Już pogodziłam się z tym, że nasza rodzina się rozpadnie. Bliscy uważają, że powinnam walczyć w sądzie, dać mu popalić, ogołocić go ze wszystkiego. Za to, co zrobił mnie i naszej córce. Nie mam sumienia pogrążać męża Mój mąż wybrał inną kobietę. Pewnie młodszą i ładniejszą. Oświadczył mi to dwa dni przed moimi okrągłymi urodzinami. Były łzy, moje i jego. Prosiłam, żeby to przemyślał, bo mamy dziecko. Nic z tego, jest nieugięty. Ale... Pogodziłam się już z tym, nie mam wcale żalu, chociaż dla niektórych to dziwne. Byłam zła, ale wolę skupić się na naszej córce i codziennym życiu. Co mi da rozpaczanie? Za to moi bliscy nie przestają sączyć jadu. Dla moich rodziców i ciotki, z którą jestem blisko, numer mojego męża jest niewybaczalny. Ich zdaniem powinnam zrobić wszystko, żeby Karol żałował swojej decyzji do końca życia. A ja nie mam serca mu tego robić. Nie chcę rozwodu z orzekaniem o winie, nie chcę kolosalnych alimentów, które go zrujnują. Nikt nie rozumie, że nie chce kłótni o pieniądze ze względu na naszą Marysię, która będzie na to wszystko patrzeć. Nie chcę pogrążać jej ojca, przecież ona go kocha. Czy jestem naiwna, że wolę rozstać się w zgodzie?  Zofia Od Redakcji:  Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl .  Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Mąż zarabia 12 tysięcy, więc odpuszczam mu zabawianie dziecka po pracy. Gdyby zarabiał marne 2 tysiące, obowiązki dzielilibyśmy po równo" "Ogarniam cały dom i dwójkę dzieci, a mąż każe mi jeszcze iść na etat. Ciągle narzeka, że do niczego się nie dokładam" "Zażądałem rozwodu, bo żona nie chce pracować. Przez jej lenistwo prawie...

Kiedy po swoim ślubie syn z żoną zamieszkali ze mną, miało to być na krótko, „dopóki Sylwia znajdzie pracę i zacznie zarabiać”. Z dwóch pensji będą już mogli coś wynająć. Tak przynajmniej obiecywali… Moje mieszkanie składa się tylko z dwóch niewielkich pokoi. Oddałam młodym ten większy, a sama zamieszkałam w malutkim. Kuchnia i łazienka miały być do wspólnego użytku. Szybko okazało się jednak, że młodzi czują się u mnie jak w hotelu. Z tą tylko różnicą, że bezpłatnym. Nie dokładali się do opłat, bo mieli tylko jedną pensję. Zakupów też nie robili, gdyż – jak mówiła synowa – „wszystko jest w domu”. O tym, że ja to wszystko kupuję, już nie myślała. Co gorsza, na pomoc przy sprzątaniu czy gotowaniu też nie mogłam liczyć. Sylwia, choć nie pracowała, w domu nie robiła nic. Kiedy nie wytrzymałam i próbowałam o tym z młodymi rozmawiać, dowiedziałam się, że Sylwia nie może iść do pracy ani właściwie nic robić w domu, bo jest w ciąży. Nie może dźwigać zakupów, nie może sprzątać, nie może gotować. – Przecież ciąża to nie jest choroba – odezwałam się cicho. – Ale lekarz powiedział, że muszę się dużo oszczędzać, dużo leżeć i bardzo na siebie uważać – usłyszałam. Jakoś udało mi się przeżyć te dziewięć miesięcy, choć nie obyło się bez sprzeczek i kilku cichych dni, bo synową denerwowały moje uwagi. Syn starał się zadowolić nas obie, ale oczywiście zwykle brał stronę żony. Jedynym moim sukcesem były cosobotnie większe zakupy, na które jeździliśmy we dwoje z Jakubem. Ale i tak zwykle ja za nie płaciłam. Młodzi przygotowywali się przecież do narodzin dziecka.  Synowa zajmowała się tylko dzieckiem Sytuacja zrobiła się...

Droga Redakcjo, piszę ten list, bo zżera mnie frustracja. Wyszłam za mąż za mężczyznę, który miał plany i ambicje, uczył się, dobrze się zapowiadał. Niby wszystko fajnie, a teraz ledwo wychodzimy na plus. Tak naprawdę musimy ciąć wydatki i zaciskać pasa. To niesprawiedliwe. Wyszłam za biedaka, co będzie teraz z moim dzieckiem? Paweł nic nie miał, rodzice niczego mu nie dali na start, mnie zresztą też nie. Zaczynaliśmy od zera, ale myślałam, że jakoś to się ułoży. Mąż miał skończyć ekonomię, zrobić karierę. Studiów ostatecznie nie skończył, co już powinno mi dać do myślenia. Nie ogarniał po prostu, orłem nie jest, za ciężko mu było z tą całą nauką. Do pracy poszedł, bo kolega mu załatwił. Jako przedstawiciel handlowy mógłby zarobić, ale do tego trzeba mieć głowę na karku, być przebojowym. Wstyd przyznać, ale mój mąż to taka ciapa, nic sam nie wymyśli, nie przebije się. Efekty od razu było widać, pensja marna.  No ale byliśmy już po ślubie, zaszłam w ciążę. Marcelek ma teraz rok. Niestety poziom życia bardzo nam się obniżył. Paweł zarabia marne 4 tysiące zł, co to jest na 3-osobową rodzinę?! Ja jestem przyzwyczajona do wyższych standardów, no i przecież nasz synek powinien mieć wszystko. O drugim dziecku nawet nie myślę. Chodzę wściekła, czepiam się o wszystko, bo bardzo mnie ta sytuacje stresuje. Wyrzucam mu, że jest nieudacznikiem, a on się obraża. Koleżanki mają ogarniętych mężów, w rodzinie też mam przykłady, że jak się chce, to się da – moi dwaj bracia mają wysokie stanowiska, żonom i dzieciom niczego nie brakuje. A my musimy oglądać każdą złotówkę. Wstydzę się za męża. Nie chcę tak żyć, tak bylejak. Czy powinnam zażądać rozwodu? Jak mu przemówić do rozumu, żeby wziął się za robotę i coś osiągnął? On nie widzi problemu, mówi, że daje z siebie wszystko i że nie musimy żyć w...