Pamiętam, jak tamtego dnia siedziałam w pociągu do stolicy i z dumą opowiadałam przypadkowo spotkanej pasażerce o swojej córce. Julia była naszym oczkiem w głowie, może dlatego, że komplikacje przy porodzie i trudna operacja odebrały mi szansę na ponowne zajście w ciążę… Dbałam o Julię, chuchałam na nią i dmuchałam. Kupowałam jej najlepsze stroje, najdroższe zabawki.  Gdy miała pięć lat, zapisałam ją na zajęcia taneczne i język angielski. W końcu im szybciej maluchy rozpoczną naukę, tym lepiej, prawda? Cieszyłam się, że moja Julcia tak wspaniale się rozwija Była jedną z najlepszych uczennic w całej szkole, reprezentowała ją na wielu konkursach i olimpiadach. Popołudniami nadal uczęszczała na naukę tańca i języka, dodatkowo zapisałam ją na basen. Kiedy rozpoczęła naukę w gimnazjum, doszłam do wniosku, że zapiszę ją też do popołudniowej szkoły muzycznej. Uczyła się tam nie tylko śpiewu, ale i gry na gitarze. Byłam z niej taka dumna! Gdy poszła do liceum, załatwiłam jej korepetycje z biologii i chemii. Byłam pewna, że zechce zdawać na medycynę. Ja też chciałam być lekarzem, od zawsze o tym marzyłam, jednak moich rodziców nie było stać na opłacenie mi studiów. Pochodziłam z ubogiej rodziny, więc w sumie  na niewiele było ich stać… Dlatego obiecałam sobie, że mojej córeczce nigdy niczego nie zabraknie. Niestety, mój mąż miał nieco inne zdanie na temat wychowania naszej jedynaczki. Często czepiał się mnie, że za dużo od Julki wymagam, że przelewam na nią swoje ambicje, że chcę, by spełniała moje niespełnione marzenia… Ale to wcale tak nie było! Ja tylko nie chciałam, by czegokolwiek jej zabrakło, przede wszystkim pragnęłam jej pomóc! A przecież kto wie lepiej, czego trzeba dziecku, jeśli nie matka, prawda? – A spytałaś ją kiedykolwiek o zdanie? Nie! Ty tylko wymyślasz tysiące zadań dodatkowych. Ta...

Tydzień temu moja wnuczka obroniła pracę magisterską. Od chwili, kiedy się o tym dowiedziałam, po prostu rozsadza mnie duma. Ale nie tyle z wnuczki jestem dumna, ile z mojego syna. Bo gdyby nie Jacek, Marta nie byłaby dziś taką wspaniałą, wykształconą kobietą. Mój syn zasłużył na miano doskonałego ojca. Po cichu nazywam go moim bohaterem, bo przecież nic nie zapowiadało, że Jacek wyrośnie na takiego odpowiedzialnego człowieka.    Już w podstawówce, gdy chłopak był w siódmej klasie, jego wychowawczyni wezwała mnie do szkoły.   – Jacek pali w toalecie na przerwach, a poza tym – zawiesiła głos i otworzyła dziennik. – O tu, proszę, tylko w tym miesiącu sześć nieusprawiedliwionych nieobecności. Pani syn wagaruje – zakończyła wtedy dobitnie.   Jeszcze dziś pamiętam, jak mnie piekły policzki ze wstydu, ale jeszcze lepiej pamiętam awanturę, jaką Jackowi zrobiłam po powrocie do domu. Może i przeholowałam wtedy, nie wiem. Ale zwymyślałam go od lumpów i obiboków. Bałam się wtedy, że wpadł w złe towarzystwo, że nie daj Boże zacznie pić, jak jego ojciec. Miałam najgorsze przeczucia. I w gruncie rzeczy nie pomyliłam się, bo już w następnym tygodniu wezwali mnie do szkoły, bo Jacka złapano, jak pije wino w szatni. Tym razem musiałam iść rozmawiać z samym dyrektorem szkoły. Nieprzyjemne to było spotkanie. W gabinecie poza mną zjawili się jeszcze rodzice trzech innych chłopaków, którzy zostali złapani na gorącym uczynku, gdy pili na terenie szkoły alkohol, palili papierosy i oglądali jakieś plugawe gazetki.   Nawet mój mąż, który raczej nie interesował się dziećmi, okropnie się zdenerwował. Jednak na Jacku kolejna awantura nie zrobiła wrażenia. Jak zwykle potraktował ją lekko, cmoknął mnie w czoło, powiedział „Przepraszam, mamusiu, już będę grzeczny, obiecuję”, i wyszedł. Wiedziałam, że i tym razem niewiele wskóraliśmy z...

Była bardzo ładna. Miała niebieskie, wesołe oczy, kręcone blond włosy i mały, zadarty łobuzersko nos. Z żalem pomyślałam, że nasza córka pewnie nie wyrośnie na taką piękność. Nieco przaśną urodę Amelka odziedziczyła po tatusiu. Kobieta na zdjęciu musiała wdać się w swoją matkę.   Gdy Paweł powiedział mi o Idze, pomyślałam, że to jakiś żart. Po piętnastu latach małżeństwa wiedziałam o swoim mężu prawie wszystko. Jak mogłam przeoczyć fakt, że ma nieślubną córkę?   Widziałam dokument potwierdzający ojcostwo! – Sam o tym nie miałem pojęcia. Oczywiście wiedziałem, że Agata, dziewczyna, z którą chodziłem na studiach, była w ciąży, myśleliśmy nawet o ślubie, ale po kilku tygodniach poroniła. Tak mi przynajmniej powiedziała. Dlaczego miałem jej nie wierzyć? – Paweł zamilkł, jakby czekał, co odpowiem. Ale ja tylko wzruszyłam ramionami, więc opowiadał dalej: – Zaraz potem wyjechała z miasta i więcej się nie widzieliśmy. Dwa miesiące temu zadzwoniła do mnie do pracy. Numer podobno znalazła w internecie, nie było to trudne, sama wiesz… Paweł był szefem działu dużej firmy. Wystarczyło wpisać w wyszukiwarkę jego imię i nazwisko, by wyświetliła się wizytówka ze zdjęciem.    – Wyznała mi, że wtedy nie poroniła, powiedziała tak, bo czuła, że jej nie kocham i nie chciała, żebym się z nią ożenił tylko dlatego, że jest w ciąży. Wolała zostać sama, niż zniszczyć życie nas obojga.    – Dość pokręcona logika – wtrąciłam nie bez ironii.   – Wróciła do rodziców – mieszkali w małym miasteczku gdzieś pod wschodnią granicą. Tam urodziła córkę, której dała na imię Iga, i jakoś sobie żyły w miarę spokojnie i stabilnie, bo Agata pracowała w szkole. Teraz sytuacja się skomplikowała, bo tę pracę straciła, a nasza córka…   – Tak ci powiedziała? – zdziwiłam się, a w...