Nasz kochany synek miał przyjść na świat 14 kwietnia 2013 r., ale stało się inaczej. Prawdopodobnie było mu już niewygodnie w brzuszku i dlatego postanowił wcześniej nas zobaczyć.   7 kwietnia przebudziłam się około 23.00 z myślą, że muszę do toalety. Na miejscu zauważyłam, że wypadł czop i zaczęły odchodzić wody płodowe. Obudziłam męża. Wspólnie zadzwoniliśmy do szpitala - na szczęście lekarz prowadzący moją ciążę miał dyżur. Kazał nam przyjechać do szpitala.  W czasie podróży pojawiły się skurcze. W szpitalu przeprowadzono ze mną wywiad, podłączono mnie do KTG . Byłam przerażona, bo nie wiedziałam, co będzie dalej. Na szczęście mąż był obok mnie przez cały czas.  Nie byliśmy przygotowani na poród Skurcze były coraz silniejsze , bałam się, że długo tego nie wytrzymam. Mimo masaży i ćwiczeń na piłce, było coraz gorzej. Byliśmy w pokoiku z łazienką, materacami, drabinkami, piłką, a nawet radiem. Mąż próbował rozerwać mnie, na chwilę oderwać myśli od porodu, żartowaliśmy wspólnie . Oboje czuliśmy się trochę nieswojo, wcześniej nie uczestniczyliśmy w szkole rodzenia , bo mieszkam daleko i nie miałam jak dojechać. Oczywiście oglądaliśmy w internecie różne filmy z porodów , by mieć jakiekolwiek pojęcie o tym jak wygląda poród , ale to chyba nie to samo.  Mąż uparł się, że będzie przy porodzie Mąż od samego początku chciał być przy porodzie . Początkowo nie chciałam się na to zgodzić, nie chciałam, by widział mnie w takim stanie, ale on uparł się. Teraz z perspektywy czasu jestem mu za to bardzo wdzięczna. W ciężkich momentach, kiedy skurcze były bardzo bolesne, wspierał mnie, uśmiechał się do mnie, powtarzał, że wszystko będzie dobrze, że niedługo nasz synek się urodzi, a ja szybko zapomnę o bólu .   Gdy nadszedł kulminacyjny moment porodu, mąż uważnie słuchał poleceń położnej....

Środa, 21 stycznia 2015 r. Jest pięć dni po wyznaczonym terminie porodu . Leżę w szpitalu podpięta pod KTG . Nagle dzwoni mąż – twierdzi, że ma przeczucie i że dzisiaj, lada chwila, będę rodzić . Rzeczywiście coś drgnęło – urządzenie pokazuje, że mam skurcze, czuję ból. Po badaniu zostałam zabrana na salę porodową, chociaż położna twierdzi, że to jeszcze nie poród. Coraz silniejsze skurcze pokazują, jak bardzo się myli. Dzwonię do męża – przeczucie go nie myliło . Na szczęście jest już w drodze do szpitala. Pojawia się w ciągu 10 minut, jeszcze na korytarzu zakłada niebieski fartuch i czepek (kupione w przyszpitalnej aptece).   Słyszę, jak położne zwracają się do niego: "Nie musi mieć pan czepka przy porodzie ; może go pan zdjąć". Na co mąż kwituje: "Znam się, to wiem, jak mam się ubrać, żeby syna odebrać". Wszedł do sali, by mi towarzyszyć. Akcja porodowa trochę trwa, ale on dzielnie przy mnie czuwa. Spacerujemy po pokoju. Mam coraz silniejsze i częstsze skurcze, odchodzą mi wody płodowe . Mąż biegnie po położną. Ta ze zdziwioną miną po badaniu stwierdza, że rzeczywiście rodzę. Mąż prosi, by przyszedł anestezjolog i podał mi znieczulenie . Jednak, gdy ten przychodzi okazuje się, że jest już za późno. Mąż ciągle trzyma mnie za rękę, wspiera, podaje wodę. Położna twierdzi, że zbliżamy się do kolejnej fazy porodu i widać już główkę. Nie wierzę jej, ale mąż spokojnym tonem uspokaja mnie: "Kochanie, widzę śliczną główkę naszego synka, o zaraz wyjdzie rączka". Spoglądam na zegar wiszący na ścianie. Na co mój mąż krzyczy: "Nie patrz na zegarek i nie odliczaj czasu; damy radę. Już mamy naszego synka". Tak mnie dopinguje, że zapominam o całym świecie, koncentruję się tylko na porodzie . Przez cały czas mąż rozśmiesza mnie, opowiadając różne historie, dzięki temu rozładowuje napięcie i stres. W końcu po czterech...

Niedawno do redakcji Babyonline.pl przyszedł mail. Nasza czytelniczka opisała w nim swojego męża. Postanowiliśmy opublikować ten list, bo też uważamy, że rola taty jest bardzo ważna, a wielu ojcom należą się słowa uznania. Oto treść maila naszej czytelniczki: Mój mąż - Mateusz Komasara zdecydowanie zasługuje na tytuł supertaty, choć w momencie narodzin synka miał zaledwie 22 lata. Odkąd dowiedział się, że zostanie tatą , chodził ze mną na wszystkie badania w ciąży , dbał o mnie i maleństwo. Do dziś pamiętam spełnianie przez niego wszystkich moich zachcianek, głównie tych słodkich :) Przeczytaj: Zachcianki na cenzurowanym - czego nie jeść w ciąży Z wielką ochotą chodził ze mną na zajęcia w szkole rodzenia i sam chciał być przy porodzie. A gdy tylko nasz synuś pojawił się na świecie, totalnie oszalał na jego punkcie. Przez to, że miałam cesarskie cięcie , właśnie on był przy Kubusiu od samego początku, kangurował i troszczył się o maleństwo. Do dziś wieczorne kąpiele są zarezerwowane dla taty i synka. Wsparcie po porodzie Po porodzie nie musiałam namawiać Mateusza do pójścia na urlop tacierzyński , bo dla niego to było oczywiste, że przez pierwszy miesiąc chce być tylko z nami. Tak jest do teraz. Kubuś skończył sześć miesięcy, a mąż spędza z nami każdą wolną chwilę. Zazwyczaj jest tak, że to mama rozpieszcza swoje dziecko , a u nas jest odwrotnie. Tatuś najchętniej kupowałby małemu wszystkie zabawki, w szczególności te z myszką Miki, bo Kuba ją uwielbia. Ważna rola taty Mateusz cieszy się jak dziecko, gdy to on odkrywa nowe zdolności naszego synka. Tak właśnie było ostatnio, kiedy mały zaczął czołgać się po podłodze niczym wojskowy na poligonie. Myślę, że w dzisiejszych czasach rola taty zmieniła się na lepsze. Ojcowie angażują się bardziej (i od samego początku) w wychowanie dziecka. Mateusz jest tego...