Chciałabym się podzielić z wami historią z mojego życia. Choć ma piękne zakończenie, to na początku nie była usłana różami. Z moim chłopakiem (teraz już mężem) byliśmy parą. Poznaliśmy się za sprawą portalu internetowego. Od słowa do słowa, od smsa do smsa, wreszcie doszło do pierwszego spotkania na żywo. Oboje wpadliśmy sobie w oko. Spotykaliśmy się długi czas, aż w końcu przed weselem siostry zostaliśmy parą. Zabawa była przednia. Złapałam welon, ukochany krawat. Czyżby przeznaczenie? Byłam z nim bardzo szczęśliwa. Kiedyś byłam z rodziną w centrum handlowym, niedaleko mojego miejsca zamieszkania. Była tam taka magiczna fontanna. Można było wrzucić monetę i wypowiedzieć życzenie (taka studnia życzeń). Możecie się tylko domyślić, co było wtedy moim największym marzeniem...  Czy można wierzyć w skuteczność testów? Z ukochanym czas mijał szybko. Spotykaliśmy się niemal codziennie, zazwyczaj w godzinach wieczornych (ja jeszcze studiowałam, on pracował). Nadszedł dla nas ten cudowny moment, w którym zbliżyliśmy się do siebie. Bez ściemy czy impulsu, że to znajomość na jedną noc. Znaliśmy się, wiedzieliśmy, jakie mamy oczekiwania i pragnienia względem siebie. Kochałam i czułam się kochana. Najpiękniejszy aspekt, jaki czuć może młoda kobieta. Dni mijały jak zwykle, a mi spóźniał się okres. Myślałam, może z nerwów? Dla pewności zrobiłam test ciążowy . Brałam pod uwagę, że mogłam zajść w ciążę. Wynik: negatywny. Szczęście? A może rozczarowanie? Tego nie wiem... Chciałam mieć dziecko, wiedziałam, że ukochany to ten jedyny na całe życie. Lecz chciałam żyć w harmonii z Bogiem i wiedziałam, że urodzę dziecko wtedy, kiedy Bóg nim mnie obdarzy.    Mijały kolejne dni, a miesiączki, jak nie było, tak nie było. Zrobiłam kolejny test, tym razem: "pozytywny". Serce biło mi jak oszalałe, nie wiedziałam, jak to zinterpretować....

Nasz kochany synek miał przyjść na świat 14 kwietnia 2013 r., ale stało się inaczej. Prawdopodobnie było mu już niewygodnie w brzuszku i dlatego postanowił wcześniej nas zobaczyć.   7 kwietnia przebudziłam się około 23.00 z myślą, że muszę do toalety. Na miejscu zauważyłam, że wypadł czop i zaczęły odchodzić wody płodowe. Obudziłam męża. Wspólnie zadzwoniliśmy do szpitala - na szczęście lekarz prowadzący moją ciążę miał dyżur. Kazał nam przyjechać do szpitala.  W czasie podróży pojawiły się skurcze. W szpitalu przeprowadzono ze mną wywiad, podłączono mnie do KTG . Byłam przerażona, bo nie wiedziałam, co będzie dalej. Na szczęście mąż był obok mnie przez cały czas.  Nie byliśmy przygotowani na poród Skurcze były coraz silniejsze , bałam się, że długo tego nie wytrzymam. Mimo masaży i ćwiczeń na piłce, było coraz gorzej. Byliśmy w pokoiku z łazienką, materacami, drabinkami, piłką, a nawet radiem. Mąż próbował rozerwać mnie, na chwilę oderwać myśli od porodu, żartowaliśmy wspólnie . Oboje czuliśmy się trochę nieswojo, wcześniej nie uczestniczyliśmy w szkole rodzenia , bo mieszkam daleko i nie miałam jak dojechać. Oczywiście oglądaliśmy w internecie różne filmy z porodów , by mieć jakiekolwiek pojęcie o tym jak wygląda poród , ale to chyba nie to samo.  Mąż uparł się, że będzie przy porodzie Mąż od samego początku chciał być przy porodzie . Początkowo nie chciałam się na to zgodzić, nie chciałam, by widział mnie w takim stanie, ale on uparł się. Teraz z perspektywy czasu jestem mu za to bardzo wdzięczna. W ciężkich momentach, kiedy skurcze były bardzo bolesne, wspierał mnie, uśmiechał się do mnie, powtarzał, że wszystko będzie dobrze, że niedługo nasz synek się urodzi, a ja szybko zapomnę o bólu .   Gdy nadszedł kulminacyjny moment porodu, mąż uważnie słuchał poleceń położnej....

Środa, 21 stycznia 2015 r. Jest pięć dni po wyznaczonym terminie porodu . Leżę w szpitalu podpięta pod KTG . Nagle dzwoni mąż – twierdzi, że ma przeczucie i że dzisiaj, lada chwila, będę rodzić . Rzeczywiście coś drgnęło – urządzenie pokazuje, że mam skurcze, czuję ból. Po badaniu zostałam zabrana na salę porodową, chociaż położna twierdzi, że to jeszcze nie poród. Coraz silniejsze skurcze pokazują, jak bardzo się myli. Dzwonię do męża – przeczucie go nie myliło . Na szczęście jest już w drodze do szpitala. Pojawia się w ciągu 10 minut, jeszcze na korytarzu zakłada niebieski fartuch i czepek (kupione w przyszpitalnej aptece).   Słyszę, jak położne zwracają się do niego: "Nie musi mieć pan czepka przy porodzie ; może go pan zdjąć". Na co mąż kwituje: "Znam się, to wiem, jak mam się ubrać, żeby syna odebrać". Wszedł do sali, by mi towarzyszyć. Akcja porodowa trochę trwa, ale on dzielnie przy mnie czuwa. Spacerujemy po pokoju. Mam coraz silniejsze i częstsze skurcze, odchodzą mi wody płodowe . Mąż biegnie po położną. Ta ze zdziwioną miną po badaniu stwierdza, że rzeczywiście rodzę. Mąż prosi, by przyszedł anestezjolog i podał mi znieczulenie . Jednak, gdy ten przychodzi okazuje się, że jest już za późno. Mąż ciągle trzyma mnie za rękę, wspiera, podaje wodę. Położna twierdzi, że zbliżamy się do kolejnej fazy porodu i widać już główkę. Nie wierzę jej, ale mąż spokojnym tonem uspokaja mnie: "Kochanie, widzę śliczną główkę naszego synka, o zaraz wyjdzie rączka". Spoglądam na zegar wiszący na ścianie. Na co mój mąż krzyczy: "Nie patrz na zegarek i nie odliczaj czasu; damy radę. Już mamy naszego synka". Tak mnie dopinguje, że zapominam o całym świecie, koncentruję się tylko na porodzie . Przez cały czas mąż rozśmiesza mnie, opowiadając różne historie, dzięki temu rozładowuje napięcie i stres. W końcu po czterech...