Kobiety każdego dnia wypowiadają około ośmiu tysięcy słów. A mężczyźni? Aż o połowę mniej! Dla dobra wszystkich... tak powinno zostać. Mówienie przynosi nam ulgę Po pracy wsiadłam do samochodu i zaczęłam jak zwykle relacjonować mężowi cały dzień. Takie tam: kto, co dzisiaj powiedział, jaką fajną torebkę miała koleżanka, że jutro muszę być wcześniej w biurze i dlaczego. Mąż przytakiwał, uśmiechał się, chrząkał, no generalnie był bardziej zajęty prowadzeniem auta niż konwersacji. Mnie to jednak nie przeszkadzało. Bo po pierwsze, nie zawsze mówię tylko po to, żeby ktoś w odpowiedzi snuł długie wywody „na temat". Czasem wystarczy mi tylko kiwnięcie głową czy stwierdzenie: „wiem", „rozumiem". Po drugie, po prostu lubię mówić . Jeśli nie mogę pogadać, to czuję się fatalnie. Słowa to dla mnie wentyl bezpieczeństwa . Po trzecie, rozmowa jest jak znak rozpoznawczy: mówię, więc nawiązuję kontakt, kontaktuję się czyli tworzę relację , a relacja to coś bardzo poważnego, bo rodzi więzi i uczucia . Czyli ktoś, do kogo mówię, powinien czuć się wyróżniony :) Bo to znaczy, że mi na nim zależy, że czuję do niego zaufanie , sympatię... A jeśli uparcie milczę? Biada temu, kto wywołał we mnie słowną niemoc! Sprawdź: Jesteś pewna siebie czy pełna niepokoju? – test Mówienie daje poczucie, że wszystko jest OK Gdyby tylko rozumiał to mój mąż. Tymczasem on raz moje gadanie traktuje jak cicho włączone radio (zwłaszcza, kiedy jedziemy samochodem), innym razem jak bzyczenie natrętnej muchy (szczególnie, gdy powtarzam piąty raz, żeby wreszcie pozmywał). Oczywiście często mnie słucha, ale muszę najpierw sprzątnąć z zasięgu jego wzroku wszystkie gazety i wyłączyć telewizor oraz komputer, a to niestety nie jest takie łatwe. Ostatnio nawet mu zarzuciłam, że „w ogóle ze sobą nie rozmawiamy". On tylko westchnął: „O Boże,...

Miałam 22 lata, przeprowadziłam się do chłopaka, którego poznałam przez internet. Mieszkaliśmy ze sobą cztery miesiące i stało się. Dziewczyna, która nie mogła mieć dzieci (podejrzenie zespołu policystycznych jajników - PCOS), zaszła w ciążę. Ciąża przebiegała bardzo dobrze, jedynie lekarz prowadzący ciążę uważał, że płód jest za mały . Robili mi przepływy, ale wszystko było ok. Mimo to przejmowałam się tym, że dzieciątko jest za malutkie, że ma mały brzuszek, krótki kręgosłup... Zresztą, ja też nie czułam się najlepiej – miałam straszne bóle kręgosłupa , piersi. Pojawiły się też (standardowo, jak u wszystkich kobiet) rozstępy na ciele. Czułam niepokój Zbliżał się termin porodu , który był wyznaczony na 8 marca. Dwa dni przed tym terminem wybrałam się do mojego lekarza, by upewnić się, czy wszystko jest ok. Poszłam w ramach kasy chorych, mimo że przez całą ciążę chodziłam do niego prywatnie. Nie zbadał mnie , powiedział, że jeśli nie urodzę do 12 marca, mam do niego przyjść... oczywiście na prywatną wizytę. Wróciłam do domu. 8 marca nie mogłam spać z powodu niepokoju: nie czułam ruchów dziecka , mimo że masowałam brzuch przez całą noc. Nad ranem mój mąż postanowił zawieźć mnie do szpitala. Intuicja podpowiadał mi, że dzieje się coś złego. Nie myliłam się. W szpitalu W szpitalu podłączyli mnie pod KTG, później zrobili badanie USG . Okazało się, że moje dziecko nie ruszało się, tętno zanikało, a serce ledwo biło... Myślałam, że umrę z rozpaczy. Strasznie płakałam i bałam się. W ciągu 5 minut byłam już na sali operacyjnej przygotowana do cesarskiego cięcia . Po 40 minutach było już po wszystkim. Moja córka była bardzo słaba – w pierwszych minutach życia dostała 2 punkty w skali Apgar, a po 10 minutach – 9 punktów. Mała miała zapalenie płuc, problemy z oddychaniem – trzeba było ją...

Miałam żal do męża , że myśli o sobie i nie potrafi mnie zrozumieć. Byłam spełniona jako matka, ale nie jako kobieta. Czułam się niedowartościowana i niepotrzebna. Uciekłam z domu, bo nie mogłam tak dalej żyć Nie podoba ci się tu? Nie podoba? – dopytywał się Marek. Piękniejszego kawałka Bałtyku naprawdę nie widziałam. Dzikie klifowe wybrzeże, szmaragdowa toń kilkadziesiąt metrów w dół... Tylko że nie umiem się nim cieszyć. Nie potrafię zachwycać się tym pięknem, myślami jestem zupełnie gdzie indziej... – Nie o to chodzi, Marek. – A o co? Milczę. Chyba mu nie chcę tego wyjaśnić. Nie umiem i nie chcę. Sama nie rozumiem, jak to jest. Przecież tak bardzo się cieszyłam, że przyjadę tu, do Jastrzębiej Góry, odpocznę, przemyślę wszystko jeszcze raz. Teraz wiem, że to była pochopna decyzja. Ucieczka . Tak, swego rodzaju ucieczka. – Nie zimno ci? Zaprzeczam, kręcąc głową. Zwykle to ja przecież pytałam: "Magdusiu, nie zimno ci?", "Pola, nie siedź tyle w wodzie, słyszysz?", "Mikuś, zjesz rogalika?". Teraz już nie potrafię inaczej. Ciekawe, co oni teraz robią? Magdusia pewnie na pływalni, jak zwykle w soboty, Pola chyba coś maluje, a Mikołaj zapewne pyta, gdzie mama. Jakaś samotna łza zupełnie niespodziewanie spływa mi po policzku. Ocieram ją ukradkiem w nadziei, że Marek nie zauważy. Nic z tego! – Coś cię gryzie? – drąży. – Myślisz o Sławku? Wolałabym, żeby nie pytał. To jego zainteresowanie jest jeszcze gorsze! Teraz już nie jestem w stanie pohamować łez. – Wracajmy już – proszę. – Jestem zmęczona. – To zrozumiałe, po tylu godzinach podróży. Jutro wybierzemy się plażą w stronę Rozewia, do latarni morskiej. Pokażę ci... Wyłączam się, nie słucham go, bo wiem, że nie będzie żadnego jutro. Dopiero tutaj zrozumiałam, że moje dziś i moje jutro przypisane są na zawsze do innej osoby, właściwie innych osób, do innego...