Moja ciąża nie była planowana . Z moim partnerem, teraz już mężem, jesteśmy od sześciu lat, w tym małżeństwem od roku i trzech miesięcy. Różnie między nami bywa, jak w każdym związku.  Nasze zabezpieczenie to było tzw. kalendarzyk małżeński . Miesiączkowałam regularnie, obliczałam sobie dni płodne i niepłodne. Udawało nam się przez 5 lat. Choć z perspektywy czasu myślę, że byłam nieodpowiedzialna.  W lutym 2013 roku pomyliłam się w obliczeniu dni . Gdy się zorientowałam, czułam że zaszłam w ciążę. To może wydawać się głupie, ale tak było. Z mężem mieszkaliśmy oddzielnie – ja u moich rodziców, on u swoich.  Jestem w ciąży Przyszedł dzień, w którym powinnam dostać okres . Wieczorem, wracając z pracy, podjechałam do apteki i kupiłam test. Nie mogłam dłużej czekać, byłam tak niecierpliwa, jak dziecko, które czeka na prezenty pod choinką. Zrobiłam test ciążowy i... nie wiem, czy jestem w ciąży. Na teście ta druga kreska potwierdzająca ciąże była mało widoczna.  Zrobiłam drugi test, znów niejednoznaczny. Pokazałam go mojemu mężowi, ale on również nie był pewny. Postanowiłam pójść do lekarza , by upewnić się w 100%. To nie był najlepszy okres dla mnie. Mój chłopak nie chciał mieć dziecka, często się kłóciliśmy. Twierdził, że nie poradzimy sobie. Namawiał mnie, abym wzięła jakieś tabletki poronne. To było straszne.  Inaczej na tę sprawę patrzyłam, chciałam tego dziecka, choć go nie planowałam. Wiedziałam, że mogę liczyć na pomoc rodziców. Lekarz potwierdził ciążę. Byłam naprawdę szczęśliwa. Gdy wyszłam w gabinetu i pokazałam zdjęcie USG mojemu chłopakowi, załamał się. Poszliśmy do samochodu, zaczęliśmy się kłócić. Krzyczał na mnie, żebym wróciła do lekarza, że sobie nie poradzimy, pytał, jak to sobie wyobrażam.  Jego słowa bardzo mnie raniły . Przyjechałam do domu, siadłam...

Pierwsze dziecko - Maję - urodziłam siłami natury. Była zdrowa i piękna, ważyła ponad cztery kilogramy i mierzyła 56 cm.  Z drugą ciążą nie było żadnych problemów, do momentu, gdy podczas wizyty u ginekologa usłyszałam: "Niestety serduszko przestało bić". Nie pamiętam, jak wyszłam w tego gabinetu i jak dojechałam do domu. Przez pół roku płakałam i miałam żal do całego świata .  Trzecia ciąża Postanowiliśmy, że na razie nikomu o niej nie powiemy , tak na wszelki wypadek, poczekamy do Wigilii - będę wtedy w 13. tygodniu ciąży. Dwa dni przed świętami wybraliśmy się na przedświąteczne zakupy . Nagle poczułam, że się ze mnie leje. Wszędzie była krew : na siedzeniu w samochodzie, na ubraniu... Zrobiło mi się słabo. Myślałam: "Boże, znowu straciłam dziecko". Mąż zawiózł mnie do najbliższego szpitala. Kazali czekać, bo - jak się okazało - nie mieli ginekologa. Pojechaliśmy do drugiego szpitala. Badanie. " Z dzieckiem wszystko w porządku . Nie widzę źródeł krwawienia. Może to jakieś naczynko?" - powiedział lekarz. Odetchnęłam z ulgą. Później okazało, że to łożysko się odkleja . Muszę leżeć. "To dopiero 13. tydzień, ale wytrzymamy. Kruszynko, bądź dzielna" - powtarzałam w duchu.  Przeprowadziliśmy się do rodziców , bo tak będzie łatwiej. Przecież jest jeszcze Maja, która potrzebuje dużo uwagi i opieki.  Tak trudno leżeć, ale damy radę Leżenie było ciężkie. Wyznaczałam sobie różne zadania, np. liczenie ruchów dziecka . Chciałam mieć pewność, że wszystko jest w porządku.  W lutym krwawienie ustąpiło, ale ja nadal mam leżeć. Termin porodu wyznaczony na 27 czerwca. Damy radę. Kwiecień. Zaczynam powoli się ruszać. W 36. tygodniu ciąży myję okna i zmieniłam firanki w całym domu. 13 czerwca - nasza czwarta rocznica ślubu i zarazem ostatnia wizyta u lekarza prowadzącego ciąży . "To co, kiedy rodzimy?"...

31 października  Rano zaczął mnie pobolewać brzuch, ale nie przejęłam się tym za bardzo. Wieczorem miałam wyznaczoną wizytę u lekarza prowadzącego moją ciążę, wspomniałam mu o brzuchu. Zbadał mnie, wysłał do szpitala na KTG i kazał wrócić z wynikiem badania. Okazało się, że mam skurcze , więc zalecił, abym pojechała do szpitala. Niestety lekarz dyżurujący w szpitalu i położna uznali, że niepotrzebnie przyjeżdżałam, że skurcze są jeszcze bardzo rzadkie i pewnie urodzę dopiero za kilka dni . Wkurzyłam się, powiedziałam, że nie przyjechałam tu dla przyjemności tylko dlatego, że kazał mi lekarz. W końcu postanowili mnie przyjąć do szpitala, ale mężowi kazali wracać do domu .  Na szpitalnym łóżku wytrzymałam tylko 20 minut, aby łatwiej znieść ból towarzyszący skurczom, postanowiłam pochodzić po korytarzu. Położna co półtorej godziny robiła mi KTG i sprawdzała rozwarcie . Z upływem czasu skurcze były coraz częstsze i coraz boleśniejsze.  1 listopada Nad ranem, około 5.00 miałam już 7 centymetrów rozwarcia , więc położna z położnictwa kazał mi spakować rzeczy i zabrała mnie na salę obserwacji. W między czasie zadzwoniłam po męża , odebrał natychmiast, jakby czekał w telefonem w ręce na wiadomość ode mnie.  W szpitalu pojawił się bardzo szybko. Tak bardzo się ucieszyłam, gdy go zobaczyłam. Od razu go przytuliłam; był taki zestresowany, drżały mu ręce.  Na porannym obchodzie zbadał mnie ordynator i polecił położnej, by założyła tensy. Wiedzieliśmy, co to jest, bo słyszeliśmy o tym w szkole rodzenia. Jednak okazało się, że baterie są rozładowane, a nie mają zapasowych. Położna zapytała męża, czy mógłby pojechać do sklepu, by je kupić. Był zaskoczony, ale i rozbawiony tą propozycją. Jego mina była bezcenna.  Pojechał. Zjeździł pół miasta, szukając otwartego w święta sklepu. Na wszelki wypadek...