Kiedy moi synkowie byli mali, to jakoś tak naturalnie to wychodziło, że idziemy razem do przebieralni rodzinnej albo do damskiej toalety w centrum handlowym. Teraz jest trudniej, bo mają już po 11 lat, ale nie zamierzam niczego zmieniać. Nie puszczę synów samych do męskiej toalety Chciałam poruszyć temat przebieralni i publicznych toalet, bo ostatnio głośno jest o przypadkach napaści i ataków na nieletnich. W moim mieście już słyszałam o dwóch takich sytuacjach. Moi bliźniacy są bardzo ufni, nieśmiali i delikatni, dlatego te przypadki zawsze wywołują u mnie lęk. Boję się o swoje dzieci, bo w dzisiejszym świecie czyha na nie wiele niebezpieczeństw, z którymi mogą sobie nie poradzić. Wychowuję synów sama, więc muszę myśleć o wszystkim. Ja przyjęłam zasadę, że nie puszczam synów samych nigdzie, dopóki nie skończą przynajmniej 16 lat. Na razie są nieporadni i nie umieliby się obronić, gdyby jakiś dziad zaczął ich nagabywać. Na basenie zawsze idą ze mną do damskiej przebieralni, chociaż już nieraz zdarzyło nam się, że panie próbowały nas wypraszać. Fakt, chłopcy są duzi, wyrośnięci, wyglądają na 14-latków, ale przecież nie przychodzą tam podglądać tych wszystkich pań w podeszłym wieku. One chyba sądzą, że są dla moich chłopców takie atrakcyjne. Myślałby kto. Po drugie jak jesteśmy gdzieś w trasie albo w galerii handlowej, zawsze chodzimy razem do damskiej toalety. Nie obchodzi mnie, jak krzywo na nas patrzą. Wiadomo, co w takich publicznych przybytkach może się wyrabiać? Każdy może tam wejść i podstępem podejść biedne dziecko.  Polecam wszystkim taką ostrożność. Bo to żadna paranoja, tylko zdrowy rozsądek i troska o własne dzieci. Marta Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub...

Lubię ładne meble i stylowe dodatki do mieszkania, zawsze zwracałam uwagę, żeby w domu było schludnie i przytulnie. Tak z klasą. Porządek to dla mnie podstawa. Jestem perfekcjonistką. Przy dzieciach i tak sporo odpuściłam, no ale bez przesady, w chlewie żyć nie będziemy. Codziennie biegam z mopem, a syf w domu coraz większy Zastanawiam się, jak inne matki ogarniają codzienne sprzątanie i jak godzą je z innymi obowiązkami. Bo ja już wysiadam. Mam wrażenie, że nic innego nie robię, tylko sprzątam, wycieram, piorę i zbieram z podłogi, a i tak jest bajzel niemiłosierny. Zupełnie jak byśmy mieszkali na śmietniku!  Miejsca mamy mało, do tego trójka dzieci i my z mężem. Powierzchni do sprzątania nie ma dużo, a i tak nie idzie tego ogarnąć. Po pierwsze zawalona podłoga, wszystkim – zabawkami, ubraniami i jedzeniem. Nie wiem, jak to się dzieje, że te rzeczy leżą ciągle na podłodze! I strasznie wkurza mnie, jak mąż odgarnia to po prostu na bok. Jakby robił jakiś korytarz życia. Ile ja już nerwów straciłam przez to! Tłumaczę jak krowie na rowie, że każda rzecz ma swoje miejsce i nie jest nim podłoga. Wszystko na nic...  To, że kuchnia się cała lepi, to jeszcze jakoś przeżyję. Wiadomo, że przygotować posiłki dla trójki dzieci to niemałe wyzwanie, zawsze się nabrudzi. Ale te wszystkie tłuste ślady od wycierania rąk na stole, krzesłach, ubraniach... Okruchy pod stołem, bielizna, która nie trafiła do kosza tylko obok, zaschnięte naczynia zostawione w jadalni... Ludzie, ja na to patrzeć nie mogę! Pralka chodzi codziennie, czasem po dwa razy. Kurze ścieram jak szalona. Zbieram zabawki, segreguję klocki. Szoruję wannę. Prasuję. I co, efekt wystarcza na jakieś pół godziny! Zaraz wszystko wywrócone do góry nogami. Nie daję już rady. W dodatku nikt nie docenia mojego wysiłku. Nikt nie rozumie, że ten bałagan mnie wykańcza. Sylwia Jeśli chcesz...

Staram się być łagodna i spokojna, tłumaczę mojemu synkowi wszystko, czego nie rozumie. Mąż podobnie, nigdy nie było wychowania twardą ręką, tylko rozmowy i cierpliwość. Ale ile tak można?! Gotuje się we mnie, kiedy dostaję po twarzy od 5-latka. Zaciskam pięści, oddycham i znowu powoli tłumaczę. A jego to bawi. Gdzie popełniam błąd? Syn mnie bije. Czy to minie? Nie mam pojęcia, skąd w moim dziecku tyle agresji. My z mężem jesteśmy spokojni jak baranki, nigdy nawet nie podnosimy głosu. W ogóle po domu chodzimy teraz na palcach, bo jest jeszcze 2-miesięczna córeczka, która na razie głównie śpi. Mój Alanek też potrafi się normalnie zachowywać, ale czasem jak coś mu nie podpasuje, to podbiega i strzela dłonią prosto w moją twarz. Czasem zupełnie bez ostrzeżenia. Np. siedzimy sobie przed TV, a on się nagle odwija i uderza. Ma z tego dużo śmiechu. A ja łzy w oczach. Tłumaczenia, że nie wolno,  to jak grochem o ścianę. Nauczył się tego bicia i robi tak coraz częściej, w różnych sytuacjach. To jego sposób na nerwy, jak się wścieknie, to bije na oślep. A czasem myśli, że to śmieszne – trzepnąć mamę z zaskoczenia. Chwytam go wtedy za ręce i tłumaczę, że nie wolno. Pokazuję na czerwony ślad na policzku, mówię, że boli. Nic nie działa.  Wstyd przyznać, ale czasami to aż mnie ręka świerzbi, żeby się odwinąć i mu oddać. Może by się nauczył, co to ból. Koleżanka poradziła, żeby go podszczypywać za każdym razem, kiedy uderzy. Trochę to głupie – szczypać dziecko, ale może nie ma innego wyjścia? Może jesteśmy z mężem zbyt łagodni i na zbyt wiele mu pozwalamy? Ada Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania.  Zobacz też: 5 rzeczy, których warto nauczyć dzieci,...