Pani Janeczka była życzliwa innym i wzbudzała sympatię.
A więc jesteśmy umówione? – uśmiechnęłam się do pani Janeczki, kończąc rozmowę. Sąsiadka była tak miła, że zgodziła się zostać opiekunką naszych dwóch szkrabów: 5-letniego Antosia i 3-letniego Stasia.
– Przynajmniej masz gwarancję, że dzieci są pod dobrą opieką – zapewniał mnie Karol, mój mąż.
Mieszkaliśmy w kamienicy już dwa lata i rzeczywiście, z panią Janeczką od początku pozostawaliśmy w znakomitych stosunkach. Elegancka, zawsze uśmiechnięta i życzliwa innym, z miejsca wzbudzała sympatię.
– Proszę się nie martwić, pani Ewuniu. Dam sobie radę – musiała wyczuć moje obawy, gdy pierwszego ranka wychodziłam do pracy. – Mam w końcu spore doświadczenie – dodała. – Wychowałam przecież trójkę własnych dzieci...
Na szczęście, już wcześniej uprzedziłam panią Janeczkę, że chłopcy są wyjątkowo energiczni i ciekawi świata.
– Przecież to zdrowe dzieciaki, to jakie mają być? Będę miała oczy naokoło głowy! – roześmiała się.
Z duszą na ramieniu przesiedziałam do trzynastej, w końcu nie wytrzymałam i zadzwoniłam.
– Poszaleliśmy i teraz chłopaki mają drzemkę – usłyszałam ściszony głos pani Janeczki.
A kiedy wróciłam do domu, oniemiałam. Mieszkanie lśniło, z fotela gdzieś zniknęła sterta rzeczy do prasowania... A chłopcy, kiedy się obudzili, zadowoleni jak nigdy, opowiadali mi, co robili.
– Bawiliśmy się w Indian, śpiewaliśmy piosenki i ciocia czytała nam bajeczki – wymieniali jednym tchem.
– Pani Janeczko, jest pani niesamowita! – z wdzięcznością ucałowałam starszą panią. – Ale z tym sprzątaniem i prasowaniem, naprawdę, nie trzeba było... Ile się należy? – zapytałam.
Pani Janeczka oburzyła się:
– Niech pani nie gada głupstw! Ja jestem dobrze zorganizowana, a po co pani ma jeszcze harować w domu?
Niezwykła kobieta! Bezinteresowna i życzliwa innym – byłam zdumiona, że w naszych zabieganych i bezwzględnych czasach są jeszcze tacy ludzie.
Przez pierwszych kilka miesięcy wszystko układało się w najlepszym porządku. Staś i Antoś wprost przepadali za opiekunką. Któregoś dnia, kiedy rozmawiałyśmy, pani Janeczka nachyliła się, żeby mi coś powiedzieć. W tym momencie poczułam, jakby... zapach alkoholu. Czyżby ona... – myśl, która zrodziła się w mojej głowie, po chwili wydała się tak absurdalna, że nawet jej nie dokończyłam.
Jednak trzy dni później sytuacja się powtórzyła. Tym razem zebrałam się na odwagę:
– Pani Janeczko – zaczęłam, patrząc jej czujnie w oczy. – Hmmm... Nie wiem, jak o to zapytać, ale... – zawiesiłam głos i po chwili wypaliłam: – Czy pani piła jakiś alkohol?
Sekundę później żałowałam swojej podejrzliwości. Pani Janeczka zrobiła się czerwona jak piwonia. Wyraźnie ją zatkało, z trudem łapała oddech. Kiedy wreszcie mogła mówić, nie kryła oburzenia:
– Pani Ewuniu! Jak pani może podobne rzeczy... mnie, starszej kobiecie... – wstała i z godnością zaczęła się przemieszczać w stronę drzwi.
Dużo mnie kosztowało, żeby przyjęła gorące przeprosiny. Wiłam się przed nią jak piskorz, świadoma grubego nietaktu, jaki popełniłam. Szczęśliwie, dała się w końcu przebłagać. Przyrzekłam, że nie będę nigdy więcej podejrzewała jej o jakieś bezeceństwa.
– Proszę sobie zapamiętać, że ja nie jestem jakąś pijaczką – zakończyła pani Janeczka z przyganą w głosie.
Było mi głupio, że skrzywdziłam niewinną kobietę i nawet słowem nie wspomniałam mężowi, co zaszło. Modliłam się tylko, by to sąsiadka czegoś nie chlapnęła, ale wyraźnie i jej zależało na tym, żeby jak najszybciej to nieporozumienie odeszło w niepamięć...
A któregoś dnia pani Janeczka sama mnie uprzedziła:
– Pani Ewuniu, trochę bolało mnie serce i wzięłam krople – zawiesiła głos.
Gdybym wtedy wiedziała, że nieszczęście jest o krok...
Zobacz także: Prawdziwe historie: zawsze trzeba mieć nadzieję
Tamtego dnia wróciłam wcześniej do domu. Od progu zauważyłam, że w mieszkaniu panuje podejrzana cisza. „Pewnie chłopcy śpią” – pomyślałam. „Ale w takim razie, gdzie jest pani Janeczka?”. Na palcach zakradłam się do pokoju gościnnego i oniemiałam! Na kanapie, z uchylonymi ustami i głową odchyloną w tył, spała w najlepsze opiekunka! Od czasu do czasu pochrapywała miarowo. A chłopcy? Siedzieli na podłodze, cichutko jak trusie, wyraźnie czymś zajęci tak bardzo, że zapomnieli o bożym świecie. Na stoliczku i wokół niego walały się jakieś papiery, kredki i kolorowe, nieduże cukierki...
– Co robicie? – zapytałam.
– Bawimy się w doktora – Staś był tak zabsorbowany zabawą, że nawet na moment jej nie przerywał.
Jezus, Maria! To nie są cukierki! Oni dorwali się do apteczki! – dotarło do mnie, kiedy zobaczyłam porozrzucane na dywanie opakowania!
– Pani Janeczko! Co się tutaj dzieje?! – krzyknęłam, ale ona jakby nie słyszała. Nachyliłam się i... tak, teraz byłam już pewna! Ta kobieta piła! Nie było czasu na budzenie jej i przeprowadzenie śledztwa. Liczyła się każda sekunda! Migiem pozbierałam wszystkie pudełka i wrzuciłam je do torby.
– Chłopcy, ile zjedliście tych tabletek? Dużo? – czułam, jak ogarnia mnie coraz większa panika.
– Nie wiem... – Antoś wzruszył ramionami. – Ale one były dobre, takie słodziutkie... – dodał.
Jak burza wpadłam do prywatnej przychodni, niedaleko naszego domu. Wolałam nie ryzykować czekania w kolejce u lekarza rejonowego...
Dzieciom zrobiono płukanie żołądka. Na szczęście, najadły się tylko lekarstw przeciwko bólowi gardła i witamin.
– Miała pani szczęście – usłyszałam od doktora. Tyle to i ja wiedziałam! Teraz pozostawało tylko rozliczyć panią Janeczkę...
Było jasne, że dzieci same sięgnęły po lekarstwa – pod szafką wciąż stał taboret.
– Czy pani sobie zdaje sprawę z tego, co się stało? – nie panowałam nad sobą. – Za takie rzeczy idzie się do więzienia! W dodatku, okłamywała mnie pani przez cały czas! Przecież pani pije, i to często!
– Tylko kieliszeczek, dwa dziennie – nieodpowiedzialna sąsiadka miała jeszcze czelność się bronić! Zaklinała, żebym nie robiła afery z tego, co się stało.
– Dzięki Bogu, dzieci żyją! – zgromiłam ją. – Ale jestem pewna, że gdybym przyszła później... Rozumie pani chyba, że w tej sytuacji naszą znajomość uważam za zakończoną! I proszę się cieszyć, że nie wyciągam żadnych konsekwencji z pani skandalicznego postępowania!
Od tej afery minęło pół roku. Wciąż jestem wściekła na panią Janeczkę. Nasze kontakty bardzo się ochłodziły – ograniczyłam je tylko do zdawkowego powitania, kiedy przypadkiem się spotkamy. Już nigdy nie powierzę swoich dzieci komuś obcemu – postanowiłam zaraz po tym nieszczęśliwym wypadku. Teraz moja mama przyjechała do nas z drugiego końca kraju i to ona zajmuje się wnukami. Jej ufam bezgranicznie...
Warto przeczytać: Prawdziwe historie: Byłam ciocią mojego dziecka
Cztery lata temu moje życie wyglądało zupełnie inaczej. Wydawało mi się, że jestem szczęśliwa, bo mam u boku kochającego mężczyznę. Ale prawda była zupełnie inna – od prawie roku miał romans z koleżanką z pracy. Już wcześniej chciał odejść, jednak nie miał odwagi. Teraz musiał ją znaleźć, bo kochanka była w ciąży. Myślę, że długo się nie zastanawiał. Zawsze marzył o dzieciach. Ja jednak nie mogłam mu ich dać. Przeszłam poważną operację, która pozbawiła mnie złudzeń: nigdy nie będę matką. Mogliśmy adoptować dzieci, ale Marek nie chciał o tym słyszeć. Życie bez Tadeusza do tego stopnia mnie przerażało, że myślałam o najgorszym, chciałam ze sobą skończyć. W tych trudnych chwilach pomogła mi moja teściowa. – Dorotko, nigdy nie przestaniesz być dla mnie jak córka. Kocham Tadka, to mój jedyny syn, ale nie potrafię mu wybaczyć, że ciebie zostawił. Potrzebuję czasu, żeby się z tym oswoić. Proszę tylko o jedno – pamiętaj, że rozwiodłaś się z moim synem, a nie ze mną – tłumaczyła. To właśnie u niej w domu poznałam Alicję. Była przesympatyczną młodą kobietą, która samotnie wychowywała czteroletnie bliźniaki, Michała i Zosię. Pomagała mojej teściowej w domu i sklepie, który mama prowadziła. – Mam do niej pełne zaufanie. Wiesz, to bardzo dobra dziewczyna, która wiele w życiu przeszła. Dwa lata temu jej mama zmarła na raka, trzy lata temu jej mąż zaginął bez wieści za granicą. Ala żyje tylko dla dzieci. To niesamowite szkraby. Są dla mnie jak wnuki – przyznała teściowa. Zaprzyjaźniłam się z Alicją, a Michałek i Zosia traktowali mnie jak ukochaną ciocię. Życie bywa jednak naprawdę okrutne. U Alicji wykryto raka piersi. Nowotwór był złośliwy, a guz rósł w zastraszającym tempie. Alicja zdawała sobie sprawę z tego, że umiera. – Dorotko, wiesz, że jesteś dla mnie jak...
I co ja mam teraz zrobić? Wszystko wygląda ładnie w filmie: rzucamy się sobie w ramiona i żyjemy potem długo i szczęśliwie. Życie jednak nie zawsze bywa tak proste, a serce matki nie wybiera. Kocham Zuzę całą sobą. A Sylwia, czy ona też nie zasługuje na miłość? To wszystko dlatego, że ktoś wiele lat temu popełnił straszny błąd. Ciąża była dla mnie wielką radością Bardzo się cieszyłam, kiedy dwadzieścia trzy lata temu zobaczyłam na teście ciążowym dwie kreseczki. Nie przypuszczałam wtedy, że moje życie tak bardzo się skomplikuje. Najpierw odszedł ode mnie Marek, mój mąż. Byliśmy małżeństwem zaledwie dwa lata, wydawało się, że to wielka miłość. Kto przypuszczał, że okaże się wprawdzie wielka, ale i krótkotrwała, spali się jak płomień przedwcześnie zapalonej zapałki. Na szczęście narodziny Zuzi miały mi te trudne chwile wynagrodzić. Przyszła na świat w piękny, letni dzień i od razu okazała się prawdziwym słoneczkiem. Pogodna, śliczna, zdrowa, z malutką główką z blond włoskami, podobna do mnie i do swojego ojca jak dwie krople wody. Ufna, delikatna, cichutka. Niestety, trzy doby po narodzinach Zuzi dowiedziałam się, że żółtaczka fizjologiczna przedłuża się i malutka będzie musiała zostać kilka dni dłużej w szpitalu. Nie robiłam z tego powodu paniki – wiedziałam, że takie rzeczy zdarzają się u niemowląt. Za kilka dni odbiorę Zuzankę i będziemy już zawsze razem. Jak bardzo się myliłam... Kilka rzeczy zwróciło moją uwagę, ale zapewnienia pielęgniarki uśpiły moją czujność Po dziesięciu dniach przyjechałam z mamą po córeczkę. Może trudno w to uwierzyć, ale nic wtedy nie wzbudziło moich podejrzeń. To były inne czasy – teraz matki mają wiele dni i godzin, żeby leżąc wspólnie ze swoimi niemowlętami, studiować ich buźki, uczyć się na pamięć dołeczków w policzkach, całować po milion razy włoski....
Ciąża czy zmęczenie? – A może ty jesteś w ciąży? – Anka oparła się o umywalkę. – Eee, nie – odparłam, schlapując twarz wodą. – Ostatnio było tyle roboty i ten kurs, i przeprowadzka... Zmęczona jestem i tyle . Rzeczywiście, zajęć mi nie brakowało. W biurze mieliśmy reorganizację, przeprowadzaliśmy się z mężem nareszcie do własnego mieszkania, a ja na dodatek właśnie teraz robiłam kurs prawa jazdy. Wstawałam o piątej rano, żeby ze wszystkim zdążyć, pracowałam do późna i czasem nie miałam sił nawet na jedzenie. Nic dziwnego, że ze dwa razy zrobiło mi się słabo. Tylko ciąży mi brakuje... Oczywiście, myśleliśmy z mężem o dziecku , może nawet dwójce, ale przecież nie teraz. Romek zaocznie kończył studia, do niedawna mieszkaliśmy z rodzicami – jeszcze nie czas na dziecko. Nazajutrz, w sobotę obudziły mnie mdłości . Zatrułam się czymś – to była moja pierwsza myśl. W następnej chwili pomyślałam jednak: A może? Obudziłam Romka. Spojrzał nieprzytomnie. Będziemy mieć dziecko Mój mąż szalał z radości. Nie wiedziałam, że aż tak chciał tego maleństwa. – Mówisz poważnie? Hura – wyskoczył z łóżka, jak z procy. – Leż tu spokojnie. Lecę po test ciążowy – wołał, podskakując na jednej nodze, bo zaplątał się w nogawkę spodni. – Uspokój się, wariacie – śmiałam się. – To pewnie fałszywy alarm. Trochę marnie się ostatnio czuję i tyle. – A może? – nie dawał za wygraną. – Właśnie niedawno sobie myślałem, że teraz byłoby w sam raz. Mamy mieszkanie, ja się obronię za miesiąc albo dwa. Dziecko urodziłoby się wiosną przyszłego roku – wypadł z mieszkania, zapinając guziki koszuli. Wyciągnęłam się na łóżku. Może faktycznie teraz nie byłoby źle zajść w ciążę ? – myślałam. Mam 29 lat, niby to jeszcze żaden wiek, ale jeśli myślimy o dwójce... Dwadzieścia minut później...
