- Ciociu zobacz, jakie fajne siusiaki - powiedział mój siostrzeniec, oglądając szwedzką kreskówkę, zapowiadającą kolejny sezon edukacyjnego programu Bacillaakuten. Zerknęłam mu przez ramię i zamurowało mnie. Bohaterowie kreskówki - siusiaki i cipki - wesoło podrygiwali w rytm piosenki. Spojrzałam na mojego siostrzeńca, który równie wesoło podskakiwał, klaszcząc w dłonie.  Gdy film skończył się, zapytałam: "Czy wiesz, o czym była ta piosenka?". "O siusiakach!" - radośnie krzyknął malec, prosząc bym puściła ten film jeszcze raz.  Warto przeczytać: Od kiedy wychowanie seksualne? Zboczona pani jest, czy co?!  Postanowiłam zrobić eksperyment. Ten sam film puściałam mojej siostrze, jej mężowi, sąsiadce, jej córce i zaprzyjaźnionej sprzedawczyni z pobliskiego sklepu. Ich reakcje były diametralnie różne. Siostra, podobnie jak siostrzeniec, zachwyciła się obrazem. Pod nosem rzuciła: "Szkoda, że my nie robimy takich rzeczy", jej mąż zachował większy dystans, z niepokojem zapytał, czy to, aby niezbyt obsceniczne . U sąsiadki i jej córki najpierw pojawiły się rumieńce na twarzy, a później słowa: " Zboczona pani jest, czy co?!". Trochę zaniepokojona pokazałam ten filmik zaprzyjaźnionej sprzedawczyni z warzywniaka, starszej pani (wiek około 70 lat). Najpierw w uwagą go obejrzała, później chichocząc, jak młoda dziewczyna, powiedziała: "Kiedyś to było nie do pomyślenia, by takie rzeczy robić, a co dopiero oglądać, ale teraz to ja już stara jestem i mogę wszystko". Dodała: "A o czym oni śpiewają?". No właśnie, też byłam ciekawa. Poszukałyśmy w internecie tłumaczenia: "Oto siusiak w pełnym galopie. Ten, kto nie ma majtek, dynda siusiakiem i gołym tyłkiem. Cipka jest świetna, uwierz w to! Nawet u starszej pani prezentuje się elegancko (...) Tak różne, a jednak ta sama rzecz. Sikaj przez siusiaka lub cipkę, jeśli jesteś dziewczyną. Siusiak i cipka...

Jestem samotną mamą. Gdy zaczęłam znów układać sobie życie, nagle pojawił się ojciec mojej rocznej córeczki. Dostał już wiele szans, ale nie uznaje mojego nowego związku, więc zabroniłam mu zabierać małą do siebie. Chcę, żeby o nas zapomniał – moja córka zaczyna już mówić do mojego partnera „tata”. A może powinnam dbać o kontakt ojca z dzieckiem? Kiedy jest dobry moment na powiedzenie dziecku prawdy?    Kasia z Birmingham Prawdę mówić od razu Poruszyła Pani parę spraw związanych z budowaniem relacji z nieobecnym ojcem. Jeśli chodzi o poinformowanie dziecka o tym, kim jest osoba, z którą czasami spędza czas, warto to powiedzieć od razu, bo kiedykolwiek się Pani zdecyduje, i tak warto się nastawić na długie tłumaczenie dziecku tej sytuacji. Im wcześniej to Pani zrobi, tym wcześniej przyzwyczai się ono do sytuacji i nie będzie jej uznawało za niezrozumiałą. Dziecko jest wspólne Gdy ojciec biologiczny jest w trakcie godzenia się z rolą ojca, warto pamiętać, że dziecko jest wspólne. Dbając o kontakt z ojcem, zabezpiecza się też Pani przed częstymi trudnościami w okresie dojrzewania, gdy szczególnie ważna staje się wiedza, skąd się pochodzi. Poza tym zerwanie kontaktu z ojcem biologicznym pod wpływem emocji często nadweręża relacje z dzieckiem. Proszę zorientować się, gdzie w pobliżu są instytucje pomagające przy negocjacjach dotyczących opieki nad dzieckiem dla rodziców niebędących razem. Być może pozwoli to Pani ustabilizować podejście swoje i ojca dziecka do Pani nowego życia. Pomoże też zrozumieć, że nie można dziecka ojcu „dawać” lub „nie dawać” za karę albo w nagrodę. Dwóch ojców Ważne jest też, by oddzieliła Pani swoje racje z partnerem od relacji córka – ojciec, którym dla niej będzie zawsze, nawet jeśli nie będzie jej opiekunem i Pani partnerem. Wymaga to wysiłku i odwagi, ale też buduje zaufanie w relacjach z...

I co ja mam teraz zrobić? Wszystko wygląda ładnie w filmie: rzucamy się sobie w ramiona i żyjemy potem długo i szczęśliwie. Życie jednak nie zawsze bywa tak proste, a serce matki nie wybiera. Kocham Zuzę całą sobą. A Sylwia, czy ona też nie zasługuje na miłość? To wszystko dlatego, że ktoś wiele lat temu popełnił straszny błąd. Ciąża była dla mnie wielką radością Bardzo się cieszyłam, kiedy dwadzieścia trzy lata temu zobaczyłam na teście ciążowym dwie kreseczki. Nie przypuszczałam wtedy, że moje życie tak bardzo się skomplikuje. Najpierw odszedł ode mnie Marek, mój mąż. Byliśmy małżeństwem zaledwie dwa lata, wydawało się, że to wielka miłość. Kto przypuszczał, że okaże się wprawdzie wielka, ale i krótkotrwała, spali się jak płomień przedwcześnie zapalonej zapałki. Na szczęście narodziny Zuzi miały mi te trudne chwile wynagrodzić. Przyszła na świat w piękny, letni dzień i od razu okazała się prawdziwym słoneczkiem. Pogodna, śliczna, zdrowa, z malutką główką z blond włoskami, podobna do mnie i do swojego ojca jak dwie krople wody. Ufna, delikatna, cichutka. Niestety, trzy doby po narodzinach Zuzi dowiedziałam się, że żółtaczka fizjologiczna przedłuża się i malutka będzie musiała zostać kilka dni dłużej w szpitalu. Nie robiłam z tego powodu paniki – wiedziałam, że takie rzeczy zdarzają się u niemowląt. Za kilka dni odbiorę Zuzankę i będziemy już zawsze razem. Jak bardzo się myliłam... Kilka rzeczy zwróciło moją uwagę, ale zapewnienia pielęgniarki uśpiły moją czujność Po dziesięciu dniach przyjechałam z mamą po córeczkę. Może trudno w to uwierzyć, ale nic wtedy nie wzbudziło moich podejrzeń. To były inne czasy – teraz matki mają wiele dni i godzin, żeby leżąc wspólnie ze swoimi niemowlętami, studiować ich buźki, uczyć się na pamięć dołeczków w policzkach, całować po milion razy włoski....