Urodziłam Marcelinkę i obie potrzebujemy spokoju, wyciszenia, przestrzeni. Męża wiecznie nie ma, za to jego synalek od 14-stej już w domu. Włącza głośną muzykę, pyskuje do mnie, bałagani. Potrafi trzasnąć drzwiami tak mocno, że Marcelinka wybudza się z płaczem. Nie mam już do niego siły ani cierpliwości. Podskakuje i wykłóca się ze mną, nawet jak trzymam córeczkę na rękach.
Poznałam Arka, kiedy miał już 7-letniego syna z poprzedniego małżeństwa. Zabierał Wojtka do siebie co drugi tydzień. Wtedy mi się wydawało, że to urocze, że tak o niego dba i chce z nim spędzać dużo czasu. Wojtuś też był miłym i ułożonym chłopcem.
Sielanka nie trwała jednak długo, bo gdy tylko zamieszkaliśmy razem, Wojtkowi coś się odmieniło. Zaczął być złośliwy, do mnie przestał się odzywać, tylko czasem coś odburkiwał. Nie wiem, może to mamusia tak go nastawiała przeciwko mnie. Ale starałam się być cierpliwa, przecież to tylko dziecko. Kupowałam mu prezenty, pomagałam w lekcjach, gotowałam. Zawsze miał we mnie przyjaciółkę. Czasami nawet potrafił mi podziękować.
Ale z czasem było coraz gorzej, tym bardziej, że mój mąż stał się w domu gościem. Zrzucił na mnie cały ciężar zajmowania się własnym synem. A jak zaszłam w ciążę, Wojtkowi odbiło. Może to przez zazdrość, może przez matkę, nie mam pojęcia. Ale wiem, że tamtej kobiety w ogóle nie obchodzi to, jak ja muszę się użerać z jej dzieckiem. Jeszcze w dodatku teraz, kiedy Marcelinka się urodziła.
Czy matka w ogóle nie stara się nad nim zapanować, czegoś mu tłumaczyć? Przecież to jej rola, nie moja! Wojtek wraca od niej i od progu rzuca swoje rzeczy na środek podłogi, trzaska drzwiami, a bywa, że i nasłucham się od niego paru niemiłych słów. Podejrzewam, że ta raszpla tylko psioczy na mnie, gdy Wojtek jest u niej.
Głośna muzyka, bajzel w całym domu, przedrzeźnianie mnie... Mam już serdecznie dosyć. Powinnam się teraz skupić na córeczce, a zamiast tego walczę z 10-latkiem, który w dodatku nie jest wcale moim dzieckiem!
Daria
Zobacz też:
Marina Balmasheva i jej mąż, Vladimir „Vova” Shavyrin są już rodzicami niespełna dwuletniej Olgi. Marina była macochą Vladimira przez 13 lat. Ich pierwsze dziecko urodziło się niedługo po rozwodzie z ojcem Vladimira. Były mąż Mariny nie ukrywał wściekłości. „Byli na tyle bezczelni, że robili to, kiedy byłem w domu. Po wszystkim ona wracała do mnie, do łóżka, udając, że nic się nie wydarzyło. Wybaczyłbym jej, gdyby nie to, że to mój syn. On nigdy wcześniej nie miał dziewczyny” – powiedział Alexey, który utrzymuje, że to Marina uwiodła jego syna. Całkowicie nowe życie Marina nie czuje złości z powodu rozwodu. Jej zdaniem, w poprzednim małżeństwie „nie żyła, tylko udawała”. Podziwia byłego męża za bycie wspaniałym ojcem. Po ślubie Marina wraz z Vladimirem przeprowadzili się do większego miasta. „Nie przeszkadzają mu moje blizny po operacjach plastycznych czy cellulit. Kocha mnie za to, jaka jestem” – powiedziała o swoim nowym mężu. Wyświetl ten post na Instagramie Post udostępniony przez Марина Балмашева (@marina_balmasheva) Źródło: dailymail.co.uk Piszemy także o: „Mój mąż marzył o dziecku, ja nie. Entuzjazmu starczyło mu na 2 tygodnie. Dziś mały ma 6 lat, a tata ma go gdzieś” [LIST DO REDAKCJI] „Straciłem zaufanie do szpitala” – mówi ojciec. Lekarze pomylili infekcję wirusową z groźnymi zmianami w mózgu 9-latka 35-letnia babcia podbija TikToka [WIDEO]
Kiedy zobaczyłam Pawełka, od razu zdobył moje serce. Poczułam, że chcę go chronić przed złem całego świata. Nie mieściło mi się w głowie, że można skrzywdzić taką bezbronną istotę. A jednak jego matka to zrobiła. Zanim sąd w końcu odebrał jej władzę rodzicielską, potrafiła głodzić synka nawet po kilka dni, bo nie miała na jedzenie dla dziecka. Ale zawsze miała dla siebie na wódkę. Zamykała go samego w domu i szła w tango A potem przyprowadzała do domu rozmaitych „wujków”. Kiedyś któremuś z nich przeszkadzał mały, to wyrzuciła syna na balkon. Jesienią, w samej piżamce! Pięciolatka! Kiedy Antek, mój ukochany mi o tym opowiadał, serce mi się krajało. Znałam losy jego małżeństwa z tą pijaczką i wiedziałam, jak bardzo walczył o swoje dziecko w sądzie. Długo nie chciano mu przyznać opieki nad Pawełkiem, bo uważano, że matka zaopiekuje się nim lepiej. Nie wiem, ile czasu trwałaby jeszcze ta batalia, gdyby nie to, że właśnie tamtego wieczoru, gdy wyrzuciła syna na balkon, zauważyli to sąsiedzi. To oni zawiadomili policję, która przyjechała i zastała w domu pijaną matkę i jej kompana, a na balkonie zziębnięte i wygłodzone dziecko. Pawełek trafił wtedy do szpitala z zapaleniem płuc Ze szpitala pojechał od razu do ojca. A raczej do mnie, do mojego domu, bo Antek mieszkał już wtedy ze mną. Widziałam, jak mój ukochany cieszy się z tego, że ma syna przy sobie i sama także byłam z tego powodu szczęśliwa. Wiele rozmawialiśmy, jak bardzo tęskni za dzieckiem i że chciałby, aby mały z nami zamieszkał. Nie miałam nic przeciwko temu. Pawełek był przecież miniaturką Antka – te same niebieskie oczy, identyczne usta. Jak mogłabym go nie pokochać? Przysięgłam sobie, że będę dla niego dobrą macochą, po prostu najlepszą na świecie. Wynagrodzę mu wszystko to, co zrobiła złego jego rodzona matka. Sąd odebrał...
Nie jesteś moją matką! To przez ciebie nie żyje moja prawdziwa mama! Nie masz prawa mi rozkazywać! – krzyknęła Inka i trzasnęła drzwiami. Takie zachowanie wobec mnie, to ostatnio nic nowego, ale te oskarżenia były dla mnie jak policzek. Odruchowo złapałam się za brzuch, jakbym chciała zasłonić go przed krzykiem. Inka, to czternastoletnia córka mojego męża. Życie tak się ułożyło, że wychowujemy ją razem od 10 lat. Do niedawna wszystko było idealnie. Teraz nasza sytuacja zaczęła się komplikować. Inka weszła w okres dojrzewania, który okazał się trudniejszy, niż się spodziewaliśmy. – Co się dzieje? – usłyszałam głos Andrzeja, który właśnie wrócił z pracy. Musiał mijać się z Inką na schodach. Na pewno wszystko słyszał. – Rozmawiałyśmy – odpowiedziałam krótko. Nie miałam nastroju, aby snuć opowieść o tym, co usłyszałam na dzisiejszej wywiadówce, i co stało się pretekstem do „rozmowy” z Inką. Wychowawczyni powiedziała, że nasza córka średnio dwa, trzy razy w tygodniu opuszcza lekcje. Jest arogancka i niegrzeczna. Nauczyciele skarżą się, że prowokuje resztę klasy do niewłaściwego zachowania. Przykro mi było tego słuchać, ale nie byłam zaskoczona, przecież Irmina w domu zachowuje się podobnie. Na pytanie nauczycielki, czy wydarzyło się coś w jej życiu lub w naszej rodzinie, co mogło mieć wpływ na jej pogarszające się zachowanie, stwierdziłam, że moim zdaniem to przejściowy okres dojrzewania. Co innego mogłam powiedzieć. Potem w domu próbowałam z nią o tym rozmawiać, ale skończyło się jak zwykle. – Rozmowy to według mnie raczej nie przypominało – westchnął Andrzej. Podszedł do mnie, pocałował mnie w policzek, a potem pogłaskał po brzuchu – Kochanie, uważam, że powinniśmy powiedzieć Ince… – spojrzałam na męża wyczekująco. –...
