Jak okazało się w trakcie porodu, synek był trzykrotnie owinięty pępowiną wokół szyjki i tętno dziecka podczas badania KTG nagle spadło do 30. Nie wiedziałam, co się dzieje, ale może i dobrze, bo chyba tego nie przeżyłabym. Mąż który był ze mną w czasie porodu widział na KTG spadające tętno dziecka i był przerażony. Jest strażakiem ale nigdy wcześniej nie przeżył takiego stresu, tak ogromnych emocji i lęku.
Wszystko na początku przebiegało spokojnie, lekarz zapewniał, że niebawem zacznę rodzić. Korzystałam z wanny z hydromasażem, co łagodziło bóle, ale przez kilka godzin nie było postępów porodu i bez mojej zgody przebito mi wody płodowe i podłączono do KTG. Nagle lekarz dał mi do podpisu zgodę na cesarskie cięcie. Owinięto mnie w prześcieradło i boso kazano przebiec do innej sali. Nie zdawałam sobie sprawy z zagrożenia, nie wiedziałam z jakiego powodu będzie cesarka. Widziałam tylko ogromne pośpiech i nerwy lekarzy, którzy biegali i krzyczeli, że pilna nieplanowana cesarka i przeklinali, bo nie mogli zebrać personelu.
Wszystko odbywało się błyskawicznie, miałam wrażenie, że zamieszanie dotyczy innego porodu. Przywiązano mi ręce pasami i dostałam znieczulenie ogólne, które nie zadziałało tak szybko, jak było to potrzebne. Mając na twarzy maskę wierzgałam nogami, próbowałam powiedzieć, że jeszcze jestem świadoma i czuję jak na żywo przykładają mi skalpel do brzucha. Anestezjolog przerwał i dołożono mi kolejną dawkę znieczulenia.
Obudziłam się już po wszystkim, gdy wieziono mnie przez korytarz, kręciło mi się głowie i miałam drgawki, których nie mogłam opanować. Widziałam przez mgłę mojego męża, ale nigdzie nie widziałam dziecka i ogarnęło mnie przerażenie. Wybełkotałam: "Co z dzieckiem?" i usłyszałam, że wszystko w porządku. Kamień spadł mi serca i polały się łzy wzruszenia i szczęścia.
Mój mąż pierwszy ujrzał na świecie naszego synka, mnie pokazano go z daleka dopiero po kilku godzinach. Dopiero po wszystkim mąż powiedział mi, że położna uświadomiła go, jakie było zagrożenie, jak było krytycznie, że decydowały sekundy i dlatego lekarze tak krzyczeli, cięli mnie na żywca i dziecko wyciągnęli w ostatniej chwili kiedy miał już sine pod paznokciami.
Płakałam z radości, strachu i przeżyć, które na szczęście były już za nami. To prawdziwy cud, że wszystko szczęśliwie się skończyło. Gdybym wiedziała, będąc na stole operacyjnym, że jest tak mało czasu, dałabym się ciąć zanim zaczęło działać znieczulenie.
Po porodzie byłam 7 dni w szpitalu, bo przez szybkie cięcie miałam zruszane i opuchnięte wnętrzności i jelita. Miałam założony cewnik, kroplówkę z antybiotykiem i nie mogłam nic jeść. Mój brzuch nazywano chirurgicznym, bo był jak balon, ogromnie wzdęty i większy niż w czasie ciąży. Spałam w pozycji siedzącej, nie mogłam się położyć ani wstać. Przy dotykaniu brzucha podskakiwałam z bólu.
Robiono mi codziennie kilka zabiegów przeczyszczających w celu wznowienia pracy jelit, które nie chciały podjąć swoich czynności. Lekarze obawiali się, że z pośpiechu zaszyli mi coś w brzuchu i wielokrotnie robili mi USG, RTG.
Obrzęk i ból przeszły dopiero po tygodniu. W szpitalu miałam przy sobie dziecko i opieka nad nim była ciężka, nie mogłam go podnieść, ale bardzo chciałam go karmić piersią i próbowałam go przystawiać do piersi. Pokarm pojawił się dopiero po powrocie do domu, po skończeniu antybiotyków i diety (tj. gdy zaczęłam normalnie jeść).
Po przyjściu do domu byłam w złym stanie psychicznym. Tego zagrożenia mogliśmy uniknąć, gdyby lekarz zareagował przy badaniu USG, na którym stwierdził, że nie widzi pępowiny. Mimo, że tego samego dnia, kiedy odbył się poród, a było już 6 dni po planowanym terminie, lekarz mówił, że dziecko jest wysoko, że jeszcze nie czas bo dziecko jest jeszcze w niebie i dlatego brzuch się nie obniżył, po czym odesłał mnie do domu.
Gdyby wody odeszły mi w domu albo dziecko przy porodzie naturalnym, który trwał kilka godzin, próbowało się obniżać, to by się udusiło. Dziękujemy Bogu za cud narodzin naszego synka, który ma już trzy miesiące, rośnie jak na drożdżach i jest bardzo grzeczny. Jest naszym największym szczęściem.
Praca nadesłana przez Monikę Szostak na konkurs "Prawdziwe historie ciążowo-porodowe" (edycja listopadowa).
-10% na zakupy za min. 99 zł lub -20% na zakupy za min. 199 zł. Rabaty nie łączą się z innymi promocjami oraz nie dotyczą produktów Hebe Partner. Oferta i szczegóły w aplikacji Hebe i na hebe.pl.
Moda ORSAY oferuje każdej kobiecie możliwość poczucia się sobą niezależnie od sytuacji, nastroju czy rozmiaru ubrania. Skorzystaj z dodatkowej 20% zniżki na wszystko w sklepach stacjonarnych i na orsay.pl. Zniżka nie dotyczy bonów podarunkowych. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie.
Rabat do 40% na sprzęt, odzież i akcesoria sportowe dostępny w sklepie stacjonarnym i na Sportano.pl. Szczegóły w sklepie i na stronie.
Rabat na cały asortyment dostępny w sklepach stacjonarnych i na e-clarena.eu. Promocja obowiązuje dla zamówień powyżej 100zł oraz obejmuje produkty nieprzecenione. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie.
Aż 25% zniżki na wszystkie produkty kosmetyczne cenionej marki RevitaLash oferującą m.in. najlepszą na rynku odżywkę do rzęs. Oferta i szczegóły dostępne na revitalash.pl.
Rabat 20% na produkty do pielęgnacji twarzy skłonnej do niedoskonałości. Oferta obejmuje wybrane produkty z linii Calendula, Clearly Corrective oraz Anti-Blemish. Rabat dostępny w sklepach stacjonarnych i na kiehls.pl. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
Kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży , byłam bardzo szczęśliwa, mój mąż także. Prawie rok staraliśmy się o dziecko. Byliśmy półtora roku po ślubie i ciągle ktoś pytał, kiedy zamierzamy powiększyć rodzinę. Nie chcieliśmy wszystkim opowiadać o naszych problemach, więc ta informacja była w tamtym czasie najwspanialszą wiadomością dla nas i naszych najbliższych. Od razu pojechaliśmy do sklepu i kupiliśmy pierwsze śpioszki dla naszego maluszka. Urodzę Franusia Wszyscy pytali, czy chcielibyśmy chłopca czy dziewczynkę, jednak dla nas najważniejsze było zdrowie dziecka. Gdy dowiedzieliśmy się od lekarza, że urodzę syna , zaczęliśmy zastanawiać się nad imieniem . Wcześniej mieliśmy pewne "typy imion" w zależności od płci, jednak kiedy zbliżaliśmy się do terminu porodu wymyśliliśmy inne imię niż początkowo wybraliśmy. Już wtedy wiedziałam, że urodzę Franusia . Odeszły mi wody płodowe Ciąża przebiegała raczej bez komplikacji (nie wliczając nudności , gorszego samopoczucia i nieprzespanych nocy z powodu ciągłej zgagi), więc przygotowywałam się do porodu naturalnego i nie mogłam się doczekać tego momentu. Na początku bałam się, że nie będę w stanie rozróżnić, czy to co się będzie działo z moim organizmem to będzie ten "właściwy" poród . Jednak gdy 25.10.2014 o 6:30 rano odeszły mi wody płodowe , wszystko było dla mnie jasne. Jak będzie wyglądał nasz syn Mąż był wtedy w pracy na rannej zmianie, więc od razu dzwoniłam do niego, że musi wracać. Pojechaliśmy do szpitala oddalonego o jakieś 50 km, ponieważ tam przyjmował mój lekarz prowadzący. Pierwszy okres porodu był bardzo spokojny. Skurcze były lekkie , a ja skakałam na piłce , żeby przyspieszyć poród. Na sali porodowej towarzyszył mi mąż, wspierał mnie. Ciągle żartowaliśmy i rozmawialiśmy o tym, jak wyobrażamy sobie naszego syna. Byliśmy ciekawi, czy...
O tym, że jestem w ciąży dowiedziałam w 8. tygodniu ciąży. Najpierw był test ciążowy i wielka radość, a potem poranne mdłości i ból kręgosłupa. Bolało tak, że nie mogłam się ruszyć, więc mąż wezwał ambulans. W szpitalu kilka badań, w tym USG. Wtedy po raz pierwszy widziałam moje dziecko . Nazywaliśmy je żabką. Okresu ciąży, a dokładnie trzech pierwszych miesięcy, nie wspominam dobrze. Poranne mdłości, brak apetytu i ciągłe zmęczenie towarzyszyły mi od samego początku. Nie pomógł nawet imbir... Mały człowieczek Mieszkałam w Anglii. O ciąży nie chciałam mówić rodzinie przez telefon, wolałam osobiście, więc poleciałam do Polski . Dopiero gdy kupiłam bilety na samolot, przeczytałam, że odradza się podróże lotnicze w I trymestrze ciąży . Lekarz mi tego nie powiedział, mimo że go o to pytałam. W ogóle w Wielkiej Brytanii inaczej wygląda opieka nad ciężarną . Są tylko dwa badania USG i jeśli jest wszystko w porządku, więcej ginekologa nie zobaczymy. Dopiero w Polsce wykonałam wszystkie badania, także USG, na którym "moja żabka" wyglądała jak mały człowieczek. Może Sabina? Około 16. tygodnia ciąży poczułam delikatne ruchy, jakbym miała rybę w brzuchu. Potem moje mdłości ustały i zaczęłam cieszyć się ciążą . Śledziłam różne strony; sprawdzałam, co dzieje się z dzieckiem w poszczególnych tygodniach ciąży. W piątym miesiącu wróciłam do Wielkiej Brytanii. To tam, podczas badania, okazało się, że na 60% będę miała dziewczynkę. Próbowaliśmy wybrać dla małej imię. Myśleliśmy o Sabinie, ale wciąż nie byliśmy przekonani, więc szukaliśmy dalej. Gdyby to był chłopczyk, wybór byłby łatwiejszy – Daniel. Może Nina? Wielkimi krokami zbliżał się poród – termin wyznaczony był na 14 stycznia. Bałam się coraz bardziej. Miałam problemy ze snem , nie mogłam przekręcić się na drugi bok. ...
Moja ciąża nie była planowana . Z moim partnerem, teraz już mężem, jesteśmy od sześciu lat, w tym małżeństwem od roku i trzech miesięcy. Różnie między nami bywa, jak w każdym związku. Nasze zabezpieczenie to było tzw. kalendarzyk małżeński . Miesiączkowałam regularnie, obliczałam sobie dni płodne i niepłodne. Udawało nam się przez 5 lat. Choć z perspektywy czasu myślę, że byłam nieodpowiedzialna. W lutym 2013 roku pomyliłam się w obliczeniu dni . Gdy się zorientowałam, czułam że zaszłam w ciążę. To może wydawać się głupie, ale tak było. Z mężem mieszkaliśmy oddzielnie – ja u moich rodziców, on u swoich. Jestem w ciąży Przyszedł dzień, w którym powinnam dostać okres . Wieczorem, wracając z pracy, podjechałam do apteki i kupiłam test. Nie mogłam dłużej czekać, byłam tak niecierpliwa, jak dziecko, które czeka na prezenty pod choinką. Zrobiłam test ciążowy i... nie wiem, czy jestem w ciąży. Na teście ta druga kreska potwierdzająca ciąże była mało widoczna. Zrobiłam drugi test, znów niejednoznaczny. Pokazałam go mojemu mężowi, ale on również nie był pewny. Postanowiłam pójść do lekarza , by upewnić się w 100%. To nie był najlepszy okres dla mnie. Mój chłopak nie chciał mieć dziecka, często się kłóciliśmy. Twierdził, że nie poradzimy sobie. Namawiał mnie, abym wzięła jakieś tabletki poronne. To było straszne. Inaczej na tę sprawę patrzyłam, chciałam tego dziecka, choć go nie planowałam. Wiedziałam, że mogę liczyć na pomoc rodziców. Lekarz potwierdził ciążę. Byłam naprawdę szczęśliwa. Gdy wyszłam w gabinetu i pokazałam zdjęcie USG mojemu chłopakowi, załamał się. Poszliśmy do samochodu, zaczęliśmy się kłócić. Krzyczał na mnie, żebym wróciła do lekarza, że sobie nie poradzimy, pytał, jak to sobie wyobrażam. Jego słowa bardzo mnie raniły . Przyjechałam do domu, siadłam...
