Telefon dzwoni od kilku minut. To znowu on. Nie zamierzam odbierać. Nigdy już nie odbiorę! Najchętniej wyrzuciłabym telefon, zmieniłabym adres, wyprowadziła się daleko, daleko stąd, tam, gdzie on nigdy nas już nie znajdzie…  Poznałam Pawła siedem lat temu  w dość (jak sądziłam) zabawnych okolicznościach. Jest policjantem, ja lekko przekroczyłam prędkość – zatrzymał mnie, chciał wypisać mandat.    – A może jednak tylko pouczenie? – uśmiechnęłam się zalotnie.    Nie jestem typem flirciary i od rozwodu z mężem przez dwa lata z nikim się nie spotykałam, ale o dziwo, się udało.  Zaproponował kawę. Nie pozostawało mi nic innego, jak się zgodzić. Nie liczyłam na wiele. Mój były mąż pił i bił, pozostawił mnie w takiej kondycji psychicznej, że nie szukałam kolejnego związku. A jednak z Pawłem od pierwszej chwili zaiskrzyło. Okazał się człowiekiem czarującym.    Poza tym, co było dla mnie najważniejsze, kiedy usłyszał o Martynce, wyraźnie się ucieszył. Oni z żoną nie mogli mieć dzieci, to był główny powód ich rozstania. Paweł nie ukrywał, że marzy o potomstwie.    Martyna na jego widok wpadła w zachwyt. Pewnie była to po trosze zasługa wielkiego pluszowego konika, którego Paweł przyniósł na pierwsze spotkanie, ale musiałam przyznać, że umiał się facet zaprezentować.     Potem przychodził coraz częściej, nie ukrywał, że chętnie zostałby na stałe. Ja miałam coraz mniej wątpliwości. Moje dziecko przy nim rozkwitało. Marcin po rozwodzie nie zadzwonił do Martynki ani razu, a Paweł zabierał ją na łyżwy, narty, sanki, kupował jej ubrania, spędzał z nią soboty w kinie, na porankach… Muszę przyznać, że czasami byłam zazdrosna o własną córkę. Mój facet sprawiał wrażenie, jakby to sześciolatkę adorował bardziej niż jej mamusię!    Tłumaczyłam sobie, że to dobrze, że przecież zwykle bywa...

Niedawno po trzech latach starań dostałam wreszcie wymarzony awans i podwyżkę. Chciałam pokazać, że świetnie poradzę sobie na nowym stanowisku, zdobyć uznanie i szacunek współpracowników. I dopiero wtedy ewentualnie pomyśleć o macierzyństwie. A tu niespodzianka! Oczami wyobraźni już widziałam, jak z hukiem spadam ze stołka, na który dopiero co się wdrapałam. Bo wiadomo, jak to dzisiaj jest w wielkich korporacjach. Wystarczy, że znikniesz na jakiś czas z horyzontu, a już ktoś wskakuje na twoje miejsce Długo nie przyznawałam się w firmie, że zostanę matką. Szczęśliwie dobrze się czułam, no i nie tyłam za bardzo. Do siódmego miesiąca prawie nic nie było widać. W końcu jednak musiałam wyznać prawdę. Mój bezpośredni szef nie był zachwycony, ale też nie postawił na mnie krzyżyka. Chyba docenił to, że zasuwałam jak mały parowozik, a nie poszłam od razu na zwolnienie lekarskie. Pomarudził więc trochę, pokrzywił się i powiedział, że ma nadzieję, iż od razu po urlopie macierzyńskim wrócę i będę pracować z takim zaangażowaniem jak dotychczas. Obiecałam uroczyście, że tak dokładnie będzie. Dwa miesiące później urodziłam Marcinka. Był taki śliczny i słodki! Natychmiast przesłonił mi cały świat. Oczywiście na początku było ciężko, zwłaszcza jak mały płakał nocami, domagając się karmienia, ale z czasem się do tego przyzwyczaiłam. Tym bardziej że mój mąż dzielnie mnie wspierał. Po powrocie z pracy kąpał malucha, przewijał, a w weekendy dumnie spacerował z wózkiem po parku. Muszę przyznać, że nie spodziewałam się takiego zachowania. Michał wychował się w bardzo tradycyjnej rodzinie. Jego ojciec nigdy nie zajmował się domem ani dziećmi Nawet nie wiedział, jak założyć pieluszkę ani jak uspokoić własnego syna czy córkę. I był z tego… bardzo dumny. Przy każdej okazji powtarzał, że to są babskie sprawy i...

Jeśli mam być szczera, najchętniej przeniosłabym Mikołaja do innej placówki, ale wiem, że to byłaby tylko ucieczka od problemu. Mikołaj tak się cieszył, że idzie wreszcie do szkoły! Przed rozpoczęciem roku z emocji nie spał prawie przez całą noc. Przychodził co chwila do naszej sypialni i z wypiekami na twarzy pytał, kiedy wstajemy. – Zobacz, nawet się nie boi – powiedziałam wtedy do męża. Koleżanki z pracy opowiadały mi, jak to ich dzieci pierwszego dnia popłakiwały, wstydziły się, a nawet zapierały się przed wejściem do klasy. A mój Miki wmaszerował odważnie, jakby w szkole spędził pół życia… Byłam z niego taka dumna. Na początku wyglądało na to, że synek polubił szkołę. Bez problemu rano wstawał, a przed wyjściem pięć razy sprawdzał w plecaku, czy nie zapomniał swoich zeszytów, książek, flamastrów. Po powrocie do domu chętnie opowiadał o tym, co robił przez cały dzień, co ma zadane. Cieszyłam się, bo Miki jest raczej drobny, a także cichy i spokojny i trochę obawiałam się, że nie odnajdzie się w grupie rozbrykanych pierwszaków. A tu taka wspaniała niespodzianka! Gdzieś po tygodniu zauważyłam, że jego entuzjazm znacznie osłabł. Nie opowiadał już tak chętnie o kolegach, o tym, jak spędził dzień. Gdy pytałam, jak było w szkole, mówił, że dobrze i szedł do swojego pokoju. Po kolejnych kilku dniach zaczął nagle marudzić przy wychodzeniu, narzekać, że boli go brzuch, że jest mu niedobrze. – Mogę zostać w domu? Mamusiu, proooszę. Tylko dzisiaj! – składał rączki w błagalnym geście. Trochę mnie martwiła ta zmiana zachowania, ale mąż machał ręką. – Pamiętasz? Paluszek i główka to szkolna wymówka. Pewnie już mu się znudziło poranne wstawanie, siedzenie w klasie, obowiązki i dlatego marudzi. Nie zamartwiaj się, to normalne! Za jakiś czas się przyzwyczai i wszystko będzie...