Lubię ładne meble i stylowe dodatki do mieszkania, zawsze zwracałam uwagę, żeby w domu było schludnie i przytulnie. Tak z klasą. Porządek to dla mnie podstawa. Jestem perfekcjonistką. Przy dzieciach i tak sporo odpuściłam, no ale bez przesady, w chlewie żyć nie będziemy. Codziennie biegam z mopem, a syf w domu coraz większy Zastanawiam się, jak inne matki ogarniają codzienne sprzątanie i jak godzą je z innymi obowiązkami. Bo ja już wysiadam. Mam wrażenie, że nic innego nie robię, tylko sprzątam, wycieram, piorę i zbieram z podłogi, a i tak jest bajzel niemiłosierny. Zupełnie jak byśmy mieszkali na śmietniku!  Miejsca mamy mało, do tego trójka dzieci i my z mężem. Powierzchni do sprzątania nie ma dużo, a i tak nie idzie tego ogarnąć. Po pierwsze zawalona podłoga, wszystkim – zabawkami, ubraniami i jedzeniem. Nie wiem, jak to się dzieje, że te rzeczy leżą ciągle na podłodze! I strasznie wkurza mnie, jak mąż odgarnia to po prostu na bok. Jakby robił jakiś korytarz życia. Ile ja już nerwów straciłam przez to! Tłumaczę jak krowie na rowie, że każda rzecz ma swoje miejsce i nie jest nim podłoga. Wszystko na nic...  To, że kuchnia się cała lepi, to jeszcze jakoś przeżyję. Wiadomo, że przygotować posiłki dla trójki dzieci to niemałe wyzwanie, zawsze się nabrudzi. Ale te wszystkie tłuste ślady od wycierania rąk na stole, krzesłach, ubraniach... Okruchy pod stołem, bielizna, która nie trafiła do kosza tylko obok, zaschnięte naczynia zostawione w jadalni... Ludzie, ja na to patrzeć nie mogę! Pralka chodzi codziennie, czasem po dwa razy. Kurze ścieram jak szalona. Zbieram zabawki, segreguję klocki. Szoruję wannę. Prasuję. I co, efekt wystarcza na jakieś pół godziny! Zaraz wszystko wywrócone do góry nogami. Nie daję już rady. W dodatku nikt nie docenia mojego wysiłku. Nikt nie rozumie, że ten bałagan mnie wykańcza. Sylwia Jeśli chcesz...

Jak co roku zbliżające się ferie przyprawiały mnie o gęsią skórkę. Trójka dzieci, które jednocześnie przestają chodzić do szkoły, to koszmar w odcinkach. Dzieciaki się nudzą i oczekują, że zapewnię im rozrywkę. Czemu ja? Bo tak. Najlepiej nie opuszczając przy tym dni pracujących. Pal licho, jeśli udało mi się zapisać bandę na półkolonie typu „Zima w mieście”, gdzie przez pół dnia zajmowali się nimi wychowawcy oraz instruktorzy. Gorzej, gdy trzeba było zorganizować wspólny wyjazd, który każdemu by odpowiadał. Tak, to też była moja działka. Co dwa lata staraliśmy się wyjechać także zimą, jeśli udało nam się z mężem dostać urlopy w tym samym czasie. Wspólny wyjazd… Zadanie z gatunku karkołomnych, bo każdy miał inny pomysł oraz odmienne potrzeby, a ja starałam się je zaspokoić. Ale że jeszcze się taki nie urodził, co by każdemu dogodził, to zazwyczaj ktoś wracał do domu mniej lub bardziej obrażony. A ja? Wymęczona bardziej niż przed urlopem. Tego roku dyskusja na temat ferii zaczęła się jeszcze przed świętami Bożego Narodzenia. Starszy syn chciał jechać w góry, córka tam, gdzie będą baseny. Mąż sugerował, że choć raz moglibyśmy się szarpnąć na wakacje pod palmami. A najmłodszy syn był przekupną i łasą bestią, więc opowiadał się za tą „opcją”, która właśnie podarowała mu coś smacznego. Każdy miał jakieś wymagania Nikt natomiast nie wysilił się i nie spytał, czego ja bym chciała. Miałam wrażenie, że w tej rodzinie jestem traktowana jak połączenie służącej z dobrą wróżką, która po spełnieniu życzenia może sobie zniknąć albo odejść do swojego kąta. W przypadku organizacji ferii czy wakacji – to już na sto procent. Wiedziałam, że kolejny raz napracuję się jak głupia, za co nikt mi nie podziękuje, przeciwnie, poczęstują mnie na koniec dawką żali i pretensji. Znałam moją rodzinkę aż za...

Mąż zaskoczył mnie dwa razy. Najpierw, gdy tak świetnie zajmował się naszą malutką córeczką podczas mojej nieobecności. I kilka dni później, kiedy wydało się, że tak naprawdę nie robił nic.   Moja córka, Patrycja, ma prawie dziesięć miesięcy. Długo się o nią z mężem staraliśmy… Nic więc dziwnego, że gdy w końcu pojawiła się na świecie, nasze życie zaczęło się kręcić wokół niej. A dokładniej mówiąc moje życie, bo w życiu Olka niewiele się zmieniło. Nadal pracował od świtu do nocy i nie miał czasu zajmować się córeczką. Po powrocie z firmy bawił się z nią chwilę, czasem pomógł mi ją wykąpać i rozsiadał się przed telewizorem lub szedł spać. Nigdy się nie skarżyłam. Oboje ustaliliśmy taki podział obowiązków. On zarabia, ja dbam o dom i dziecko.    Na początku wszystko wyglądało bardzo pięknie. Choć córeczka była bardzo płaczliwa i porządnie dawała mi się we znaki, cieszyłam się, że w ogóle ją mam. Z czasem jednak mój nastrój zaczął się zmieniać. Czułam się coraz bardziej zmęczona i zniechęcona monotonią mojego życia. Tęskniłam za ludźmi, pracą, wieczornymi wypadami na miasto i innymi problemami niż: jaką zupkę dziś małej ugotować i czy prześpi spokojnie chociaż pół nocy. Nikomu jednak o tym nie mówiłam. Wokół wszyscy twierdzili, że opieka nad dzieckiem to najszczęśliwszy okres w życiu kobiety. Nie chciałam uchodzić za tą, której się to nie podoba. Może gdybym miała jakąś pomoc, to nie wpadłabym w takie przygnębienie. Ale teściowa od lat mieszkała za granicą a moja mama zmarła na raka zanim jeszcze Patrysia przyszła na świat.    Walczyłam z negatywnymi emocjami dobrych kilka miesięcy. Ale w końcu nie wytrzymałam. Któregoś dnia było mi tak źle, że aż się popłakałam. Ryczałam ze dwie godziny. Córeczka kwiliła w łóżeczku, domagała się jedzenia, zmiany pieluszki  a ja...