Zamierzałam sobie pochorować. Uczciwie, porządnie, od serca, na całego. Powody: gorączka trzydzieści siedem i siedem, ból głowy, drapanie w gardle oraz upokarzający dla każdej kobiety katar. Zrobiłam sobie herbatkę z miodem i cytryną, na czole umieściłam zimny okład, uklepałam łóżeczko i wskoczyłam pod kołderkę. Myślałam: „Poleżę sobie, pochoruję w cieple i spokoju, może nawet podrzemię...”. Stan błogości trwał raptem kwadrans.   Potem wróciło ze szkoły moje pierwsze dziecko, co obwieściło długim i energicznym dzwonkiem. Za długim i za energicznym. Zwlokłam się z łóżka i doczłapałam do drzwi. Chciałam zwrócić dzwonnikowi uwagę, że po pierwsze nie jestem głucha, a po drugie nie musiałby dzwonić jak na alarm, gdyby zabrał klucz. No chyba że go zabrał, ale nie chciało mu się go szukać w tornistrze, co nawet było bardziej prawdopodobną opcją. Nie zdążyłam wygłosić żadnego z tych ironiczno-kpiących komentarzy, bo dziecię mnie ubiegło.   – Cześć, mama! Ty jeszcze w piżamie? Oj, ty śpiochu... – w te słowa zagadał do mnie mój starszy syn.    Lat dwanaście, blondasek z uroczą grzywką, wybity przedni ząb, dołki w policzkach.   – Cześć... – odmruknęłam do powietrza, bo synek już był w kuchni, gdzie buszował po szafkach w poszukiwaniu słodyczy. – Jest coś słodkiego? – zapytał. – Nie ma. Ostatnią czekoladę wrąbałeś wczoraj wieczorem. Całą na jedno posiedzenie – podkreśliłam. – No, dobra była... – rozmarzył się. – A twoje ptasie mleczko? – przypomniał sobie o MOIM pudełku na zmartwienia. – Zjadłeś tydzień temu. – A nie kupiłaś sobie drugiego? – zdziwił się. – Przecież tak je lubisz.   Postanowiłam nie komentować tej bezczelności, za słaba byłam. Wróciłam do łóżka. Przymknęłam oczy i zastosowałam technikę rozluźniania wymyśloną przez moją przyjaciółkę. „Jestem...

Z Mariolą zawsze były problemy, już od dzieciństwa.  Mamę ciągle wzywano do szkoły, bo jej młodsza z córek co i rusz coś przeskrobała. Nauczycielki żaliły się, że jest gorsza od chłopaków. Była pyskata, a już jako czternastolatka piła alkohol i paliła papierosy. Do tego dochodziły wagary, podejrzane towarzystwo. Rodzice nie mogli sobie z nią poradzić. Jako starsza siostra bałam się o nią, ale intuicja podpowiadała mi, że na nic zdadzą się wysiłki rodziców i wychowawców – wraz z upływem czasu Mariola się nie zmieni. Uważałam, że będzie jeszcze gorzej. Niestety, miałam rację.   Pochodzę z dobrego domu. Rodzice są porządnymi ludźmi. Nie zaznałyśmy z siostrą biedy, głodu ani przemocy. Doprawdy nie wiem, dlaczego ona tak od nas odstaje. Zawsze pakowała się w kłopoty. Już jako dorosła kobieta zmieniała mężczyzn jak rękawiczki, a jej życie było jedną wielką, niekończącą się imprezą.   – Daj spokój, drugi raz młoda nie będę! – denerwowała się, kiedy zwracałam jej uwagę. – Muszę się wyszaleć!   – Nie uważasz, że dość już się w tym życiu wyszalałaś? Masz prawie trzydzieści lat! – próbowałam przemówić jej do rozsądku. Myślałam, że urodzenie dziecka ją odmieni  Do Marioli nic nie docierało. Kiedy mama zadzwoniła do mnie z informacją, że Mariola jest w ciąży i nie ma pojęcia, który z jej licznych „znajomych” jest ojcem dziecka, nawet się nie zdziwiłam. Miałam już wówczas poukładane życie, męża, dwie córki i już dawno obiecałam sobie, że przestanę żyć życiem siostry.   Gdy Weronika, córka Marioli, przyszła na świat, okazało się, że ma sporo problemów. Nic dziwnego. Jej matka imprezowała przez całą ciążę… Myślałam, że chociaż teraz moja siostra się uspokoi, ale gdzie tam! Dalej prowadzała się z tymi swoimi gachami, a dziecko podrzucała mnie albo mamie.   Weronika miała problemy...

Kto jeździ jesienią nad morze? Przecież właściwie nie ma to sensu. Nie jest już ciepło, wiatr nie opala, panuje nieprzyjemny chłód… A jednak w tamtej chwili odpowiadało mi to dużo bardziej niż ścisk dużego miasta. Wolałam spacer po pustej, choć skąpanej w deszczu, plaży niż codzienne wyprawy do pracy tramwajami naszpikowanymi uczniami, studentami, stażystami. I wszystko wydawało mi się lepsze niż dom, w którym był on.    Nie mogłam patrzeć na ludzi. Chciałam być sama i czuć się źle. Wśród ludzi trzeba wciąż udawać, że wszystko jest w porządku. W pracy nikogo nie obchodzą stany depresyjne, szef chce raporty na wczoraj, koleżanki liczą na miłe plotki przy kawie, klienci oczekują profesjonalnej i kompetentnej obsługi. A ja nie miałam siły na stawienie czoła żadnemu wyzwaniu. Brakowało mi energii nawet na ugotowanie obiadu. Dlatego od kilku tygodni jadłam tylko płatki z mlekiem. Nie myłam włosów i chodziłam w czapce. Kiedyś lubiłam zakupy, fajne ciuszki i kosmetyki. Teraz straciłam chęć nawet do tego, by ładnie wyglądać. Nie malowałam paznokci, ust ani rzęs.    Może właśnie dlatego ten brzydki pensjonat za grosze, bez śniadań i obsługi hotelowej, wydawał mi się doskonałym otoczeniem na ten czas. Wcześniej chyba bym umarła, gdybym miała spać w takim obskurnym miejscu. Noworoczne plany na ten rok jeszcze całkiem niedawno wydawały się być na wyciągnięcie ręki. Miałam wyjść za mąż, urodzić dziecko i być szczęśliwa. Były to proste życzenia prostej dziewczyny wypowiedziane w niebo w sylwestrową noc. Było blisko. Bardzo blisko. Ten rok miał dla mnie jednak inne plany… Wszystko miałam już dokładnie zaplanowane Kiedy kilka miesięcy temu Krzysiek do mnie zadzwonił, myślałam, że chce omówić szczegóły poszukiwań naszego nowego mieszkania. Właściwie wszystko już ogarnęłam. Nie było czego omawiać. Byłam już umówiona w agencji...