Siedzę w fotelu i oglądam wiadomości, ze złością słuchając informacji o kolejnych aferach. Spoglądam z niepokojem na Kasię, która czyta jakąś książkę i zastanawiam się, jakie życie ją czeka, jak sobie poradzi. Jest przecież taka wrażliwa i niedoświadczona.  Koniec stabilizacji Życie naszej rodziny było ustabilizowane. Obydwoje z mężem pracowaliśmy, właśnie przeprowadziliśmy się do nowego mieszkania, dzieci chodziły do dobrych szkół, wspaniale się uczyły. Nie mieliśmy powodów do narzekań, no może drobne kłopoty finansowe. I nagle grom z jasnego nieba: „Jestem w ciąży”.  Ogarnęło mnie przerażenie. Co ja teraz zrobię? Mam 43 lata. Co powiedzą dzieci, znajomi? Byłam wściekła na siebie, męża i na cały świat. W poszukiwaniu rozwiązania… – Jakoś to będzie – Janusz, wieczny optymista, próbował mnie pocieszać. „Tak! Ale to ja będę musiała zadbać, żeby jakoś to było” – pomyślałam.  Postanowiłam porozmawiać z moją przyjaciółką. Liczyłam się z jej zdaniem, a poza tym, wiedziałam, że z racji zawodu (jest położną, zna wielu lekarzy) mogła mi pomóc... Umówiłyśmy się w kawiarni. Przyszłam trochę wcześniej, dokładnie ułożyłam sobie, co powiem, ale nic z tego nie wyszło. Kiedy usiadła przy stoliku, nie mogłam wykrztusić ani słowa. Wreszcie łykając łzy, wydukałam: – Będę miała dziecko, ratuj! – Tylko tyle? A ja myślałam, że ktoś jest chory – powiedziała, uspokajająco biorąc mnie za rękę. – Przecież jest tyle rodzin, które mają więcej niż troje dzieci i dają sobie radę – dodała. – Czy ty pamiętasz, ile ja mam lat, ile Janusz, a po ile dzieci? – zapytałam. – Co to ma do rzeczy? Jesteście zdrowi, sprawni, poradzicie sobie. O ile znam twojego męża, to jestem pewna, że się ucieszył. – Jest zachwycony. On nie ma wątpliwości i nie bierze pod uwagę tego, że dziecko może być chore... A nasze...

Kiedy miałam dziesięć lat, przeszłam ciężką operację. Niby banalna sprawa – wyrostek robaczkowy. Ale miałam podwójnego pecha – wystąpiły groźne powikłania, a na dodatek podano mi złą krew podczas transfuzji. Od tamtej pory ciągle słyszałam, że nigdy nie zostanę mamą. Lekarze uświadamiali mi to przy każdej okazji: – Przykro mi, ale ciąża w pani przypadku jest niemożliwa. Na początku mi to nie przeszkadzało. Byłam nastolatką, więc nie myślałam o tym, co będzie kiedyś. Miałam zresztą nadzieję, że się mylą. Kiedy jednak wyszłam za mąż i nie mogłam zajść w ciążę, zaczęłam się coraz bardziej niepokoić, że faktycznie, być może nigdy nie zostanę mamą. Kiedy moja młodsza siostra urodziła wspaniałego synka , cieszyłam się, ale jednocześnie było mi niezwykle przykro. Wtedy coraz bardziej intensywnie starałam się zajść w ciążę, a myśl o tym stała się wręcz moją obsesją. Codziennie modliłam się i powtarzałam: "Panie Boże, błagam cię, spraw, żebym zaszła w ciążę i urodziła zdrowe, śliczne, kochane maleństwo!". Modliłam się i płakałam, i nic. Nie mogłam skupić się na pracy. Cierpiałam za każdym razem, gdy widziałam kobiety w ciąży lub pary z wózkiem na spacerze. W końcu zdecydowałam się pójść do lekarza. Na szczęście trafiłam do wspaniałej pani doktor. Ona jedyna nie straszyła mnie, że nie będę miała dzieci. – Nie jest dobrze, ale jest mała szansa – stwierdziła po badaniu. Zapaliło się dla mnie światełko nadziei. – Widzę tu duży guz – ciągnęła lekarka, przeglądając dokumentację diagnostyczną. – Trzeba go szybciutko usunąć, bo to już najwyższa pora, żeby wziąć się za rodzenie dzieci. Te słowa dodały mi otuchy i chociaż strasznie się bałam, zdecydowałam się na operację. Odchodziłam od zmysłów, kiedy po wszystkim czekałam na wynik markerów...

Choć razem braliście udział w powołaniu do życia tej maleńkiej istotki, która teraz rozwija się w twoim łonie, kobieta szybciej dojrzewa do roli mamy. Niebagatelną rolę odgrywają w tym hormony , które od samego momentu zapłodnienia przejmują władzę nad kobiecym organizmem. To za ich sprawą nie tylko zmienia się sylwetka, ale zaczynają pojawiać się ciepłe uczucia do dziecka , które dają początek macierzyńskiej miłości. Twój partner jest pozbawiony takiego hormonalnego wspomagania , choć – co ciekawe – dowiedziono, że podobnie jak kobieta również może odczuwać niektóre wczesne objawy ciąży i ciążowe dolegliwości. Średnio przyszli tatusiowie przybierają na wadze ok. 6 kg w czasie, gdy ich partnerka jest w ciąży.   Przeczytaj: Ciążowe dolegliwości przyszłych ojców Jak grom z jasnego nieba! Kobieta ma szansę oswoić się z tym, że zostanie mamą. Zanim zyskasz pewność, przypuszczasz, że jesteś w ciąży . Obserwujesz brak miesiączki , zmianę samopoczucia, przygotowujesz się do zrobienia testu. Jeśli od samego początku dzielisz się swoimi podejrzeniami z partnerem, potwierdzenie ciąży nie spada na niego jak grom z jasnego nieba. Jeśli jednak szykujesz niespodziankę, kupujesz maleńkie buciki, przygotowujesz kolację przy świecach, weź pod uwagę, że o spontaniczne „wow!" może być trudno.  Uczuciowy przełom  Następuje zwykle podczas badania USG , gdy na ekranie monitora na własne oczy przyszły tata może zobaczyć swoje dziecko. Mężczyźni deklarują, że właśnie wtedy poczuli autentyczną radość z faktu, że w brzuchu partnerki rozwija się ich potomek. Mówią też o początkach tacierzyńskiej miłości . Czasami jednak prawdziwa radość pojawia się jeszcze później – dopiero, gdy po wzruszającym przecięciu pępowiny świeżo upieczony tata może wreszcie dotknąć swojego dziecka i wziąć je na ręce.  Polecamy: Jak...