Nadszedł dzień wyznaczony przez lekarza prowadzącego - data porodu . Nic się nie działo. Pojechałam do szpitala, żeby zobaczyć się z panią doktor i zorientować się, co dalej. Kiedy weszłam na oddział, dowiedziałam się, że jest na urlopie! Moje poczucie bezpieczeństwa runęło. Co mam teraz robić...? Chciało mi się płakać. Musiałam jednak działać... Przecież moje dziecko może chcieć przyjść na świat w każdej chwili, a to już czas. Zaczepiłam na korytarzu ordynatora oddziału. Zapytałam, co robić. Odburknął, że przyjąć się na oddział, albo gdzieś ambulatoryjnie sprawdzić na własną rękę. Spanikowana myślałam: "Mam rodzić na własną rękę?! Gdzie gdzieś?! Sama mam się przyjąć na oddział?" Wyszłam przed szpital i zaczęłam płakać, bo nie wiedziałam co począć dalej .  "Przyjęłam się na oddział" Mąż mnie trochę uspokoił i kiedy już mi przeszło, udałam się na izbę przyjęć i "przyjęłam się" na oddział. Był wtorek. Dni w szpitalu strasznie się dłużyły. Leżałam i słuchałam opowieści, zastanawiając się, jak będzie wyglądał mój poród . Wtedy po raz pierwszy naprawdę zaczęłam o tym myśleć. Wcześniej nigdy nie analizowałam przebiegu porodów, nie układałam sobie w głowie scenariusza przebiegu mojego. Pobyt w szpitalu mijał spokojnie, aż do czwartkowego popołudnia. Właśnie wtedy się zaczęło... W toalecie zauważyłam różową wydzielinę. Od razu zgłosiłam ten fakt pielęgniarce, która przekazała tą informację lekarzowi dyżurującemu. Po popołudniowym obchodzie zostałam zbadana. Pan doktor stwierdził, że wody zaczęły się sączyć i przeniósł mnie na salę przedporodową. Leżałam tam sama, nie mogąc zebrać myśli. Zastanawiałam się: "Co dalej?" To pytanie prześladowało mnie nieustannie.  Nie musiałam długo czekać na odpowiedź Wieczorem pojawiły się bóle , a na sali obok mnie, pojawiły się dwie inne...

Czwartek, godzina 10:00  Cztery dni po wyznaczonym terminie porodu wybieram się na rutynową kontrolę. Podłączają mnie do maszyny i niby jest wszystko w porządku, ale w czasie skurczu coś się u ciebie dzieje . Biorą mnie na obserwację, żeby sprawdzić, czy będzie się to powtarzać. Mąż przywozi mi rzeczy. Uspokajam się, bo wszystko jest w normie. Czuję, że niedługo sie zobaczymy.  Czwartek, godzina 23:00 Lekarz informuje mnie: "Wywołujemy poród!" . Oczy zrobiłam jak pięć złotych: "Już? Teraz?". Szybki telefon do męża, który zdążył wrócić do domu. Od 5.00 rano biedak był na nogach, a mimo to trwał przy nas. Trzymał mnie za rękę. Przy każdym skurczu, czułam jakbym łamała mu palce. Zaciskałam zęby, żeby pokazać mu, jaka jestem twarda. Mówił: "Krzycz, jak to Ci pomoże!" Nie chciałam.  Piątek, godzina  03:15 Odchodzą mi wody płodowe . Przepraszam położną, że musi po mnie sprzątać. Ta głaszcze mnie po głowie, uśmiecha się lekko. Czuję, jak pchasz się na świat, ale ciągle jest coś nie tak. Próbujemy zasnąć. Jest tak spokojnie, słyszmy, jak w sali obok inna kobieta rodzi . Spojrzeliśmy na siebie, a nasze oczy mówiły, że to już niedługo.  Piątek, godzina  8:00 Zmiana personelu. Decyzja: "Tniemy". Jestem przerażona i roztrzęsiona . Nieprzygotowana psychicznie i fizycznie. Wszystko dzieje się tak szybko. Między jednym skurczem, a drugim podpisuję zgodę na operacje. Dookoła kręcą się pielęgniarki. Jedna mnie cewnikuje, druga goli jak owce, zero wyczucie i delikatności, ale nie zwracam na to uwagi. Płaczę z nerwów , bo przecież nie tak to miało wyglądać. Zdążyłam jeszcze oddać tacie całą biżuterię, zanim wzięli mnie na salę. Leżę na stole, znieczulona od pasa w dół. Łzy zalewają mi oczy, nie mogę się uspokoić i trzęsę się jak galaretka. Zaczynam śpiewać, aby zapomnieć o tym , co się dzieje. Piątek, godzina...

Oto historia Eweliny Milik : Była środa, 19 grudnia – przypuszczalny termin porodu. Poranne skurcze przepowiadające szybko minęły i nic nie wskazywało na to, że lada moment urodzę córeczkę.  Mąż był w delegacji, a ja z utęsknieniem czekałam na jego powrót. Powtarzałam w myślach „Byle do jutra, córeczko! Poczekaj do jutra!”.  Nie chciałam, by mąż był przy porodzie, ale nie chciałam także jechać do szpitala sama! Nie chcąc wywoływać wilka z lasu, nie patrzyłam w stronę spakowanej torby. Jedyne, co mnie niepokoiło, to brak apetytu. Zjadłam batonika, pod wieczór wmusiłam w siebie pieczone ziemniaki, ale jakoś wcale mnie do kuchni nie ciągnęło. To dziwne, bo jestem wielkim łakomczuchem. Paskudnie oblodzone chodniki trzymały mnie w domu, do tego padał śnieg. Wykąpałam się, posprzątałam trochę w mieszkaniu, wyszłam z psami. Całe popołudnie spędziłam pod kocem, pochłaniając kolejną książkę, słuchając radia i myśląc o przygotowaniach do świąt. Coś mi mówiło, że spędzę je w szpitalnej sali... Polecamy: Kalkulator terminu porodu     Co się dzieje? Czułam się dziwnie, ale to wcale nie było najgorsze. Mała się nie ruszała! Próbowałam ją  sprowokować do ruchu, ale bez skutku: dziecko ani drgnęło. A przecież to była pora, kiedy lubiło rozrabiać... Postanowiłam na wszelki wypadek pojechać do szpitala. Chciałam sprawdzić, co się dzieje. Ze strachu miałam spocone dłonie. Odśnieżyłam samochód, zapakowałam do niego szpitalną torbę. „Niech sobie tam leży, po co potem w pośpiechu z nią biegać?” – myślałam. Do szpitala dojechałam dziesięć minut po północy. W izbie przyjęć przesiedziałam ponad 40 minut, a to wysyłając SMS-y, a to przeglądając Facebooka. W końcu się mną zajęto.    Zaczyna się! Do domu już nie wróciłam. Okazało się, że mam całkiem mocne skurcze, a...