27 kwietnia 2014 W dniu urodzin w ramach prezentu zrobiłam test. Nie miałam odwagi patrzeć. Dwie kreski wyczytałam w Jego oczach. Szok, przerażenie  i milion myśli. Nowa praca, walka o awans, mieszkamy razem dopiero od 3 miesięcy. Znamy się od roku. To nie możliwe... Płacz i zgrzytanie zębów. Życie legło w gruzach. Gdyby wśród moich dobrych znajomych zrobić ankietę, czego bym nie chciała najbardziej na świecie, odpowiedzieliby jednogłośnie: dziecka! Uspokaja mnie myśl, że zdarzają się pomyłki , złe testy, wczesne poronienia. Koniec świata. A czerwone od płaczu oczy trzeba zamalować do pracy.   7 maja 2014 HCG potwierdza ciążę. USG również. Lekarz mówi: tu prawdopodobnie rozwinie się płód. I pokazuje coś na monitorze, czyli tak jakby tam jeszcze nic nie było. Znowu płacz, obwinianie całego świata. On przypomina, że nie mamy już po 20 lat, tylko 10 więcej i dzieci to nie taka tragedia . Chyba się cieszy, co mnie jeszcze bardziej irytuje. Mam ochotę cofnąć czas.    20 maja 2014 Boję się dotykać brzucha. Jakby nie należał do mnie. Boje się, że dotknę go i nagle mnie zaczaruje. Widzę oczami wyobraźni rozstępy, dodatkowe 20 kg, obwisłe piersi. Boję się, że nie pokocham tego dziecka. Śmierdzą mi perfumy w sklepie i na ludziach.    25 maja 2014 Udowadniam sobie, że nie nadaję się na matkę. Na argument, że jestem za młoda, On się tylko śmieje. Kolejne USG . Serduszko bije jak szalone 148 uderzeń na minutę, a płód wygląda jak chomik . Nie płakałam ze wzruszenia. Ale też i nie płakałam z nieszczęśliwości. Po USG poszliśmy na lody.    1 czerwca 2014 Karta ciąży założona. Formalnie i państwowo jestem w ciąży. To brzmi jakbym nie mówiła tego o sobie. Stwierdzenie "jestem w ciąży" jeszcze nie funkcjonuje w moim słowniku. Postanowiliśmy powiadomić przyszłych  dziadków. Potraktowałam to jak przykry obowiązek. Nie...

Odkąd wyszłam za mąż pragnęłam dziecka podświadomie, ale to praca przez długi czas była najważniejsza. Czas uciekał, a ja powoli dojrzewałam do myśli o rodzicielstwie. Starania o dziecko trwały prawie rok – 13 listopada 2012 roku zrobiłam test ciążowy . Jak tylko zobaczyłam dwie kreski, cieszyliśmy się z mężem ogromnie. Dni mijały – czułam się dobrze, dziecko rozwijało się prawidłowo. Mieliśmy parę kryzysowych sytuacji, musiałam leżeć, ale dotrwaliśmy do końca.    Całą ciążę bałam się porodu Bałam się bólu i tego, co nie znane. Marzyłam, by mąż był ze mną w tym najważniejszym dniu. Ale nie udało mi się go nakłonić do uczestnictwa w narodzinach Antosia. Było mi przykro , ale uszanowałam jego decyzję i codziennie powtarzałam sobie, że dam radę! Nie chciałam naciskać i wyjść na największą zołzę. Nastał w końcu 12 lipca 2013 – nowy rozdział w moim życiu. Rano zakupy z mężem. Gdzieś tam z tyłu głowy pojawiła się myśl, że może to dzisiaj, może jutro. Zacznie się ten poród czy nie? Jest ostatni dzień 39. tygodnia ciąży . Walizka dla mnie i dla synka stoi spakowana w korytarzu. Czuję lekkie bóle w brzuchu. Mały wierci się niemiłosiernie.    Lekarka nie ma dyżuru Wieczorem mamy oglądać film. Czuję, że coś się dzieje , ale nadal nic nie boli. Rezygnuję z filmu, położę się, spróbuję zasnąć i mi przejdzie. Zamykam oczy, liczę barany – raz, dwa, trzy, ale nie mogę usnąć. Liczę skurczę – zero regularności, pojawiają się co 8, 10, 5, 5, a potem 20 minut. Leżę sobie i gadam – Synku mój mały, nie kręć się tak strasznie, bo wyjdziesz przez brzuch. Syn odpowiada, serwując mi kopniaka w żebro. Mija godzina, skurcze się rozkręcają , biorę ciepłą kąpiel, ale boli mocniej. Dzwonię do mojej pani doktor, słyszę, że możemy jechać do szpitala, jeśli w domu nie czuję się pewnie. Ale mam rodzić w sobotę po...

4 lutego Tracę moje maleństwo. 7. tydzień, chcę zasnąć i już się nie obudzić, tak jak ono... 7 maja Przeczucie, nazywane też kobiecą intuicją, prowadzi mnie do laboratorium. Wynik beta hcg - 165. Początek 5. tygodnia ciąży . Moja radość i nadzieja przeplata się z przerażeniem i obawą. Czy tym razem się powiedzie?  29 maja O Boże nie! Pojawia się krew, to znowu się dzieje... Przestaję oddychać, widzę ciemność przed oczami, moje serce się zatrzymuje. Badanie USG potwierdza, że jesteś Skarbie i masz się dobrze. Wtedy słyszę po raz pierwszy bicie Twojego serduszka. Płaczę ja, płacze lekarz i pielęgniarka. 10 czerwca Pojawiają się bardzo silne mdłości , "poranne" tylko z nazwy. Czuję się słabo i jedyne na co mam ogromną ochotę to pomidory. W każdej ilości i pod każda postacią! Czyżby zaczynały się nasze ciążowe zachcianki ? 8 września Jesteśmy na półmetku, spora dawka zażywanych przeze mnie leków pozwala mi spokojnie donosić ciążę , a Ty zaczynasz się niecierpliwie już wiercić w brzuszku. Oczekujemy na badanie USG , które nie tylko potwierdzi, że rozwijasz się prawidłowo, ale też pozwoli nam podejrzeć, c zy jesteś chłopcem czy dziewczynką .  10 września Wszystko jasne. Jesteś małym mężczyzną! Naszym małym Kamilkiem. Oczekując na Twoje przyjście na świat kompletujemy z tatusiem wyprawkę dla Ciebie, piękne łóżeczko, niebieski wózek i cała masa uroczych malutkich ubranek i akcesoriów dla niemowląt. 24 grudnia Jeszcze tylko nieco ponad tydzień i będę mogła Cię wziąć w ramiona. Skąd wiem to tak dokładnie? Moja lekarka w obawie o komplikacje przy porodzie zleca cesarskie cięcie. Obawiam się go bardzo, w końcu to operacja, ale dla Ciebie Skarbie zniosę wiele. Jest Wigilia, wybieramy się z tatą na wieczerzę do dziadków. Jestem już bardzo ociężała , duży brzuszek utrudnia mi...