Jak każda kobieta, która spodziewa się dziecka, zastanawiałam się nad płcią swojego maluszka. Dawniej można było jedynie domyślać się, czy na świat przyjdzie chłopiec czy dziewczynka i wiele kobiet zgadywało płeć dziecka na podstawie swoich żywieniowych zachcianek – apetyt na słodycze miał oznaczać płeć żeńską dziecka, a upodobanie do pikantnych i słonych produktów spożywczych niemal gwarantowało, że urodzi się dziecko płci męskiej.  Poznać płeć dziecka czy nie? Z mężem długi czas sprzeczaliśmy się o to, czy chcemy poznać płeć dziecka przed porodem, czy też poczekamy z tym do porodu. Długi czas analizowaliśmy wszystkie za i przeciw. Ja byłam za - argumentowałam, że będę mogła wcześniej przygotować się na przyjście na świat naszego dziecka, natomiast Adrian, mój mąż, pragnął elementu zaskoczenia. Bardzo chciałam mieć dziewczynkę, a że byłam "łasa na słodycze", wszyscy przepowiadali mi dziecko właśnie tej płci. Adrian nieco sceptycznie podchodził do tych przepowiedni, ale chyba dlatego, że... bardzo pragnął mieć syna .  Po wielu namowach, prośbach, a nawet groźbach, w końcu udało mi się przekonać Adriana i w 22. tygodniu ciąży wybraliśmy się na badanie USG . Co prawda maleństwo sprytnie próbowało ukryć przed nami swoją płeć, jednak po kilku minutach lekarz w końcu stwierdził: dziewczynka. Bardzo się cieszyliśmy... no dobra, ja się cieszyłam bardziej. Adrian był nieco zawiedziony, gdyż bardzo pragnął chłopca, z którym mógłby dzielić swoją pasję - piłkę nożną.  Mnie, jak to w życiu bywa, poniósł szał zakupowy , kupowałam wszystko co słodkie i różowe: kocyki, ubranka, nawet różowy wózek. Kącik naszego maleństwa był równie słodki i oczywiści różowy.  Dzień porodu, dzień niespodzianek W końcu nadszedł dzień porodu . Adrian cały w nerwach czekał na mnie i naszą gwiazdkę w poczekalni. Nagle...

Kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży , byłam bardzo szczęśliwa, mój mąż także. Prawie rok staraliśmy się o dziecko. Byliśmy półtora roku po ślubie i ciągle ktoś pytał, kiedy zamierzamy powiększyć rodzinę. Nie chcieliśmy wszystkim opowiadać o naszych problemach, więc ta informacja była w tamtym czasie najwspanialszą wiadomością dla nas i naszych najbliższych. Od razu pojechaliśmy do sklepu i kupiliśmy pierwsze śpioszki dla naszego maluszka.  Urodzę Franusia Wszyscy pytali, czy chcielibyśmy chłopca czy dziewczynkę, jednak dla nas najważniejsze było zdrowie dziecka. Gdy dowiedzieliśmy się od lekarza, że urodzę syna , zaczęliśmy zastanawiać się nad imieniem . Wcześniej mieliśmy pewne "typy imion" w zależności od płci, jednak kiedy zbliżaliśmy się do terminu porodu wymyśliliśmy inne imię niż początkowo wybraliśmy. Już wtedy wiedziałam, że urodzę Franusia .  Odeszły mi wody płodowe Ciąża przebiegała raczej bez komplikacji (nie wliczając nudności , gorszego samopoczucia i nieprzespanych nocy z powodu ciągłej zgagi), więc przygotowywałam się do porodu naturalnego i nie mogłam się doczekać tego momentu. Na początku bałam się, że nie będę w stanie rozróżnić, czy to co się będzie działo z moim organizmem to będzie ten "właściwy" poród . Jednak gdy 25.10.2014 o 6:30 rano odeszły mi wody płodowe , wszystko było dla mnie jasne.  Jak będzie wyglądał nasz syn Mąż był wtedy w pracy na rannej zmianie, więc od razu dzwoniłam do niego, że musi wracać. Pojechaliśmy do szpitala oddalonego o jakieś 50 km, ponieważ tam przyjmował mój lekarz prowadzący. Pierwszy okres porodu był bardzo spokojny. Skurcze były lekkie , a ja skakałam na piłce , żeby przyspieszyć poród. Na sali porodowej towarzyszył mi mąż, wspierał mnie. Ciągle żartowaliśmy i rozmawialiśmy o tym, jak wyobrażamy sobie naszego syna. Byliśmy ciekawi, czy...

Nie było żadnych objawów - żadnych mdłości, drażliwości na jakieś zapachy ani dziwnych zachcianek. Ba! Nawet w dniach spodziewanej miesiączki (aczkolwiek nie była ona nigdy zbyt regularna) pojawiało się lekkie krwawienie i jedynie to, że było tak skąpe, było powodem mojej wizyty u lekarza.  Wybrałam się do swojego ginekologa. Krótki wywiad, rozebrałam się do badania USG. Po chwili usłyszałam: " Jest pani w ciąży; to 21. tydzień. Czy chce pani znać płeć? ". Myślałam, że zemdleję z wrażenia. Słowa wypowiedziane przez lekarza dudniły w mojej głowie, jak echo.  Zaczęłam zadawać mnóstwo pytań: " Czy wszystko w porządku z dzieckiem? ", "Co teraz?", "Co mam zrobić?", "Czy dziecku nic nie będzie skoro tak intensywnie ćwiczyłam?". Na szczęście wszystko było w porządku, mój dzielny chłopiec (oczywiście od razu chciałam znać płeć dziecka ) rozwijał się prawidłowo, a nie miał łatwo! Teraz trzeba było szybciutko zrobić wszystkie badania, więc od razu w przychodni załatwiłam tyle ile się dało. Rozpraszał mnie tylko ciągle wibrujący telefon w kieszeni. Mój mąż wydzwaniał zniecierpliwiony , ponieważ czekał w samochodzie przed przychodnią i nie miał bladego pojęcia, jaką mam dla niego niespodziankę.  Gdy wyszłam z przychodni, rozpłakałam się, bo dopiero teraz do mnie dotarło, co się wydarzyło. Mąż był przerażony, nie wiedział, co się dzieje. Przez łzy wydukałam cichutko "Jestem w ciąży". Jeszcze nigdy nie widziałam go tak szczęśliwego!  Ponad połowa ciąży była już za nami Szybciutko zrobiliśmy zakupy dla maleństwa. Gdy byłam w 25. tygodniu ciąży, nasz synek miał już dosłownie wszystko. Teraz odliczaliśmy już tylko dni do porodu.  Wieczorem 5 września 2014 r. - dwa dni po terminie - zaczęły się skurcze . Szybciutko wskoczyłam do wanny, aby się upewnić, czy to na pewno "te" skurcze. Zdecydowanie nasiliły się w kąpieli. Ból...