Najmłodsze dziecko przydarzyło nam się późno i niespodziewanie. I powiedzmy sobie szczerze, to od początku był niewypał. Asia była po czterdziestce, ja miałem równo pięćdziesiąt lat i oboje z utęsknieniem czekaliśmy, aż bliźniaki skończą edukację i wyfruną z domu.   Starszaki zareagowały na wieść o ciąży matki ze zgorszeniem. Niemal do porodu podejrzewały, że to głupi żart z naszej strony, a potem, gdy już nie było wątpliwości, rach-ciach zniknęły. Janek wyjechał na Erasmusa do Hiszpanii, a Ewelina zamieszkała ze swoim chłopakiem w Krakowie. I radź sobie, staruszku, z wrzeszczącym niemowlakiem, mającym w dodatku większość dostępnych alergii! Od początku było z Adkiem pod górkę i dosyć szybko nauczyliśmy się z Asią cieszyć chwilą, wiedząc z doświadczenia, że sytuacja może się zmienić tylko na gorsze.   Ledwo się poprawiło z jedzeniem, zaczęły się pielgrzymki do szkoły i wysłuchiwanie, że chłopak to klasowa maruda i katalizator wszelkich spięć z nauczycielami. Wierzyć się nie chciało, że ta domowa ciapa ledwo przekraczała próg szkoły, zmieniała się w buntownika. Nie, żeby jakieś papierosy czy alkohol, to byłoby jeszcze zrozumiałe. Nie, Aduś walczył z systemem jak jakiś żałosny Don Kichot, podpadając nawet najcierpliwszym belfrom. W technikum chadzaliśmy już z Asią na wywiadówki razem, żeby wzajemnie się wspierać, a gdy po maturze syn poinformował, że zamierza pracować w warsztacie samochodowym wuja, nawet nie zaprotestowałem. Byłem stary i zmęczony, ot co.   – Józek go weźmie do galopu – pocieszała się Asia. – Znając brata obstawiam, że w przyszłym roku Adrian złoży papiery na uniwerek!   Faktycznie, młody nie wytrzymał długo z rodzinnym tyranem, ale zamiast pójść na studia, wkręcił się do klubu żużlowego jako pracownik techniczny. Tam zresztą również długo nie zagrzał miejsca. W krew weszło mu...

Jeszcze nie tak dawno moja Kasia była bardzo grzecznym dzieckiem i pilną uczennicą. Gdy wracałam z pracy, przybiegała do mnie, przytulała się, pokazywała zeszyty i z dumą opowiadała o swoich sukcesach w szkole. Dziś ma jedenaście lat i w niczym nie przypomina tamtej słodkiej córeczki. Nie uczy się, wagaruje. A gdy pytam ją o lekcje, stopnie, pyskuje lub kłamie.    Nie od razu zauważyłam tę zmianę. Dotarło to do mnie dopiero trzy miesiące po rozpoczęciu roku szkolnego. Poszłam na zebranie rodziców. Nie spodziewałam się żadnych złych wiadomości. Kasia zawsze była przecież w klasowej czołówce, jeśli chodzi o naukę. Wtedy też twierdziła, że ze wszystkich przedmiotów ma tylko piątki i szóstki. Nie sprawdzałam jej wyników w Librusie, bo po co? Miałam do niej pełne zaufanie, bo nigdy wcześniej nie kłamała. Byłam więc pewna, że po prostu wysłucham, co wychowawczyni ma do powiedzenia  wszystkim rodzicom, i pójdę do domu. Tymczasem pani Kozłowska poprosiła, żebym została.    – O co chodzi? Chce mi pani pogratulować, że mam taką zdolną i pilną córkę? W dzisiejszych czasach to rzadkość – zapytałam, gdy zostałyśmy w klasie same.    – Przeciwnie. Mamy z Kasią duży problem. Jeśli szybko nie weźmie się do nauki i nie nadrobi zaległości, na półrocze będzie miała trzy jedynki.    – Słucham? To niemożliwe. Chyba pomyliła ją pani z jakąś inną dziewczynką – prychnęłam.    Wychowawczyni otworzyła dziennik.   – Niestety, nie. Zresztą niech sama pani zobaczy. Matematyka – same pały. Polski, trzy pały i jedna dwójka. To samo przyroda. Z innych przedmiotów jest lepiej, ale tylko troszeczkę… No i te nieusprawiedliwione nieobecności…. – pokazywała palcem kolejne rubryki.    Nogi się pode mną ugięły.   – O Boże, nie miałam o niczym pojęcia… Dlaczego nie dała mi pani jakoś znać? – wykrztusiłam z trudem. ...

Wychodząc za mąż za Adama, miałam już córkę z wcześniejszego związku. Moja czteroletnia Amelka bardzo pragnęła mieć tatusia.   – Wszystkie dzieci w przedszkolu mają tatę – powtarzała mi w kółko – tylko ja nie mam. Mamo, gdzie jest mój tata? Dlaczego nie ma go z nami?   Niestety, mój były partner zniknął, kiedy tylko dowiedział się, że zostanie ojcem. Może źle zrobiłam wtedy, że go nie szukałam, ale uniosłam się honorem, powiedziałam sobie, że sama wychowam córkę, że wcale nie potrzebuję od niego łaski. Adam był właściwie pierwszym mężczyzną, z którym się potem związałam. Zakochaliśmy się w sobie. Przyszła teściowa patrzyła na mnie trochę krzywo, pewnie nie bardzo jej odpowiadała synowa po przejściach, na szczęście Adasiowi nie przeszkadzało, że mam dziecko.   – To nawet fajnie zaczynać z kawałkiem gotowej rodziny – śmiał się.   Amelia również bardzo do niego przylgnęła, pokochała go całym swoim małym serduszkiem. Wyglądało na to, że Adam również pokochał moją córeczkę. Dbał o nią, jakby była jego dzieckiem, opiekował się, kupował jej prezenty, zabierał na lody i do kina. Naprawdę był dla niej wspaniałym tatą. Kiedy jednak Amelka zapytała, czy może mówić do niego tato, zawahał się. Był to tylko moment, chwilka, mała nawet tego nie zauważyła, zaraz oczywiście się zgodził. Potem powtarzałam sobie, że mi się wydawało, że sobie to wymyśliłam. Jednak niedługo po tamtej rozmowie Adam zapytał niespodziewanie:   – Co byś powiedziała, gdybyśmy mieli wspólne dziecko?   Dotychczas nie rozmawialiśmy na ten temat, zaskoczył mnie tym pytaniem.   – Przecież mamy – mruknęłam zajęta zmywaniem naczyń.   – To ty masz. Ja mówię o naszym dziecku, wspólnym, twoim i moim.   Wytarłam ręce w ścierkę i odwróciłam się do niego. Tak, chcę mieć z tobą dziecko, tylko jest jedno ale...