Odkąd wyszłam za mąż pragnęłam dziecka podświadomie, ale to praca przez długi czas była najważniejsza. Czas uciekał, a ja powoli dojrzewałam do myśli o rodzicielstwie. Starania o dziecko trwały prawie rok – 13 listopada 2012 roku zrobiłam test ciążowy . Jak tylko zobaczyłam dwie kreski, cieszyliśmy się z mężem ogromnie. Dni mijały – czułam się dobrze, dziecko rozwijało się prawidłowo. Mieliśmy parę kryzysowych sytuacji, musiałam leżeć, ale dotrwaliśmy do końca.    Całą ciążę bałam się porodu Bałam się bólu i tego, co nie znane. Marzyłam, by mąż był ze mną w tym najważniejszym dniu. Ale nie udało mi się go nakłonić do uczestnictwa w narodzinach Antosia. Było mi przykro , ale uszanowałam jego decyzję i codziennie powtarzałam sobie, że dam radę! Nie chciałam naciskać i wyjść na największą zołzę. Nastał w końcu 12 lipca 2013 – nowy rozdział w moim życiu. Rano zakupy z mężem. Gdzieś tam z tyłu głowy pojawiła się myśl, że może to dzisiaj, może jutro. Zacznie się ten poród czy nie? Jest ostatni dzień 39. tygodnia ciąży . Walizka dla mnie i dla synka stoi spakowana w korytarzu. Czuję lekkie bóle w brzuchu. Mały wierci się niemiłosiernie.    Lekarka nie ma dyżuru Wieczorem mamy oglądać film. Czuję, że coś się dzieje , ale nadal nic nie boli. Rezygnuję z filmu, położę się, spróbuję zasnąć i mi przejdzie. Zamykam oczy, liczę barany – raz, dwa, trzy, ale nie mogę usnąć. Liczę skurczę – zero regularności, pojawiają się co 8, 10, 5, 5, a potem 20 minut. Leżę sobie i gadam – Synku mój mały, nie kręć się tak strasznie, bo wyjdziesz przez brzuch. Syn odpowiada, serwując mi kopniaka w żebro. Mija godzina, skurcze się rozkręcają , biorę ciepłą kąpiel, ale boli mocniej. Dzwonię do mojej pani doktor, słyszę, że możemy jechać do szpitala, jeśli w domu nie czuję się pewnie. Ale mam rodzić w sobotę po...

Pierwszego syna, Igora, Magda urodziła siedem lat temu. W  Anglii. Miała  23 lata i gdyby nie rosnący brzuch, nie wiedziałaby, że jest w ciąży . Jedynym problemem, jaki miała,  była tęsknota za mamą. Poród trwał trzy godziny. Rodziła bez bólu, krzyku i łez. Dziesięć godzin później pokazywała synka świeżo upieczonej babci przez Skypa. Byli już w domu.   Bardzo chciała kolejnego dziecka, ale jej życie skomplikowało się tak bardzo, że dopiero po sześciu latach, przeprowadzce do Polski i poznaniu obecnego męża, Szymka, mogła znów doświadczyć cudu narodzin. Oto jej historia:   Druga ciąża była całkiem inna niż pierwsza.  Spędziłam ją, wymiotując, masując obolałe stopy i kulając się z nogi na nogę.  Hormony szalały jak przy połączeniu menopauzy z PMS. Byłam wredna, zła i  chronicznie zmęczona. Aż do dnia porodu. Przeczytaj także: Druga ciąża jest inna - czego się spodziewać?   17 listopada 14:45 Leżymy z mężem i synkiem na kanapie. Igor ogląda bajki, ja przysypiam. Nagle czuję, że coś pęka w moim brzuchu. Zrywam się z łóżka: „ Wody mi odeszły! Chciałaś babo, żeby było jak na filmie, to masz!”. 15:00 Stoję na wszystkich ręcznikach, jakie były pod ręką. Leje się ze mnie jak z cebra bez dna. Igor patrzy to na mnie, to na kreskówkę. Szymek biegnie do bankomatu po pieniądze na taksówkę. Dzwonię do opiekunki, by przyszła zająć się moim synem, zanim dojedzie mama. Obieram ziemniaki, żeby mały zdążył zjeść obiad. Skurcze nie do wytrzymania. Nie co pięć minut, nie co trzy... Co minutę. 15:15 Czuję skurcze parte! Wbijam zęby w futrynę. Opiekunka już jest. Kładę się na kanapie i zdaję sobie sprawę, że taksówką nigdzie nie dojadę. Opiekunka dzwoni na pogotowie i do mojego chłopa. Traci zasięg. Po chwili telefon: to dyżurny pogotowia z pytaniem o adres. Krzyczę z drugiego...

Początek nowego roku zawsze skłania mnie do refleksji. Układam listę noworocznych postanowień . Schudnę, zacznę biegać, nauczę się angielskiego, włoskiego... Sęk w tym, że najczęściej nie starcza mi sił.  W tym roku będzie inaczej. Pierwsze na liście: zacznę biegać. Po ciąży zostało mi kilka kilogramów i ta okropna oponka na brzuchu , przez którą nie mieszczę się w swoje ukochane ubrania. Z wielkim zapałem oznajmiłam więc, że zaczynam od jutra – buty i strój zakupiłam jeszcze przed urodzeniem Adasia. Pasuje, bo spodnie specjalnie kupiłam rozmiar większe. Ufff... Mąż ma na 9.00 do pracy, więc będę biegać z rana. Ustawiam budzik na 6.00, wcześniej odciągam mleko dla Adasia. Ubrana w dres i gotowa do wyjścia słyszę płacz małego . Idę do sypialni, mąż śpi. No cóż, karmię młodego, zmieniam pieluszkę, budzę męża i oddaję mu synka. To biegniemy. Baj, baj, oponko! Po 25 minutach wracam, serce bije mi jak oszalałe, może jutro pójdzie mi lepiej... Ale jest jeszcze gorzej: ledwo chodzę, mąż się śmieje, że powinnam biec minutę i trzy iść marszem, a nie biec cały czas. Łatwo mu mówić – do lata zostały tylko cztery miesiące. Aaaaa! Po trzech tygodniach mam dość ! – Może rower? – namawia mnie mąż. – O tak, rower. Może namówię przyjaciółkę.  Następnego dnia czuję się jeszcze bardziej obolała i nie mogę chodzić. Karolina dała mi niezły wycisk, a ja głupiutka bez kondycji, nie oszczędzałam się – przecież do wakacji tak mało czasu. Wszystko mnie boli. Z trudem zajmuję się synkiem. Ledwo chodzę – tak się kończy moja przygoda z rowerem. Mąż wraca z pracy z niespodzianką: karimata i płyta „Nike trening” na Xboxa. Włącza ją i siada z młodym na kanapie, komentując, jak ćwiczę: – Tyłek wypnij , proste plecy, nie tak, zobacz, jak on to robi. Po 20 minutach mam dość! Wygrzebałam moją listę postanowień i podarłam ją. –...