Chciałabym się podzielić z wami historią z mojego życia. Choć ma piękne zakończenie, to na początku nie była usłana różami. Z moim chłopakiem (teraz już mężem) byliśmy parą. Poznaliśmy się za sprawą portalu internetowego. Od słowa do słowa, od smsa do smsa, wreszcie doszło do pierwszego spotkania na żywo. Oboje wpadliśmy sobie w oko. Spotykaliśmy się długi czas, aż w końcu przed weselem siostry zostaliśmy parą. Zabawa była przednia. Złapałam welon, ukochany krawat. Czyżby przeznaczenie? Byłam z nim bardzo szczęśliwa. Kiedyś byłam z rodziną w centrum handlowym, niedaleko mojego miejsca zamieszkania. Była tam taka magiczna fontanna. Można było wrzucić monetę i wypowiedzieć życzenie (taka studnia życzeń). Możecie się tylko domyślić, co było wtedy moim największym marzeniem...  Czy można wierzyć w skuteczność testów? Z ukochanym czas mijał szybko. Spotykaliśmy się niemal codziennie, zazwyczaj w godzinach wieczornych (ja jeszcze studiowałam, on pracował). Nadszedł dla nas ten cudowny moment, w którym zbliżyliśmy się do siebie. Bez ściemy czy impulsu, że to znajomość na jedną noc. Znaliśmy się, wiedzieliśmy, jakie mamy oczekiwania i pragnienia względem siebie. Kochałam i czułam się kochana. Najpiękniejszy aspekt, jaki czuć może młoda kobieta. Dni mijały jak zwykle, a mi spóźniał się okres. Myślałam, może z nerwów? Dla pewności zrobiłam test ciążowy . Brałam pod uwagę, że mogłam zajść w ciążę. Wynik: negatywny. Szczęście? A może rozczarowanie? Tego nie wiem... Chciałam mieć dziecko, wiedziałam, że ukochany to ten jedyny na całe życie. Lecz chciałam żyć w harmonii z Bogiem i wiedziałam, że urodzę dziecko wtedy, kiedy Bóg nim mnie obdarzy.    Mijały kolejne dni, a miesiączki, jak nie było, tak nie było. Zrobiłam kolejny test, tym razem: "pozytywny". Serce biło mi jak oszalałe, nie wiedziałam, jak to zinterpretować....

Dzień 23 sierpnia 2010 r. zapamiętam na długo – to właśnie wtedy zrobiłam test ciążowy , który pokazał dwie kreski. Ucieszyłam się bardzo, mimo że z mężem dopiero myśleliśmy o drugim dziecku . Jednak ono samo wybrało sobie termin przyjścia na świat. Jednak radości towarzyszył też smutek – dwa tygodnie wcześniej ginekolog wykryła u mnie torbiel na jajniku i jakiegoś guza na tarczycy. Na szczęście szybko okazało się, że guz na jajniku wchłonął się, a wyniki badań hormonu tarczycy miałam w porządku; musiałam być tylko pod kontrolą endokrynologa. Mogłam więc w pełni cieszyć się ciążą.  Wiadomość o chorobie taty zwaliła mnie z nóg Co prawda od początku męczyły mnie mdłości i zamiast tyć chudłam, jednak pocieszałam się, że w końcu to minie. Tak też się stało – skończyłam I trymestr i dolegliwości ustąpiły. Zaczęłam myśleć, jak to będzie, gdy pojawi się nowy członek rodziny. Tak mijały sobie kolejne miesiące, aż nadszedł 18 luty 2011 r.. Mój tata trafił do szpitala z bólem brzucha. To był piątek, w sobotę tata był operowany, a to co usłyszeliśmy po operacji, zwaliło nas z nóg. Okazało się, że tata ma guza trzustki , który niestety nie nadaje się już do usunięcia, były też przerzuty. Pozostało mu kilka miesięcy życia...  Ta choroba to przeze mnie?! To, co działo się później, pamiętam jak przez mgłę. Byłam w takim szoku, że nie mogłam się uspokoić. Obwiniałam się o tę chorobę . A dlaczego? Może to wyda się głupie, ale gdy byłam w pierwszej ciąży, tata również poważnie zachorował. Tak więc, gdy teraz usłyszałam tę diagnozę, stwierdziłam, że to moja ciąża przynosi pecha . Teraz myśląc o tym, wiem, że to było głupie myślenie, ale wtedy krzyczałam tylko, że nie chcę być już w ciąży.  Następne dni były bardzo ciężkie. Z jednej strony musiałam dbać o siebie i nie denerwować się, bo...

Postanowiliśmy całkowicie zmienić swoje życie. Sprzedaliśmy mieszkanie, kupiliśmy większe. Cały czas staraliśmy się o dziecko. Wreszcie wspaniała wiadomość: " Jestem w ciąży ". Cieszyliśmy się bardzo - my i cała nasza rodzina, która też już chciała mieć kolejnego maluszka do bawienia, rozpieszczania i całowania. Śmialiśmy się, że jak mają takie plany, to ich chyba nie dopuścimy do najmłodszego.  Ciąża przebiegała bez zakłóceń Pracowałam, jeździłam na badania, zażywałam suplementy diety i kolekcjonowałam ubranka dla dzieci. Powoli kompletowaliśmy też wyposażenie dla dziecka, m.in. wanienkę, łóżeczko.  Niestety w pod koniec ciąży okazało się, że mąż musi jeździć do Warszawy na szkolenia. Wyjeżdżał w niedzielę wieczorem, a wracał do domu w piątek wieczorem, po całym ciężkim tygodniu pracy i nauki. No, ale co było robić. I tak mieliśmy dużo szczęścia, bo miał skończyć to szkolenie tydzień przed świętami Bożego Narodzenia, a ja miałam wyznaczony termin porodu na 27 grudnia.    Nadeszła kolejna niedziela, 14 grudnia To był bardzo dziwny dzień. Cały czas byłam podenerwowana, nie wiedziałam o co chodzi. Czy obiad był ciężkostrawny? Czy dopadła mnie depresja przedporodowa (jest coś takiego?). Skończyło się na tym, że kazałam mężowi wcześniej zbierać się do wyjazdu, a sama położyłam się spać.  Dobrze, że miałam spakowaną torbę do szpitala ze wszystkimi potrzebnymi rzeczami. W środku nocy obudziły mnie silne skurcze i od razu wiedziałam, że to już. Tylko dlaczego tak wcześnie? Przecież jestem sama w domu z 4,5-latkiem. Nie ma męża, nie ma samochodu, za to odeszły wody płodowe.  Jednak zachowałam zimną krew Wezwałam taksówkę, obudziłam zaspane dziecko , szybko ubraliśmy się i w drogę. Najpierw do moich rodziców, których wcześniej telefonicznie powiadomiłam, że za chwilę będę i żeby...