Starania o dziecko planowaliśmy z mężem zaraz po ślubie. Chyba jak każda kobieta martwiłam się na zapas, że nie uda mi się zajść w ciążę. Słyszałam wiele historii o parach, które próbowały przez wiele lat. Naszły mnie też myśli, że w razie powodzenia, nie poradzę sobie z opieką nad takim maluchem. Tak się złożyło, że w rodzinie i wśród znajomych niewiele było dzieci, a nawet jeśli się pojawiały, zawsze bałam się wziąć je na ręce, aby nie wyrządzić im krzywdy – dlatego nachodziły mnie ogromne obawy czy dam radę...
Kiedy nie pojawiła się miesiączka, zrobiłam test. Okazało się, że jestem w ciąży, ale nadal nie mogłam uwierzyć, że wraz z mężem zostaniemy rodzicami! Zapisałam się do ginekologa, aby to potwierdzić. USG wykazało, że to piąty tydzień. To było bardzo przyjemne uczucie - że wiedzieliśmy o tym tylko z ukochanym i że jeszcze przez jakiś czas zostanie to tylko naszą tajemnicą. Wszystko to napawało mnie szczęściem.
Ciąża służyła mojej urodzie. Miałam promienną cerę, włosy – zawsze proste jak drut - zaczęły mi się kręcić, a nastrój był wspaniały. Niestety samopoczucie ulegało stopniowemu pogorszeniu. Poranne mdłości stały się nie tylko porannymi - trwały cały dzień. Nie pomagały migdały, picie wody, częste i lekkostrawne posiłki. Po jakimś czasie, przechodziłam koło straganu z mandarynkami i nagle okazało się, że mam na nie niesamowitą ochotę. To był mój ratunek! Od tej pory jadłam na śniadanie, obiad i kolację tylko mandarynki, ponieważ tylko one zwalczały mdłości. Może wydawało się to dziwne, ale najważniejsze, że działało. Śmiałam się, że kiedy maluch podrośnie, nie będzie mógł na nie patrzeć, bo mama zjadała je kilogramami. Niestety ten spokojny czas nie trwał długo. Nagle zaczął mnie boleć kręgosłup, to był koszmar. Kiedy przechodziłam przez pasy dla pieszych, starsze osoby z laską, były szybciej na drugim końcu jezdni niż ja. To było bardzo trudne, bo to był dopiero początek ciąży. Obawiałam się, co będzie dalej.
Podczas wizyty kontrolnej na początek czwartego miesiąca, powiedziałam ginekologowi o moich dolegliwościach. Ku mojemu zdziwieniu, zbagatelizował moje słowa. Tłumaczył się tym, że kobiety różnie reagują na zmiany hormonalne i każda ma inną wytrzymałość na zachodzące w jej organizmie zmiany. Druga wizyta przebiegła już inaczej. Był to środek grudnia, nadchodziły święta Bożego Narodzenia. Myślałam, że lekarz żartował, kiedy oznajmił mi, że ma dla mnie niespodziankę na święta. "Będzie Pani miała bliźnięta" - usłyszałam i zaniemówiłam. Jedyne, co zdołałam powiedzieć to: "Słucham? Jak to bliźnięta?". Nie mogłam w to uwierzyć! Cały czas żyłam świadomością posiadania jednego malucha. Wszystko było poukładane i zaplanowane... Dostałam zdjęcia dwóch bąbelków i zszokowana poszłam do pracy. Nie wiedziałam o czym miałam myśleć. Ta informacja mnie przerosła. Ledwo ogarniałam myślami jedno dziecko a tu nagle miałam się opiekować dwoma. Po przyjściu do domu nic nie mówiłam mężowi, pokazałam mu tylko USG. Przez dłuższy czas przypatrywał się zdjęciom i nagle zapytał: „Są dwa?”. Potwierdziłam skinieniem głowy i wyraziłam obawy, że nie damy rady. Mąż mnie przytulił i dodał otuchy.
Moją ciążę ledwo było widać, ale skierowano mnie na badanie prenatalne. Po wyjściu z gabinetu okazało się, że to jeden z najrzadszych przypadków ciąży bliźniaczej: jedno łożysko i jedna owodnia - ciąża zwana jednokosmówkową i jedoowodniową. Oznacza to że, oba maluchy mają np. jeden punkt poboru krwi. Z kolei jedna owodnia ma bardzo duże znaczenie we wzajemnym zaplątaniu się pępowinami. Moje obawy nasiliły się jeszcze bardziej. Bardzo dokładna, specjalistyczna opieka do samego końca, ciągłe badanie przepływów, wcześniejsze rozwiązanie, podkradanie sobie krwi przez maluchy – to, co usłyszałam w gabinecie zmroziło krew w moich żyłach.
Poukładałam sobie w głowie wszystkie myśli, przepłakałam całą noc i postanowiłam nie czytać w Internecie o moim przypadku, nie wymyślać najgorszych scenariuszy. Uświadomiłam sobie, że do niczego nie jest mi to potrzebne. Powiedziałam sobie: „Co ma być to będzie”.Mimo, że potem naszły czasy okropnych migren - zasłaniałam okna roletami i z chłodnym okładem na głowie modliłam się aby przeszło - dałam radę. Nie było łatwo, wszystko bolało, a lekarze straszyli. Pojawiła się cholestaza. Nadchodził 30 tydzień ciąży i było coraz trudniej. Maluchy stawały się coraz bardziej wymagające dla organizmu. Trafiłam do szpitala – zaczęło się zatrucie ciążowe, ciśnienie podskoczyło, wystąpił białkomocz i rzucawka. Trzęsło mną jak galaretką, nie byłam nawet w stanie umyć zębów. Wtedy podpięto mnie do KTG i zapadła decyzja. Cesarka. O 22.05 przyszła na świat Daria, moja większa córcia, a zaraz za nią o 22.07 Oliwka - mała kruszynka. Tego momentu się nie zapomina, choć mój stan był zły i byłam jak w amoku, to moment kiedy przychodziły na świat był niesamowity. Obie płakały bardzo głośno, a ja nie mogłam uwierzyć że to już ... Nie mogłam zobaczyć dzieci, ponieważ od razu pojechały w inkubatorach na intensywną opiekę. Były w dobrych rękach, ciepłych inkubatorach, całe i zdrowe. Ciągle myślałam: „Niebawem się zobaczymy, mama trochę się pozbiera i do Was przyjdzie”. Kiedy stan mojego zdrowia się poprawił, już o własnych siłach odwiedzałam córeczki. Nie zważałam na nic, zalała mnie miłość do maluchów, której nie da się opisać. Co najważniejsze, nie było już pytań czy dam radę. Musiałam dać radę, kto miał wyczyścić nosek, przebrać pieluszkę czy nakarmić takiego malucha jak nie ja? Ja - mama musiałam mieć odwagę by to zrobić, choć dzieci były takie drobniutkie. Tak jest do dziś. Mają już po pół roku a ja ciągle z zachwytem na nie patrzę. Jak chwytają się za rączki i szukają kontaktu.
Praca nadesłana przez Barbarę Demarczyk na konkurs "Prawdziwe historie ciążowo-porodowe" (edycja listopadowa).
Dzień 23 sierpnia 2010 r. zapamiętam na długo – to właśnie wtedy zrobiłam test ciążowy , który pokazał dwie kreski. Ucieszyłam się bardzo, mimo że z mężem dopiero myśleliśmy o drugim dziecku . Jednak ono samo wybrało sobie termin przyjścia na świat. Jednak radości towarzyszył też smutek – dwa tygodnie wcześniej ginekolog wykryła u mnie torbiel na jajniku i jakiegoś guza na tarczycy. Na szczęście szybko okazało się, że guz na jajniku wchłonął się, a wyniki badań hormonu tarczycy miałam w porządku; musiałam być tylko pod kontrolą endokrynologa. Mogłam więc w pełni cieszyć się ciążą. Wiadomość o chorobie taty zwaliła mnie z nóg Co prawda od początku męczyły mnie mdłości i zamiast tyć chudłam, jednak pocieszałam się, że w końcu to minie. Tak też się stało – skończyłam I trymestr i dolegliwości ustąpiły. Zaczęłam myśleć, jak to będzie, gdy pojawi się nowy członek rodziny. Tak mijały sobie kolejne miesiące, aż nadszedł 18 luty 2011 r.. Mój tata trafił do szpitala z bólem brzucha. To był piątek, w sobotę tata był operowany, a to co usłyszeliśmy po operacji, zwaliło nas z nóg. Okazało się, że tata ma guza trzustki , który niestety nie nadaje się już do usunięcia, były też przerzuty. Pozostało mu kilka miesięcy życia... Ta choroba to przeze mnie?! To, co działo się później, pamiętam jak przez mgłę. Byłam w takim szoku, że nie mogłam się uspokoić. Obwiniałam się o tę chorobę . A dlaczego? Może to wyda się głupie, ale gdy byłam w pierwszej ciąży, tata również poważnie zachorował. Tak więc, gdy teraz usłyszałam tę diagnozę, stwierdziłam, że to moja ciąża przynosi pecha . Teraz myśląc o tym, wiem, że to było głupie myślenie, ale wtedy krzyczałam tylko, że nie chcę być już w ciąży. Następne dni były bardzo ciężkie. Z jednej strony musiałam dbać o siebie i nie denerwować się, bo...
Mam na imię Asia, mam 28 lat, mieszkam w Sieradzu. Moja opowieść zaczyna się w listopadzie w dniu, w którym zrobiłam test ciążowy. Miałam mieć miesiączkę, ale nie pojawiła się. Jechałam do apteki po lekarstwa dla mojej mamy (chorowała na raka), więc przy okazji kupiłam test ciążowy. W pracy go zrobiłam – wyszły dwie kreski. Z radością zadzwoniłam do mojego męża. Była taki szczęśliwy. Wieczorem po pracy poszłam do mojej mamy. Była zmęczona, ale pomyślałam, że taka wiadomość nie może czekać. „Mamusiu, zostaniesz babcią!” – powiedziałam. Tak bardzo się cieszyła ze mną. Przez chwilę pomyślałam: „Czy dożyjesz mojego rozwiązania?”. Strach ma wielkie oczy Mijały dni i tygodnie. W styczniu była ładna pogoda, więc poszłam na spacer. Gdy wróciłam, zaczął mnie boleć brzuch, więc wzięłam no-spę. W nocy obudził mnie bardzo silny ból . Mąż zawiózł mnie do szpitala. Bałam się, że tracę dziecko. Na szczęście okazało się, że jego serduszko bije, a moje dolegliwości spowodowane są niedoborem magnezu. Podłączono mi kroplówkę. Po trzech dniach mogłam wrócić do domu. Mamusiu, co się z tobą dzieje? Miałam sporo energii, w czasie ciąży jeździłam z mamą do Łodzi na chemioterapię. Wszystko tak dobrze się układało. Niestety 1 lipca podczas odwiedzin u mamy, usłyszałam: „Asia, krew mi leci”. Byłam przerażona. Krwotok był ogromny. Ale nie zemdlałam, tylko zaczęłam działać. Położyłam mamę na podłodze, następnie zadzwoniłam po karetkę, po brata mamy, który mieszkał niedaleko, oraz do męża. Gdy czekałam na pomoc, myślałam, że to moje ostatnie chwile z mamą, ale nie chciałam przy niej płakać. Gdy przyszedł wuj, zastąpił mnie i uciskał mamie ranę, ja tymczasem pobiegłam, by poczekać na karetkę i wskazać im drogę. Ekipa ratunkowa zabrała mamę do szpitala, z mężem pojechaliśmy za nimi. Mnóstwo myśli kłębiło się...
Moja pierwsza ciąża przebiegała nadzwyczaj spokojnie: czułam się świetnie i miałam mnóstwo energii. Uznaliśmy z mężem, że skoro nie przeszkodziła mi w nauce, warto zdecydować się na drugą ciążę jeszcze podczas studiów. Gdy zobaczyłam dwie upragnione kreski, nie posiadałam się ze szczęścia. I choć to był dopiero początek, już szukałam wózka, łóżeczka i innych akcesoriów... Początek ciążowych dolegliwości Niestety, mój wesoły nastrój nie trwał długo, bo pojawiły się różne dolegliwości: mdłości, omdlenia, zawroty głowy, a także brak ochoty na cokolwiek. Podczas zajęć na uczelni wyglądałam jak wrak człowieka. Powtarzałam sobie: „Byle do 12. tygodnia, a potem już będzie lepiej”. Owszem poczułam się wtedy lepiej, jednak – jak się później okazało – to był dopiero początek niespodzianek! I to nieprzyjemnych. Przeczytaj, jaka jest idealna różnica wieku między dziećmi W drugiej ciąży - gorsze samopoczucie Podczas pierwszej ciąży biegałam, skakałam, uprawiałam sport i robiłam wiele innych rzeczy. Podczas drugiej ledwo mogłam wstać, bo bardzo bolały mnie mięśnie i kręgosłup. Powiedziałam sobie jednak, że nie poddam się i że nie wezmę urlopu dziekańskiego. Byłam bardzo zawzięta i zdeterminowana. Chciałam wszystkim pokazać, że w ciąży można normalnie funkcjonować, a więc również studiować. Zrób test, czy jesteś gotowa na drugie dziecko Czy zdążę przed porodem? Mijały kolejne miesiące, a ja robiłam się coraz grubsza i coraz bardziej markotna. Starałam się być na wszystkich zajęciach i zdawać egzaminy w terminie, jednak pod koniec było już naprawdę ciężko. Przypuszczalny termin porodu ustalono na 13 czerwca. Pomyślałam sobie, że nie mogę urodzić w tym czasie, bo 26 czerwca mam ostatnie egzaminy. „O nie! Nie po to tyle przeszłam, żeby zdawać poprawki we wrześniu i spędzić wakacje na...
