Wczesną jesienią zaczynały się grzyby – na brak ruchu nie narzekaliśmy, codziennie robiliśmy kilka kilometrów w poszukiwaniu kozaków i prawdziwków. A potem trzeba było jeszcze to wszystko przerobić, ususzyć.
Co widać było i po wynikach mojej żony – kiedy przyjechaliśmy na kontrolę do naszego lekarza, był wręcz zachwycony.
– Gdyby wszyscy pacjenci stosowali się tak do moich zaleceń, nie miałbym co robić – roześmiał się i pogratulował nam odwagi i rozsądku.
Niestety, chociaż mieszkamy tu już dwa lata, dzieci nadal nie zrozumiały, że musimy mieć czas dla siebie. Dzwonią co chwila, pytając, czy nie przyjechalibyśmy na weekend do miasta zająć się wnukami.
– Idziemy na wesele – poprosił kiedyś mój syn. – Przecież nie zabiorę ze sobą Paulinki i Natalki.
– To przywieźcie je do nas – mówiłem. – Przyjedźcie w piątek, w sobotę rano wrócicie, zdążycie wyszykować się na wesele.
Ale dla nich to było za trudne. Kilka razy uległem tym prośbom, pojechaliśmy do nich na weekend zająć się dzieciakami. Ale wreszcie powiedziałem – basta. No bo jak to – my, starzy, mamy siłę, żeby do nich jechać, a oni do nas nie mogą? Droga przecież taka sama! Wystarczy tylko odrobinę dobrej woli!
Jest czwartek wieczór, więc pewnie chce, żebyśmy przyjechali zająć się Filipkiem. Nie wiem, może wypadło im coś rzeczywiście poważnego, ale nie chcę się tym dziś zajmować. Zmęczyłem się pracą w ogrodzie, teraz chcę się rozkoszować chwilą spokoju, ziołową herbatą, wiejskim powietrzem i towarzystwem swojej żony.
Oddzwonię do niego jutro, a zresztą, jeżeli to pilne, to on zadzwoni jeszcze raz. Powoli odzwyczajam się od tego, że telefon rządzi moim życiem, że inni mi mówią, co mam robić. Jestem panem siebie i swojego czasu. Egoistyczne? Raczej rozsądne.
Przecież nie odmawiam pomocy, po prostu nie będę leciał na łeb, na szyję na każde zawołanie swoich dzieci. Są dorosłe. My w ich wieku już radziliśmy sobie sami. Ja wiem, że teraz są inne czasy, ale najwyższa pora, żeby się jednak usamodzielniły. A poza tym lekarz miał rację – jeżeli mają na nas w jakimkolwiek stopniu liczyć, my musimy odpoczywać. I mam zamiar stosować się do tych porad skrupulatnie!
Ryszard, lat 65
Czytaj także:
Rabat na wszystko dostępny na www.basiclab.shop. Promocje nie łączą się. Szczegóły na stronie.
Rabat do -30% na wybrany asortyment dostępny w butiku stacjonarnym i na riskmadeinwarsaw.com Szczegóły u sprzedawcy i na stronie.
Skorzystaj z kodu WIOSNA40 i otrzymaj 40% zniżki na produkty nieprzecenione, oznaczone tym kodem na eveline.pl/skorzystaj-z-promocji przy zakupach za min. 50 zł. Oferta ważna tylko na eveline.pl w dniach 18-24.04.2024. Kody rabatowe nie łączą się. Szczegóły na stronie.
Twoje ulubione produkty w wyjątkowych cenach. Rabat do -40% na wybrany asortyment dostępny na cocolita.pl. Szczegóły na stronie.
Rabat 20% na produkty marki Rituals przy zakupach za min. 100 zł. Kod promocyjny obowiązuje w sklepach Rituals, aplikacji oraz na naszej stronie internetowej rituals.com. Z rabatu wyłączone są inne promocje, edycje limitowane oraz kalendarze adwentowe. Szczegóły u Partnera.
7% rabatu na 700 największych marek kosmetyków i perfum. Oferta dostępna na ezebra.pl. Szczegóły na stronie.
Dla rodzica nie ma nic gorszego niż utrata dziecka. Aldona musiała tego doświadczyć, by mnie zrozumieć... Znowu jej „coś wypadło”. Trzeci raz w ciągu dwóch miesięcy. Moja była co rusz padała ofiarą niefortunnych zbiegów okoliczności. A wszystko zawsze wtedy, kiedy miałem spotkać się z Zosią, naszą pięcioletnią córką. Za każdym razem, kiedy zbliżał się weekend, czułem ucisk w brzuchu. Czy tym razem uda mi się zobaczyć dziecko? Czy Aldona zdoła wrócić od matki, pokonać grypę żołądkową, naprawić samochód, uporać się z rozbitym oknem na sobotę rano, żebym mógł przyjechać i trochę pobawić się z Zosią? Bo o zabieraniu jej gdziekolwiek nie było nawet mowy. Mogłem widywać się z własną córką wyłącznie pod czujnym okiem jej matki, co też mnie denerwowało, ale starałem się nie zaogniać sprawy. Aldona i ja byliśmy małżeństwem przez cztery lata. Kiedy Zosia miała dwa i pół roku, żona zaczęła szukać powodów do separacji, a potem do rozwodu. Wkrótce po nim okazało się, że powodem był niejaki Sebastian, były policjant, którego poznała podczas warsztatów na temat bezpieczeństwa kobiet. Ich synek, Ignaś, urodził się osiem miesięcy po tym, jak pani sędzia ogłosiła nasz rozwód. Nawet mnie to nie zdziwiło ani nie zabolało. Miałem dosyć wiecznych pretensji mojej eks i w pewnym sensie cieszyłem się, że teraz inny facet będzie się z nią użerał. – Wszystko w porządku? Zosia zdrowa? – w piątek przed wizytą zadzwoniłem do Aldony. – Będę na dziesiątą. – Lepiej na dwunastą, bo rano idę z nią do alergologa – po jej tonie wyczułem, że będą kłopoty z tym widzeniem. – Albo lepiej zadzwoń koło południa, dam ci znać, jak nam idzie. Bo może być kolejka. Miałem ochotę wykrzyczeć jej, że wiem, że robi to specjalnie. Nie pracowała zawodowo, więc mogła się umówić na dowolny dzień, ale wybrała akurat...
Po publikacji na naszym profilu na Facebooku tekstu o prezentach na komunię napisała do nas Marta, matka chrzestna chłopca, który w tym roku przystąpi do sakramentu Pierwszej Komunii Świętej. Marta ma dość zasady „zastaw się, a postaw się”, którą co roku kieruje się tak wiele rodzin. Choć stać ją na to, by sprawić chrześniakowi okazały prezent, nie ma zamiaru się wykosztowywać. W końcu komunia to duchowe wydarzenie, nie targowisko próżności. Jeśli chcecie podzielić się z nami swoimi przemyśleniami, piszcie na adres: redakcja@mamotoja.pl. „9-latek nie potrzebuje drogich prezentów. Nie o to chodzi w komunii” „Mój chrześniak idzie w tym roku do komunii. To jedno z tych dzieci, które mają wszystko. Dosłownie: WSZYSTKO. Ma drogi smartfon (chyba nawet lepszy niż jego rodzice), komputer, konsolę, elektryczną hulajnogę. Na Boże Narodzenie dostał drona. Rozumiecie? Dron dla 9-letniego dziecka, które ledwo opanowało tabliczkę mnożenia! Kacper jest jedynakiem, jego rodzice prowadzą własne biznesy, kasy im nie brakuje – robią wszystko, żeby zapewnić mu jak najlepsze dzieciństwo… Ja sama mam własną firmę, nie mam dzieci, mój partner również nieźle zarabia. Żyje nam się naprawdę dobrze i stać mnie na to, żeby kupić chrześniakowi drogi prezent. Nawet drugiego drona. Ale tego nie zrobię, przecież nie zwariowałam! Czytaj także: „Mój syn podliczył koperty z komunii i WPADŁ W SZAŁ. Chciałam zapaść się pod ziemię! Gdzie popełniłam błąd?!” [LIST DO REDAKCJI] Moi rodzice uczyli mnie i siostrę, że pieniądze nie rosną na drzewach. Że na każdą złotówkę trzeba ciężko zapracować, dlatego, zanim ją wydamy, powinnyśmy się dwa razy zastanowić. Pamiętam moją komunię i prezenty – od dziadków dostałam ilustrowaną Biblię z dedykacją (mam ją do dzisiaj!), od chrzestnych zestaw biżuterii – złote kolczyki i wisiorek. Od rodziców wieżę...
Mam 34 lata. Dwa lata temu urodziłam swoje pierwsze dziecko. Córeczkę. Wymarzoną, ukochaną, wytęsknioną. Chciałam się nią opiekować jak najdłużej. Nie zamierzałam wracać za szybko do pracy. Kariera, stanowisko… To się już dla mnie nie liczyło. Ważna była tylko Agatka. Postanowiliśmy z mężem, że po urlopie macierzyńskim pójdę na wychowawczy. Maciek świetnie wtedy zarabiał i był w stanie nas utrzymać. Ale kilka miesięcy temu los spłatał nam figla. Firma męża zamknęła przedstawicielstwo w Polsce. Maciek znalazł się na bruku. Co prawda szybko znalazł nową pracę, ale gorzej płatną niż poprzednia. Stało się jasne, że będę musiała zmienić plany. Bo przecież samą miłością dziecka się nie nakarmi. Zwłaszcza jak ma się na głowie kredyt mieszkaniowy we frankach. Zaczęliśmy się zastanawiać, komu powierzyć opiekę nad naszą córeczką. Żłobek nie wchodził w grę, bo Agatka była jeszcze za mała. Zresztą nawet bym jej chyba tam nie oddała. Córeczka jest bardzo wrażliwa, a do tego dość chorowita – szybko łapie najróżniejsze infekcje. A wiadomo, jak to w żłobkach jest. Wystarczy że jedno dziecko jest zakatarzone, a następnego dnia chorują już wszystkie. W efekcie zamiast pracować, biegałabym z Agatką po lekarzach. Do wyboru mieliśmy więc dwie opcje: niania lub babcia. Moja mama nie wchodzi w grę. Mieszka prawie sto kilometrów od nas, wciąż jeszcze pracuje. Do tego zajmuje się ciężko chorym dziadkiem. Pozostała więc niania lub teściowa. I w tym właśnie problem! Zacznę od tego, że mama mojego męża to naprawdę fantastyczna kobieta. Sympatyczna, wesoła, tolerancyjna. W niczym nie przypomina złośliwych i wścibskich teściowych z dowcipów. W wielu sprawach świetnie się rozumiemy i dogadujemy. Ale jest jeden problem. Niestety mamy zupełnie odmienne zdanie na temat wychowywania dzieci. Kiedy urodziła się Agatka,...
