Mieliśmy wszystko. Piękny dom, zdrowego, wspaniałego synka i siebie, ale Marek postanowił to wszystko zepsuć. Dlaczego? Do dzisiaj nie mam zielonego pojęcia. Przecież miał wszystko, czego chciał. Ja nie pracowałam zawodowo, więc kiedy on wracał z roboty, zawsze miał gotowy obiad na stole. Dom zawsze lśnił. Dzieckiem też od początku zajmowałam się głównie sama.  Jestem przede wszystkim MATKĄ Tak, nie zawsze miałam czas, żeby zadbać o siebie, ale kiedy niby miałam o tym myśleć? Pomiędzy zupką, kupką a mopem? Gdy miałam czas dla siebie (czyli prawie nigdy), wolałam położyć się na chwilę, niż pindrzyć przed lustrem. Pamiętam, jak Marek namawiał mnie, żebym wróciła na siłownię, albo chociaż wybrała się do fryzjera czy kosmetyczki. Mówił, że z małym mogą zostać jego rodzice. Ale ja nie miałam siły i ochoty na żadne wyjścia z domu. Poza tym nikt tak dobrze nie zajmie się moim synem, jak ja sama. To przecież oczywiste. Przyznaję, że od narodzin Maksa (niedawno skończył cztery lata) rzadko mam ochotę na seks. Ale Marek powinien to zrozumieć. Teraz jestem przede wszystkim MATKĄ. Nie jestem w stanie myśleć o zbliżeniach, kiedy wiem, że zaraz będę musiała nakarmić synka, umyć go albo po prostu mu potowarzyszyć. To dziecko ma tylko nas. Jesteśmy całym jego światem i musimy być zawsze w pełnej gotowości. Zamiast się o to spierać, powinniśmy się cieszyć. Przecież tak nie będzie zawsze. Kiedyś Maks dorośnie i nie będzie nas już potrzebował. Wtedy przyjdzie czas na myślenie o innych sprawach. Jeszcze będzie błagał, żebym do niego wróciła Nie zawsze było kolorowo, ale byliśmy rodziną. Byliśmy szczęśliwi, dopóki Marek nie postanowił tego zburzyć. Pewnego dnia oznajmił mi, że dłużej nie może tak żyć i odchodzi. Tak po prostu.  Wiedziałam, że kryje się za tym coś więcej. Po długiej rozmowie przyznał, że kogoś ma. Wyrzucał mi, że jestem...

Nigdy nie sądziłam, że mogłabym mieć jakiekolwiek problemy z zajściem w ciążę. Byłam zdrowa jak ryba, żadnych nieregularnych cykli czy innych kobiecych kłopotów. Nawet infekcji nigdy nie miałam! A jednak gdy zaczęliśmy z Łukaszem starać się o dzidziusia, coś było nie tak. Czekałam pół roku. Potem postanowiłam działać. Kochałam Łukasza, ale dziecko było najważniejsze Poznaliśmy się z Łukaszem w pracy, mieliśmy wtedy oboje po 36 lat, ślub wzięliśmy po roku. Chcieliśmy mieć dzieci, więc zaczęliśmy się starać niemal od razu, bo i czasu było niewiele. Chciałam urodzić pierwsze dziecko przed czterdziestką. Taki był plan, ale po trzech miesiącach zaczęłam wątpić, że uda nam się go zrealizować. Nie zachodziłam w ciążę, mimo że byłam pewna, że wszystko u mnie działa jak należy. Doskonale wiedziałam, kiedy mam dni płodne, próbowałam się nie stresować i podchodzić do tematu na luzie, brałam kwas foliowy... i nic. Z każdym miesiącem byłam coraz bardziej przygnębiona, za to Łukasz mówił tylko z półuśmieszkiem: – Aga, daj spokój, jak nie teraz, to za miesiąc, to przecież nie takie trudne, zrobić dziecko. Haha.  Ale mnie w ogóle nie było do śmiechu, zwłaszcza że podejrzewałam, dlaczego się nie udaje. Przez mojego męża! Najpierw jednak sama poszłam do lekarza, żeby wszystko sprawdzić. Oczywiście badania wyszły świetnie, zawsze byłam okazem zdrowia. – Nic, tylko dzieci rodzić – podsumował ginekolog. – Tylko niech pani nie zwleka zbyt długo – pogroził mi palcem niby w żartach. Wzięłam sobie te słowa do serca. Mój czas się kończył.  Poprosiłam Łukasza, żeby też się zbadał. Za pierwszym razem tylko się zaśmiał. Ale z każdą moją kolejną prośbą był coraz bardziej poirytowany.  – Co ty myślisz, że jestem jakiś wybrakowany?! Że nie jestem facetem? W życiu nie dam sobie wmówić, że niby coś jest ze mną nie tak! Nie...

Ignaś urodził się w terminie, pulchniutki i zdrowy jak rydz. Byłam taka dumna. Jeszcze w ciąży postanowiłam, że nigdy nie pozwolę na trucie mojego synka lekami i szczepionkami. Kto wie, jakie świństwa się do nich dodaje! Mój mąż mi przytakiwał, sam też unikał chemii w jedzeniu i leków na receptę. Ale kiedy Ignaś już przyszedł na świat, coś mu się pomieszało w głowie! Z tego wszystkiego postanowił mnie oszukać! Ale dlaczego zaryzykował zdrowie naszego dziecka? Ignaś był zdrowym dzieckiem. Do czasu Jestem zdeklarowaną przeciwniczką szczepionek. Rodzice szczepili mnie na wszystko, na co się dało 30 lat temu, a i tak nie uchroniło mnie to przed chorobami. Bardzo ciężko przeszłam ospę i co chwilę łapałam infekcję. Do dziś mam im to za złe. Po co mnie szprycowali jakimiś wymysłami koncernów farmaceutycznych? Tylko osłabili mi odporność! Z moim dzieckiem miało być inaczej. Od początku ciąży jadłam tylko warzywa i owoce, żadnej chemii ze sklepów! Piotrek trochę krzywo na mnie patrzył, podtykał mi jakieś świństwa, gulasze, nawet dziczyznę od znajomego załatwił. Mama dowoziła mi rosołki. Ale się nie dałam! Śmiałam im się tylko w twarz i powtarzałam, że nie tknę niczego, co pochodzi od zwierząt albo jest naszprycowane chemią. To ja jestem matką i sama wiem, co jest najlepsze dla mojego dziecka. Po porodzie przyznaję, oszalałam na punkcie Ignasia. Oczywiście karmiłam go piersią, żywiłam się sałatą i gotowaną marchwią, wszystko musiało być sprowadzane z ekologicznych sklepów. Piotrek nie był zadowolony, ale nic nie mówił. Zresztą i tak nie zamierzałam pytać go o zdanie! Tylko raz mi się postawił, kiedy Ignaś bardzo kasłał i lekarz przepisał wziewne sterydy. Co za konował! – Marta, to już nie jest zabawne. Lekarz wie, co robi – mówił mi wtedy Piotrek z wyrzutem. Akurat! Sterydy dla takiego maluszka? Jak tak można? Oczywiście nie zgodziłam...