Mój kochany mąż Piotrek nazywa mnie - oczywiście trochę prześmiewczo- mistrzynią planowania . To fakt wszystko szykuję ze znacznym wyprzedzeniem, żeby mnie nic nie zaskoczyło. Tak też było z porodem. Z racji tego, że nasz synek od 4. miesiąca ciąży był ułożony miednicowo, mieliśmy zaplanowaną cesarkę. Wszytko załatwione – termin 17 stycznia, godzina 8.00. Operację miał przeprowadzać ordynator. Pokój dla dziecka przygotowany, mieszkanie regularnie porządnie sprzątane, torba do szpitala spakowana na miesiąc przed porodem. Wszystko na tip-top. I wszystko sypnęło się przez.... egzamin na prawo jazdy.
Bardzo długo nie chciałam mieć prawka. Bo nie potrzebuję, nie umiem, nie lubię, itp. Ale będąc w zaawansowanej ciąży coś mnie naszło – poszłam na kurs. Bez przekonania, bez entuzjazmu, ale rozsądek podpowiadał mi, że łatwiej będzie jechać gdzieś z maluchem autem niż komunikacją miejską. Kiedy przyszło do ustalania daty egzaminu, wybrałam 16 stycznia, godzina 6.00. Czemu akurat tak? Bo tak.
Tak więc, na dzień przed planowanym cesarką, pobudka o 4:30. Nerwy, pośpiech, mocne trzymanie kciuków i ... egzamin oblany. Nie chcę tu zwalać winy na egzaminatora, co prawda był strasznym bucem, ale za to ja przejechałam na "stopie" i trzy razy zgasł mi samochód, więc należało mi się. Niemniej jednak płacz i foch na cały świat były. Po powrocie do domu, wściekła i zrezygnowana, wzięłam się za sprawy doczesne. Piotrek poszedł na ostatni dzień do pracy, bo po porodzie chciał przez 2 tygodnie być ze mną w domu. A ja w tym czasie popłaciłam zaległe rachunki, zapełniłam lodówkę dla mężusia, żeby nie padł z głodu pod moją nieobecność, zrobiłam listę pomocniczą (pamiętaj żeby: karmić psa, sprzątać kuwetę, zmywać na bieżąco naczynia itp.). W końcu miało mnie nie być aż przez trzy dni... :)
Na koniec postanowiłam jeszcze umyć podłogę. I chyba ten zabójczy mix – mycie podłóg i oblany egzamin doprowadził do całej tej historii.
Wieczorem postanowiliśmy się odprężyć – wypożyczyliśmy film, zamówiliśmy kebaby (bo jak będę karmić piersią to tylko indyczek z marchewką będzie, to teraz zaszalejmy). Tytułu i tematyki filmu nie pamiętam (ale grał tam Ryan Gosling, więc na pewno był świetny). Niestety, nie dane mi było obejrzeć go do końca. Około godz. 20 dostałam skurczy. Ale co tam, trochę pokucałam, pochodziłam i było ok. Później potańczyłam, poszłam pod prysznic, grzałam się suszarką, byłam masowana... i nic. Coraz gorzej. Wręcz fatalnie. Piotrek koniecznie chciał pojechać do szpitala. Ja wręcz przeciwnie – przecież termin mam na jutro, wytrzymam.
Około 22:30 Piotrek nie wytrzymał. Zadzwonił na izbę przyjęć, pogadał z pielęgniarką i kazał mi się ubrać. Odmówiłam. Nigdzie nie jadę! Zapewnił mnie, że to tylko po zastrzyk, nawet torby nie muszę brać. Dadzą mi coś przeciwbólowego i wrócimy do domu. W końcu mnie przekonał. Już w drodze do szpitala nerwy zaczęły mu puszczać. Środek zimy, mróz, lód na ulicach a on 120km/h zasuwa po mieście. A przecież my tylko na zastrzyk...
Jakoś doczołgałam się na izbę (cieć nie chciał otworzyć szlabanu więc spory kawałek trzeba było przejść od ulicy). Na izbie pielęgniarki oburzone, pytają o to, czemu nie mam torby? Bo ja tylko na zastrzyk... A guzik prawda. Ja na salę operacyjną, oszukał mnie ten padalec. Wijąc się z bólu, nie zdążyłam nawet zareagować, a sprawca zwiał – do domu po torbę. A to co się potem zdarzyło opowiedział mi dużo później....
Moja ciąża nie była planowana . Z moim partnerem, teraz już mężem, jesteśmy od sześciu lat, w tym małżeństwem od roku i trzech miesięcy. Różnie między nami bywa, jak w każdym związku. Nasze zabezpieczenie to było tzw. kalendarzyk małżeński . Miesiączkowałam regularnie, obliczałam sobie dni płodne i niepłodne. Udawało nam się przez 5 lat. Choć z perspektywy czasu myślę, że byłam nieodpowiedzialna. W lutym 2013 roku pomyliłam się w obliczeniu dni . Gdy się zorientowałam, czułam że zaszłam w ciążę. To może wydawać się głupie, ale tak było. Z mężem mieszkaliśmy oddzielnie – ja u moich rodziców, on u swoich. Jestem w ciąży Przyszedł dzień, w którym powinnam dostać okres . Wieczorem, wracając z pracy, podjechałam do apteki i kupiłam test. Nie mogłam dłużej czekać, byłam tak niecierpliwa, jak dziecko, które czeka na prezenty pod choinką. Zrobiłam test ciążowy i... nie wiem, czy jestem w ciąży. Na teście ta druga kreska potwierdzająca ciąże była mało widoczna. Zrobiłam drugi test, znów niejednoznaczny. Pokazałam go mojemu mężowi, ale on również nie był pewny. Postanowiłam pójść do lekarza , by upewnić się w 100%. To nie był najlepszy okres dla mnie. Mój chłopak nie chciał mieć dziecka, często się kłóciliśmy. Twierdził, że nie poradzimy sobie. Namawiał mnie, abym wzięła jakieś tabletki poronne. To było straszne. Inaczej na tę sprawę patrzyłam, chciałam tego dziecka, choć go nie planowałam. Wiedziałam, że mogę liczyć na pomoc rodziców. Lekarz potwierdził ciążę. Byłam naprawdę szczęśliwa. Gdy wyszłam w gabinetu i pokazałam zdjęcie USG mojemu chłopakowi, załamał się. Poszliśmy do samochodu, zaczęliśmy się kłócić. Krzyczał na mnie, żebym wróciła do lekarza, że sobie nie poradzimy, pytał, jak to sobie wyobrażam. Jego słowa bardzo mnie raniły . Przyjechałam do domu, siadłam...
8-miesięczna dziewczynka zaczęła się dusić i wymiotować. Wszystko z powodu obrzęku w drogach oddechowych. Tata dziecka podjął decyzję, że samodzielnie zawiezie dziewczynkę do szpitala, jednak pokonanie ruchliwych dróg w Namysłowie nie było takie proste. Czasu było coraz mniej i sytuacja stawała się coraz bardziej dramatyczna. Po drodze zauważył patrol policyjny, do którego zwrócił się o pomoc. Policjanci: Skawiński i Geres nie tylko sprawdzili, czy dziewczynce nie zagraża niebezpieczeństwo, ale zdecydowali się także na eskortowanie taty i córki do miejscowości pod Opolem, gdzie czekała już na nich karetka. Gdyby nie udzielili tej pomocy, dziecku mogło grozić uduszenie. Dziewczynka trafiła do opolskiego szpitala i dziś czuje się dobrze. Zobacz także: Policjanci uratowali ciężko chorego 7-latka. Zrobili dla niego coś niezwykłego Warto prosić o pomoc Wiele razy pisaliśmy na temat podbramkowych sytuacji, w których pomoc udzielona przez przypadkowych przechodniów, czy napotkanych policjantów, ratowała zdrowie i życie dzieci. Warto prosić o pomoc zawsze, kiedy czujemy, że sami możemy sobie nie poradzić. Szczególnie, jeśli chodzi o zagrożenie życia dziecka. Nigdy nie wiemy bowiem czy za chwilę nie będzie za późno. Policjanci godni nagrody Pierwszej pomocy udzielili dziecku policjanci w Wiśle, kiedy to 10-miesięczny chłopczyk zadławił się śrubką . Do kolejnego przypadku doszło w małopolskim, kiedy to policjanci sami podjęli decyzję o interwencji, widząc na poboczu matkę z nieprzytomnym dzieckiem. Krótka akcja reanimacyjna doprowadziła do tego, że 18-miesięczna dziewczynka odzyskała puls. Takich przykładów jest więcej, co przywraca wiarę w policjantów fachowo przygotowanych służby . Brawo! Źródło: tvn24.pl
Dosłownie minuty dzieliły od tego, aby poród dziecka odbierał jego tata w samochodzie. Warszawa, w przedświąteczną niedzielę, jak zapewne większość miast w Polsce była absolutnie zakorkowana w związku z gorączką bożonarodzeniowych zakupów. Dojechanie do szpitala z rodzącą kobieta było właściwie misją nie do wykonania. Jeden telefon uratował sytuację. "Już myślałem, że będę odbierał poród w samochodzie" Tak wspomina swoją podróż tata. Teraz już jest tylko ogromna radość i duma z dziecka. Nerwy puściły, ale nie było za wesoło. Kiedy jego partnerka, pani Katarzyna zaczęła rodzić na dzień przed Wigilią, pan Grzegorz niezwłocznie wsiadł do samochodu, aby pojechać do szpitala na porodówkę. Niestety nie mógł sobie wybrać gorszego momentu, jak i miejsca. Warszawa była dosłownie zatkana korkami w związku z przedświątecznymi zakupami, a już zwłaszcza okolice Mokotowa i ul. Marynarskiej, przez którą musiał jechać, były absolutnie nieprzejezdne. Zaledwie 4 kilometry dzieliły ich od szpitala przy ul. Wołoskiej, ale bezradnie stali w korku. Tymczasem poród bardzo przyspieszył. Partnerkę pana Grzegorza dzieliły dosłownie minuty od urodzenia dziecka. Nie było szans na dojechanie na czas na porodówkę. Wezwał policję przez telefon Zdeterminowany mężczyzna wyjął komórkę i zadzwonił do mokotowskich policjantów z prośbą o pomoc. Funkcjonariusze używając świateł i sygnałów dźwiękowych, dotarli do samochodu z rodzicami. Policjantka usiadła obok rodzącej kobiety, żeby udzielić jej pomocy w razie zagrożenia i jednocześnie nawigowała przejętego tatę. Drugi policjant natomiast, jadąc przodem, pilotował samochód. W ten sposób rodząca błyskawicznie dotarła na szpitalną porodówkę. Po 30 minutach szczęśliwa pani Katarzyna tuliła w ramionach dziecko. Urodziła zdrowego chłopczyka, Jasia. Ten poród był wielkim przeżyciem dla jego...
