Nasz kochany synek miał przyjść na świat 14 kwietnia 2013 r., ale stało się inaczej. Prawdopodobnie było mu już niewygodnie w brzuszku i dlatego postanowił wcześniej nas zobaczyć.   7 kwietnia przebudziłam się około 23.00 z myślą, że muszę do toalety. Na miejscu zauważyłam, że wypadł czop i zaczęły odchodzić wody płodowe. Obudziłam męża. Wspólnie zadzwoniliśmy do szpitala - na szczęście lekarz prowadzący moją ciążę miał dyżur. Kazał nam przyjechać do szpitala.  W czasie podróży pojawiły się skurcze. W szpitalu przeprowadzono ze mną wywiad, podłączono mnie do KTG . Byłam przerażona, bo nie wiedziałam, co będzie dalej. Na szczęście mąż był obok mnie przez cały czas.  Nie byliśmy przygotowani na poród Skurcze były coraz silniejsze , bałam się, że długo tego nie wytrzymam. Mimo masaży i ćwiczeń na piłce, było coraz gorzej. Byliśmy w pokoiku z łazienką, materacami, drabinkami, piłką, a nawet radiem. Mąż próbował rozerwać mnie, na chwilę oderwać myśli od porodu, żartowaliśmy wspólnie . Oboje czuliśmy się trochę nieswojo, wcześniej nie uczestniczyliśmy w szkole rodzenia , bo mieszkam daleko i nie miałam jak dojechać. Oczywiście oglądaliśmy w internecie różne filmy z porodów , by mieć jakiekolwiek pojęcie o tym jak wygląda poród , ale to chyba nie to samo.  Mąż uparł się, że będzie przy porodzie Mąż od samego początku chciał być przy porodzie . Początkowo nie chciałam się na to zgodzić, nie chciałam, by widział mnie w takim stanie, ale on uparł się. Teraz z perspektywy czasu jestem mu za to bardzo wdzięczna. W ciężkich momentach, kiedy skurcze były bardzo bolesne, wspierał mnie, uśmiechał się do mnie, powtarzał, że wszystko będzie dobrze, że niedługo nasz synek się urodzi, a ja szybko zapomnę o bólu .   Gdy nadszedł kulminacyjny moment porodu, mąż uważnie słuchał poleceń położnej....

Pierwsza ciąża to wielka niewiadoma. Taki odmienny stan. Ciało kobiety z miesiąca na miesiąc się zmienia, towarzyszą temu huśtawki nastrojów, zmiana temperatury ciała, a czasem niestety wymioty. Pierwsze miesiące były straszne. Najchętniej tylko spałabym. Podczas spacerów raz było mi gorąco, raz zimno.    Z upragnieniem czekałam na pierwsze ruchy dziecka . Początkowo miałam wrażenie, jakby mnie coś łaskotało od środka, ale pewnego wieczora poczułam mocniejsze uderzenie w brzuchu. To moje dzieciątko zaczęło dawać o sobie znać. To była jedna z najpiękniejszych chwil: pierwsze ruchy mojego szczęścia.  Do szpitala, na wszelki wypadek I tak mijały miesiące – brzuszek był coraz większy, dzieciątko coraz mocniej kopało. Podczas badania USG 4D lekarka powiedziała nam (bo oczywiście był ze mną mąż), że mamy zdrowego synka. Byliśmy wniebowzięci! Wszystko było w porządku, badania wychodziły dobrze. Termin porodu miałam na 5 czerwca, ale nic nie wskazywało na to, że urodzę w terminie.    W ostatnim miesiącu do ginekologa chodziłam co tydzień, aż do porodu, a że synkowi było jeszcze dobrze w brzuszku, to i w dniu planowanego porodu byłam na KTG. Podczas każdej mojej wizyty na korytarzu było wiele kobiet i tego dnia sytuacja była podobna. W oczekiwaniu na badanie, miło sobie gawędziłyśmy.    Gdy przyszła na mnie kolej, położna podłączyła mnie pod KTG i wytłumaczyła, co mam robić. Leżałam, ale nie wyczuwałam ruchów dziecka, co zaniepokoiło położną. Podeszła do mnie i prosiła, abym przekręciła się raz na jeden bok, raz na drugi. Lekarka zaczęła przesuwać główką urządzenia po brzuchu i po kilku minutach stwierdziła, że wypisze mi skierowanie do szpitala, gdyż KTG jest zawężone. Zdenerwowałam się, że ale pani doktor mnie uspokoiła i wytłumaczyła, że to typowe działanie i tak będzie bezpieczniej. Zadzwoniłam do męża, aby wziął...

Wrzesień 2014 r.  Zaspał! Obudził się po 9.00. Sprawdził telefon - zero nieodebranych połączeń; trochę go to uspokoiło. Wypił kawę, obejrzał wiadomości i szykował się do szpitala. Do mnie. Ja już byłam w szpitalu - pojechałam tam z mamą. W czasie ciąży pojawiły się jakieś komplikacje i lekarze zdecydowali, że będę miała cesarskie cięcie . Umówiłam się z narzeczonym, że pojadę pierwsza, przejdę przez wszystkie konieczne badania i zadzwonię do niego, gdy zostanie wyznaczona godzina cesarki . Jednak on przyjechał wcześniej. Był podenerwowany, ale wyglądał na spokojnego. Za to ja byłam cała w nerwach, trzęsłam się ze strachu przed znieczuleniem i samym zabiegiem.  Na sali operacyjnej Mniej więcej po trzydziestu minutach czekania pielęgniarka powiedziała, że nadszedł mój czas. Mój narzeczony nie mógł wejść na salę operacyjną, ale mógł na mnie patrzeć przez szybę. Dostał fartuch ochronny, czepek, worek na buty.  Podłączono mnie do kroplówki, założono cewnik, leżałam zmarznięta na łóżku w sali operacyjnej, czekając na chirurga. Rafał, gdy mnie zobaczył w tym stanie, wzruszył się. Przed operacją pocałował mnie i powiedział, że jestem dla niego najważniejsza. Mówiłam mu wtedy, że gdyby coś poszło nie tak, mają ratować naszą córeczkę . Odpowiedział, że dzieci możemy mieć jeszcze wiele, ale gdyby mi się coś stało, nie przeżyłby. Mówił, że jestem jego bohaterką.  Anestezjolog dała mi znieczulenie zewnątrzoponowe . Gdy zaczęła się operacja, Rafał siedział na korytarzu. Była bardzo zdenerwowany, udawał, że gra w jakąś grę, ale w rzeczywistości drżały mu ręce . W sumie dobrze się stało, że nie widział, co się działo podczas cesarki. Podczas zabiegu straciłam przytomność , podobno byłam bardzo odwodniona. Podano mi jakieś leki w kroplówce, podłączono do tlenu. Potem lekarze wyjęli moją córeczkę. ...