Takiej podłości nie można zapomnieć. Moja była żona zrobiła mi straszną krzywdę. Mnie i dzieciom. Myślała, że się nie wyda, ale kłamstwo ma krótkie nogi. Dowiedziałem się i... mój świat runął. Nigdy jej tego nie wybaczę.
Kiedy poznałem Marzenę, zakochałem się w niej do szaleństwa, ona we mnie chyba też. Ale już na początku często się kłóciliśmy. Mamy różne charaktery, poglądy i zainteresowania, a łączył nas chyba głównie… wybuchowy temperament.
Prawie każde nasze spotkanie kończyło się awanturą i co najmniej kilka razy myślałem, że to już koniec, że nie będziemy razem, że do siebie nie pasujemy. Tym bardziej że Marzena, zanim mnie poznała, spotykała się z kimś i czasem miałem wrażenie, że on nadal jest dla niej ważny. No i ta moja zazdrość też nie ułatwiała nam wspólnego życia.
Byliśmy ze sobą już dwa lata, kiedy pokłóciliśmy się tak poważnie, że postanowiłem raz na zawsze z tym skończyć. Kochałem ją, ale nasz związek był dla mnie za trudny. Za dużo nerwów, za dużo szarpania.
Marzena zadzwoniła do mnie po dwóch tygodniach. Zdziwiłem się, widząc jej numer i… ucieszyłem. A kiedy poprosiła mnie o spotkanie, byłem po prostu szczęśliwy. Wiem, idiota ze mnie, ale naprawdę ją kochałem i tęskniłem za nią. Jednak to, co Marzena miała mi do powiedzenia, zwaliło mnie z nóg.
Okazało się, że jest w ciąży! Zaczęła to podejrzewać już kilka dni po naszym rozstaniu, wczoraj zrobiła testy. Nie zastanawiałem się długo. Było oczywiste, że skoro mamy być rodzicami, to weźmiemy ślub. Marzena chyba bała się, jak zareaguję, czy zaakceptuję to dziecko, bo kiedy powiedziałem o małżeństwie, rzuciła mi się na szyję.
Jak było do przewidzenia, nasze relacje w dalszym ciągu były burzliwe. Teraz chyba jeszcze bardziej, bo Marzena pod wpływem hormonów stała się po prostu nie do wytrzymania. Starałem się trzymać emocje na wodzy, rozumiałem jej stan, ale nie było to łatwe. Kiedy na świat przyszła Amelka, postanowiłem, że coś trzeba zmienić w naszym małżeństwie.
Rozmawiałem o tym z Marzeną, niby się ze mną zgodziła, ale jakoś nie przekładało się to na jej zachowanie. W dodatku miała jeszcze mniej cierpliwości niż dawniej, bo była bardzo zmęczona. Być może, rozstalibyśmy się wcześniej, gdyby nie to, że Marzena znowu zaszła w ciążę.
Nawet dziwiłem się, jak to możliwe, bo kochaliśmy się rzadko. Ona wiecznie była zmęczona i rozdrażniona, ja z trudem znosiłem jej humory. A obecność płaczącego w nocy niemowlęcia nie sprzyjała romantycznej atmosferze. Jednak fakt był niepodważalny – miałem zostać ojcem po raz drugi. Przyjście na świat mojego synka nie poprawiło naszych relacji.
Atmosfera była do tego stopnia napięta, że stwierdziłem, że to nie ma sensu. Marzena na początku oponowała, twierdziła, że na pewno się dotrzemy, żebyśmy spróbowali. Ale po roku i ona doszła do wniosku, że to nie ma sensu. Tyle że nie zgodziła się na rozwód polubowny.
Twierdziła, że to ja chcę odejść, i zażądała orzeczenia mojej winy. Oraz wysokich alimentów… To krótkie małżeństwo to były najgorsze lata mojego życia.
Co prawda, zostałem bez mieszkania i musiałem sporo płacić na dzieciaki, za to byłem wolny i spokojny. Powoli układałem sobie życie od nowa. Moi rodzice sprzedali swoje mieszkanie i dali mi pieniądze na kawalerkę. Skończyłem zaoczne studia (wreszcie miałem na to czas i spokój do nauki) zacząłem nieźle zarabiać.
A trzy lata po rozwodzie poznałem Karolinę. Nie zamierzałem wchodzić w nowy związek, bo dobrze pamiętałem poprzedni, a wspomnienia nie były miłe. Ale z Karoliną wszystko było inaczej. Ona jest inna. Spokojna, delikatna, zawsze roześmiana. Całkowite przeciwieństwo Marzeny.
Prawie wcale się nie kłóciliśmy. Dlatego, pomimo złych doświadczeń, już po pół roku zaproponowałem Karolinie wspólne mieszkanie. A potem, po roku, poprosiłem ją o rękę… Byliśmy szczęśliwi.
Kiedy przywoziłem je na weekendy, czasem nawet byłem zazdrosny, bo one wolały bawić się z Karoliną i to ona miała prawo czytać im bajki na dobranoc. Wyglądało na to, że tym razem trafiłem w dziesiątkę, że nie rozczaruję się tym związkiem.
Karolina lubiła dzieci i chciała mieć własne. Chociaż mi na tym nie zależało, rozumiałem ją. Ja się spełniłem jako ojciec, ona też chciała odczuwać to samo. Niestety, mijały miesiące, a jej marzenia pozostawały niespełnione. Zrobiła badania, ale lekarz twierdził, że wszystko z nią w porządku.
– Nic z tego nie rozumiem – rozpaczała.
– A co powiedział lekarz? – dopytałem, zmartwiony.
– Sugerował, żebyś ty się przebadał, ale powiedziałam, że ty masz dzieci, więc to raczej nie to – mówiła.
Kiedy minęły kolejne miesiące, Karolina poprosiła, żebym poszedł z nią do lekarza.
– Chce z tobą porozmawiać – wyjaśniła. – Bo mówi, że też tego nie rozumie. Może brałeś jakieś leki po tym, jak zostałeś ojcem? A na świnkę nie chorowałeś?
– Nic mi o tym nie wiadomo – wzruszyłem ramionami. – Ale jak chcesz, to pójdę z tobą – dodałem i pocałowałem ją czule.
Lekarz zrobił wywiad i zaproponował, żebym na wszelki wypadek się przebadał. Wyniki były dla mnie zaskoczeniem.
– Jest pan bezpłodny – orzekł lekarz.
– Jak to? – zdziwiłem się. – Przecież mam dwoje dzieci z pierwszego związku.
– Też mnie to dziwi – lekarz pokiwał głową. – Na pewno nie brał pan w ostatnim czasie leków, nie chorował na tarczycę, cukrzycę, nadciśnienie? A może doznał pan jakiegoś urazu? – pytał.
– Nic takiego nie miało miejsca – powiedziałem, a myśl, która we mnie dojrzewała, zaczynała mnie coraz bardziej przerażać. – Czy istnieje możliwość, żebym bez powodu stracił plemniki?
– Raczej nie – lekarz się zastanowił. – Przyczyną mogą być różne choroby, stany zapalne, urazy, leki. Czasem nadmierne spożywanie alkoholu czy narkotyków.
– Nic nie biorę, piję rzadko... – byłem coraz bardziej zdołowany. – Wie pan, tak się zastanawiam… Może powinienem zrobić badania genetyczne swoich dzieci?
– To mogłoby wyjaśnić parę spraw, ale jednocześnie wiele zmienić w pana życiu – lekarz patrzył na mnie z powagą. – Niech pan dobrze przemyśli tę decyzję.
Rozmawiałem z Karoliną, była równie przerażona jak ja.
– Myślisz, że Marzena mogłaby ci to zrobić? – zapytała. – Ale dwa razy?
– Nie wiem – wzruszyłem ramionami. – Myślałem, że mnie kocha.
Ale podejrzewałem, że utrzymuje kontakt ze swoim byłym, z Andrzejem. Po rozwodzie się z nim spiknęła, razem mieszkają.
– To byłoby straszne świństwo z jej strony – Karolina z niedowierzaniem kręciła głową. – Słuchaj, ale jeżeli się okaże, że to prawda, to co będzie?
Tego bałem się najbardziej. Bo gdyby okazało się, że Amelka i Mareczek nie są moimi dziećmi, to jak miałem dalej z tym żyć? I co z nimi? Miałem im to powiedzieć?
Z drugiej strony czułem, że muszę zrobić te testy. Muszę wiedzieć. Wyniki potwierdziły moje podejrzenia – to nie ja byłem ojcem. Nie jestem stanie opisać tego, co czułem. Zadzwoniłem do Marzeny, powiedziałem jej, co o niej myślę. Wystąpiłem do sądu o zawieszenie wypłacania alimentów. Wolę odłożyć pieniądze na lokacie, opłacać dzieciom zajęcia dodatkowe niż przelewać tej żmiji.
Tyle że to nie rozwiązywało mojego problemu. Bo zrozumiałem, że ja i Karola nigdy nie zostaniemy rodzicami. Nigdy nie będę ojcem... Ale największy problem to Amelka i Marek. Są jeszcze mali, kochają mnie i chcą do mnie przychodzić. Nie wiedzą, że nie jestem ich biologicznym ojcem. Nie wiem, czy mam im o tym powiedzieć. Jak?
Wyniki badań niczego dla mnie nie zmieniły. Dla mnie nadal będą zawsze moimi dziećmi. To ja je wychowuję, to ja byłem przy ich narodzinach. Ale co jeśli kiedyś dowiedzą się prawdy i mnie odrzucą?
Grzegorz, lat 34
Czytaj także:
Otuliłam się mocniej szalem, przeszywały mnie dreszcze. W tym wiejskim, drewnianym kościółku było zimno, a ja siedziałam tu już dłuższy czas, zmarzłam więc porządnie. Przyszłam dużo wcześniej przed rozpoczęciem uroczystości, chciałam znaleźć jakiś kącik, żeby się zaszyć, żeby nikt znajomy mnie nie spostrzegł, nie rozpoznał, a przede wszystkim Marcin. Ale musiałam tu przyjechać, musiałam zobaczyć tę kobietę, dla której mój były mąż wyrzekł się własnego syna . A przecież miało być tak pięknie, mieliśmy razem spędzić życie, a ja byłam kiedyś najszczęśliwszą dziewczyną pod słońcem. Wtedy, gdy na imprezce u koleżanki spotkałam Marcina, gdy zaiskrzyło miedzy nami już tamtego pierwszego wieczoru, gdy się zakochałam. Swoją pierwszą, prawdziwą, dziewczyńską miłością A Marcin też świata poza mną nie widział i gdy kilka miesięcy później okazało się, że jestem w ciąży, natychmiast zdecydowaliśmy się na ślub. Pobraliśmy się w karnawale i chociaż nasze wesele nie należało do bardzo hucznych, dla mnie te ostatki były najpiękniejsze na świecie. Wiodło nam się zupełnie dobrze, Marcin pracował jako mechanik przy samochodach rajdowych, jeździł po świecie, zapewniając serwis sportowych aut, zarabiał sporo kasy. A ja po narodzinach Stasia zajęłam się domem. Nasz syn pośpieszył się troszkę z przyjściem na świat, urodził się trzy tygodnie wcześniej, Marcin akurat był na jakimś rajdzie. Ale usłyszałam w komórce jego oszalały z radości głos, gdy dowiedział się, że ma syna. Byłam taka szczęśliwa... A gdy wrócił, dostałam od niego szeroką bransoletę z białego złota, z jednym brylantem. Przypominała trochę kajdany niewolnicy i ze śmiechem powiedziałam o tym mężowi. – Rzeczywiście – popatrzył na mnie roześmianymi oczami. – Ale jeżeli już, to są to raczej kajdany szczęścia, ten brylant to na początek, a...
Byłam dzieckiem, a już wiedziałam, co chcę w życiu robić. Jak mnie pytano, kim chcę być, odpowiadałam, że przedszkolanką. A dlaczego? – bo jest ważna i wszyscy muszą jej słuchać. W miarę, jak dorastałam, moje poglądy ulegały korekcie. Nadal chciałam pracować z dziećmi, ale przestało mi zależeć na gwiazdorskiej pozycji nieomylnej, ukochanej pani. Wycierałam nosy rodzeństwu i wszystkim okolicznym dzieciakom, a że mieszkałam na wsi, nigdy mi tego zajęcia nie brakowało. Dzieci szybko wyczuwają, na kogo mogą liczyć, i lgną do niego całym sercem. Albo wchodzą na głowę… Chciałam studiować pedagogikę, ale nie wyszło. Jestem najstarsza z rodzeństwa, w domu się nie przelewało, musiałam poszukać pracy. Zaczepiłam się w sklepie, w sąsiedniej wiosce. Marianna i Kazik prowadzili rodzinne przedsiębiorstwo na parterze własnego domu, zaproponowali mojej matce, że zatrudnią mnie na kilka godzin. Miałam zastępować Mariannę za ladą dwa razy w tygodniu, dobre i to. Starałam się, jak mogłam, żeby właściciele sklepu byli ze mnie zadowoleni, tylko czasem zastanawiałam się, czy to już wszystko, co mogę osiągnąć? Stojąc za ladą, poznaje się ludzi Rano gospodynie kupują chleb i co tam której brakuje, a czego nie może sama wyhodować i przetworzyć. Później, po obrządku, zachodzą gospodarze na piwo. Sączą je rozważnie, żeby na dłużej starczyło. Przedsionek sklepu, a w ciepłej porze ławka pod ścianą domu, to ich salon towarzyski. Spotykają się, żartują, przyjacielsko wytykają potknięcia i wady. Około południa sklep się wyludnia, pozostają jedynie ci najwytrwalsi wielbiciele chmielowego rauszu. Latem o tej godzinie wpadają działkowicze. Kupują swojską kaszankę od Klebowika, a dzieciakom lody. Zimą tylko nieliczni odwiedzają swoje domki, na palcach można ich policzyć. Najbardziej niezawodną klientką była pani Małgosia, zawsze czekałam na nią, żeby...
Właściwie to nie chcieliśmy mieć z Andrzejem dzieci. Mąż jest ode mnie starszy, ma dwoje dzieci z pierwszego małżeństwa. Starszy syn był już na studiach, młodszy właśnie przygotowywał się do matury. – Ja już jestem za stary na nieprzespane noce i cały ten stres – powtarzał Andrzej, a ja w sumie też nigdy nie pragnęłam być matką. Może byłam samolubna, nie wiem. W każdym razie myślałam raczej o własnych przyjemnościach, nie o wychowywaniu maluchów. Byliśmy z Andrzejem szczęśliwi we dwoje. Mieliśmy piękny dom z dużym ogrodem, dwa samochody, stać nas było na luksusowe wakacje. Oboje pracowaliśmy, a wolny czas spędzaliśmy na spotkaniach ze znajomymi, wyjściach do kina i teatru. Nic nas nie ograniczało i wcale nie pragnęliśmy żadnych ograniczeń, ani dodatkowych obowiązków. Czasami zapraszaliśmy w niedzielę synów Andrzeja, z którymi oboje mieliśmy dobry kontakt. A teraz nagle te dwie kreski na teście. Jak to mogło się stać? Przecież brałam tabletki. Czyżbym zapomniała? Tak czy inaczej, zaszłam w ciążę. Nie mogłam się zdecydować, czy powiedzieć Andrzejowi, czy najpierw iść do lekarza. Najpierw lekarz, może jednak test się pomylił – zdecydowałam. – Jest pani w ciąży, gratuluję – oznajmiła pani doktor z szerokim uśmiechem. – To szósty tydzień. Pierwszą osobą, której powiedziałam o ciąży, była moja przyjaciółka. Nie mogłam się zdobyć na to, żeby przyznać się Andrzejowi. Mamie też wolałam nie mówić, ona natychmiast podzieliłaby się wspaniałą nowiną ze wszystkimi sąsiadkami. – Co ja mam teraz zrobić? – chlipałam w kuchni u Gośki. – Nie mam pojęcia, dlaczego beczysz – Gosia patrzyła na mnie z dziwną miną. – Powinnaś się raczej cieszyć. – Z czego ja mam się cieszyć? Przecież Andrzej nie chce dziecka. Mówi, że pewnie niedługo zostanie dziadkiem. – A tam...
