Mam na imię Joanna, mój mąż to Artur. Jesteśmy rodzicami dwójki kochanych dzieciaczków: Daniela (4 lata) i Lenki (prawie 2 latka), ale spodziewamy się kolejnego dziecka. I właśnie o tej ciąży chciałabym napisać, bo dla mnie jest ona prawdziwym cudem.  Jak grom z jasnego nieba Po narodzinach córki nie planowaliśmy więcej dzieci , ale los sprawił inaczej. Na początku czerwca tego roku niespodziewanie okazało się, że jestem w ciąży. Ta wiadomość była jak grom z jasnego nieba. Szok, strach i nie wiadomo, co jeszcze. Powoli jednak zaczęłam się przyzwyczajać do tej myśli, a nawet cieszyć.  Najstraszniejsze słowa, jakie słyszałam w życiu Poszłam na wizytę do lekarza. Nagle usłyszałam: „Przykro mi, ale ciąża się zatrzymała . Serduszko nie bije”. To były najstraszniejsze słowa, jakie usłyszałam w życiu. Poczułam się tak, jakby ktoś wbił mi nóż w serce. Nie mogłam się z tym pogodzić. Nie wierzyłam w to… Ogromna pustka W urodziny męża, 17 lipca, miałam zabieg łyżeczkowania macicy. Nie zapomnę tego do końca życia, ale trzeba żyć dalej. Czeka na mnie w domu dwójka cudownych dzieciaków. Dla nich muszę być silna, ale nie jest to łatwe. Gdy nikt nie widział, płakałam po kątach . Czułam ogromną pustkę. Jak tu nie wierzyć w cuda?! Wychodząc ze szpitala dostałam odpowiednie zalecenia, wyjaśnienia i zapewnienia, że jeszcze kiedyś zostanę mamą. Po dwóch miesiącach poszłam do lekarza, bo nie miałam miesiączki. Opowiedziałam mu o wydarzeniach sprzed kilku miesięcy. Dokładnie mnie zbadał, zrobił badanie USG. To, co zobaczyłam i usłyszałam, doprowadziło mnie do łez. „Jest pani w ciąży” – powiedział lekarz. Bicie serduszka mojego dziecka to najpiękniejsza muzyka dla moich uszu. Z radości chciałam skakać do nieba, zadzwonić do wszystkich na świecie. Krzyczeć, by każdy usłyszał o moim cudzie.  Okazało się, że zaszłam w...

"Czy jestem złą matką?" – to pytanie zadaje sobie każda mama. Szczególnie w chwili, gdy uświadomi sobie, że nie takiego macierzyństwa chciała.  Nie będę krzyczeć, będę tłumaczyć Któregoś dnia, w tramwaju albo w sklepie, usłyszałaś mamę krzyczącą na dziecko. Pomyślałaś od razu: "Niech ryczy i robi sceny, ja na swoje dziecko nie będę krzyczeć!". Aż nadchodzi TEN dzień. Jesteś zmęczona, chcesz zrobić szybkie zakupy i wrócić do domu, a twoja pociecha tego nie ułatwia. Dotyka wszystkiego, na co tylko spojrzy, nagle przybiega z pytaniem: "Mamo, a kupisz mi to?". Znasz zakończenie – kłótnia, krzyk, płacz i powrót do domu. Po kilku minutach maluch nie pamięta swojej zachcianki, a ty plujesz sobie w brodę. Przecież miałaś nie krzyczeć, miałaś być spoko, wyluzowaną mamą... Moje dziecko będzie się zdrowo odżywiać Ile razy na widok dzieci jedzących w McDonald's myślałaś: "Co za rodzic wpycha w dziecko takie świństwa?!". Karmienie warzywami i owocami wychodziło ci całkiem dobrze, ale przyszedł moment załamania. Urodziny kolegi z przedszkola, długa podróż samochodem (kanapki zostały w kuchni na stole), brak czasu na przygotowanie obiadu. Nagle, siedzicie całą rodziną w restauracji typu fast food i zajadacie się frytkami (które dziecko nie lubi frytek?).  Nie będę taka, jak moja mama Są momenty, w których dzieci nie lubią rodziców. Pewnie powiedziałaś kiedyś swojej mamie, że nigdy nie będziesz taka, jak ona, a ona tylko się uśmiechała... i wiedziała swoje. Każda mama doświadcza tych samych uczuć – ogromnej miłości do dziecka, tęsknoty, strachu. Jeśli w którymś momencie przyłapałaś się na zrobieniu czegoś tak, jak robiła to twoja mama – to znak, że poczułaś to, co ona czuła, myśląc o tobie. Wychowanie dzieci jest piekielnie trudne. 99 razy uda ci się zachować spokój, ten 1 raz po prostu pękniesz – to jednak nie sprawia, że...

„Jak Pani zamierza wychować to dziecko ? Mam pacjentkę, ma padaczkę, teraz rodzina ma problem”. „Rodzimy naturalnie, da Pani radę. Właściwie rodzi się mięśniami gładkimi, a u Pani jest dysfunkcja mięśni szkieletowych”. „Pracuje Pani? I jak sobie radzi? Bo z takim schorzeniem to jest ciężko”. „Jeśli planujecie jeszcze dziecko, musimy rodzić naturalnie , bo nie można zrobić kolejnej cesarki. Drugie dziecko... No, w waszym przypadku chyba niekoniecznie”. Tydzień później, leżąc na stole operacyjnym w innym szpitalu, usłyszałam krzyk mojego dziecka. Płakało. Ale ja nie płakałam. Wtedy byłam szczęśliwa i wdzięczna, że personel małego szpitala potraktował mnie jak człowieka.  Jak matkę. Wiedziałam też, że żaden lekarz nie ma prawa użyć takich zdań, jakich użyto w stosunku do mnie. Żaden, nawet najlepszy specjalista nie może kwestionować mojego prawa do posiadania dziecka . Bo jestem słabsza? Tak, jestem niepełnosprawną mamą Gosi, ale nie pół-mamą, mamą gorszą, kochającą swoje dziecko mniej niż inne mamy. Jestem mamą, która bez zastanowienia oddałaby życie za swoją córkę. Decydując się na dziecko, wiedziałam, że będzie ciężko. Będzie trudniej niż zwykle. Ale życie bez dziecka nie miało sensu. Jeszcze przed porodem wychodząc po badaniach ze szpitala, byłam pełna obaw. Przecież nawet lekarz dał mi do zrozumienia, że sobie nie poradzę. Niepełnosprawna mama – to, jego zdaniem, nie powinno się zdarzyć. Zdarzyło się całkiem spodziewanie, po prawie trzech latach starań, pod okiem lekarzy specjalistów. Z zaleceniami, ostrzeżeniami, dobrymi i złymi rokowaniami. Mój cud się zdarzył i trwa nadal. Moje dziecko jest zdrowe, silne i piękne. Wiem, że jeszcze nie raz usłyszę niemiły komentarz, bo macierzyństwo nie zaskakuje tylko wysypką na pleckach, bolesnym ząbkowaniem, katarem, odparzeniem na pupie czy odpieluszkowym zapaleniem skóry ....