To nie była wielka miłość, ot, wakacyjna przygoda. Gdy okazało się, że jestem w ciąży, wzięliśmy ślub. Od początku nie układało nam się najlepiej, ale miałam nadzieję, że dziecko nas zbliży. Nic z tego. Z miesiąca na miesiąc było coraz gorzej…
Historia, jakich wiele. Ja świeżo po maturze, on właśnie obronił tytuł magistra. Lato, wakacje, zauroczenie. W końcu ciąża.
Chciałam iść na studia weterynaryjne, a przypadkowa ciąża zniweczyła te plany. Grzesiek zachował się jak dżentelmen.
– Wyjdź za mnie, Marta – zaproponował. – Zaopiekuję się tobą i dzieckiem.
Nie chciałam. Przecież znałam tego faceta zaledwie kilka miesięcy! Moi rodzice nie pozostawili mi jednak wyboru. Myślałam, że chociaż matka zrozumie moją sytuację, a to właśnie ona najmocniej naciskała na małżeństwo.
Ślub się odbył, zanim brzuch stał się na tyle duży, by wszem i wobec zdradzać prawdziwy powód zamążpójścia. Wszystkie moje koleżanki dziwiły się tej decyzji, bo przecież znały moje wielkie plany na przyszłość. A tu taka niespodzianka… Żadnej się nie przyznałam. Po co? Wkrótce prawda i tak wyjdzie na jaw.
– Zastanów się – powiedziała mi na tydzień przed ślubem Zosia, moja najlepsza przyjaciółka. – Czy to na pewno jest dobry pomysł?
– Nie wiem – przyznałam. – Ale wyjdę za niego.
Grzesiek zajął się rozkręcaniem biznesu, na którego pomysł wpadł jeszcze na studiach, ja siedziałam w domu. Ciąża przebiegała z komplikacjami i lekarz zabronił mi się przemęczać. Całe dnie spędzałam na czytaniu, oglądaniu telewizji i snuciu się po domu. Grześkowi się to nie podobało.
– Mogłaś chociaż posprzątać – mówił. – Zamiast obijać się od świtu do nocy.
Robiłam tyle, ile mogłam. Nawet zwykłe pranie mnie męczyło, a dłuższe stanie czy chodzenie przyprawiało o skurcz brzucha i łydek. Bałam się, że stracę dziecko.
– Mógłbyś mi pomóc – wytykałam mu.
– Ja pracuję. Utrzymuję dom i ciebie – rewanżował się.
Zaciskałam więc zęby z nadzieją, że po porodzie wszystko się zmieni na lepsze.
– Będziemy mieli syna! – zawołałam pewnego dnia po powrocie od lekarza.
– Aha.
– Myślałam, że się ucieszysz…
– Tak, cieszę się.
Potem wziął rachunek.
– Mogłaś wybrać tańszego lekarza.
– Co?
– Tylko mówię. Ten jest strasznie drogi.
Pocieszenie znalazłam u Zosi. Przyszła, gdy tylko zadzwoniłam.
– Cholera... Marta! – powiedziała, sącząc herbatę. – Chyba nie tak miało być, co? Strasznie mi przykro.
– Mnie też. Naprawdę się tego nie spodziewałam.
– Myślałaś kiedyś, żeby… no wiesz, odejść od niego?
Pokręciłam głową.
– Adaś będzie potrzebował ojca. Może Grzesiek się zmieni, gdy już urodzę.
Niestety narodziny naszego synka niczego nie zmieniły.
Nie zajmował się nim praktycznie wcale, na palcach jednej ręki mogę policzyć, ile razy go przytulił. Między nami też się popsuło na dobre. Gdy byłam w ciąży, rzadko się kochaliśmy.
Składałam to na karb zmęczenia, mojego i jego. Ale potem wcale się nie polepszyło, wręcz przeciwnie. Nie kochał się ze mną, tylko współżył, myśląc wyłącznie o sobie. Po ciemku, pod kołdrą, krótko, a po wszystkim natychmiast zasypiał. A ja łykałam łzy w mroku, póki nie wstałam, żeby nakarmić Adasia.
Tak trwałam w tym dziwnym, chłodnym małżeństwie, nie wiedząc, co robić. gdy Adaś nieco podrósł, postanowiłam poszukać pracy.
– Zwariowałaś – skwitował Grzesiek.
Był spokojny. Jak zawsze zresztą. Nigdy, odkąd go poznałam, nie podniósł na mnie głosu. Czasem wolałabym, żeby wrzeszczał, okazał jakieś emocje, bo miałam wrażenie, że żyję z robotem.
– Dlaczego?
– Źle ci?
– Nie o to chodzi. Chcę wyjść do ludzi, mieć jakieś zajęcie.
– Masz przyjaciółkę – uciął takim tonem, jakbym powinna być wdzięczna, że w ogóle pozwala mi się z nią spotykać. – A roboty w domu jest mnóstwo. No i zajmujesz się synem.
– Adaś może pójść do przedszkola. Nawet powinien.
– Nie wydaje mi się.
– Przecież nas stać! A on powinien przebywać z innymi dziećmi, rozwijać się!
– Uważam, że to nie jest konieczne. Wystarczająco dobrze się rozwija.
Zachowywał się zupełnie inaczej niż na początku naszej znajomości. Jakbym wyszła za obcego człowieka. Kiedy udawał? Wtedy czy teraz? Po co?
– On chce cię kontrolować – podsumowała sytuację Zosia, gdy się jej zwierzyłam. – Nie wiem, co tam się w jego dzieciństwie czy młodości wydarzyło, a może taki się już urodził, ale z pewnością to nie jest normalne zachowanie. I na pewno się jakoś fachowo nazywa. W każdym razie, dopóki siedzisz w domu, ma nad tobą władzę, a gdy pójdziesz do pracy, znajdziesz się poza jego zasięgiem. Więc powinnaś wychodzić jak najczęściej.
Zosia otworzyła mi oczy. Dopiero wtedy zobaczyłam wszystko wyraźnie. Niemożność nawiązania bliższych relacji, kontrolowanie, wyrażane nie wprost pretensje…
– Ale co mogę zrobić? – zapytałam. – To już ciągnie się tyle czasu...
– Uwięził cię w złotej klatce i zapomniałaś, jak wygląda świat poza nią. Jeśli dłużej w niej posiedzisz, w końcu uwierzysz, że sama, bez niego, sobie nie poradzisz. Musisz mu się postawić.
Szybko znalazłam interesujące mnie informacje i się przeraziłam. Jakim cudem Grześkowi udało się zniewolić mnie do takiego stopnia, że prawie nie miałam własnego zdania? Jak mogłam niczego nie zauważyć? Zawsze miałam się za inteligentną, silną osobę, a okazało się, że bardzo łatwo mną manipulować.
Równie szybko odkryłam, czemu tak szybko uległam. Powodem był Adaś. Jasne, ciąża była wpadką, nie planowałam jej, nie chciałam, ale pokochałam mojego syna, jeszcze zanim się urodził, i zrobiłabym dla niego wszystko. dotąd uważałam, że dziecko musi mieć ojca, ale czy na pewno?
Grzesiek się Adasiem nie interesował, nie poświęcał mu uwagi, więc jaki z niego ojciec? A co ze mnie za matka? Adaś mógł już od września chodzić do przedszkola, poznawać inne dzieci, uczyć się wzajemnych relacji – o których Grzesiek nie miał pojęcia, fundując mi jakąś karykaturę związku – zamiast tego siedział ze mną w domu.
Dla dobra Adasia uznałam, że najwyższa pora na zmiany. Nie mówiąc nic Grześkowi, napisałam swoje CV (za dużo do pisania nie miałam) i wysłałam do kilku firm. Wkrótce z jednej z nich nadeszła odpowiedź. Szukali sekretarki.
– Co robisz? – zapytał mój mąż, gdy wieczorem przeglądałam ciuchy w szafie.
– Zastanawiam się, co jutro na siebie włożyć – odparłam.
– Wybierasz się gdzieś?
– Na rozmowę kwalifikacyjną.
– Nie potrzebujesz pracy. Już to ustaliliśmy – powiedział po chwili milczenia, podczas której trawił usłyszaną informację.
– Nie. Ty to ustaliłeś, a ja się z tobą nie zgadzam – odparłam.
Zacisnął zęby. Widziałam, że jest wściekły i czekałam na wybuch. Chciałam go. Może wtedy mielibyśmy szansę na oczyszczenie atmosfery, na wyjaśnienie sobie wzajemnych oczekiwań i pretensji. Wybuch jednak nie nastąpił.
– A co z Adasiem?
– Załatwiłam mu miejsce w małym prywatnym przedszkolu.
– Nie uznałaś za stosowne zapytać mnie o zdanie? – rzucił lodowatym tonem.
– Po co? Już je znam.
– Nie dam ci pieniędzy – ostrzegł.
Spodziewałam się takiego argumentu.
– Opłacę przedszkole sama, z pieniędzy, które zarobię.
– Jak chcesz.
– Tak właśnie chcę! – krzyknęłam, mając dość tego cholernego chłodu. – Chcę wyjść do ludzi! Chcę z kimś porozmawiać, z kimś dorosłym, chcę mieć jakieś zajęcie, inne niż sprzątanie! Zrozum to wreszcie! Wariuję, siedząc ciągle w domu!
Nic nie powiedział. Po prostu wyszedł z pokoju.
Postawiłam na swoim i nie zamierzałam się wycofać, choć nie wątpiłam, że przyjedzie mi za ten bunt zapłacić. Trudno. Coś się musiało zmienić, bo tak jak było, dalej być nie mogło. Dostałam tę pracę. W poniedziałek z samego rana zawiozłam Adasia do przedszkola i pojechałam do firmy.
Zapomniałam już, jak to jest przebywać wśród ludzi, śmiać się i rozmawiać swobodnie. Szybko się odnalazłam w nowej sytuacji. Wszyscy byli dla mnie mili i nawet nie zauważyłam, kiedy minęło osiem godzin. Mąż za nieposłuszeństwo ukarał mnie cichymi dniami. Podczas gdy ja krzątałam się po kuchni i szczebiotałam, opowiadając, jak mi minął dzień, on siedział przy stole z ponurą miną i milczał jak zaklęty. Zrobiło mi się przykro, ale w sumie mogłam się tego spodziewać.
– Tak cię boli, że znalazłam pracę i spotykam się z innymi ludźmi? – zapytałam.
W odpowiedzi wstał i wyszedł. Tej nocy pościeliłam sobie na kanapie w salonie. Nie chciałam z nim leżeć w jednym łóżku, zresztą musiałam sobie pewne sprawy przemyśleć. Na przykład co chcę dalej zrobić ze swoim życiem.
Kolejne dni wyglądały podobnie. Odwoziłam Adasia do przedszkola, jechałam do pracy, mijało osiem godzin, odbierałam syna, wracałam do domu, gdzie Grzesiek całkowicie nas ignorował. Wracał późno, siadał przed telewizorem, potem szedł spać, a ja kładłam się na kanapie. W głowie powoli krystalizował mi się plan.
– Wracam do szkoły – powiedziałam w sobotę przy śniadaniu.
– Co takiego? – Grzesiek ze stukiem odstawił kubek.
– Wracam do szkoły – powtórzyłam. – Zrobię dyplom zootechnika. To nie to samo co weterynaria, ale…
– Zapomnij! – krzyknął Grzesiek i huknął pięścią w stół.
Aż podskoczyłam na krześle, a Adaś zaczął płakać. Wiedziałam, że mój nowy pomysł nie przypadnie Grześkowi do gustu, ale nie sądziłam, że zareaguje tak gwałtownie. Może jednak wybuch wcale nie był takim dobrym rozwiązaniem.
– Nie pójdziesz do żadnej szkoły! Nie zgadzam się! Nie pozwolę! – darł się.
Wystraszyłam się. Grzesiek zachowywał się histerycznie. Jak rozkapryszony dzieciak, któremu ktoś śmiał odebrać zabawkę. Bałam się tego jego nowego oblicza. Był dorosłym, postawnym mężczyzną, który w złości mógłby wyrządzić komuś krzywdę. Co prawda nigdy nie przejawiał takich skłonności, ale… też nigdy wcześniej nie wpadł w taki szał. Zareagowałam instynktownie.
– Pójdę! – też krzyknęłam. – Pójdę i mnie nie zatrzymasz! Zmarnowałeś mi cztery lata życia! Nie dam ci ani dnia więcej!
– Jesteś moją żoną!
– No i co z tego? Nie kochasz mnie, nie szanujesz. Adasia też masz gdzieś! Po jaką cholerę się ze mną żeniłeś?
– Bo tak należało postąpić!
– Co? – nie wierzyłam, że to powiedział. – Więc jesteśmy twoim obowiązkiem, brzemieniem, które musisz dźwigać?
– Tak!
– Ty biedaku… – zadrwiłam.
Wszystko jasne. Ożenił się ze mną z musu, może jemu też ktoś kazał, jak mnie matka. Za to się na mnie odgrywał? Dlatego odpychał własnego syna? Dlatego nie potrafił nas kochać? Może bym mu współczuła, gdyby umiał to docenić, ale podejrzewałam, że nigdy się nie doczekam uzdrowienia relacji między nami.
Były chore od samego początku, budowaliśmy je na złym fundamencie. Już nie miałam wątpliwości – Grzesiek był emocjonalnym kaleką. Z fizycznym upośledzeniem bym sobie poradziła, ale nie będę żyć z psychopatą. Koniec z tym!
– Więc na pewno się ucieszysz, że uwolnię cię od nas – warknęłam.
Złapałam Adasia, w locie chwyciłam torebkę i wybiegłam z domu.
– Wracaj! – gonił mnie jego wrzask.
Zapięłam Adasia w foteliku i się odwróciłam. Grzesiek stał w progu. Czerwony na twarzy, z zaciśniętymi pięściami. Nie podchodził, pewnie się bał, że sąsiedzi zobaczą. Czym prędzej wsiadłam do auta i ruszyłam, nim zmienił zdanie. trzęsącą się dłonią wyjęłam komórkę i zadzwoniłam do Zosi.
– Cześć. Mogę przyjechać z Adasiem?
– Jasne! – odparła. – Co się stało?
– Opowiem, jak przyjadę.
– Zostawisz go? – spytała, usłyszawszy relację z ostatnich wydarzeń.
– Nie wiem. Chyba.
– Zawsze wiedziałam, że to drań.
– Możemy chwilę u ciebie pomieszkać? Wolałabym nie jechać do rodziców…
– Oczywiście. Nie ma sprawy.
Nie przyjechał, a nawet nie zadzwonił. Chodziłam do pracy, opiekowałam się synem i powoli dojrzewała we mnie myśl, że pora na kolejny krok. Bez względu na trudności, bez względu na opinię moich rodziców. O dziwo, podczas rozwodu Grzesiek nie robił mi problemów. Chyba nawet mu ulżyło. On też się uwolnił. Ustaliliśmy dni opieki nad Adasiem, ale podejrzewałam, że nie będzie z nich zbyt często korzystał.
Przeliczyłam finanse. Wyszło mi, że nie będzie łatwo, ale powinniśmy dać radę. Zosia zaproponowała, żebym zamieszkała z nią, ale nie chciałam. To mogłoby zaszkodzić naszej przyjaźni. Poza tym musiałam się nauczyć żyć na własną rękę. Wynajęłam kawalerkę.
Na razie nie potrzeba nam więcej. Żeby opłacić naukę, musiałam wziąć kredyt, ale warto było. Uparłam się, zawzięłam i jestem teraz na drugim semestrze. O cztery lata spóźniona i nie do końca tam, gdzie chciałam, ale jednak idę do przodu. Nie zamierzam być sekretarką do emerytury.
Życie się toczy, a ja wreszcie mam poczucie, że jestem na właściwej drodze. Odbudowałam stare znajomości, nawiązałam nowe kontakty. Kilka moich dawnych koleżanek też ma już dzieci, więc jest wesoło, gdy się spotykamy. Żyję, zamiast trwać. Wierzę, że z czasem będzie jeszcze lepiej.
Marta, lat 23
Czytaj więcej:
Bardzo się cieszyłam kiedy moja córka, Basia, dostała się na studia. W dodatku na Uniwersytet Warszawski! Z naszego małego, prowincjonalnego miasteczka miała przenieść się do stolicy. To było coś! Zawsze byłyśmy we dwie Wychowałam córkę samotnie. Mąż odszedł od nas, kiedy mała miała dwa lata. Znalazł sobie lepszą, młodszą, ładniejszą, a przede wszystkim bogatszą. Zostałyśmy same. Początkowo jeszcze od czasu do czasu widywał się z Basią, ale potem ożenił się, urodziły mu się kolejne dzieci i już tylko one były ważne. Doszło do tego, że cieszyłam się, jeśli zapłacił alimenty w terminie. Chyba nie bardzo umiałam o nas walczyć… Choć nie było nam łatwo, dawałyśmy sobie radę, z niewielką pomocą mojego brata, Grzegorza. Basia nie sprawiała kłopotów, dobrze się uczyła, pomagała mi w domu we wszystkim. Latem chodziła zbierać truskawki i maliny. W ten sposób zarabiała na własne wydatki. Byłyśmy ze sobą bardzo blisko. Moja córka twierdziła zawsze, że to ja jestem jej najlepszą przyjaciółką. Kiedy wyjechała na studia, poczułam się nagle samotna i opuszczona. Mimo to cieszyłam się ogromnie, że Basia skończy uniwersytet, dostanie dobrą pracę, znajdzie w Warszawie chłopaka, wyjdzie za mąż. Po prostu liczyłam na to, że będzie miała lepsze życie niż ja… Najpierw córka nieczęsto przyjeżdżała do domu. Tęskniłam za nią ogromnie, ale nie naciskałam jej. Koszty utrzymania w Warszawie były wysokie, a my nie miałyśmy za dużo pieniędzy. Przyjazd ze stolicy do naszego miasteczka też kosztował, więc Basia oszczędzała i pojawiała się u mnie rzadko. Czułam, że coś ukrywa Dopiero na drugim roku, kiedy dostała stypendium i znalazła jakieś dwie dziewczynki, którym udzielała korepetycji, trochę jej się finansowo poprawiło. Zaczęła mnie częściej odwiedzać. Była wtedy taka radosna i szczęśliwa! Jednak po kilku...
Matko boska, cholera jasna, ile ja się wstydu przez to dziecko najadłam! – takimi słowami przywitała mnie teściowa, wracająca z jordanka, gdzie jak co niedziela zabrała Zosię. – Nigdy więcej! Po moim trupie! – dodała, zanim bez sił opadła na podsunięte jej kuchenne krzesło. Podczas gdy ja podawałam teściowej szklankę z zimną wodą, moja córeczka, wesolutka jak skowronek, w podskokach przemknęła przez korytarzyk, po czym wbiegła do swojego pokoju. Nic z tego nie rozumiałam, więc gdy teściowa nieco uspokoiła oddech, zapytałam, co się stało. Teściowa prawie spaliła się ze wstydu – Nie pytaj, nawet nie pytaj, bo mi to przez gardło nie przejdzie! – oznajmiła matka mojego męża. – Lepiej mi powiedz, co się dzieje w waszej rodzinie? Boże… no trudno, muszę… Małgosiu, czy Zosia… Jezu, to potworne… Czy Zosia jest… Czy moja wnuczka była molestowana? Wyjęłam teściowej z dłoni szklankę, pociągnęłam łyk wody i klapnęłam na krzesło. – Skąd mamie przyszła do głowy taka straszna myśl? Czy ktoś was w jordanku napastował? Pedofil tam grasuje?! – Nie, w jordanku wszyscy zachowywali się przyzwoicie. Oprócz Zosieńki… Twoja córka bawiła się bardzo ładnie do chwili, aż kupiłam jej loda… Ona uwielbia lody na patyku z tej kolorowej budki. I wyobraź sobie, ledwie spróbowała smaku karmelowego, zrobiła błogą minkę i zaczęła krzyczeć, że… że ma orgazm! ORGAZM! Małgorzato! Co się dzieje w waszej rodzinie?! Zanim odpowiedziałam, musiałam znowu napić się wody. Potem usiadłam przed teściową, chwyciłam w dłonie jej drżące ręce i powstrzymując śmiech, wypaliłam: – Mamo, to wszystko wina Dariusza. Na te słowa matka mojego męża poczerwieniała gwałtownie, chwyciła się za serce i poderwała z krzesła. – Mój syn nie jest zboczeńcem!...
Nigdy nie zapomnę tego dnia. Pamiętam każdą jego godzinę. Skończył się tragicznie, ale zaczął pogodnie i wesoło… Od samego rana świeciło słońce i wszyscy byliśmy w dobrych nastrojach. Żona przygotowywała śniadanie, a ja ubierałem syna w jego pokoju. Jak co dzień droczył się ze mną przy zakładaniu skarpetek, zabierając stópki w ostatniej chwili. To była nasza codzienna zabawa, poranna porcja śmiechu Potem usiedliśmy razem do stołu, pogadaliśmy chwilę i wyszliśmy z domu. Odwiozłem Magdę i syna do przedszkola, pożegnałem się z nimi i pojechałem do roboty. Tam też wszystko układało się znakomicie. Szef przyszedł do pracy w dobrym nastroju, bo otrzymaliśmy właśnie wyniki za ostatni miesiąc i okazało się, że jesteśmy najlepsi w kraju. Zdecydował więc, że należy nam się trochę odpoczynku i ogłosił, że kończymy dziś wcześniej. Bardzo się ucieszyłem, bo to oznaczało, że może zdążę odebrać synka z przedszkola przed żoną. Gdy wybiła czternasta, wyłączyłem komputer i wybiegłem z biura. Wsiadłem w auto i jechałem przez miasto jak szalony. Nie miałem zbyt dużo czasu, jeśli chciałem być w przedszkolu przed żoną. Dojechałem na miejsce i zaparkowałem po drugiej stronie ulicy. Wysiadłem z samochodu przekonany, że zdążyłem, ale kiedy popatrzyłem w stronę budynku przedszkola, zobaczyłem Magdę prowadzącą syna za rękę. To był impuls, chwila, moment. Nie powstrzymałem się i z entuzjazmem zawołałem: – Adaś, hej! Adam! – krzyknąłem, a on obrócił się w moją stronę. Na twarzy wykwitł mu od razu promienny uśmiech. Pamiętam swoje emocje. Pamiętam, że serce podskoczyło mi z radości, kiedy zobaczyłem jego uśmiechniętą buzię. A potem stanęło na chwilę, zatrzymało się w pół uderzenia, bo Adaś nagle wyrwał swoją rączkę z dłoni mamy i bez zastanowienia zaczął biec naprzeciw mnie. Zanim...
