Miałam czekać miesiące, a nawet lata, aż szanowny sąd wymierzy sprawiedliwość? O nie! Musiałam wziąć sprawy w swoje ręce i odzyskać syna.
Byłam marzycielką od dzieciństwa. Zawsze wyobrażałam sobie, że moje dorosłe życie potoczy się jak w bajce: szczęśliwie i dostatnio. Kiedy poznałam Michała, uwierzyłam, że tak właśnie może być. Woził mnie dobrym samochodem, zapraszał do eleganckich restauracji, przynosił kwiaty.
Kiedy po pół roku poprosił mnie o rękę, bez wahania się zgodziłam.
– Dziecko, poczekaj jeszcze, za mało się znacie. To podobno zły chłopak, nerwowy – przestrzegali mnie rodzice.
Ale ja wiedziałam swoje.
– Michał jest cudowny, to tylko głupie plotki – denerwowałam się.
Byłam gotowa wyjść za niego nawet jutro. Choćby po to, by udowodnić, że mój ukochany jest naprawdę cudownym człowiekiem. Takim, jakim ja go widziałam…
Zaczęło się wspaniale. Dzięki pomocy najbliższych udało nam się kupić mieszkanie w naszym rodzinnym Białymstoku. Michał planował założenie własnej firmy, która miała przynieść mu krocie. Mówił, że świat złoży do moich stóp.
Coraz częściej dawał mi do zrozumienia, że jestem jego własnością. Miałam siedzieć cicho i być mu absolutnie posłuszną.
„To nerwy, stres” – tłumaczyłam sobie.
Michałowi nie wychodziły jakoś te jego wielkie interesy i całą złość wyładowywał na mnie. Bił mnie, poniżał. Nikomu o tym nie mówiłam, nawet rodzicom. Wstydziłam się przyznać, że mieli rację. A może po prostu ciągle jeszcze miałam nadzieję, że uda się uratować nasz związek?
Byłam szczęśliwa! Miałam nadzieję, że dumny tatuś zmieni swoje zachowanie. Nic z tego. Mąż w ogóle nie interesował się maluchem. Nie chciał go przewijać ani kąpać. Gdy Kacperek płakał w nocy, dostawał szału.
– Zrób coś, żeby ten gówniarz się zamknął. Muszę się wyspać – krzyczał.
Mimo wszystko kochałam Michała. Chciałam, żeby mu się powiodło i żeby zaczął zarabiać. Wiedziałam, że tu, w Białymstoku, nic z tego nie wyjdzie. Nasze finanse kulały, pieniędzy zaczęło brakować nawet na rachunki.
Kiedy więc mąż powiedział, że przeprowadzamy się do Warszawy, nawet się ucieszyłam.
– To miasto wielkich możliwości, tam rozwinę skrzydła – chełpił się.
Sprzedaliśmy wszystko, co mieliśmy i kupiliśmy małe mieszkanko na Pradze. Na początku było nam ciężko. Michał nie potrafił odnaleźć się w nowym miejscu, nie bardzo wiedział, co ma robić. Potem coś powoli zaczęło się zmieniać na lepsze.
Zdecydował przypadek. Usłyszałam w sklepie, jak jakaś kobieta opowiadała koleżance, że na pobliskim bazarze można kupić firmowe ubrania. Co prawda używane, ale w świetnym stanie. Ludzie się o nie zabijają, więc najlepiej wybrać się tam we wtorek rano, kiedy jest nowa dostawa. Opowiedziałam o wszystkim mężowi.
– Świetny pomysł! – ucieszył się.
I w ten sposób Michał założył firmę i zajęliśmy się handlem używaną odzieżą. Na naszym bazarowym stoisku pojawiły się ubrania z metkami bardzo znanych firm. Kupowaliśmy je za grosze od pewnej fundacji charytatywnej w Niemczech. Jeździliśmy tam dwa, trzy razy w miesiącu. Kacperek podróżował z nami. Szło nam świetnie. Po roku z bazaru przenieśliśmy się do własnego sklepu, zatrudniliśmy nawet ekspedientkę. Ciężko pracowałam. W domu, i dla firmy.
Nic z tego. Robił się coraz gorszy. Wszystko, co zarobiliśmy, gdzieś chował. Musiałam błagać go o pieniądze na jedzenie dla dziecka i dla siebie. Dostawałam grosze. Czasem nie miałam z czego ugotować obiadu. Za to on żył sobie jak pan.
Pamiętam, jak poprosiłam go, by zrobił mnie wspólnikiem firmy lub chociaż zatrudnił na etat. Miałabym wtedy swoje pieniądze… Dostał szału.
– Wybij to sobie z tego głupiego łba. Masz zapier… i o forsę nie pytać – wrzeszczał, bijąc mnie gdzie popadnie.
Lubił się nade mną znęcać, widzieć w moich oczach strach. Nie obchodziło go, że nasz synek to widzi i się boi, i cierpi.
– Nie rycz, tatuś tylko rozmawia z mamusią – mówił, gdy Kacperek z płaczem błagał, żeby przestał.
Czułam, że jeśli od niego nie odejdę, stanie się coś złego. Ale odkładałam decyzję. O dzień, tydzień, miesiąc… To było na początku listopada ubiegłego roku. Kilka dni wcześniej zapisałam się, w tajemnicy przed Michałem, na kurs księgowości.
Miałam nadzieję, że gdy go skończę, zajmę się finansami firmy. Mąż jakoś dowiedział się o kursie i natychmiast pokazał mi, co o tym myśli. Przewrócił mnie, kopał.
Mój krzyk i wołanie o pomoc słychać było w całym bloku. Ktoś z sąsiadów wezwał policję. Przyjechali. Zapytali, czy złożę doniesienie.
– Tylko spróbuj, suko, a ci tego nie daruję – zagroził Michał.
Nie przejmował się obecnością policjantów. Był pewny, że się przestraszę, i jak zwykle wszystko ujdzie mu na sucho.
– Tak, złożę doniesienie – wykrztusiłam z siebie.
Nigdy nie zapomnę jego wzroku… Chwyciłam teczkę z naszymi dokumentami, wzięłam Kacperka na ręce i pojechałam z policjantami na komendę. Synek tulił się do mnie z całych sił, a ja ledwie trzymałam się na nogach. Byłam obolała, z nosa lała mi się krew. Z trudem ją zatamowałam. Złożyłam zeznania.
Policjanci widząc mój stan, zawieźli mnie z dzieckiem do mojej siostry ciotecznej.
Natychmiast przyjęto mnie na oddział. Złamany nos, pęknięte żebra, podejrzenie wstrząśnienia mózgu. Po czterech dniach wypisałam się na własną prośbę. Pragnęłam jak najszybciej zobaczyć się z synkiem. Co prawda, wiedziałam, że Kacperek jest bezpieczny, że siostra zawiozła go do moich rodziców.
Mimo to byłam niespokojna. Siostra wspominała, że pierwszej nocy Kacperek często budził się w nocy z krzykiem, jakby męczyły go jakieś koszmary. Na szczęście, po przyjeździe okazało się, że wszystko jest w porządku. Kacperek zachowywał się normalnie. Uśmiechał się, psocił. Odetchnęłam z ulgą.
Nie próbowałam kontaktować się z mężem. Chciałam odpocząć, zapomnieć o tym, co mnie spotkało, wszystko przemyśleć. Raz pojechałam tylko z bratem i tatą do naszego mieszkania na Pradze. Zamierzałam zabrać trochę ubrań i ulubionych zabawek Kacperka.
Drzwi były zamknięte, zamki wymienione. W sklepie dowiedziałam się, że mąż nie pokazywał się od kilku dni.
– Nie martw się, kupimy nowe rzeczy, najważniejsze, że to, co najgorsze, masz już za sobą – powiedział tata.
Wkrótce miałam się przekonać, że to nieprawda…
Zapytał, czy może zobaczyć się z synem i wręczyć mu prezent. Na początku nie chciałam się zgodzić. Obawiałam się, że mały przypomni sobie, jak tata mnie bił, poniżał. I znowu będzie się bał. Ale Michał nalegał.
Był grzeczny, spokojny. Stwierdził, że po naszym odejściu przemyślał swoje postępowanie. Wie, że nie radzi sobie z agresją i już wkrótce rozpocznie terapię. I ma nadzieję, że potem wszyscy będziemy razem.
– Zlituj się, przecież to moje dziecko – błagał.
Wydawało mi się, że mówi szczerze.
– No dobrze, przyjedź na chwilę – odparłam, ale Michał się wykręcał.
– Wiesz, jestem u swoich rodziców. Oni też chcą zobaczyć wnuka. Przywieź rano do nas Kacperka, a wieczorem ci go odstawię – obiecywał.
Zgodziłam się.
Nawet cieszył się z tej wizyty. Michał był dla mnie bardzo miły. Dziękował, że zgodziłam się na spotkanie. I obiecał, że Kacperek wróci do domu najpóźniej o dwudziestej.
Nadszedł wieczór, a synek nie wracał. Nie podejrzewałam niczego złego. Pomyślałam, że świetnie się bawią i po prostu nie zauważyli, która jest godzina. Około dziesiątej zadzwoniłam do męża. Komórka była wyłączona. Zaczęłam mieć złe przeczucia.
Natychmiast wsiadłam do samochodu i pojechałam do teściów. Drzwi otworzył ojciec Michała. Nie chciał wpuścić mnie do domu.
– Syn wyjechał z Kacperkiem godzinę po twoim wyjściu. Kazał ci to dać – powiedział, wręczając mi kopertę.
A potem zamknął mi przed nosem drzwi. Otworzyłam kopertę. W środku był list. Mąż informował mnie w nim, że wyjeżdża z synem na dwa tygodnie. W pierwszej chwili nie mogłam uwierzyć w to, co się stało. Miałam nadzieję, że to tylko zły sen, że zaraz się obudzę i zobaczę uśmiechniętą buzię mojego synka. Ale koszmar trwał. Zaczęłam dzwonić do drzwi, błagać teściów, by powiedzieli, gdzie jest moje dziecko. Nie reagowali…
Jakimś cudem dotarłam do domu i opowiedziałam o wszystkim rodzicom.
– O Boże, jak on mógł ci to zrobić, co z niego za człowiek – płakała mama.
– Przestańcie lamentować, coś wymyślimy – próbował nas uspokoić tata.
Słyszałam, jak rozmawiał z drugiego pokoju z teściami. Wrócił zdenerwowany.
– Oni twierdzą, że o niczym nie wiedzą. Ale ja im nie wierzę – powiedział.
W nocy nie zmrużyłam oka. Co pięć minut próbowałam połączyć się z Michałem. Ale komórka wciąż była wyłączona. Wreszcie, około drugiej, odebrał.
– Mówiłem ci, suko, że ci tego nie daruję. Nigdy już nie zobaczysz naszego syna – wysyczał i wyłączył telefon.
Więcej nie udało mi się już do niego dodzwonić.
Nie potrafiłam zebrać myśli. Znałam Michała, wiedziałam, do czego jest zdolny. Nie, nie bałam się, że zabije Kacperka. Byłam pewna, że gdzieś z nim wyjedzie, ukryje go, byle tylko sprawić mi ból. Właśnie na tym mu zależało, nie na synu….
Na szczęście, mój tata zachował zimną krew.
– Z samego rana pojedziemy na policję. Przecież w tym kraju obowiązuje prawo! – powiedział.
Pojechaliśmy. Byłam przekonana, że policjanci natychmiast rozpoczną poszukiwania i synek szczęśliwie wróci do domu. Srodze się zawiodłam. Pan komisarz grzecznie mnie wysłuchał, a potem powiedział, że nic nie może zrobić. Według prawa wszystko jest w porządku. Michał nie ma ograniczonej władzy rodzicielskiej, więc może zabrać dziecko na wakacje.
– Nawet bez zgody matki, podstępem? – zapytałam zrozpaczona.
– Takie jest prawo – rozłożył ręce.
Nigdy nie czułam się tak bezsilna. Tata nie chciał się jednak poddać. Postanowił wynająć adwokata. Poszliśmy do niego razem, jeszcze tego samego dnia. Pan mecenas wszystkiego wysłuchał i obiecał, że zajmie się sprawą.
– Napiszę wniosek do sądu o ustalenie miejsca pobytu pani syna. Jeśli sędzia uzna, że dziecko powinno mieszkać z panią, będzie podstawa do poszukiwań małego i odebrania go siłą. Ale na rozpatrzenie wniosku trzeba będzie poczekać. Miesiąc, nawet półtora. W sądzie są kolejki… – uprzedził.
Dwa dni później okazało się, że sprawa się komplikuje, bo mój mąż oskarżył mnie o znęcanie się nad dzieckiem. Odpowiednie zawiadomienie właśnie wpłynęło do prokuratury.
– Ale przecież to bzdura – zdenerwowałam się.
– Wierzę pani, ale prawo jest prawem. Ja oczywiście się tym zajmę, ale… Prokuratura musi wszystko zbadać, przesłuchać świadków. Potem odbędzie się sprawa w sądzie. To potrwa…
– Długo? – zapytałam.
– Trudno powiedzieć. Ale prywatnie państwu powiem, że jeśli chcecie odzyskać dziecko, powinniście je wykraść. Tak, jak zrobił to pani mąż. Jeśli będziecie trzymać się przepisów, możecie go zobaczyć za kilka miesięcy, a nawet lat…
Kilka lat?! To nie mieściło mi się w głowie. Przez ten czas synek w ogóle mógł zapomnieć o moim istnieniu.
– Tato, musimy coś zrobić – powiedziałam, gdy wyszliśmy z kancelarii.
Spojrzał na mnie i zawyrokował:
– Wykradniemy Kacperka. Jeszcze nie wiem jak, ale to zrobimy. Nie ma innego wyjścia.
Po powrocie do domu zwołaliśmy rodzinną naradę. Przyszli wszyscy najbliżsi.
– Sami sobie nie poradzimy – stwierdziła ciocia. – Nie wiemy jak i gdzie szukać Michała.
– Dlatego trzeba wynająć profesjonalistów – wtrącił się wujek. – To pewnie kosztuje, ale wszyscy się złożymy.
Pomysł wujka wydawał się rozsądny. Następnego dnia pojechałam z tatą do Warszawy, do jednego z biur detektywistycznych. Po raz kolejny o wszystkim opowiedzieliśmy.
– Da się zrobić – usłyszeliśmy. – Gdy namierzymy, gdzie jest dziecko, pojedzie pani z nami. Żeby wszystko odbyło się zgodnie z prawem.
Dałam detektywowi zdjęcia synka i Michała, napisałam wszystkie adresy, pod którymi mogli przebywać.
– Będę państwa informował na bieżąco. Jeżeli wszystko pójdzie dobrze, dziecko za kilka dni będzie w domu – powiedział detektyw.
Z biura wyszliśmy pełni nadziei. Trzy dni później zadzwonił telefon.
– Wiemy, gdzie jest pani dziecko, proszę jak najszybciej przyjechać do Warszawy – usłyszałam.
Wybiegliśmy z tatą z domu tak, jak staliśmy. Wkrótce byliśmy na miejscu. Potem wszystko potoczyło się jak w filmie. Wsiadłam do furgonetki zaparkowanej przed biurem detektywistycznym. Siedziało w niej trzech potężnie zbudowanych mężczyzn. Mieli na twarzach kominiarki.
Okazało się, że mąż przebywa z synkiem w naszym mieszkaniu na Pradze. Podjechaliśmy pod blok, weszliśmy na górę.
Faceci w kominiarkach rzucili go na podłogę.
– Zabieram moje dziecko – powiedziałam mu.
Podniósł głowę. Po raz pierwszy w życiu zobaczyłam w jego oczach strach… Poczułam wielką satysfakcję…
Wpadłam do pokoju Kacperka. Spał. Owinęłam go w kołderkę i trzymając na rękach, zbiegłam na dół. Obudził się dopiero w samochodzie.
– Tata mówił, że nas już nie chcesz, że uciekłaś – powiedział zaspany.
– To nieprawda synku, mama cię kocha – odparłam, mocno go przytulając.
Od tamtego dnia minęły trzy miesiące. Wyjechałam z kraju. Mieszkam z synkiem u kuzynki, we Francji. Często rozmawiam z rodzicami przez telefon. Mówią, że Michał szaleje.
Pewnie usłyszał to, co ja. Że wszystko jest zgodne z prawem, bo nie mam ograniczonej władzy rodzicielskiej… Teraz dzwoni do moich rodziców i próbuje się dowiedzieć, gdzie jest Kacperek. Na szczęście nie wie o istnieniu mojej kuzynki, więc czuję się bezpieczna. Wiedziałam, że jest podłym draniem, ale nie sądziłam, że posunie się tak daleko.
Justyna, lat 28
Czytaj także:
Kiedy patrzę na moje dzieci siedzące przy stole wielkanocnym, łezka mi się w oku kręci. Agnieszka z mężem Marcinem i małą Zosieńką przyjechali z Irlandii, gdzie od dwóch lat mieszkają i pracują. Martusia z kolei przyjechała z Poznania – na tamtejszym uniwersytecie studiuje biologię. Jest dopiero na pierwszym roku, ale bardzo podoba jej się wybrany kierunek i całkiem nieźle jej idzie. Damian, który mieszka z nami na co dzień, w tym roku będzie zdawał maturę. Jak każdy nastolatek, lubi czasami gdzieś wyjść z kolegami, ale zawsze wraca do domu o umówionej porze i nie mam z nim większych problemów. Cała trójka jest ze sobą bardzo zżyta i choć teraz rzadko się widują, dokładnie wiedzą, co u kogo słychać. Kto gdzie był, kto jaki film obejrzał czy nawet jaki miał humor danego dnia. Wszystko to dzięki tym nowoczesnym technologiom, jak Facebook, Skype czy smartfony. Piszą do siebie, wysyłają zdjęcia, rozmawiają. Dlatego przy stole zawsze jest gwarno i wesoło. Uwielbiam, kiedy z apetytem zajadają się moim mazurkiem z kajmakiem czy sernikiem i dlatego piekę te ciasta na każde święta wielkanocne. A mój mąż chętnie mi w tym pomaga. – Tak się cieszę, Beatko, że dzieci przyjeżdżają do nas na święta – powiedział Jacek, kiedy mełł twaróg na ten nasz świąteczny sernik. – To cud, że mamy taką wspaniałą, dużą rodzinę, nie uważasz? Pamiętasz, ile wysiłku nas to kosztowało? Ty jesteś moją mamusią? Oczywiście, że pamiętałam. Pytanie męża przeniosło mnie w czasie do lat, kiedy wkrótce po ślubie zaczęliśmy starać się o dziecko. Minął rok, drugi, a ja nie zachodziłam w ciążę. Mieszkaliśmy wtedy u rodziców Jacka, oddali nam całą górę swojego domu. Obydwoje pracowaliśmy – Jacek był stolarzem, a ja uczyłam w miejscowej szkole podstawowej młodsze klasy. Nie opływaliśmy w dostatki, ale wystarczało nam na życie, kupiliśmy sobie nowe meble,...
Nie, kochanie, nigdy się nie poddamy! – mój mąż nie przyjął do wiadomości diagnozy, którą postawił ginekolog. – „Prawdopodobnie” to nie to samo, co „na pewno” – próbował mnie pocieszyć. Ja jednak doskonale wiedziałam, w jaki sposób przekazuje się takie wieści. Jeśli sprawa nie dotyczy stuprocentowej niepłodności, nie mówi się „na pewno”– taka jest etyka zawodu. Jednak jeśli lekarz delikatnie wspomina o adopcji, to wiadomo, że prawdopodobieństwo zajścia w ciążę jest bliskie trafienia szóstki w lotka. Mnie sugerowano adopcję już trzy lata wcześniej. Rozpoczęliśmy z Miśkiem procedurę, ale próbowaliśmy też kolejnych terapii naturalnych, eksperymentalnych, chodziliśmy do wszystkich możliwych specjalistów, w tym szamanki. Ale ani magia, ani zaawansowana medycyna nie uczyniły mnie ciężarną. Chore dziecko, problem dla systemu Jako pielęgniarka wciąż miałam do czynienia z ludzkim cierpieniem, dlatego przynajmniej w pracy starałam się zachować pogodę ducha. Zwłaszcza że los naprawdę czasami ma złośliwe poczucie humoru i w momencie, kiedy straciłam pracę w przychodni, zaoferowano mi etat w instytucie reumatologii na oddziale dziecięcym. Tak więc ja, niespełniona matka z całej duszy pragnąca własnego dziecka, rozpoczęłam pracę w miejscu, gdzie oprócz personelu były same dzieci. – Jeśli to dla ciebie za trudne, to ja nas utrzymam kilka miesięcy, a ty w tym czasie poszukasz sobie pracy gdzie indziej – zaproponował Misiek. – Nie, nie, też myślałam, że będzie mi ciężko, ale o dziwo to dodaje mi energii. Wiesz, to jest szpital specjalistyczny, więc większość z tych dzieciaków pochodzi gdzieś z daleka. Ich rodzice przyjeżdżają kilka razy w miesiącu, niektórych nawet na to nie stać. One potrzebują nie tylko...
Mamo, nie uwierzysz, co się stało! – Jarek wpadł do domu zdyszany i zszokowany. Przez chwilę myślałam, że zdarzył się jakiś wypadek, ale jego entuzjazm szybko wywiał mi te czarne myśli z głowy. – Co się stało? – zapytałam, od razu odrywając się od swojej pracy. – Złapałem dziecko, które wypadło z okna! – powiedział mój syn. Spojrzałam na niego ze zdumieniem. Przez chwilę myślałam, że robi sobie ze mnie żarty, ale najwyraźniej nie. Mówił poważnie. Kazałam mu natychmiast usiąść i wszystko opowiedzieć. Jarek posłusznie usiadł, wziął łyka wody i zaczął opowiadać. Wracali z Marcinem, jego kolegą z liceum, z treningu piłki nożnej. Mieli iść tą samą drogą, co zwykle, ale Marcin chciał jeszcze wstąpić do sklepu po coś do picia, więc wyjątkowo skręcili w inną uliczkę. Kiedy tylko w nią weszli, zauważyli, że na drugim piętrze budynku z okna wygląda mały chłopiec. Jarek powiedział, że od razu coś go tknęło, bo nie widział za nim nikogo dorosłego, więc stanął i zaczął się przyglądać, czy ktoś pilnuje malca. Po chwili chłopiec wdrapał się na parapet i usiadł z nóżkami po zewnętrznej stronie. – Stój! – mój syn wrzasnął do niego na cały głos. – Wracaj do domu. Gdzie jest twoja mama? Dziecko było jednak za małe, żeby cokolwiek odpowiedzieć. Wyglądało, jakby miało niespełna dwa lata. Rozglądało się ciekawie dookoła i kompletnie nie zdawało sobie sprawy z grożącego mu niebezpieczeństwa. – Leć do góry! Ja tu zostanę! – krzyknął Jarek do Marcina, a on od razu wbiegł do klatki schodowej, żeby odnaleźć właściwe drzwi, zapukać do domu, gdzie mieszka dziecko i ostrzec jego opiekunów. Jarek zastanawiał się przez chwilę, czy wezwać straż pożarną, ale w tym momencie chłopiec zachwiał się … i wypadł z okna. To była sekunda! Syn...
