Moim życiem zawsze rządził przypadek. Najlepszą szkolną koleżanką stała się ta, która usiadła obok mnie, bo nigdzie indziej nie było już miejsca.
– Wolne? – zapytała po prostu śliczna blondynka z ogromnymi niebieskimi oczami.
A ja w odpowiedzi pokiwałam twierdząco głową. I Zosia zajęła krzesełko obok mnie.
Potem nasze drogi na moment się rozeszły, bo ja poszłam do zawodówki, a ona do ogólniaka. Nie przeszkadzało nam to jednak w spotykaniu się popołudniami, po lekcjach. Wymieniałyśmy się wrażeniami, ona opowiadała, kogo poznała i jak jej serce chciało wyskoczyć z piersi na widok tego czy innego szkolnego przystojniaka.
Nie znałam tego uczucia. Nigdy nic nie cieszyło mnie do tego stopnia, bym skakała z radości. Gdy inni pytali mnie, czy mam chłopaka, odpowiadałam zgodnie z prawdą, że mam. I wzruszałam ramionami w odpowiedzi na pytania, czy to poważna sprawa.
– Czy ja wiem… – nie mogłam się zdecydować, co odpowiedzieć na pytania koleżanek. – Chyba nie do końca… Nie czuję motyli w brzuchu, jak to zwykle się określa. Nie chce mi się krzyczeć na całe gardło, że kocham, że jestem taka szczęśliwa.
– Rozumiemy – śmiały się dziewczyny.
Przez zawodówkę się prześlizgnęłam. Chciałam być fryzjerką. Udało się, choć jakichś oszałamiających wyników w nauce nie miałam. Zresztą nie było się czym chwalić, w końcu to tylko zawodówka. Pogarda wielu z tych, którzy chodzili do ogólniaka, była czasem nie do zniesienia. Dlatego postanowiłam uczyć się dalej w zaocznym liceum.
Z perspektywy czasu, wydaje mi się, że była to najmądrzejsza z moich decyzji. Pracowałam już jako pomoc fryzjerska w niewielkim zakładzie, a popołudniami zdobywałam wiedzę. Taka forma nauki bardzo mi się podobała. Ogólniak ukończyłam z dobrymi ocenami i mogłam się pochwalić zdaną maturą.
Ważniejsze było dla mnie strzyżenie, czesanie i farbowanie klientek. Od mojej niezwykle wyrozumiałej szefowej nauczyłam się zawodu. To była najlepsza lekcja, bo uczyłam się fachu w praktyce, a nie w teorii. Fryzjerstwo było jedynym zajęciem, które naprawdę kochałam. Już jako dziecko bawiłam się, czesząc lalki, obcinając im włosy, doczepiając jednej kosmyki włosów drugiej.
– Tośka, coś ty zrobiła z tą lalką! – mama załamywała ręce zrozpaczona.
Z czasem jednak zaczęła być ze mnie dumna. Zauważyła bowiem, że naprawdę jestem dobra w tym, co robię. Dziś mam własny zakład fryzjerski, zwany oczywiście salonem, bo tak jest teraz modnie. Czasem wpada do niego Zosia, koleżanka ze szkolnej ławki, ta pierwsza i najlepsza. Nasza przyjaźń, choć niby z przypadku, przetrwała wiele lat.
To Zosia wspierała mnie, gdy zmarł mój mąż, to ona wierzyła w mój talent do czesania, to ona nigdy mnie nie zawiodła.
Przynajmniej tak to wyglądało z boku. Piękny, ogromny dom, wspaniały, wyrozumiały mąż, śliczna córeczka… A jednak w pewnym momencie wszystko posypało się jak domek z kart. Wtedy to ja ją wspierałam.
Choroba córeczki była dla mojej przyjaciółki strasznym ciosem. Jej małżeństwo nie przetrwało tej najtrudniejszej z prób. Byłam wtedy przy niej. Tłumaczyłam, że da sobie radę, że jest przecież silna. Dzisiaj Zosia stoi mocno na nogach, jej córka wraca do zdrowia. A ja?
Dalej prześlizguję się przez życie. Mąż? Kochałam go, niestety, zginął tak wcześnie, że nie zdążyłam nawet dobrze go poznać.
Długo nie mogłam się z tego otrząsnąć. Chyba trudniej mi było się pogodzić ze stratą córeczki niż ze śmiercią męża. Czułam, że to była dziewczynka, rozmawiałam z nią. Kochałam ją najbardziej na świecie. To było to. Pierwszy raz w życiu czułam prawdziwą radość.
Mogłabym skakać pod niebo ze szczęścia. A później niewyobrażalna rozpacz, gdy już jej nie było. Tak po prostu. Wyjęli ją ze mnie i zostawili mnie samą sobie. Nikt ze mną nie porozmawiał. Nie mówili, że straciłam dziecko, że wszystko będzie dobrze.
Mówili „płód” o mojej kruszynce. I że jeszcze będę miała dzieci. Z kim? Skoro mój mąż zmarł przed miesiącem? Niespodziewanie, nagle...
– Do cholery! Mam dopiero 26 lat, dlaczego mi się to wszystko przytrafiło? – krzyczałam prosto w twarz przyjaciółce, matce, siostrze. – Dlaczego?!
Moja mama tylko wznosiła oczy ku niebu i modliła się, żebyśmy wszyscy jakoś przez to przeszli. Jakoś? Wszyscy?
Szansę na normalne, szczęśliwe życie, męża i dziecko… Dzisiaj na samo wspomnienie mojej ukochanej maleńkiej istotki łzy cisną mi się do oczu. Nie zapomniałam o niej i nigdy nie zapomnę. Często o niej myślę, choć minęło już siedem lat. Szmat czasu, ale ja dalej pamiętam.
Pamiętam swoje zdziwienie, gdy okazało się, że jestem w ciąży, a także obawę, czy sobie poradzę. I radosne podniecenie Mateusza, nad którym w ogóle nie panował.
– Będziemy rodzicami, Tosiu! Czyż to nie wspaniałe? – mówił z egzaltacją.
On się naprawdę cieszył, ja musiałam się oswoić z tym wszystkim. Trochę to trwało. Ale już za moment biegałam, mierzyłam, liczyłam. Urządzałam w myślach jej pokoik. Naszej małej Basi. Która miałaby oczy Mateusza, jego radość życia, entuzjazm, ale moje ciemne włosy i skłonność do nostalgii.
Opowiadałabym o nim. O tym, dlaczego trawa jest zielona, a niebo niebieskie, skąd bierze się deszcz. Byłabym cierpliwa i starałabym się z całych sił być dobrą mamą.
– A dlaczego trawa jest zielona? – słyszę nagle i otrząsam się z zadumy.
Obok mnie stoi mała dziewczynka. Mniej więcej tyle lat miałaby dzisiaj moja Basia. To pierwsze, o czym pomyślałam, przyglądając się jej z zaciekawieniem. Rozglądam się dokoła. Dlaczego jest tutaj sama?
– Bo że niebo jest niebieskie, to chyba wiem. Niebo – niebieskie, ale trawa – trawiasta powinna być, prawda? – mała nie daje za wygraną, choć ja dalej milczę. – Moja mama tam jest. Poszła do aniołków – dodaje dziewczynka ze smutkiem.
– Moja córeczka też – nie wierzę, że to mówię.
A jednak…
– Może moja mama opiekuje się twoją córeczką? – pyta dziewczynka.
– Na pewno… – mówię, ocierając ukradkiem łzy.
– Jak masz na imię? Ja – Zuzia – dziewczynka bierze mnie za rękę. – Chodź, usiądziemy na ławeczce.
Idę z nią.
Przyjemne uczucie... Przez moment wyobrażam sobie, że to moje dziecko… Z zamyślenia wybija mnie ostry męski głos.
– Zuza! Szukam cię po całym parku! Prosiłem, żebyś się nie oddalała, wiesz, że musiałem posprzątać po Łapie. Najadłem się przez ciebie strachu – mężczyzna uśmiecha się z ulgą, widząc córkę na ławce.
Podbiega wraz z psem do nas.
– To mój tata. Zawsze się przejmuje na zapas – śmieje się mała.
– Ma rację, Zuziu. Nie wolno oddalać się od rodziców, bo mogłoby stać się coś złego.
– Wiem, wiem, ale byłaś taka smutna. Chciałam cię pocieszyć. I zobacz, teraz jesteś radośniejsza! To dzięki mnie. – mówi z dumą dziewczynka.
– Bardzo panią przepraszam. Zuzia stale zaczepia obcych. Szuka mi żony – śmieje się ojciec małej. – Jestem Dominik Nawrot.
– A ja Zuzia Nawrot – dopowiada dziewczynka.
– A ja… Tosia Figurska, bardzo mi miło – mówię.
Czuję coś dziwnego, gdy patrzę w oczy mężczyzny. Coś jakby motyle w brzuchu...? Sama nie wiem. Czy to jest radość? A może miłość? Od pierwszego wejrzenia? Zwariowałam chyba! W moim wieku? Nie jestem już przecież nastolatką, nie mam piętnastu lat, by zakochiwać się w kimś, kogo w ogóle nie znam. O kim nic nie wiem.
A jednak, kiedy spoglądam w oczy tego mężczyzny, kiedy widzę, z jaką czułością patrzy na swoje dziecko, wierzę, że mogłabym, że chciałabym… Że jeszcze mam szansę.
Antonina, lat 33
Czytaj także:
W jednej ze swoich piosenek, Jeremi Przybora napisał: „Średnie miasta, są takie średnie miasta, gdzie żaden dom nad inne nie wyrasta. W średnich miastach mężczyzna czy niewiasta nie zwykli są współziomków swych przerastać…”. Moje miasteczko jest właśnie taką prowincją Nie myślę tu o dostępie do nauki, możliwości kupienia nowoczesnego komputera czy odbioru telewizji satelitarnej. Przede wszystkim mam na myśli mentalność ludzi, którzy tu żyją i terroryzują swoimi poglądami inaczej myślących. Nie zdawałam sobie z tego wszystkiego sprawy do dnia, gdy postanowiłam wziąć rozwód ze swoim mężem . Byliśmy ze sobą zaledwie rok, ale ja wiedziałam, że za nic nie mogę mieszkać pod jednym dachem z człowiekiem, który drugiego dnia po ślubie mnie pobił. Bo zwróciłam mu uwagę, że nie powinien tyle pić. Dałam mu szansę. Jak ostatnia kretynka, ale jeszcze go kochałam. Myślałam, że jednak ludzie się zmieniają. Może jacyś tak, ale nie mój mąż. Kiedy moja mama zobaczyła mnie w progu swojego domu z walizkami, była zaskoczona, a kiedy jej powiedziałam, że wyprowadziłam się od Heńka i chcę wziąć z nim rozwód, spojrzała na mnie, jakby za moment miało zwalić się na nią niebo. – Tu nigdy nie było rozwodu – wydukała. – Więc już najwyższy czas, żeby ktoś dał przykład innym – odparłam. – O czym ty mówisz, córciu – aż załamała ręce. – O Majewskiej, którą mąż bije od dwudziestu lat, a ona nawet nie śmie poskarżyć się na niego proboszczowi. O Zdanieckiej, która ma kochanka na drugim końcu miasta. Wszyscy o tym wiedzą, nawet jej ślubny, lecz wszyscy udają, że nic się nie stało. Mówię o Bolesławskiej, która zwróciła się o pomoc do policji, że mąż ją maltretuje i wszyscy wytykali ją palcami. U nas, mamuś, brudy pierze się w czterech ścianach i to tak, żeby nikt o tym nie wiedział, ani o tym nie słyszał. Czas z tym...
Moja historia wcale nie jest taka znów nadzwyczajna. Wiem, że niektórzy faceci mają kochanki i dzieci z tych związków. Ale choć ja mam żonę i córkę w jednym związku, a także ukochaną kobietę i syna w drugim – nieformalnym, to nie mogę myśleć o sobie jako o tym, który „zdradza żonę z kochanką”. W moim wypadku sprawa jest bardziej skomplikowana, ponieważ… kocham je obie. Nie tylko obie kobiety: Annę i Rositę. Również obie rodziny, które z nimi tworzę. Moja 8-letnia córeczka Wiktoria jest mi nie mniej bliska niż niespełna dwuletni Lucas. Spotkałem ją na imprezie firmowej Jak to się wszystko zaczęło? I kiedy? Trudno powiedzieć, bo impulsem, który popchnął mnie w ramiona Rosity, nie było oziębienie uczuć, ale – paradoksalnie – straszna tęsknota za żoną. Najpierw to była tylko fizyczna fascynacja. Nie mogę zaprzeczyć – fakt, że z żoną widywałem się tak rzadko i w związku z tym byłem po prostu seksualnie wygłodzony, nie był bez znaczenia. Lecz potem odkryłem w Rosicie wspaniałą towarzyszkę życia – prawdziwego przyjaciela, po prostu dobrego człowieka. I tak od czterech lat moje życie upływa na kursowaniu pomiędzy Madrytem a Warszawą, gdzie mieści się centrala mojej firmy. Obowiązki służbowe często zmuszają mnie do pozostania w Hiszpanii nawet kilka miesięcy. Potem na jakiś czas wracam do Polski. Pierwszy rok był bardzo trudny, nie potrafiłem przyzwyczaić się do długiej rozłąki z żoną. Ona nie mogła do mnie przyjeżdżać, bo raz, że pracuje, dwa – nasza córeczka była wtedy już w przedszkolu. Anna odwiedzała mnie więc w Madrycie rzadko. Drugi rok był już znacznie łatwiejszy, poznałem wiele osób z firmy. Z kilkoma nawet się zaprzyjaźniłem. Rositę spotkałem na imprezie firmowej. Było głośno, tłoczno i wesoło. W pewnym momencie zderzyłem się z niosącą stertę kanapek Sonią, naszą tłumaczką. Pomagała jej...
Dla rodzica nie ma nic gorszego niż utrata dziecka. Aldona musiała tego doświadczyć, by mnie zrozumieć... Znowu jej „coś wypadło”. Trzeci raz w ciągu dwóch miesięcy. Moja była co rusz padała ofiarą niefortunnych zbiegów okoliczności. A wszystko zawsze wtedy, kiedy miałem spotkać się z Zosią, naszą pięcioletnią córką. Za każdym razem, kiedy zbliżał się weekend, czułem ucisk w brzuchu. Czy tym razem uda mi się zobaczyć dziecko? Czy Aldona zdoła wrócić od matki, pokonać grypę żołądkową, naprawić samochód, uporać się z rozbitym oknem na sobotę rano, żebym mógł przyjechać i trochę pobawić się z Zosią? Bo o zabieraniu jej gdziekolwiek nie było nawet mowy. Mogłem widywać się z własną córką wyłącznie pod czujnym okiem jej matki, co też mnie denerwowało, ale starałem się nie zaogniać sprawy. Aldona i ja byliśmy małżeństwem przez cztery lata. Kiedy Zosia miała dwa i pół roku, żona zaczęła szukać powodów do separacji, a potem do rozwodu. Wkrótce po nim okazało się, że powodem był niejaki Sebastian, były policjant, którego poznała podczas warsztatów na temat bezpieczeństwa kobiet. Ich synek, Ignaś, urodził się osiem miesięcy po tym, jak pani sędzia ogłosiła nasz rozwód. Nawet mnie to nie zdziwiło ani nie zabolało. Miałem dosyć wiecznych pretensji mojej eks i w pewnym sensie cieszyłem się, że teraz inny facet będzie się z nią użerał. – Wszystko w porządku? Zosia zdrowa? – w piątek przed wizytą zadzwoniłem do Aldony. – Będę na dziesiątą. – Lepiej na dwunastą, bo rano idę z nią do alergologa – po jej tonie wyczułem, że będą kłopoty z tym widzeniem. – Albo lepiej zadzwoń koło południa, dam ci znać, jak nam idzie. Bo może być kolejka. Miałem ochotę wykrzyczeć jej, że wiem, że robi to specjalnie. Nie pracowała zawodowo, więc mogła się umówić na dowolny dzień, ale wybrała akurat...
