Gdy poznałam Marka, był raczej szczupłym facetem. Jadł na potęgę, ale nic nie było po nim widać. Wszystko dlatego, że się ruszał, spalał kalorie. Do ślubu regularnie chodził na siłownię i biegał.
Po ślubie jakoś mu się jednak odechciało. Uznał chyba, że domowe obowiązki i praca to wszystko, na co go stać. Wracał więc zmęczony z roboty i opadał ciężko na fotel. Włączał jakiś film albo mecz i otwierał piwo do obiadu. Po obiedzie wyciągał z lodówki lody albo czipsy i przegryzał bezmyślnie.
– Chcesz? – pytał mnie co chwila.
– Nie, dzięki. Wiesz, ile to kalorii?
– Nigdy ich nie liczyłem i nie będę liczył. To dobre dla jakichś gogusiów. Ja tam problemów z wagą nie mam! To kwestia dobrej przemiany materii.
Niestety, przemiana materii zdradziła go jeszcze przed trzydziestką. Od dobrych trzech, czterech lat nie zrobił nic, żeby pobudzić metabolizm. Zupełnie stracił formę. Szybko okazało się, że facet, który kiedyś przebiegał dziesięć kilometrów, ma problemy z wejściem po schodach na szóste piętro, gdy zepsuje się winda.
– Co tak sapiesz? – pytałam, gdy zdarzyło nam się podbiec do autobusu albo gdy przekopywał działkę rodziców.
– Gorąco… – odpowiadał.
– I ciężko – klepałam go po rosnącym brzuchu.
Marek tył jak opętany, a im bardziej przybierał na wadze, tym mniej miał energii na ruch. Całkiem się rozleniwił.
Gdy dobił wieku chrystusowego, ważył sto piętnaście kilogramów. Jeszcze wtedy żadna refleksja nie nadchodziła.
– Chodź, przejdziemy się – zachęcałam.
– Nie chce mi się, Iwonka. Jestem zmęczony.
– Po czym? Jest sobotnie popołudnie. Wstałeś, zjadłeś śniadanie i pobawiłeś się chwilę z Moniką klockami.
– Jestem zmęczony po całym tygodniu. Daj odsapnąć. Same idźcie.
Jakby tego było mało, zaczął palić. W pracy dostał awans, więc narzekał na większy stres. Łagodził go właśnie w ten sposób – paląc i drinkując. Kiedy zrobili mu takie porządniejsze badania okresowe, okazało się, że już nie chodzi tylko o wygląd. Wtedy zaczęłam się o niego bać.
– Jezus, Marek, ty widziałeś, jaki masz cholesterol? A cukier… – powiedziałam, gdy przyniósł kartę z wynikami do domu.
– Oj, tam… Spokojnie, zbije się.
– Marek, ty musisz to zrobić teraz. Inaczej dostaniesz cukrzycy albo zawału.
– Nie strasz, Iwona, dobrze? Nie strasz – irytował się, jakbym to ja była winna temu zaniedbaniu.
To był bardzo kiepski okres w naszym małżeństwie. Marek był do niczego, nic mu się nie chciało. Wszystko go nudziło, męczyło, drażniło. Po prostu źle się czuł sam ze sobą, tylko nie chciał tego zrozumieć.
Nie nadążał też za dorastającą Moniką. Czterolatka uciekała mu na placu zabaw. Łapał zadyszkę nawet wtedy, gdy trzeba było stać i z podniesionymi rękoma asekurować ją w czasie zabawy na drabinkach. Przykro było patrzeć, jak inni ojcowie uganiają się w parku za dziećmi, a on siedzi na ławce i gapi się w komórkę.
Kiedy Monisia skończyła pięć lat, przyszedł czas, żeby nauczyła się jeździć na rowerze. Do tej pory śmigała na trójkołowym, ale już jej to nie wystarczało. Oboje z Markiem uznaliśmy więc, że już pora na dwa koła.
– Tylko jak my to zrobimy? Jak ją nauczymy? – pytałam męża.
– No, jak to jak? Tradycyjnie. Przyczepię jej kij i będę za nią biegał…
– Raczej chodził…
– Co masz na myśli? – obruszył się.
– Marek… Przecież tobie jest ciężko wstać z fotela.
– Dam radę. Chyba mnie trochę nie doceniasz, kochana… – aż poczerwieniał ze złości. Dalej nie uznawał faktu, że jest w fatalnym stanie.
– Skoro tak, to jedź do sklepu i kup taki uchwyt. Teraz już się nie wciska kijów, tylko się przykręca takie specjale drążki… Załatwisz to?
Pojechał, kupił i na następny dzień zorganizował Moni lekcję jazdy na rowerze. Na początku szło nieźle, bo córka jeszcze nic nie umiała, więc w zasadzie nie ruszała z miejsca, a jedynie walczyła o utrzymanie równowagi. Mąż dreptał przy niej cierpliwie i ciągle jej coś podpowiadał. Mimo żółwiego tempa, w jakim toczyła się lekcja, po dziesięciu minutach na czole Marka pojawiły się pierwsze krople potu. Po piętnastu miał już mokrą koszulkę i zaczął dyszeć. No, a po dwudziestu Monia załapała podstawy i przyspieszyła. Patrzyłam więc, jak Marek zaciska zęby, żeby za nią nadążyć. Jak przebiera zwalistymi nogami, jak z każdym krokiem walczy o oddech i równowagę. W tamtej chwili trudno było powiedzieć, kto tu czego się uczy – ona jazdy na rowerze czy on biegu…
Marek już ledwo gonił nasze coraz bardziej rozbawione dziecko.
– Monia, czekaj… – sapnął do niej raz czy dwa, ale ona nie zwracała na niego uwagi. – Monia, zwolnij!
– Monika, stój. Zatrzymaj się, zrobimy przerwę! – zawołałam, ale ona dalej pedałowała.
Wtedy właśnie Marek potknął się i żeby nie wywrócić rowerka, puścił uchwyt. Kiedy Monika poczuła, że nic jej już nie spowalnia, pognała przed siebie. No, a mój otyły mąż już jej nie dogonił. Widziałam, jak próbuje, jak zbiera wszystkie siły, żeby sięgnąć za nią, ale się nie udało. W pewnym momencie całkiem stracił równowagę i z przerażoną miną runął do przodu.
– Marek! – krzyknęłam, a Monia obróciła się, żeby zobaczyć, co się stało. No i wtedy ona też wypadła z rytmu. Przy dużej prędkości zawinęła jej się kierownica i nasze dziecko poleciało do przodu. Prosto na te swoje biedne, małe i chude rączki.
Na początku nie wiedziałam, do kogo biec w pierwszej kolejności, ale krzyk Moniki szybko uzmysłowił mi, że to jednak ona jest w większej potrzebie. Znalazłam się przy niej w sekundę i pomagałam wstać. Złapałam ją za rękę, a ona wtedy krzyknęła tak, jakbym chwyciła ją rozgrzanymi do czerwoności obcęgami. Spojrzałam na jej przedramię i zakręciło mi się w głowie. Rączka w okolicach nadgarstka błyskawicznie napuchła. Córcia płakała z bólu.
Na szczęście mąż zachował zimną krew i szybko wziął ją na ręce. Zaniósł do samochodu, wsadził do fotelika i pojechaliśmy do szpitala. Tam natychmiast się nią zajęli. Zrobili prześwietlenie i zapakowali w gips, bo okazało się, że złamała sobie kość przedramienia. Na szczęście bez przemieszczeń.
– Po prostu kilka tygodni na temblaku i będzie po sprawie – uspokoił nas sympatyczny lekarz, a i Monika po podaniu środków przeciwbólowych odzyskała humor. Nawet zaczęły ją ciekawić szpitalne sprawy.
Mimo wszystko mąż i tak bardzo przeżył całe to zdarzenie. Jeszcze nigdy nie widziałam go tak przygnębionego. Kiedy trzeba było działać, kiedy jechaliśmy do szpitala, to się trzymał, ale już na miejscu całkiem się rozkleił. Wyszłam do niego na chwilę z gabinetu, a on miał w oczach łzy.
– Ej, Marek. Spokojnie. Nic się wielkiego nie stało…
– Jak to nie? Przecież mogło się skończyć tragedią. Mogła sobie głowę rozbić…
– Przecież miała kask – uśmiechnęłam się.
– Nie o to mi chodzi. Powinienem ją chronić, dbać o nią. Jestem jej ojcem! Kto zadba o jej bezpieczeństwo jak nie ja? A przez to pieprzone sadło nawet nie mogę jej dogonić. Nieruchawy tłuścioch! Brzydzę się sobą – walił się ręką po nodze, jakby chciał się ukarać za to, co się stało.
– Nie przesadzaj. To był wypadek.
– Jakbym ważył trzydzieści kilo mniej, tobym ją dogonił. Nic by się wtedy nie stało…
– To schudnij. I już nie chodzi o ganianie za nią, ale o to, żebyś był dla niej zdrowy.
– Wiem, wiem.
– Pomogę ci z dietą, razem damy radę.
– Przepraszam cię, że tak długo wszystko olewałem. Wezmę się za siebie, obiecuję.
Myślałam, że to tylko takie gadanie, że to kwestia chwili, ale dziś mija rok od tej koszmarnej przygody, a Marek waży dwadzieścia pięć kilogramów mniej. Zapisał się na siłownię, a potem zaczął biegać i jeździć z nami na rowerze. Rzucił też palenie i bardzo rzadko pije. Mnóstwo czasu spędza z Moniką na dworze. Muszę przyznać, że odzyskał dawny wigor, ale i pogodę ducha, energię, którą pożytkuje na życie rodzinne. Znów jestem z niego dumna, znów mogę się nim pochwalić. No i wyniki ma wzorcowe. Ten wypadek kosztował nas mnóstwo nerwów, ale czasem trzeba szoku, by coś w kimś zmienić.
Iwona, 30 lat
Zobacz także:
Byłam zestresowana i przemęczona, więc nie zawsze wystarczało mi cierpliwości i spokoju, by wytłumaczyć córce, że czegoś nie wolno, że nie wszystko da się mieć albo że na coś trzeba zaczekać. Bywało, że krzyczałam na małą, a potem byłam wściekła na siebie i miałam przytłaczające poczucie winy. Na ogół złościłam się wtedy nie tylko na siebie, ale też na Olgierda. Uważałam, że zrzuca cały ciężar wychowania na mnie, za mało mnie wspiera i nie rozumie, jak bardzo mnie to wszystko przytłacza. Wydawało mi się wręcz, że mnie nie kocha i tylko go irytuję swoimi emocjami. Ciągle miałam wrażenie, że najchętniej w ogóle nie zajmowałby się córką ani nie przebywał ze mną. Normalna rodzina? To jakiś żart! Raz powiedziałam o tym mamie, ale spojrzała na mnie zdumiona. – Co ty mówisz, córcia? Przecież się z tobą ożenił, prawda? – Bo byłam w ciąży! – wypaliłam. – Gdybym w nią nie zaszła, pewnie w życiu by mu do głowy nie przyszło brać ze mną ślub! – Nie mów tak – skarciła mnie mama. – Olgierd to porządny chłopak. Zarabia na ciebie i dziecko, Marisa ma tatę, tworzycie normalną rodzinę, a to najważniejsze. Chciałam jej powiedzieć, że na mnie to Olgierd akurat wcale nie zarabia, bo mam dobrą pensję, że Marisa widuje go właściwie tylko w weekendy i to wyłącznie wtedy, kiedy wywiercę mu odpowiednio głęboką dziurę w brzuchu, by ją gdzieś zabrał, a z tą normalną rodziną to chyba jakiś żart! Bo ja nie czułam się normalnie w tym małżeństwie. Owszem, byłam szczęśliwa, że dwa tygodnie po tym, jak zorientowaliśmy się, że jestem w ciąży, mój chłopak wręczył mi złoty pierścionek z diamencikiem i poprosił, żebym została jego żoną. Nie spodziewałam się tego, bo spotykaliśmy się niecały rok i oboje podchodziliśmy do idei małżeństwa raczej luźno. Zawsze tak było....
Kiedy kupiliśmy z Marcinem wymarzone mieszkanie, byliśmy w siódmym niebie. Szukaliśmy go dość długo, bo chociaż mieszkań na rynku jest teraz w bród, to nie chcieliśmy zamieszkać w czymś zwanym szumnie przez dewelopera „Zielona Dolina”, albo „Lawendowe pole”, gdzie lawendę znajdzie się najwyżej w woreczkach zapachowych zawieszonych w szafie. Nam zależało na czymś naprawdę klimatycznym, w końcu mieliśmy się uwikłać w niemały kredyt na trzydzieści lat. Chcieliśmy mieć rozkładowe mieszkanie z dużym tarasem, a może nawet niewielkim ogródeczkiem, jeśli byłoby na parterze. Szukaliśmy, jeździliśmy, oglądaliśmy. W końcu się jednak udało. Piękne mieszkanie po generalnym remoncie kupiliśmy od małżeństwa, które odziedziczyło po jakiejś ciotce domek pod miastem. Teściowej nigdy nic się nie podoba Szczęśliwi podpisaliśmy umowę i właściwie od razu mogliśmy się wprowadzić. Naszą starą kawalerkę natychmiast wynajęliśmy, ciesząc się, że w ten sposób przynajmniej w części będziemy mieli co miesiąc na ratę kredytu. Szczęśliwi, zaprosiliśmy na obiad rodziców Marcina. Liczyłam na to, że im się spodoba nasze mieszkanie i pochwalą nasz wybór. I tutaj się nie zawiodłam. Moja teściowa rozejrzała się po wszystkich kątach, a potem nagle wypaliła: – Nie rozumiem, po co wam tyle pokoi. Przecież nie możecie mieć dzieci. Kiedy to usłyszałam, krew natychmiast uderzyła mi do głowy. Poczułam, że robi mi się słabo. Marcin to zauważył i rzucił w moją stronę niespokojne spojrzenie. – Przynieść ci wody? – zapytał. Może raczej powinieneś utemperować swoją mamusię, zamiast poić mnie wodą jak wielbłąda – pomyślałam ze złością. Ale zaraz tego pożałowałam. Mój mąż przecież nie był winien temu, jaką ma matkę. Tym bardziej że także cierpiał przez jej rozmaite uwagi i...
Kiedy w moim małżeństwie zaczęło się sypać, teściowa, mama, kuzynki i koleżanki zaczęły mnie przekonywać, że jedynym pewnym i sprawdzonym ratunkiem na takie kryzysy jest dziecko. Pytania o dziecko przyprawiały mnie o mdłości – Ono wszystko załatwi – mówiła Małgosia, a Iza wyjaśniała, o co Gośce chodzi. – Gdybyście już je mieli, on by nie latał za innymi babami! Miałby zajęcie, pełną rodzinę, miałby dla kogo żyć! Nie rozumiem, jak mogłam ich posłuchać… Miałam wtedy dwadzieścia dziewięć lat, dyplom wyższej uczelni, ludzie uważają mnie za rozsądną i inteligentną kobietę, a dałam się przekonać jak nastolatka… Szczególnie teściowej, która mi wmawiała, że jak jej syn, a mój mąż, zobaczy wydruk z USG, oszaleje ze szczęścia! Nie pomyślałam, że akurat ona średnio zna swojego jedynaka. Nigdy nie byli w dobrych układach, często się kłócili, więc skąd niby miałaby wiedzieć, czego on naprawdę chce? Teraz widzę, że moja mama również nie była szczera. Chciała mieć wnuki, marzyła o tym, bez przerwy gadała, jak pięknie jest być babcią! Od dawna dopytywała, czy to już. Zamęczała mnie opowieściami o swoich koleżankach, które odmłodniały, odkąd w rodzinie jest maleństwo. – Znowu chce im się żyć, nie czują się samotne! – przekonywała. – W końcu czyje to ma być dziecko? – złościłam się. – Moje czy twoje? – Twoje, twoje, ale pamiętaj, że ja wiecznie siły nie będę miała – odpowiadała. – Jestem coraz starsza! Korzystaj, dopóki mogę ci pomóc. – Mam rodzić na wasze zamówienie? – pytałam. – Dlatego, że wy chcecie się lepiej poczuć? Niedoczekanie! Wszystkie rodzinne spotkania były koszmarem, bo jedna przez drugą dopytywały, czemu odkładamy decyzję o powiększeniu rodziny. W sumie nawet nie bardzo się...
