Nudzi mi się – kędzierzawa główka pięcioletniej Julki pojawiła się w kuchennych drzwiach. – Kochanie, prosiłam cię, żebyś przez chwilkę pobawiła się sama . Mamusia gotuje zupę – wyjaśniłam jej. – Zgubiłam pana misia i się nudzę – małą nóżką tupnęła o podłogę. Roztarłam rękoma skronie. "Tylko nie migrena" – zaklinałam w myślach los, odkładając trzymaną w ręku marchewkę. – Włączę ci jakąś bajeczkę – powiedziałam w końcu, a Julka pisnęła z zachwytu. Nie pozwalaliśmy jej z mężem na długie przesiadywanie przed telewizorem , ale dzisiaj byłam naprawdę wykończona. W nocy nie mogłam zasnąć, teraz, pomimo soboty, zostałam w domu sama z małą. Franek pojechał do swojej matki. Zwichnęła rękę, a w dodatku złapała przeziębienie i mąż musi jej pomóc. "A ja mogę zapomnieć o wspólnym weekendzie" – pomyślałam niechętnie. Zawsze wyjątkowo niecierpliwie czekałam na sobotni poranek. Po całym tygodniu pracy Franek znajdował wtedy chwilkę czasu dla mnie i małej, mogliśmy się gdzieś razem wybrać, albo zwyczajnie posiedzieć w trójkę w domu. "No, ale dzisiaj z tego nici..." – westchnęłam, włączając córce bajkę . W kuchni zrobiłam sobie kolejną kawę i usiadłam na taborecie. Po chwili zabrałam się za niedokończoną zupę i wtedy zadzwoniła moja komórka. – Alina? Co słychać? Nie odzywasz się! – usłyszałam jak zawsze wesoły głos mojej przyjaciółki, Magdy. Kilka lat temu pracowałyśmy razem w redakcji lokalnego dziennika, teraz staramy się widywać w miarę regularnie, chociaż wstyd się przyznać, ale to ja najczęściej przekładam spotkania. A to córka mi się rozchoruje , a to nie dam rady wyjść wieczorem... – Witaj, Madziu. Miło, że dzwonisz. Co u ciebie, jakieś zmiany? – zapytałam. – Nawet duże, ostatnio tyle się dzieje. Właśnie wróciłam ze Szwecji, poza tym spotykam się z kimś. Opowiem ci, jak się...

Bardzo pragnęliśmy mieć dziecko. Nasz ślub był w lipcu 2012 r. i praktycznie od razu zaczęliśmy się starać. Mijały kolejne miesiące: sierpień, wrzesień, październik i ciągle nic. Żadnych objawów, wszystkie testy ciążowe negatywne . Porażka, smutek i zmartwienie, że już się nie uda. A ja coraz starsza, blisko trzydziestki. Stwierdziłam, że już tak nie mogę, że muszę się czymś zająć. Studia skończone, nauka za mną. Tylko praca i brak innego zajęcia. Cały czas gadałam i suszyłam głowę mężowi, że pragnę dziecka (miał już dosyć i wcale mu się nie dziwię). Jestem w ciąży Żeby coś zmienić w swoim życiu, zapisałam się na prawo jazdy (to był 1 kwietnia 2013 r.). Nie całkiem przekonana o swojej decyzji, poszłam na pierwszą lekcję. Zajęcia teoretyczne nie były takie złe, ale "pierwsze poty" pojawiły się na pierwszej jeździe. Gdy wysiadłam po niej z samochodu, nogi ugięły mi się ze strachu. Czy to na pewno była dobra decyzja? Mój nastrój  bywał w tym czasie bardzo zmienny. Po którymś kursie po prostu mnie zemdliło. "Ja się chyba nie nadaję!!!" – myślałam z goryczą. Coś mnie tknęło, żeby znowu zrobić test. Dziwnie się czułam, okres się spóźniał , choć nie pierwszy raz. Pomyślałam: "Może jest jakaś szansa". Test ciążowy wyszedł pozytywnie. Była 8:00 rano, miałam dzień wolny od pracy. Męża prędko obudziłam, mimo że był po nocnej zmianie; niewyspany, ale wstał szybko. Łza zakręciła się w oku i mnie, i jemu. " Jestem w ciąży " - powiedziałam i pokazałam test. Od tej pory nic nie będzie takie jak dawniej. Widać kropeczkę Zapisałam się do ginekologa. Był czwartek, a udało się na poniedziałek dokładnie 4 czerwca. Wielka radość, chociaż z drugiej strony niedowierzanie, a może jednak nie, może to pomyłka... Pani ginekolog podłączyła USG, nie miałam pojęcia, o co chodzi. Co tam widać. Od razu gratulacje, bo widać...

Kilka lat temu na badaniu ginekologicznym usłyszałam, że mogę mieć duże problemy z zajściem w ciążę . Lekarz zaproponował mi dodatkowe badania, które miały potwierdzić jego diagnozę. Miałam zgłosić się do kliniki. Jednak odwlekałam tę wizytę; może dlatego że nie myślałam jeszcze o dziecku. Będę mamą Poznałam fantastycznego chłopaka. Po trzech latach znajomości zaręczyliśmy się. Nie ustalaliśmy jeszcze konkretnej daty. Pewnego dnia dziwnie się poczułam, później zaczęłam wymiotować . Pomyślałam: "Coś się dzieje!". Jeszcze tego samego dnia umówiłam się na wizytę do lekarza. Pojechałam sama, bo mąż – jeszcze wtedy narzeczony – pracował w jednostce wojskowej w innej miejscowości. To co usłyszałam było dla mnie ogromną niespodzianką: " Jest pani w ciąży ". Szok! Nie mogłam w to uwierzyć: "Ja w ciąży?". Lekarz potwierdził i zapytał: "Słyszy Pani? To bicie serduszka... a to bicie drugiego serduszka. Będzie miała pani bliźnięta ". Wydusiłam z siebie: "O matko! Bliźniąt?!". Po wyjściu od lekarza zadzwoniłam szybko do Przemka. Po trzech godzinach był u mnie. Gdy powiedziałam mu, jakie mam dla niego niespodzianki, cieszył się, jakby wygrał złoty los na loterii . W ogóle się tego nie spodziewaliśmy! Po czterech miesiącach na kolejnym badaniu USG okazało się, że będziemy mieć parkę – dziewczynkę i chłopczyka. Pomyślałam: "Tyle szczęścia naraz. Córka i syn za jednym razem – marzenie!". Nasze rodziny bardzo się cieszyły. Dostaliśmy mnóstwo prezentów w dwóch kolorach: różowym i niebieskim. Jestem mamą To było 24 sierpnia, o 2.00 nad ranem. Obudziłam mojego męża, mówiąc: "Przemek coś się dzieje; cieknie ze mnie!". Postanowił, że zabierze mnie do szpitala. Na miejscu byliśmy w ciągu 20 minut. Martwiłam się, bo termin porodu miałam dopiero za miesiąc. Od razu zabrano mnie na porodówkę . Położyli... Po 22 godzinach...