Nadszedł dzień wyznaczony przez lekarza prowadzącego - data porodu . Nic się nie działo. Pojechałam do szpitala, żeby zobaczyć się z panią doktor i zorientować się, co dalej. Kiedy weszłam na oddział, dowiedziałam się, że jest na urlopie! Moje poczucie bezpieczeństwa runęło. Co mam teraz robić...? Chciało mi się płakać. Musiałam jednak działać... Przecież moje dziecko może chcieć przyjść na świat w każdej chwili, a to już czas. Zaczepiłam na korytarzu ordynatora oddziału. Zapytałam, co robić. Odburknął, że przyjąć się na oddział, albo gdzieś ambulatoryjnie sprawdzić na własną rękę. Spanikowana myślałam: "Mam rodzić na własną rękę?! Gdzie gdzieś?! Sama mam się przyjąć na oddział?" Wyszłam przed szpital i zaczęłam płakać, bo nie wiedziałam co począć dalej .  "Przyjęłam się na oddział" Mąż mnie trochę uspokoił i kiedy już mi przeszło, udałam się na izbę przyjęć i "przyjęłam się" na oddział. Był wtorek. Dni w szpitalu strasznie się dłużyły. Leżałam i słuchałam opowieści, zastanawiając się, jak będzie wyglądał mój poród . Wtedy po raz pierwszy naprawdę zaczęłam o tym myśleć. Wcześniej nigdy nie analizowałam przebiegu porodów, nie układałam sobie w głowie scenariusza przebiegu mojego. Pobyt w szpitalu mijał spokojnie, aż do czwartkowego popołudnia. Właśnie wtedy się zaczęło... W toalecie zauważyłam różową wydzielinę. Od razu zgłosiłam ten fakt pielęgniarce, która przekazała tą informację lekarzowi dyżurującemu. Po popołudniowym obchodzie zostałam zbadana. Pan doktor stwierdził, że wody zaczęły się sączyć i przeniósł mnie na salę przedporodową. Leżałam tam sama, nie mogąc zebrać myśli. Zastanawiałam się: "Co dalej?" To pytanie prześladowało mnie nieustannie.  Nie musiałam długo czekać na odpowiedź Wieczorem pojawiły się bóle , a na sali obok mnie, pojawiły się dwie inne...

Rano dostałam silnych boleści. Gdy powiedziałam o tym mężowi, stwierdził, że to z pewnością trochę potrwa zanim urodzę . Poprosił, abym się położyła, a on przygotuje rzeczy i zaniesie je do samochodu. Chciałam jak najszybciej jechać do szpitala , a on się "plątał" po domu. Wziął prysznic, napił się kawy. W końcu zdenerwowałam się, powiedziałam, że zacznę rodzić tu i teraz. Poskutkowało. Dostał przyspieszenia. Wziął mnie pod ramię, pomógł wsunąć klapki i zaprowadził do samochodu. Oczywiście - jak to w godzinach porannych - był megakorek. Mąż przeciskał się pomiędzy samochodami. Trąbił. Wściekał się. Pomyślałam, że można było tego uniknąć... Wystarczyło wcześniej wyjść z domu.  Na izbie przyjęć W końcu dojechaliśmy do szpitala. Na izbie przyjęć kolejka, a w niej 10 dziewczyn ledwo trzymających się na nogach. Każda z nas słaniała się z bólu. Nie mogłyśmy ani stać, ani siedzieć, ani chodzić. Moja lekarka przyjmowała jakąś dziewczynę, której odeszły wody płodowe . Gdy wywołano moje nazwisko, weszłam do gabinetu, okazało się, że będzie mnie badał lekarz.  Mój ukochany, zazdrosny mąż, nie zważając na mój stan bliski wyczerpania, zrobił awanturę. Stanowczo sprzeciwił się, by oglądał mnie nago i dotykał obcy mężczyzna. Lekarz poczuł się urażony i wyprosił nas na korytarz, każąc czekać na moją panią doktor.  Uwierzcie, że miałam ochotę zabić faceta, którego kocham najbardziej na świecie. Wiem, że bywa o mnie zazdrosny, ale są przecież granice.  Na porodówce W końcu w wielkich bólach doczekałam się swojej lekarki. Zbadała mnie, przyjęła na oddział. Mąż podążał za nami, taszcząc torbę z moimi i naszego dziecka rzeczami.  Położono mnie na sali porodowej, podłączyli do KTG , mąż usiadł obok mnie w wielkim fotelu. Czekaliśmy, a moje bóle były coraz silniejsze . Co chwilę przychodziła...

Moja ciąża nie była planowana . Z moim partnerem, teraz już mężem, jesteśmy od sześciu lat, w tym małżeństwem od roku i trzech miesięcy. Różnie między nami bywa, jak w każdym związku.  Nasze zabezpieczenie to było tzw. kalendarzyk małżeński . Miesiączkowałam regularnie, obliczałam sobie dni płodne i niepłodne. Udawało nam się przez 5 lat. Choć z perspektywy czasu myślę, że byłam nieodpowiedzialna.  W lutym 2013 roku pomyliłam się w obliczeniu dni . Gdy się zorientowałam, czułam że zaszłam w ciążę. To może wydawać się głupie, ale tak było. Z mężem mieszkaliśmy oddzielnie – ja u moich rodziców, on u swoich.  Jestem w ciąży Przyszedł dzień, w którym powinnam dostać okres . Wieczorem, wracając z pracy, podjechałam do apteki i kupiłam test. Nie mogłam dłużej czekać, byłam tak niecierpliwa, jak dziecko, które czeka na prezenty pod choinką. Zrobiłam test ciążowy i... nie wiem, czy jestem w ciąży. Na teście ta druga kreska potwierdzająca ciąże była mało widoczna.  Zrobiłam drugi test, znów niejednoznaczny. Pokazałam go mojemu mężowi, ale on również nie był pewny. Postanowiłam pójść do lekarza , by upewnić się w 100%. To nie był najlepszy okres dla mnie. Mój chłopak nie chciał mieć dziecka, często się kłóciliśmy. Twierdził, że nie poradzimy sobie. Namawiał mnie, abym wzięła jakieś tabletki poronne. To było straszne.  Inaczej na tę sprawę patrzyłam, chciałam tego dziecka, choć go nie planowałam. Wiedziałam, że mogę liczyć na pomoc rodziców. Lekarz potwierdził ciążę. Byłam naprawdę szczęśliwa. Gdy wyszłam w gabinetu i pokazałam zdjęcie USG mojemu chłopakowi, załamał się. Poszliśmy do samochodu, zaczęliśmy się kłócić. Krzyczał na mnie, żebym wróciła do lekarza, że sobie nie poradzimy, pytał, jak to sobie wyobrażam.  Jego słowa bardzo mnie raniły . Przyjechałam do domu, siadłam...