Marysia zawsze była „córeczką tatusia”. Wpatrzona w niego jak w obraz, wszystko, co powiedział, traktowała jak świętość. Nie powinno mnie więc dziwić, że postanowiła z nim zamieszkać po rozwodzie. Trzysta kilometrów ode mnie i od brata! Robert doskonale wie, jak manipulować córką. Zrobił wodę z mózgu tej 10-latce, wmawiając jej, że to ja jestem przyczyną rozpadu małżeństwa.
Wystąpiłam o rozwód, bo mnie zdradził. I to nie pierwszy raz!
W naszym małżeńskim łóżku, zaledwie z 22-letnią kobietą! W żaden sposób nie mogłam przymknąć na to oczu, tak jak robiłam to dotąd wielokrotnie, po cichu.
Patryk nie może pogodzić się z tym, że ojciec rozbił naszą rodzinę dla jakiejś smarkuli, niewiele starszej od niego! Co innego Marysia. Ona oczywiście nic nie wie o tej sytuacji w sypialni, bo oboje chcieliśmy oszczędzić małej drastycznych szczegółów.
Również Patryk ma zapowiedziane, że nie może o tym opowiedzieć siostrze, choćby nie wiem jak denerwowały go jej zachwyty nad tatusiem i jego nową panią.
Bo córeczka, w przeciwieństwie do syna, jest zachwycona młodą partnerką ojca. Nowa miłość taty pozwala Marysi na to wszystko, na co ja się do tej pory nie zgadzałam, nawet na malowanie paznokci. Kupiła jej także „fajne ciuszki”, w których moja córka wygląda jak Lolitka, ale jest tym zachwycona, bo tak ubierają się gwiazdki filmów Disneya.
Marysia kilkukrotnie wspominała, że ta lafirynda chce zapisać ją na sesję zdjęciową i zrobić z niej modelkę. Nigdy w życiu nie dam swojej córce zrobić wody z mózgu! To bardzo bystre dziecko, świetnie się uczy. Będzie mogła osiągnąć co tylko chce. I na pewno będzie to więcej niż bycie „żonką na pokaz”...
Ona to wie i stała się dla mnie opryskliwa, wręcz agresywna. Codziennie powtarza, że skoro tata zamierza wyprowadzić się do innego miasta, to też chce się przenieść.
– A mnie nie będzie ci brakowało? – zapytałam ją kiedyś, zdruzgotana.
– Trzeba nie było wyrzucać taty z domu, to wtedy bym nie musiała wybierać! – wykrzyczała mi.
Zamarłam i ostatkiem sił zmusiłam się, aby zamilknąć i nie wyjawić jej prawdy. Jest na to za mała. Obawiam się jednak, że mąż nie ustanie w wysiłkach i nadal będzie nastawiał córkę przeciwko mnie. Wtedy, gdy Marysia skończy czternaście lat, nic i nikt już jej nie powstrzyma przed wyrażeniem swojej woli w sądzie rodzinnym i zamieszkaniem z ojcem. Mój eks będzie triumfował!
Teraz używa bardzo tanich chwytów: wszystko dziecku kupuje, na wszystko jej pozwala i stara się być tym „fajnym” rodzicem. Ale to na mnie spada codziennie wychowywanie jej, chodzenie na wywiadówki, odrabianie lekcji itd. Bardzo łatwo jest być „fajnym” ojcem, kiedy jest się ojcem weekendowym...
– Nie martw się, mamo. Za jakieś dwa-trzy lata wyjawimy jej prawdę – pociesza mnie Patryk.
Ja jednak czuję, że wtedy może być już na to za późno. Fałszywe słowa ojca zbyt głęboko wbiją się w jej niewinne serduszko i trudno je będzie stamtąd usunąć. Boję się, że stracę córkę na zawsze, bo przez to, co robi mój były mąż, już nigdy nie będzie wierzyła moim opowieściom. Czy można coś teraz na to poradzić, nie szkodząc jeszcze bardziej jej kruchej, dziecięcej psychiki?
Barbara, lat 36
Czytaj także:
Dziś rano, zanim jeszcze wyszedłem do pracy, zadzwonił telefon. Spojrzałem na wyświetlacz, zobaczyłem napis „Grześ” i ręka zastygła mi w powietrzu. Nie miałem ochoty na rozmowę z synem. Mówiąc szczerze, chyba chciałbym o nim zapomnieć… Jak kiedyś, kiedy był jeszcze wrzeszczącym niemowlakiem Wtedy miałem niewiele ponad 20 lat, więc młody wiek mógł mnie usprawiedliwiać, przynajmniej we własnych oczach. Teraz jestem poważnym biznesmenem, zarządzającym sporą firmą budowlaną. Zatrudniam lub zwalniam kilkunastu ludzi rocznie, prowadzę negocjacje finansowe z całkiem grubymi rybami, a wychodzi na to, że obawiam się rozmowy z szesnastolatkiem. Telefon dzwonił, nalałem sobie kawy i usiadłem w fotelu. Spojrzałem na zegarek, było trochę po ósmej. – Gówniarz, powinien być w szkole o tej porze – mruknąłem. Jako ojciec, wyraźnie się nie sprawdzałem od samego początku. Grześ nie skończył jeszcze roku, kiedy zostawiłem go z jego matką. Świat stał przede mną otworem, byłem młody, pełen pomysłów i kula u nogi w postaci żony i dzieci była ostatnią rzeczą, jakiej pragnąłem. Tak to wtedy widziałem. Zerwałem się z uwięzi jak balon ze sznurka, i jak balon dałem się ponieść wiatrowi. Wylądowałem aż w Hiszpanii, poznawałem nowych ludzi, kraj, kulturę, ale nade wszystko, „robiłem kasę”. W wieku 40 lat byłem ustawiony, ale czegoś zaczęło mi brakować... Zrobiłem rachunek sumienia i wyszło mi, że jestem sam jak palec. Nie miałem przecież rodziny, którą w przeszłości uznałem za niepotrzebną. Żeby wszystko było jasne: nie byłem skończonym sukinsynem i przez te lata płaciłem alimenty, ale korespondencję z kraju wyrzucałem do kosza. Z czasem listy przestały przychodzić i prawie zapomniałem o „błędach młodości” . Ale dopadł mnie kryzys wieku średniego. Coraz bardziej uwierały niezałatwione sprawy, więc wziąłem byka za rogi i...
Pochyliłam się nad kartką z listą świątecznych zakupów i znów poczułam zawrót głowy. Zawsze w okolicy Bożego Narodzenia łapało mnie zaziębienie. A teraz jeszcze zatrułam się śledziami. Musiałam biec do toalety. Po pięciu minutach, blada i z podkrążonymi oczami, byłam gotowa do wyjścia. Moje marzenie o kawiarence – kameralnym miejscu, gdzie ludzie mogą napić się dobrej kawy i porozmawiać o książkach – spełniło się pół roku temu. Wcześniej w moim życiu był czas na inne rzeczy… W drodze do pracy rozmyślałam o minionych latach. Mojego męża poznałam osiem lat temu, od sześciu jesteśmy po ślubie. Kocham Jacka niezmienną miłością, jak przed laty. Pierwsza ciąża była ukoronowaniem naszej miłości. Planowałam spędzić ją aktywnie. W końcu to ostatni czas, kiedy byliśmy tylko we dwoje. Zaplanowaliśmy każdy weekend wyjazdowo. Jednak ginekolog rozwiał moje marzenia. – Ciąża jest zagrożona. Musi pani leżeć aż do rozwiązania – takie słowa zakrawały wręcz na kpinę! Zmieniłam lekarza. Drugi powtórzył to samo, dodając: – Jak nie zastosuje się pani do zaleceń, grozi pani poronienie. Co było robić? Tych kilka miesięcy okazało się najtrudniejszymi w moim życiu. Leżałam, bezmyślnie wpatrując się w ścianę, bo nawet na czytanie przeszła mi ochota. Każdy kolejny dzień ciąży zaznaczałam w kalendarzu, co najmniej jak więzień, liczący czas do końca odsiadki. Wreszcie nadszedł dziewiąty miesiąc. Lekarz pozwolił mi już chodzić, niebezpieczeństwo dla dziecka minęło. Zakupiłam wyprawkę, poszłam do fryzjera, zarezerwowałam stolik w restauracji na najbliższy weekend. W końcu należało mi się jakieś wyjście z mężem! Nie zdążyliśmy… Urodziłam w połowie tygodnia Od początku zakładaliśmy, że przy dziecku będziemy wszystko robić sami. Nie chcieliśmy korzystać z pomocy babć czy opiekunek. W...
