Moja pierwsza ciąża przebiegała nadzwyczaj spokojnie: czułam się świetnie i miałam mnóstwo energii. Uznaliśmy z mężem, że skoro nie przeszkodziła mi w nauce, warto zdecydować się na drugą ciążę jeszcze podczas studiów. Gdy zobaczyłam dwie upragnione  kreski, nie posiadałam się ze szczęścia. I choć to był dopiero początek, już szukałam wózka, łóżeczka i innych akcesoriów... Początek ciążowych dolegliwości Niestety, mój wesoły nastrój nie trwał długo, bo pojawiły się różne dolegliwości: mdłości, omdlenia, zawroty głowy, a także brak ochoty na cokolwiek. Podczas zajęć na uczelni wyglądałam jak wrak człowieka. Powtarzałam sobie: „Byle do 12. tygodnia, a potem już będzie lepiej”. Owszem poczułam się wtedy lepiej, jednak – jak się później okazało – to był dopiero początek niespodzianek! I to nieprzyjemnych. Przeczytaj, jaka jest idealna różnica wieku między dziećmi W drugiej ciąży - gorsze samopoczucie Podczas pierwszej ciąży biegałam, skakałam, uprawiałam sport i robiłam wiele innych rzeczy. Podczas drugiej ledwo mogłam wstać, bo bardzo bolały mnie mięśnie i kręgosłup. Powiedziałam sobie jednak, że nie poddam się i że nie wezmę urlopu dziekańskiego. Byłam bardzo zawzięta i zdeterminowana. Chciałam wszystkim pokazać, że w ciąży można normalnie funkcjonować, a więc również studiować. Zrób test, czy jesteś gotowa na drugie dziecko Czy zdążę przed porodem? Mijały kolejne miesiące, a ja robiłam się coraz grubsza i coraz bardziej markotna. Starałam się być na wszystkich zajęciach i zdawać egzaminy w terminie, jednak pod koniec było już naprawdę ciężko. Przypuszczalny termin porodu ustalono na 13 czerwca. Pomyślałam sobie, że nie mogę urodzić w tym czasie, bo 26 czerwca mam ostatnie egzaminy. „O nie! Nie po to tyle przeszłam, żeby zdawać poprawki we wrześniu i spędzić wakacje na...

Nasz kochany synek miał przyjść na świat 14 kwietnia 2013 r., ale stało się inaczej. Prawdopodobnie było mu już niewygodnie w brzuszku i dlatego postanowił wcześniej nas zobaczyć.   7 kwietnia przebudziłam się około 23.00 z myślą, że muszę do toalety. Na miejscu zauważyłam, że wypadł czop i zaczęły odchodzić wody płodowe. Obudziłam męża. Wspólnie zadzwoniliśmy do szpitala - na szczęście lekarz prowadzący moją ciążę miał dyżur. Kazał nam przyjechać do szpitala.  W czasie podróży pojawiły się skurcze. W szpitalu przeprowadzono ze mną wywiad, podłączono mnie do KTG . Byłam przerażona, bo nie wiedziałam, co będzie dalej. Na szczęście mąż był obok mnie przez cały czas.  Nie byliśmy przygotowani na poród Skurcze były coraz silniejsze , bałam się, że długo tego nie wytrzymam. Mimo masaży i ćwiczeń na piłce, było coraz gorzej. Byliśmy w pokoiku z łazienką, materacami, drabinkami, piłką, a nawet radiem. Mąż próbował rozerwać mnie, na chwilę oderwać myśli od porodu, żartowaliśmy wspólnie . Oboje czuliśmy się trochę nieswojo, wcześniej nie uczestniczyliśmy w szkole rodzenia , bo mieszkam daleko i nie miałam jak dojechać. Oczywiście oglądaliśmy w internecie różne filmy z porodów , by mieć jakiekolwiek pojęcie o tym jak wygląda poród , ale to chyba nie to samo.  Mąż uparł się, że będzie przy porodzie Mąż od samego początku chciał być przy porodzie . Początkowo nie chciałam się na to zgodzić, nie chciałam, by widział mnie w takim stanie, ale on uparł się. Teraz z perspektywy czasu jestem mu za to bardzo wdzięczna. W ciężkich momentach, kiedy skurcze były bardzo bolesne, wspierał mnie, uśmiechał się do mnie, powtarzał, że wszystko będzie dobrze, że niedługo nasz synek się urodzi, a ja szybko zapomnę o bólu .   Gdy nadszedł kulminacyjny moment porodu, mąż uważnie słuchał poleceń położnej....

Nie było żadnych objawów - żadnych mdłości, drażliwości na jakieś zapachy ani dziwnych zachcianek. Ba! Nawet w dniach spodziewanej miesiączki (aczkolwiek nie była ona nigdy zbyt regularna) pojawiało się lekkie krwawienie i jedynie to, że było tak skąpe, było powodem mojej wizyty u lekarza.  Wybrałam się do swojego ginekologa. Krótki wywiad, rozebrałam się do badania USG. Po chwili usłyszałam: " Jest pani w ciąży; to 21. tydzień. Czy chce pani znać płeć? ". Myślałam, że zemdleję z wrażenia. Słowa wypowiedziane przez lekarza dudniły w mojej głowie, jak echo.  Zaczęłam zadawać mnóstwo pytań: " Czy wszystko w porządku z dzieckiem? ", "Co teraz?", "Co mam zrobić?", "Czy dziecku nic nie będzie skoro tak intensywnie ćwiczyłam?". Na szczęście wszystko było w porządku, mój dzielny chłopiec (oczywiście od razu chciałam znać płeć dziecka ) rozwijał się prawidłowo, a nie miał łatwo! Teraz trzeba było szybciutko zrobić wszystkie badania, więc od razu w przychodni załatwiłam tyle ile się dało. Rozpraszał mnie tylko ciągle wibrujący telefon w kieszeni. Mój mąż wydzwaniał zniecierpliwiony , ponieważ czekał w samochodzie przed przychodnią i nie miał bladego pojęcia, jaką mam dla niego niespodziankę.  Gdy wyszłam z przychodni, rozpłakałam się, bo dopiero teraz do mnie dotarło, co się wydarzyło. Mąż był przerażony, nie wiedział, co się dzieje. Przez łzy wydukałam cichutko "Jestem w ciąży". Jeszcze nigdy nie widziałam go tak szczęśliwego!  Ponad połowa ciąży była już za nami Szybciutko zrobiliśmy zakupy dla maleństwa. Gdy byłam w 25. tygodniu ciąży, nasz synek miał już dosłownie wszystko. Teraz odliczaliśmy już tylko dni do porodu.  Wieczorem 5 września 2014 r. - dwa dni po terminie - zaczęły się skurcze . Szybciutko wskoczyłam do wanny, aby się upewnić, czy to na pewno "te" skurcze. Zdecydowanie nasiliły się w kąpieli. Ból...