Tydzień temu moja wnuczka obroniła pracę magisterską. Od chwili, kiedy się o tym dowiedziałam, po prostu rozsadza mnie duma. Ale nie tyle z wnuczki jestem dumna, ile z mojego syna. Bo gdyby nie Jacek, Marta nie byłaby dziś taką wspaniałą, wykształconą kobietą. Mój syn zasłużył na miano doskonałego ojca. Po cichu nazywam go moim bohaterem, bo przecież nic nie zapowiadało, że Jacek wyrośnie na takiego odpowiedzialnego człowieka.    Już w podstawówce, gdy chłopak był w siódmej klasie, jego wychowawczyni wezwała mnie do szkoły.   – Jacek pali w toalecie na przerwach, a poza tym – zawiesiła głos i otworzyła dziennik. – O tu, proszę, tylko w tym miesiącu sześć nieusprawiedliwionych nieobecności. Pani syn wagaruje – zakończyła wtedy dobitnie.   Jeszcze dziś pamiętam, jak mnie piekły policzki ze wstydu, ale jeszcze lepiej pamiętam awanturę, jaką Jackowi zrobiłam po powrocie do domu. Może i przeholowałam wtedy, nie wiem. Ale zwymyślałam go od lumpów i obiboków. Bałam się wtedy, że wpadł w złe towarzystwo, że nie daj Boże zacznie pić, jak jego ojciec. Miałam najgorsze przeczucia. I w gruncie rzeczy nie pomyliłam się, bo już w następnym tygodniu wezwali mnie do szkoły, bo Jacka złapano, jak pije wino w szatni. Tym razem musiałam iść rozmawiać z samym dyrektorem szkoły. Nieprzyjemne to było spotkanie. W gabinecie poza mną zjawili się jeszcze rodzice trzech innych chłopaków, którzy zostali złapani na gorącym uczynku, gdy pili na terenie szkoły alkohol, palili papierosy i oglądali jakieś plugawe gazetki.   Nawet mój mąż, który raczej nie interesował się dziećmi, okropnie się zdenerwował. Jednak na Jacku kolejna awantura nie zrobiła wrażenia. Jak zwykle potraktował ją lekko, cmoknął mnie w czoło, powiedział „Przepraszam, mamusiu, już będę grzeczny, obiecuję”, i wyszedł. Wiedziałam, że i tym razem niewiele wskóraliśmy z...

Wybiegłam wzburzona ze spotkania z adwokatem i wsiadłam do samochodu zaparkowanego przy krawężniku. Ręce mi się trzęsły. Nawet przez chwilę pomyślałam, że zanim ruszę, powinnam się uspokoić, ale kiedy spojrzałam na zegarek, od razu odpaliłam silnik. W ciągu pół godziny musiałam odebrać synka z przedszkola, inaczej wychowawczyni znowu będzie miała do mnie pretensję, zresztą słuszną, że się spóźniam. Kręcąc oporną kierownicą, wycofałam lekko swojego starego forda, aby wyjeżdżając z szeregu, nie zahaczyć samochodu stojącego przede mną. Niepotrzebna mi była jeszcze stłuczka. Przez moment wydało mi się, że poczułam lekki opór, ale dodałam trochę gazu i… Niepokojący chrzęst, który usłyszałam, kazał mi się zatrzymać. Obejrzałam się za siebie, ale przez tylne okno niczego nie zobaczyłam. A to dlatego, że było strasznie brudne. Jesień obfitowała w ulewy, a ciężarówki z dwóch budów, które prowadzono wokół mojego domu, nanosiły na jezdnię mnóstwo błota. Ziemista maź rozbryzgiwana przez auta przyczepiała się do mojego forda jak rzep do psiego ogona. Prawdę mówiąc, nie miałam siły myć swojego samochodu, bo chyba bym musiała robić to codziennie. No, ale przez to naprawdę niewiele widziałam w tylnej szybie, więc zamiast jechać dalej, wysiadłam i poszłam zobaczyć, co się stało. Obeszłam swój samochód dookoła i nagle zmartwiałam. Najwyraźniej tylnym kołem zaczepiłam rower, który ktoś niefrasobliwie przypiął do latarni, zamiast wstawić do specjalnego stojaka ustawionego przy wejściu do budynku. „Jasny gwint! Kto w taką pogodę i o tej porze roku jeździ na rowerze?” – pomyślałam, oglądając wyraźne uszkodzenie ramy, spowodowane uderzeniem mojego samochodu. „No i kto go tak beztrosko stawia? Pewnie jakiś kurier to zrobił, bo się oczywiście spieszył…”. No cóż, stało się jasne, że będę się musiała tłumaczyć, a może i...

Jeden błąd… Wystarczy popełnić jeden błąd, żeby życie wywróciło się do góry nogami. I ja właśnie popełniłam taki brzemienny w skutki błąd. I słowo „brzemienny” jest tu jak najbardziej na miejscu… Nigdy nie zapomnę tamtej wizyty u ginekologa. – Jest pani w drugim miesiącu – oznajmił z uśmiechem. Biorąc pod uwagę mój wiek, chyba myślał, że się ucieszę. Tymczasem dla mnie to było jak grom z jasnego nieba. Lekarz doskonale odczytał mój nastrój. – Pani jest mężatką? – Tak, tak – odparłam pośpiesznie. – Czy ta ciąża to jakiś problem? – Ależ skąd! – zaprzeczyłam. Od kłamstwa aż zaswędział mnie język. – Bardzo się cieszę… To znaczy zacznę się cieszyć, bo musi to do mnie dotrzeć. Byłam pewna, że nie mogę zajść w ciążę… Uśmiechnął się i wzruszył lekko ramionami. – Tak to czasem bywa. Ale skoro miała pani problemy, u kogo się pani leczyła? – Och, to było nie tutaj i jakiś czas temu – odparłam. Znów skłamałam. Przyszłam do tego lekarza, żeby potwierdzić wskazania testu ciążowego. Nie chciałam iść do mojego ginekologa. Zresztą w tej chwili miałam ochotę zwyczajnie go udusić. Bo kto mi powiedział, że nigdy nie będę mieć dzieci? Wyszłam z gabinetu z przylepionym uśmiechem. Nie wiem, czy lekarz zorientował się, że coś jest nie tak, ale nie dał po sobie nic poznać. Był zszokowany tak jak ja Paweł zachował się dokładnie tak, jak się spodziewałam, i niechętnie zgodził się na spotkanie. Nie miał czasu. – Jestem zaganiany jak pies gończy – oświadczył przez telefon. – W przyszłym tygodniu, co? – Dobrze, w takim razie zaraz przyjadę do twojej pracy – warknęłam. Burknął coś o szantażowaniu, ale się zgodził. Spotkaliśmy się w kawiarni niedaleko mojej pracy. – Jestem w ciąży – oznajmiłam. Wytrzeszczył na mnie...