Oto historia Eweliny Milik : Była środa, 19 grudnia – przypuszczalny termin porodu. Poranne skurcze przepowiadające szybko minęły i nic nie wskazywało na to, że lada moment urodzę córeczkę.  Mąż był w delegacji, a ja z utęsknieniem czekałam na jego powrót. Powtarzałam w myślach „Byle do jutra, córeczko! Poczekaj do jutra!”.  Nie chciałam, by mąż był przy porodzie, ale nie chciałam także jechać do szpitala sama! Nie chcąc wywoływać wilka z lasu, nie patrzyłam w stronę spakowanej torby. Jedyne, co mnie niepokoiło, to brak apetytu. Zjadłam batonika, pod wieczór wmusiłam w siebie pieczone ziemniaki, ale jakoś wcale mnie do kuchni nie ciągnęło. To dziwne, bo jestem wielkim łakomczuchem. Paskudnie oblodzone chodniki trzymały mnie w domu, do tego padał śnieg. Wykąpałam się, posprzątałam trochę w mieszkaniu, wyszłam z psami. Całe popołudnie spędziłam pod kocem, pochłaniając kolejną książkę, słuchając radia i myśląc o przygotowaniach do świąt. Coś mi mówiło, że spędzę je w szpitalnej sali... Polecamy: Kalkulator terminu porodu     Co się dzieje? Czułam się dziwnie, ale to wcale nie było najgorsze. Mała się nie ruszała! Próbowałam ją  sprowokować do ruchu, ale bez skutku: dziecko ani drgnęło. A przecież to była pora, kiedy lubiło rozrabiać... Postanowiłam na wszelki wypadek pojechać do szpitala. Chciałam sprawdzić, co się dzieje. Ze strachu miałam spocone dłonie. Odśnieżyłam samochód, zapakowałam do niego szpitalną torbę. „Niech sobie tam leży, po co potem w pośpiechu z nią biegać?” – myślałam. Do szpitala dojechałam dziesięć minut po północy. W izbie przyjęć przesiedziałam ponad 40 minut, a to wysyłając SMS-y, a to przeglądając Facebooka. W końcu się mną zajęto.    Zaczyna się! Do domu już nie wróciłam. Okazało się, że mam całkiem mocne skurcze, a...

Pierwsza ciąża to wielka niewiadoma. Taki odmienny stan. Ciało kobiety z miesiąca na miesiąc się zmienia, towarzyszą temu huśtawki nastrojów, zmiana temperatury ciała, a czasem niestety wymioty. Pierwsze miesiące były straszne. Najchętniej tylko spałabym. Podczas spacerów raz było mi gorąco, raz zimno.    Z upragnieniem czekałam na pierwsze ruchy dziecka . Początkowo miałam wrażenie, jakby mnie coś łaskotało od środka, ale pewnego wieczora poczułam mocniejsze uderzenie w brzuchu. To moje dzieciątko zaczęło dawać o sobie znać. To była jedna z najpiękniejszych chwil: pierwsze ruchy mojego szczęścia.  Do szpitala, na wszelki wypadek I tak mijały miesiące – brzuszek był coraz większy, dzieciątko coraz mocniej kopało. Podczas badania USG 4D lekarka powiedziała nam (bo oczywiście był ze mną mąż), że mamy zdrowego synka. Byliśmy wniebowzięci! Wszystko było w porządku, badania wychodziły dobrze. Termin porodu miałam na 5 czerwca, ale nic nie wskazywało na to, że urodzę w terminie.    W ostatnim miesiącu do ginekologa chodziłam co tydzień, aż do porodu, a że synkowi było jeszcze dobrze w brzuszku, to i w dniu planowanego porodu byłam na KTG. Podczas każdej mojej wizyty na korytarzu było wiele kobiet i tego dnia sytuacja była podobna. W oczekiwaniu na badanie, miło sobie gawędziłyśmy.    Gdy przyszła na mnie kolej, położna podłączyła mnie pod KTG i wytłumaczyła, co mam robić. Leżałam, ale nie wyczuwałam ruchów dziecka, co zaniepokoiło położną. Podeszła do mnie i prosiła, abym przekręciła się raz na jeden bok, raz na drugi. Lekarka zaczęła przesuwać główką urządzenia po brzuchu i po kilku minutach stwierdziła, że wypisze mi skierowanie do szpitala, gdyż KTG jest zawężone. Zdenerwowałam się, że ale pani doktor mnie uspokoiła i wytłumaczyła, że to typowe działanie i tak będzie bezpieczniej. Zadzwoniłam do męża, aby wziął...

Peter Bristow, ojciec trzech synów (w tym dwóch bliźniaków) karmił na dole w kuchni dzieci, gdy nagle zauważył, że jego żona Sarah zniknęła. „Gdzie ona jest?” – pomyślał. Uznał, że pewnie porządkuje na górze pokój chłopców. Minęło kilka minut, a jej wciąż nie było. Zaniepokojony mężczyzna postanowił sprawdzić, co się dzieje. Poszedł do sypialni dzieci i… „Czy ona żyje?” Mężczyzna uchylił drzwi w pokoju chłopców i zamarł. Najpierw zobaczył tylko stopy żony, a po chwili ją całą leżącą na podłodze . Serce zaczęło mu mocniej bić i od razu pomyślał, czy żona żyje. Nigdy nie widział jej w takiej pozycji, zawsze krzątała się i coś robiła w domu . Podszedł do niej bliżej i poczuł ulgę. Oddychała. Wziął więc dwa koce z łóżek chłopców i ją przykrył, a pod głowę dał poduszkę. Kobieta spała jeszcze przez 20 minut, a potem wyszła z pokoju jakby nigdy nic. Zmęczenie matki uwiecznione na zdjęciu Biedna Sarah. Obok zdjęcia, które zrobił Peter, nie da się przejść obojętnie. Pamiętacie, jak same byłyście tak zmęczone, że mogłyście zasnąć dosłownie wszędzie i w każdej pozycji? Gdy zmęczona mama wstała, opowiedziała mężowi, że gdy zmieniała jednemu z synów pieluchę , spojrzała przez moment na dywan i wyobraziła sobie, że jest to luksusowe łóżko z piór . Nie mogła się powstrzymać przed położeniem się na nim i momentalnie zasnęła. Peter udostępnił zdjęcie na Facebooku, a internauci je pokochali. Pod postem pojawiły się takie komentarze: „Miło widzieć męża, który docenia ciężką pracę i niekończące się poświęcenie swojej żony”. „Mam gęsią skórkę. Pamiętam takie dni. Pamiętajcie, żeby być dla siebie wsparciem”. Jedna z komentujących mam wspomniała: „Też tak kiedyś miałam. Obudziłam się z dziećmi siedzącymi obok mnie, oglądającymi cicho tv, a ja byłam przykryta...