Długo czekałem na to, żeby zostać ojcem. Zawsze stało coś na przeszkodzie: albo nie było pracy, albo własnego mieszkania. Kiedy wszystko udało nam się poukładać, zaczęliśmy starania o dziecko . Gdy okazało się, że zostaniemy rodzicami, zaczęliśmy odliczać czas do porodu . Nie mogliśmy się doczekać, kiedy weźmiemy w ramiona naszą córeczkę. Z wielką radością patrzyłem na brzuszek żony, który z tygodnia na tydzień powiększał się.  Nadszedł dzień porodu To miała być dla mnie normalny dzień pracy. Około południa dostałem telefon od żony, że jest na porodówce . Nie chciałem jej wierzyć, bo gdy wychodziłem do pracy smacznie spała. Nic niepokojącego się nie wydarzyło, więc dlaczego jest na porodówce ?! Kiedy wreszcie do mnie dotarło, że za chwilę mogę zostać tatą, zwolniłem się z pracy i pojechałem do szpitala.  Nie pamiętam, jak tam dojechałem, jak znalazłem się przy żonie, ale cieszyłem się, że mogłem przy niej być, potrzymać ją za rękę, wesprzeć. Nie mogłem patrzeć, jak cierpi z bólu, a ja nie mogę jej ulżyć. Byłem tak zestresowany, że nie potrafiłem trzeźwo myśleć . Gdy żona poprosiła mnie, abym jej kupił wodę do picia (koniecznie w butelce z dziubkiem, by łatwiej było jej pić), poszedłem do sklepu i nie kupiłem nic... bo nie było takiej butelki. Nie przyszło mi do głowy, że żonie chce się pić i powinienem kupić jakąkolwiek wodę.  Wyszedłem z sali, bo bałem się, że zemdleję Kiedy przyszła ostatnia faza porodu , zebrał się cały zespół, a moje przerażenie sięgnęło zenitu. Chyba było to po mnie widać, bo żona spojrzała się na mnie i powiedziała, że mogę poczekać na korytarzu. Z wyrzutami sumienia wyszedłem z sali . Bałem się, że będę przeszkadzał, zemdleję czy coś i jeszcze ze mną będzie problem. Jadąc do szpitala, zaopatrzyłem się w paczkę papierosów, chociaż na co dzień nie palę....

Nadszedł dzień wyznaczony przez lekarza prowadzącego - data porodu . Nic się nie działo. Pojechałam do szpitala, żeby zobaczyć się z panią doktor i zorientować się, co dalej. Kiedy weszłam na oddział, dowiedziałam się, że jest na urlopie! Moje poczucie bezpieczeństwa runęło. Co mam teraz robić...? Chciało mi się płakać. Musiałam jednak działać... Przecież moje dziecko może chcieć przyjść na świat w każdej chwili, a to już czas. Zaczepiłam na korytarzu ordynatora oddziału. Zapytałam, co robić. Odburknął, że przyjąć się na oddział, albo gdzieś ambulatoryjnie sprawdzić na własną rękę. Spanikowana myślałam: "Mam rodzić na własną rękę?! Gdzie gdzieś?! Sama mam się przyjąć na oddział?" Wyszłam przed szpital i zaczęłam płakać, bo nie wiedziałam co począć dalej .  "Przyjęłam się na oddział" Mąż mnie trochę uspokoił i kiedy już mi przeszło, udałam się na izbę przyjęć i "przyjęłam się" na oddział. Był wtorek. Dni w szpitalu strasznie się dłużyły. Leżałam i słuchałam opowieści, zastanawiając się, jak będzie wyglądał mój poród . Wtedy po raz pierwszy naprawdę zaczęłam o tym myśleć. Wcześniej nigdy nie analizowałam przebiegu porodów, nie układałam sobie w głowie scenariusza przebiegu mojego. Pobyt w szpitalu mijał spokojnie, aż do czwartkowego popołudnia. Właśnie wtedy się zaczęło... W toalecie zauważyłam różową wydzielinę. Od razu zgłosiłam ten fakt pielęgniarce, która przekazała tą informację lekarzowi dyżurującemu. Po popołudniowym obchodzie zostałam zbadana. Pan doktor stwierdził, że wody zaczęły się sączyć i przeniósł mnie na salę przedporodową. Leżałam tam sama, nie mogąc zebrać myśli. Zastanawiałam się: "Co dalej?" To pytanie prześladowało mnie nieustannie.  Nie musiałam długo czekać na odpowiedź Wieczorem pojawiły się bóle , a na sali obok mnie, pojawiły się dwie inne...

Mój mąż jest introwertykiem. Lubi spędzać czas w samotności. Gdy zastanawiałam się nad porodem, chciałam, by ktoś mi przy nim towarzyszył, ale nie byłam pewna, czy powinien to być mój mąż. Z jednej strony chciałam by był przy mnie, ale z drugiej strony tyle słyszałam o mdlejących przy porodzie tatusiach... Szkoła rodzenia dobrze mnie przygotowała do porodu. Próbowałam podzielić się tą wiedzą z mężem. Tłumaczyłam: „Gdyby była taka sytuacja, to chciałabym, abyś...” lub „Podobno mąż na porodówce może pomóc w taki sposób, że...” Mąż słuchał jakby jednym uchem, nie wyglądał na zainteresowanego. Sama na porodówce Do szpitala pojechałam w poniedziałek. Poród zaczął się we wtorek o drugiej w nocy. Na początku było spokojnie. Brzmiały mi w głowie słowa położnej ze szkoły rodzenia: „Na początku, gdy skurcze są słabe, to oddychaj głęboko i podsypiaj. Oszczędzaj siły!”. Więc spałam między skurczami . Położną zawołałam dopiero około czwartej rano, kiedy byłam pewna, że akcja porodowa rozwinęła się na dobre. Podpięto mnie pod KTG i powiedziano, żeby do męża zadzwonić dopiero około 8.00, bo wcześniej nie ma takiej potrzeby. Po badaniu przeniesiono mnie na salę porodową. Tam poczułam, że zostałam sama. Zauważyłam, że poród nabiera na sile. Była 5.00 nad ranem. Ukradkiem zadzwoniłam z sali do męża. Poprosiłam, żeby już nie spał, bo tak czuję się pewniejsza. Mąż już jest przy mnie Choć nie prosiłam, by przyjechał, zjawił się w szpitalu po 40 minutach. Gdy usłyszałam, że na korytarzu kogoś pyta, gdzie mnie może znaleźć byłam szczęśliwa. Nie byłam już sama . Nawet skurcze, jakby mnie bolały. Podczas badania okazało się, że nie słychać bicia serca naszego dziecka. Zbiegli się lekarze, położne. Nikt z nich nie zwrócił uwagi na mojego męża, który stał cichutko obok mnie. Złapałam go za rękę,...