Droga Redakcjo, może mi pomożecie, bo nie mam już pomysłu, jak ratować małżeństwo. Daję z siebie naprawdę dużo, ale dla mojego męża to wciąż za mało. Jemu w głowie ciągle miłosne harce, kiedy ja wieczorami marzę tylko o śnie. Czy jestem złą żoną? Powinnam być na jego każde zawołanie? Nie mam ochoty na bliskość z mężem Po całym dniu padam z nóg. Żeby on chociaż wyręczył mnie w zmywaniu albo wieszaniu prania, to może w tym czasie mogłabym się ogarnąć, może nawet wskoczyć w jakąś fikuśną halkę... Ale... Mój mąż ciężko pracuje, czasem wraca nawet po 20, kiedy nasz synek już śpi. Uważa, że to jego najważniejsze zadanie – pracować i zarabiać. Moja rola to zadbanie o dom, dziecko i oczywiście męża. Kiedy już wraca, oczekuje ode mnie, że będę na niego czekać w miłosnym nastroju. A co widzi? Rozczochraną kobitę w poplamionym dresie, która smaży placki na następny dzień i ledwo trzyma się na nogach. Czasem mam żal do siebie, że nie umiem bardziej o siebie zadbać. Nie mam na to czasu i ochoty. Wolę wejść pod kołdrę i spać, dopóki synek mi na to pozwoli. Łóżko to dla mnie odpoczynek. Byle jaki, ale zawsze jakiś. Nasze życie seksualne właściwie nie istnieje. Od porodu nie mam siły na żadne miłosne igraszki, ciągle myślę tylko o tym, co ugotować, co uprać i co kupić. Zdaniem męża nie wypełniam swojego obowiązku i nie dbam o niego. On się wścieka i obraża. Jego potrzeby są ogromne. Kiedyś mi się to nawet podobało, ale teraz to moja zmora.  Nie wiem już, co robić. Przemek ostatnio zagroził mi nawet rozwodem, bo dobra żona powinna myśleć o mężu, a nie to, co ja... A mnie czasem wręcz odrzuca od niego, kiedy tak mi dogryza. Przecież tyle robię dla naszej rodziny. Czy to moja wina, że seks z nim już mnie nie interesuje? Może powinnam się jakoś przemóc? Wiki Jeśli chcesz się podzielić swoją historią,...

Bartek lubi ustawiać wszystkich wokół, nic nie jest w stanie odebrać mu trochę tej jego pewności siebie. Tak mi dogryzał, że jestem bałaganiarą i fleją, że w końcu nie wytrzymałam. A sprzątaj sobie sam, człowieku! Nie podoba się, to mop w rękę i do roboty! Pokazałam mu, gdzie są szmaty i wyszłam. Potknęłam się jeszcze o dziecięcą kolejkę, ale ani myślę zbierać gratów z podłogi. Przestałam sprzątać, nie poznaję mieszkania Mąż nigdy nic nie robił w domu, bo tak go nauczyła mamusia. Zawsze mu usługiwała, więc myślał, że żona też jest od tego. A ja głupia dałam się w to wkręcić, bo też mi tak wbito do głowy. Kobieta ma ogarniać dom. A dom ma lśnić. Nieważne, że pracuję zawodowo i w międzyczasie urodziłam jeszcze dwoje dzieci. Harowałam jak jakaś wariatka, od 17 do 22 na kolanach zmywałam podłogi i zbierałam zabawki. Bartek za to popisywał się w kuchni. Ma talent, to muszę mu przyznać, gotuje wyśmienicie. Myślałam, że to dobry układ. Ja sprzątam, robię zakupy, piorę i dbam o dzieci. On gotuje. Oczywiście jak ma czas, czyli zwykle w weekendy. Gniew we mnie jednak narastał, bo mąż nigdy nie pochwalił mnie za moją pracę. Nie jestem perfekcjonistką, czasem nie domyłam blatu, nie ścierałam kurzu codziennie, nie zawsze wszystko odkładałam na miejsce. A on się wściekał. Zaczął nazywać mnie flejtuchem, mówił to z wyższością i niesmakiem. Brzydził się wejść do kuchni albo usiąść przy poplamionym stole. Było mi bardzo przykro, bo przecież robiłam, co mogłam. Jakiś tydzień temu coś we mnie pękło i rzuciłam ścierką o podłogę. Nakrzyczałam na niego i powiedziałam, żeby od tej pory sam sobie dbał o porządek, skoro ja to robię źle. Pokazałam, gdzie jest odkurzacz i mop. Myślałam, że go to otrzeźwi i weźmie się do roboty. Zawzięłam się i od tamtej pory palcem nie kiwnęłam w domu. Nie przewidziałam tylko tego, co...

Święta spędziłam w tym roku na lekach, żeby w miarę kojarzyć i móc podać gościom do stołu. Przyszli, chociaż wiedzieli, że mnie coś rozkłada. W końcu święta to święta, trzeba posiedzieć z rodziną. Nie bali się choroby – ich sprawa. Tylko trochę mi przykro, że nikt mi nie pomógł i nie zdjął ze mnie obowiązków. A potem posprzątać i dziećmi się zająć – to oczywiście też moje zadanie. Czasem czuję się jak niewolnik. Nie mogę chorować, bo mam rodzinę Trochę głupio wyszło, że rozłożyłam się akurat na święta, tym bardziej że gości zaprosiliśmy do nas. Tylko rodziców męża, jego siostrę z dziećmi i szwagrem, i jeszcze ciotkę. Ale to i tak już pełny dom. Wzięłam paracetamol i jakoś to poszło. Szczerze mówiąc miałam nadzieję, że mąż pomoże mi ogarnąć podawanie do stołu albo że chociaż dzieci zabawi. On jednak wolał gadać ze szwagrem i polewać gościom. No cóż, zawsze tak było, takie uroki świąt. Jakoś wytrzymałam do wieczora, chociaż gorączka mnie męczyła. Przykro mi było, że nikt nawet nie zaproponował, żeby mi pomóc. Najgorsze, że dzieci się na mnie wieszały i nie rozumiały, dlaczego mama nie ma siły. Już po świętach musiałam posprzątać dom i zająć się dziećmi. Mąż w tym czasie pracuje, trochę w domu, trochę w obejściu. Robota sama się nie zrobi, ja to wszystko rozumiem. W domu też trzeba zrobić, więc to wszystko na mojej głowie. W końcu się położyłam, bo już naprawdę nie miałam siły, choróbsko się rozkręciło na dobre. Prosiłam, żeby mąż dzieci ode mnie zabrał, bo jeszcze się zarażą, ale stwierdził, że nie ma czasu. I jeszcze że zrobienie sobie herbaty to nie wejście na Giewont, więc dam radę sama. To bardzo przykre, bo kiedy on chorował, ja przynosiłam mu leki, obiady do łóżka i robiłam wszystko przy dzieciach. Zastanawiam się, kim ja jestem w tym domu i czy w innych rodzinach też...