Razem z mężem planowaliśmy maluszka już od początku naszego małżeństwa, zresztą już wcześniej, jak byliśmy razem, wiedzieliśmy, że na pewno będziemy mieli dzidziusia. Marzenie się spełniło, lecz niestety poroniłam. Jak już się z tym pogodziłam, to zaczęliśmy starać się o kolejne dziecko... Tym razem wszystko poszło dobrze.
Ciążę znosiłam idealnie, żadnych dolegliwości typu mdłości, wymioty mnie nie dotyczyły. Od 12. tygodnia musiałam jednak brać tabletki na podtrzymanie ciąży, bo było zagrożenie, że ją stracę. Dużo leżałam, a że tym samym miałam dużo czasu, czytałam poradniki o ciąży i o pielęgnacji maleństwa. I tak mijały tygodnie, miesiące... Pod koniec III trymestru ciąży mogłam odstawić tabletki, ale nadal musiałam uważać na siebie i maleństwo w moim brzuszku.
Miałam zaplanowaną cesarkę ze względów zdrowotnych. Wyznaczono mi termin na 20 kwietnia, chociaż zależało mi na tym, by cesarka odbyła się dzień wcześniej, bo w tym dniu urodziła się również moja najukochańsza babcia. Ale nie było miejsc... No cóż, mówi się trudno, jeden dzień nie robi różnicy.
18 kwietnia przygotowałam sobie torbę do szpitala. Wieczorem dziwnie się poczułam, ale zwaliłam to na stres, bo przecież poród miał już wkrótce nastąpić. 19 kwietnia zgłosiłam się do szpitala, przeszłam badania, KTG i kazano mi leżeć. Ale ja nie mogłam, nosiło mnie, musiałam cały czas chodzić, bo leżąc, po prostu nie wytrzymywałam. Co jakiś czas robiono mi KTG.
Wszystko było dobrze, ale pod wieczór zaczęłam się troszkę źle czuć, nie mogłam zasnąć. Poszłam do położnej, powiedziałam, że chyba zaczynam rodzić, że czuję bóle i skurcze, a ta odpowiedziała, żebym nie histeryzowała, bo przecież jutro będę miała cesarkę, a jeśli nie to przecież sama też mogę urodzić! Na nic były moje tłumaczenia, że to cesarka ze względów zdrowotnych. Pewnie nie chciała zawracać sobie głowy cesarką w nocy. W końcu o 21:15, dokładnie pamiętam godzinę, poczułam, że coś we mnie pękło. Łóżko było mokre!
Od tego czasu wszystko działo się błyskawicznie, badanie KTG i ból, ból i jeszcze raz ból... Skurcze były z początku rzadkie, ale później coraz częstsze, myślałam, że za chwilę urodzę SN, w końcu pojawił się lekarz i kazał mnie przewieść na salę operacyjną. Oczywiście sama musiałam tam dojść, lekarze zamiast się śpieszyć – bo wiadomo, że nie mogłam urodzić SN – to sobie pogaduszki urządzili. A może to tylko mnie się tak wydawało?
W końcu odpłynęłam. Później nie mogli mnie wybudzić, ale jak usłyszałam, że urodziłam zdrową dziewczynkę, to w końcu się obudziłam. Córcia urodziła się o 23:30, ważyła 3100 g i mierzyła 50 cm. Córeczkę pierwszy zobaczył mąż z moimi rodzicami, których zdążyłam zawiadomić, że jednak wcześniej rodzę. Później opowiadali mi, że jak ją zobaczyli, takie zawiniątko, to tylko widać było duże niebieskie oczka i że sobie ziewała. Mnie przewieziono na salę, później położna tylko przyniosła mi ją na chwilę pokazać – nie zapomnę tego, jak na mnie patrzała, zerkały na mnie duże niebieskie oczka, takie piękne, mądre, był to najpiękniejszy widok.
Mimo, że córka ma już 5 lat, ja nadal wszystko pamiętam. I jeszcze jedno: Iza miała urodzić się 20 kwietnia, a przyszła na świat 19, to musiała być ingerencja mojej babci... Chociaż niektórzy myślą, że to ze stresu, ale ja i tak wiem swoje.
Zobacz także:
Piękny, świetnie wyposażony gabinet, rzeczowy pan profesor, co wizytę badanie krwi i ciśnienia... Tylko dlaczego nikt nawet nie zerknął na mój brzuch? Profesor skrupulatnie spisywał liczby i analizował wykresy, a ja piłam ziołowe herbatki, mieszałam olejki, smarowałam brzuch i wcielałam w życie inne rady z „biblii”– książki autorstwa znanej położnej, zajmującej się medycyną naturalną (jej zakup jest w Niemczech niemal obowiązkiem każdej przyszłej mamy). Lekarzowi przestałam o tym wspominać, bo tylko unosił brwi i kręcił zdziwiony głową. Przejęta pierwszą ciążą chodziłam też do szkoły rodzenia i na jogę, z zaangażowaniem kompletowałam wyprawkę, dyskutowałam o niej z przyjaciółkami. Tylko wciąż nie miałam położnej... Hotel z wannami Z wyborem szpitala nie było kłopotu: w naszej miejscowości jest tylko jedna klinika z odziałem położniczym. Ale za to jakim! Wizyta na porodówce wprawiła mnie i męża w osłupienie: bordowe ściany, przyciemnione światło, w każdej sali wielka wanna i... dwuosobowe, wygodne łoże (by mąż mógł zdrzemnąć się obok rodzącej!?). W tym przypominającym hotel królestwie rządziły położne, a ja wreszcie miałam swoją – rezolutną Mariettę. Marietta zbadała mnie i – eureka! – zauważyła mój brzuch. Delikatnie wymacała dzidziusia, oszacowała jego wagę i wzrost. Pocieszyła, że spodziewa się łatwego porodu. Była wspaniała! Na kolanach Dwa dni po wyliczonym dniu, o czwartej nad ranem, zaczęły się bóle. Weszłam do wanny i podekscytowana, ze stoperem w ręku, skrupulatnie robiłam notatki. Kilka godzin później zadzwoniłam do szpitala – odebrała moja położna! Powiedziała, że mam przyjść, gdy poczuję, że powinnam. Dotarłam tam koło południa. Po badaniu Marietta wzruszyła tylko ramionami i wysłała nas na spacer dookoła kliniki. Budynek okazał się większy, niż myślałam. Pod koniec trasy...
