„Po zawale myślałam, że już nic dobrego mnie w życiu nie czeka. Dopiero prośba wnuczki uświadomiła mi, ile jeszcze przede mną”

Przez całe dorosłe życie byłam zaganiana. Wiecznie miałam coś do zrobienia lub załatwienia. Popołudnie tylko dla siebie? Błogie lenistwo? Godziny na ploteczkach z przyjaciółkami? O takich rzeczach mogłam sobie tylko pomarzyć. Ja miałam pracę, męża, dzieci, potem wnuki… No i gotowanie, pranie, sprzątanie. Aby ze wszystkim zdążyć, wstawałam bladym świtem i kładłam się o północy. Było mi ciężko, ale nigdy nie skarżyłam się na swój los. Dobro rodziny było dla mnie najważniejsze. A że bliscy doceniali moje starania, czułam się szczęśliwa i spełniona. Jedyne, o co prosiłam Boga, to zdrowie. Modliłam się, by nigdy nie zabrakło mi energii i siły do opieki nad ukochanymi osobami.

Bóg chyba nie dosłyszał mojej prośby albo o niej zapomniał. Dwa lata temu miałam zawał. Nigdy wcześniej poważnie nie chorowałam, a tu taka przykra niespodzianka… I to w czasie, w którym zamierzałam wreszcie trochę zwolnić, czyli tuż po przejściu na emeryturę. Któregoś ranka wyszłam na zakupy i nagle poczułam w piersiach potworny ból. Serce waliło mi jak młotem, nie mogłam złapać tchu. Ostatnie, co pamiętałam, to pobliska ławka, na której próbowałam usiąść. Apotem ciemność. Obudziłam się dopiero w szpitalu… Usłyszałam, że gdyby przechodnie nie wezwali od razu pogotowia, pewnie nie byłoby mnie już na tym świecie.

Choroba zwaliła mnie z nóg. Dosłownie. Energia, której do tej pory nigdy mi nie brakowało, ulotniła się niczym sen złoty. Zupełnie opadłam z sił. Czułam się jak balon, z którego uszło powietrze… Rano nie byłam w stanie ruszyć ani ręką, ani nogą, a zwykłe przejście do toalety czy do kuchni kojarzyło mi się z wyprawą na najwyższy szczyt świata. Całymi dniami leżałam więc w łóżku i gapiąc się w sufit, użalałam się nad sobą lub oglądałam w telewizji serial za serialem. Wychodziłam właściwie tylko do lekarza, i to też w towarzystwie męża, bo bałam się, że przewrócę się gdzieś na ulicy i już nigdy nie wstanę. Najbliżsi bardzo się o mnie martwili.

Bardzo chciałabym ci pomóc, ale nie wiem jak

– Mamo, tak nie można… Musisz się więcej ruszać, bo to poprawia krążenie. Pamiętasz, co mówił lekarz? Że nie możesz tylko leżeć, bo bezczynność pogarsza twój stan – powtarzała córka, Karolina, gdy tylko wpadała do mnie w odwiedziny.

– No właśnie. Wyjdź z tatą na spacer albo na zakupy. Zobaczysz, od razu poczujesz się znacznie lepiej – wtórował jej syn, Michał.

– Pójdę, pójdę. Ale nie w tej chwili. Może później – odpowiadałam na odczepnego i żeby zakończyć dyskusję, odwracałam się do ściany.

To ich gadanie doprowadzało mnie do szewskiej pasji. Nie mogłam pojąć, dlaczego zmuszają mnie do czegoś, czego nie jestem w stanie zrobić. Zastanawiałam się nawet, czy przypadkiem nie chcą mnie wykończyć.

No bo jak miałam się ruszać, spacerować, skoro przy każdym, nawet najmniejszym wysiłku w piersiach brakowało mi tchu, a moje serce wariowało? Zaczynało bić jak szalone? Obawiałam się, że znowu tego nie wytrzyma i stanie. Tylko w łóżku czułam się naprawdę bezpiecznie i komfortowo. Byłam rozżalona i wściekła, że tego nie rozumieją. Dlatego w moim domu coraz częściej dochodziło do spięć, a nawet kłótni. I stało się tak, że zamiast witać najbliższych z otwartymi ramionami, krzywiłam się na ich widok, jakbym cytrynę zjadła. I nie wiadomo, czym by to się wszystko skończyło, gdyby nie moja ośmioletnia wnuczka, Marysia.

To było pod koniec ubiegłego roku. Córka i zięć mieli do załatwienia jakieś ważne sprawy, więc poprosili męża, by odebrał małą ze szkoły i przechował u nas. Gdy przyszli, od razu dostrzegłam, że wnuczka ma bardzo zmartwioną minę.

– Co się stało, kochanie? Masz jakiś problem? – zatroskałam się.

– Mam… I to bardzo, bardzo wielki… Jak stąd do na koniec świata – westchnęła moja kochana dziewuszka.

– Powiesz babci jaki?

– No, nie wiem, czy mogę. Nieraz słyszałam, jak mówiłaś mamie, żeby przestała gadać, bo nie możesz się denerwować. A kłopoty są zawsze denerwujące – zrobiła poważną minę.

– Masz rację. Ale od każdej reguły są wyjątki. Twój problem na pewno mnie nie zdenerwuje, mów, skarbie – uśmiechnęłam się.

– No dobrze… A więc od razu po Nowym Roku mamy w szkole bal przebierańców. Będą wszystkie klasy…

– I to tym jesteś tak bardzo zmartwiona? Nie chcesz iść na ten bal?

– Chcę! Nawet już wymyśliłam, za co się przebiorę. Za jednorożca!

– W takim razie nie rozumiem.

– O rany, babciu… Jak jest bal, to są tańce, prawda?

– Prawda.

– No. A ja w ogóle nie umiem tańczyć. Boję się, że jak wyjdę z dziewczynami na środek sali, to wszyscy padną ze śmiechu. Nie przeżyję tego!

– Przesadzasz, na pewno nie będzie aż tak źle – chciałam ją pocieszyć.

– A właśnie, że będzie! – nadąsała się.

– Może więc trochę poćwiczysz przed balem? Na przykład z mamą? Albo z tatą?

– Chciałam, ale oni mówią, że też nie potrafią za dobrze tańczyć. Mama opowiadała, że na weselu ciągle deptali sobie z tatą po palcach.

– Fakt, nie szło im najlepiej…

– To kogo mam poprosić o pomoc?

– Nie wiem, naprawdę nie wiem – rozłożyłam ręce, a wnuczka zastanawiała się przez chwilę.

– Wiem! – rozpromieniła się nagle.

– Kogo?

– Ciebie! Mama mówiła, że nieraz chwaliłaś się, że kiedyś byłaś świetną tancerką! – patrzyła na mnie z triumfem w oczach.

– To prawda… Biegałam na dyskoteki co najmniej raz w tygodniu. Nawet trzy konkursy taneczne wygrałam… Koledzy i koleżanki nazywali mnie królową disco. Ale to było lata temu, kochanie, wszystko już zapomniałam – tłumaczyłam się zaskoczona.

– E tam, na pewno coś jeszcze pamiętasz! Oj, babciu, proszę cię! Chyba nie chcesz, żebym się ośmieszyła! – zakrzyknęła i włączyła radio.

Nie ukrywam, byłam w kropce.

Z jednej strony, bardzo chciałam pomóc wnuczce, ale z drugiej, bałam się ruszyć z łóżka. Na samą myśl, że miałabym wirować czy skakać, robiło mi się słabo.

– Przepraszam cię, kochanie, ale chyba nie dam rady – broniłam się.

– A właśnie że dasz! Przecież nie każę ci tańczyć przez cały czas. Pokażesz mi tylko kilka najważniejszych kroków. A potem znowu się położysz. Babuniu, proszę – popatrzyła na mnie błagalnym wzrokiem.

Nie potrafiłam odmówić.

Poprosiłam więc męża, żeby przesunął stół pod ścianę, a sama narzuciłam coś lekkiego i stanęłam na środku pokoju. Wnuczka ustawiła się naprzeciwko.

Godzina takiego wysiłku, a ja ciągle żyję?

Pierwsze minuty były naprawdę koszmarne. Brakowało mi tchu, serce wariowało, oblewał mnie pot. Zastanawiałam się, czy zdążę zrobić jeszcze jeden krok, obrót i podskok, czy wcześniej padnę trupem. W pewnym momencie byłam tak przerażona, że chciałam skończyć lekcję. Ale przemogłam strach. Nie mogłam przecież zawieść wnuczki. Wkładała tyle wysiłku w naukę, starała się naśladować każdy mój ruch. I cieszyła się, kiedy udało jej się opanować jakieś kroki.

Tańczyłam więc dalej i nawet nie zauważyłam, kiedy złe myśli odeszły.

Przypomniały mi się szalone lata młodości, gdy byłam królową dyskotek. To były takie cudowne wspomnienia. Wróciłam do rzeczywistości, dopiero gdy mąż wyłączył radio.

– Dlaczego to zrobiłeś? Nie widzisz, że coraz lepiej nam idzie? – oburzyłam się na niego.

– Widzę, pewnie, że widzę. Ale na dzisiaj dość. Tańczycie już prawie godzinę! – pokazał na zegar.

– Naprawdę? To faktycznie chyba się położę – odparłam zaskoczona.

Godzina szaleństw, a ja ciągle żyłam? Nie mogłam to uwierzyć. Gdy przykrywałam się kołdrą, byłam potwornie zmęczona, ale szczęśliwa.

Na tej jednej lekcji oczywiście się nie skończyło. Ćwiczyłam z Marysią aż do samego balu. Ku swojemu zdumieniu z dnia na dzień czułam się coraz lepiej. Wracały mi siły, energia. Serce też przestało wariować. I zrozumiałam, że to moje leżenie w łóżku i użalanie się nad sobą rzeczywiście tylko mi szkodziło. I że jeśli chcę dożyć później starości, muszę się ruszać! Od tamtej pory żyję aktywnie. Nawet dziś, w czasach pandemii, codziennie wyciągam męża na długie spacery. A przynajmniej raz w tygodniu, odstawiamy stół pod ścianę i tańczymy do starych przebojów z radia.

Danuta

Zobacz także: