Czasem prawidłowo rozwijające się dziecko wykazuje niepokojące zachowania, np. związane z biciem się po głowie czy uderzaniem głową o podłogę. Wielu rodziców w takiej sytuacji zastanawia się, czy nie jest to przypadkiem objaw autyzmu lub problemów w rozwoju emocjonalnym. W większości przypadków zachowanie to jest przejściowe i samoistnie ustępuje. Czasami jednak wymaga pomocy specjalistów i zdiagnozowania, co dzieje się z dzieckiem. Dlaczego dziecko bije się po głowie? Przyczyną uderzania się dziecka po głowie najczęściej jest próba zwrócenia na siebie uwagi. Tak może zachowywać się maluch, gdy jest znudzony lub próbuje coś na rodzicu wymusić. Niemowlę może bić się rączką po głowie, uderzać główką o szczebelki łóżeczka, a nieco starsze dziecko – klepać się po głowie lub twarzy albo na leżąco uderzać głową o podłogę. To normalne u dzieci w wieku do 2. roku życia , a nawet nieco starszych. Takie zachowanie pojawia się u maluchów, które jeszcze nie kontrolują emocji i nie potrafią wyrazić ich słowami. Jeżeli zdarza się to sporadycznie, nie ma powodu do niepokoju. Z kolei częste przypadki bicia się dzieci po głowie mogą mogą świadczyć o zaburzeniach sensomotorycznych . Mówimy o nich, gdy dziecko nieprawidłowo odczytuje sygnały płynące z ciała i próbuje dostarczać sobie silniejszych bodźców. Gdy starsze dziecko bije się po głowie... Inaczej sprawa wygląda w przypadku starszych dzieci, które powinny już umieć powiedzieć, co czują. Zatem jeśli dziecko bije się po głowie, a ma 5, 6 czy więcej lat, należy skonsultować się ze specjalistą. Bardzo często przy zaburzeniach rozwoju ze spektrum autyzmu , poza biciem się po głowie u dzieci można też zaobserwować inne objawy, np. wycofanie z kontaktów z rówieśnikami i dorosłymi, nadmierne zainteresowanie konkretnymi czynnościami lub obiektami, tiki nerwowe . Co może...

Najpierw, kiedy mama oznajmiła, że spędzi u nas tylko weekend, było naprawdę miło. Wykazywałam się gościnnością i cierpliwością. Obiad, deser, ślubne talerze, wypolerowane sztućce. Córeczka ze starannie zaplecionym warkoczem, w sukieneczce, zamiast w ukochanym dresie jak tatuś. Zięć niemal pod krawatem. Kino i niedzielny spacer. Ale przyszedł poniedziałek, a mama ani myślała pakować się do wyjazdu. A było co pakować, bo wzięła maneli jak na miesiąc. Jak ona się zmieniła! – Ty z nią rozmawiałaś? – podpytywał Paweł. – Może ona ma tu coś do załatwienia? – Nie mam pojęcia. Może oczekuje, że zawiozę ją do domu samochodem, co? Mąż rzucił mi kwaśne spojrzenie. – Pociągi od nas do niej jeżdżą co pół godziny, a przecież na dworzec ją podrzucimy. Chyba widzi, ile masz obowiązków… – Chyba tak… Wcale nie byłam tego pewna, bo mama zachowywała się jak gwiazda niezadowolona z niedostatku atencji. Miny, dąsy, westchnienia. Nie poznawałam własnej matki! Kiedy tak się zmieniła? Kiedy z energicznej, pogodnej, chętnie pomagającej innym kobiety prowadzącej własną kwiaciarnię, stała się egocentryczną, chimeryczną, zapatrzoną w siebie… matroną? – Czy ona uważa, że powinnaś wziąć urlop i spędzić z nią tydzień pełen atrakcji? Cała dla niej i tylko dla niej? – szeptał wieczorem Paweł. Wzruszałam ramionami. Pewnie, że bym chciała. Kto by nie chciał nadprogramowego urlopu – nie na chore dziecko, nie z powodu remontu czy zapalenia gardła, ale żeby się pobyczyć i powłóczyć z rodzicielką po mieście i centrach handlowych. Ale nie ma tak dobrze. Dlatego w poniedziałek rano oboje bezwstydnie udaliśmy się do pracy, a potem Paweł pojechał odebrać córkę ze szkoły, ja po zakupy i ledwie zdjęłam płaszcz, rzuciłam się do robienia obiadu. Mama w tym czasie...

„Moja córka ma 4 lata i wygląda niepozornie. Chudziutka, ładna dziewczynka, zwykle uśmiechnięta... Kto ją spotyka, to się zachwyca, a ja? Modlę się, tylko żeby nie zrobiła afery! Krew mnie zalewa na samo wspomnienie naszego ostatniego wyjazdu. Pojechałam z Nelką nad morze i wróciłam wymęczona jak nigdy. Cały urlop spędziłam na ukrywaniu się przed ludźmi i szukaniu miejsc, w których będziemy mogli normalnie zjeść albo skorzystać z uroków plaży. Sami! Bo przed innymi ludźmi zwyczajnie mi wstyd. Nela przy mnie zachowuje się w miarę normalnie, czasem pomarudzi, jak to dziecko. Ale przy ludziach dostaje jakiegoś świra! Zabrałam ją do knajpy, to zaczęła wrzeszczeć i rzucać makaronem w innych gości. Poszliśmy na plażę, to darła się jak opętana i kopała piasek na plażowiczów. Uciekłam stamtąd! Dlaczego nie potrafi siedzieć i jeść albo bawić się jak normalne dziecko? Nie umiem nad nią zapanować! Jakoś nie zauważyłam, żeby inni rodzice mieli taki problem. Dzieci czasem popłaczą, ale wszystko mieści się w jakiejś normie. Dlaczego moja córka tak wariuje? Może to moja wina? Może popełniłam błąd, bo byłam za bardzo pobłażliwa? Pozwalałam jej na zbyt wiele? Wstyd mi, bo wygląda na to, że wychowałam dzikusa.” Marianna Zobacz też: Ojciec porzucił dzieci w lesie. Odnalazł je policjant TikTok przyczynia się do śmierci dzieci. Rodzice składają pozew 9-latka topiła się przydomowym basenie. Jej stan jest ciężki