Mamusiu, zobacz hipopotam. O tam! – mój trzyletni synek uwielbiał wycieczki do zoo. Prawie każdą niedzielę spędzaliśmy na podziwianiu lwów, tygrysów, żyraf i innych czworonogów. Najbardziej jednak fascynowała go zagroda z domowymi zwierzętami. Tak to już jest, kiedy dziecko wychowuje się tylko w mieście. Do dziś pamiętam, jak rok temu jadąc na wakacje, Krzyś zobaczył przez tylną szybę samochodu pasące się krowy.
– Mamusiu, zobacz, zobacz. Krowa! Prawdziwa! – krzyknął tak głośno, że omal nie puściłam kierownicy.
Uśmiecham się zawsze na myśl o tym wydarzeniu. I przypominam je sobie, ilekroć jesteśmy w zoo. Te niedzielne wycieczki do zwierzątek stały się naszym weekendowym rytuałem. Po jakimś czasie przyłapałam się na tym, że czekam na nie równie niecierpliwie, jak mój mały miłośnik zwierząt. Jestem wtedy szczęśliwa. Rozczula mnie widok Krzysia biegnącego do kolejnego zwierzaka albo zabierającego z domu "trochę chlebka dla ptaszków". Bo po drodze do zoo, wstępowaliśmy jeszcze do parku nakarmić kaczki i gołębie.
Któregoś razu pomyślałam, żeby przygarnąć jakiegoś psa albo kota, ale szybko zrezygnowałam z tego pomysłu, bo przecież my z Krzysiem prawie cały dzień jesteśmy poza domem. A każde zwierzę potrzebuje przytulenia, pogłaskania i wyprowadzenia na spacer.
W tygodniu, nasze dni są bardzo do siebie podobne. Wstajemy rano, zjadamy razem śniadanie, ubieramy się i odprowadzam Krzysia do przedszkola. Lubię te chwile, kiedy jestem sama z synkiem i możemy porozmawiać o tym, co będzie w przedszkolu albo o tym, dlaczego ptaki śpiewają, a z drzew opadają liście. To są takie krótkie chwile w ciągu dnia, które należą tylko do nas.
Potem jadę do pracy, do banku. Małego z przedszkola odbiera moja mama, a ponieważ moi rodzice zamieszkali niedaleko od nas, zabiera go do siebie. Tam Krzyś zjada obiad, a potem czytają książeczki, spędzają czas na placu zabaw, a ostatnio dziadek uczy go jeździć na rowerze. Ja wracam z banku późno, teoretycznie kończę pracę o 17.00, ale nie wiedzieć czemu, szefowi zawsze za pięć piąta przypomina się, że trzeba na jutro zrobić coś bardzo pilnego. Czasem zastanawiam się, czy tacy ludzie w ogóle myślą o tym, że inni mają rodzinę i nie każdy marzy o tym, żeby przesiadywać w pracy całymi dniami. Ale cóż... O pracę teraz niełatwo, zwłaszcza dla samotnej matki. Każdy patrzy podejrzliwie i wypytuje, czy dziecko choruje i co by było, gdyby... Ale nie narzekam.
Bardziej bolą mnie podejrzliwe spojrzenia sąsiadek i ludzi mijanych na ulicy. Niby to duże miasto, a jednak... Ludzie tu nie są tolerancyjni. Kiedy widzą samotną matkę z dzieckiem, zaczynają szeptać za plecami. Pół biedy, jeśli ich szepty dotykają tylko rodzica. Ale kiedy dziecko podrasta i zaczyna coraz więcej rozumieć, dociera do niego, że jest inne, bo nie ma taty.
Pamiętam, jak pierwszy raz Krzyś przybiegł z płaczem z piaskownicy. Długo tulił się do mnie, a ja nie mogłam go uspokoić. Kiedy w końcu zmęczony płaczem zasnął, wzięłam go na ręce i wstałam z ławki, żeby pójść do domu, usłyszałam za sobą głos "dobrych" mam, bawiących się ze swoimi dziećmi w piaskownicy: "od razu widać, że dzieciak w domu nie ma męskiej ręki, potem taki maminsynek z niego wyrośnie". Tego dnia po raz pierwszy dotarło też do mnie, że będę w końcu musiała powiedzieć synkowi prawdę o jego ojcu. Zadrżałam na tę myśl. Wiedziałam przecież, że to kiedyś nastąpi, ale odsuwałam to na później. Ciągle wydawało mi się, że mam jeszcze dużo czasu.
W tym momencie uświadomiłam sobie, że niedługo nadejdzie moment, kiedy powinnam... kiedy będę musiała wytłumaczyć to synkowi.
Może dlatego, że sama byłam jedynaczką, wiedziałam, jak jest trudno, gdy nie ma się z kim podzielić swoich radości i smutków. Rodzice bardzo mnie kochali, choć nie rozpieszczali zanadto, ale to nie to samo, co siostra czy brat, z którymi można podzielić się tym, co wydarzyło się w szkole, budować w wakacje zamki z piasku czy wyjeżdżać razem na obozy. Być może z braku innych pomysłów na spędzanie wolnego czasu, ciągle się uczyłam i dzięki temu byłam jedną z najlepszych uczennic w klasie. Rodzice byli ze mnie dumni, a ja wiedząc, jak duże nadzieje pokładają we mnie, nie chciałam ich zawieść. Oboje pragnęli dla mnie dobrego wykształcenia, bo sami byli prostymi ludźmi i wiedzieli, jak ciężko się żyje bez szkoły.
Zobacz też: Gdy mama zostaje sama
Jeszcze może tego misia przestawię.. Koniecznie. Przecież Amelka tak go lubiła. I jeszcze tę lalkę... O, teraz jest idealnie. Tylko czy to coś zmieni? Przecież to już duża dziewczynka! Gdzie uciekły mi te lata , kiedy Amelka bawiła się misiami?... Ile bym dała, żeby cofnąć czas! Niewinne początki Wszystko zaczęło się tak niewinnie. Byliśmy zwykłym małżeństwem . – Jaka ta Agata mądra, wykształcona, no i dziewczyna pochodzi tu od nas, ze wsi, żadnej pracy się nie boi, nie mogłeś lepiej trafić, synku – powtarzała przyszła teściowa jeszcze przed ślubem. Już wtedy, kiedy się poznaliśmy, różniliśmy się wykształceniem, pozycją, ambicjami. Sławek był mechanikiem, skończył zaledwie zawodówkę. Nie ciągnęło go w świat, najchętniej cały dzień przesiedziałby przed telewizorem tępo wgapiając się w ekran, na którym leciały jakieś programy motoryzacyjne. Wtedy mi to nie przeszkadzało, nie myślałam o tym, byłam zakochan a, młoda i głupia, jak wolę mówić dzisiaj. Większą uwagę zwracałam na to, że Sławek jest przystojny, zawsze elegancko ubrany. No i wpatrzony we mnie , jak w obraz – tak, jak żaden mężczyzna przed nim i – powiedzmy to sobie szczerze – po nim. Nie należałam do szczególnie urodziwych i niestety wiedziałam o tym aż za dobrze. W szkole, kiedy inne dziewczyny latały na dyskoteki, ja zostawałam w domu, nad książkami. Bo po co miałam iść – żeby podpierać ściany? Udowdnię wszystkim, że sama dam radę – I na co ci tyle tego uczenia się – powtarzała mama nie raz i nie dwa. – Lepiej byś poszła gdzieś między ludzi, chłopa sobie znalazła. Co to dla dziewczyny za życie w pojedynkę? Więc może dlatego, żeby rodzicom udowodnić, że sama dam sobie radę , a może tak jakoś po prostu wyszło... W każdym razie zaraz po maturze wyjechałam na studia i to daleko, aż...
Moja pierwsza ciąża przebiegała nadzwyczaj spokojnie: czułam się świetnie i miałam mnóstwo energii. Uznaliśmy z mężem, że skoro nie przeszkodziła mi w nauce, warto zdecydować się na drugą ciążę jeszcze podczas studiów. Gdy zobaczyłam dwie upragnione kreski, nie posiadałam się ze szczęścia. I choć to był dopiero początek, już szukałam wózka, łóżeczka i innych akcesoriów... Początek ciążowych dolegliwości Niestety, mój wesoły nastrój nie trwał długo, bo pojawiły się różne dolegliwości: mdłości, omdlenia, zawroty głowy, a także brak ochoty na cokolwiek. Podczas zajęć na uczelni wyglądałam jak wrak człowieka. Powtarzałam sobie: „Byle do 12. tygodnia, a potem już będzie lepiej”. Owszem poczułam się wtedy lepiej, jednak – jak się później okazało – to był dopiero początek niespodzianek! I to nieprzyjemnych. Przeczytaj, jaka jest idealna różnica wieku między dziećmi W drugiej ciąży - gorsze samopoczucie Podczas pierwszej ciąży biegałam, skakałam, uprawiałam sport i robiłam wiele innych rzeczy. Podczas drugiej ledwo mogłam wstać, bo bardzo bolały mnie mięśnie i kręgosłup. Powiedziałam sobie jednak, że nie poddam się i że nie wezmę urlopu dziekańskiego. Byłam bardzo zawzięta i zdeterminowana. Chciałam wszystkim pokazać, że w ciąży można normalnie funkcjonować, a więc również studiować. Zrób test, czy jesteś gotowa na drugie dziecko Czy zdążę przed porodem? Mijały kolejne miesiące, a ja robiłam się coraz grubsza i coraz bardziej markotna. Starałam się być na wszystkich zajęciach i zdawać egzaminy w terminie, jednak pod koniec było już naprawdę ciężko. Przypuszczalny termin porodu ustalono na 13 czerwca. Pomyślałam sobie, że nie mogę urodzić w tym czasie, bo 26 czerwca mam ostatnie egzaminy. „O nie! Nie po to tyle...
Rozstałam się z mężem , kiedy Natalia miała zaledwie cztery latka. Rafał poznał inną kobietę, zakochał się i od nas odszedł. To takie proste, prawda? To znaczy odszedł ode mnie, tak przynajmniej wtedy zakładał. Rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Szybko okazało się, że tak naprawdę zostałam z dzieckiem sama . Na początku jeszcze przez jakiś czas odwiedzał córkę, dawał jej jakieś prezenty, a mnie pieniądze na utrzymanie Natalki. Z czasem te wizyty stawały się rzadsze, krótsze. Po paru latach od rozwodu odwiedziny Rafała były niczym święto. Pieniądze nadal dostawałam regularnie, ale co z tego, skoro Natalia ciągle pytała: " Kiedy przyjdzie tata? ". Czułam się bezradna, bo nie umiałam jej odpowiedzieć. W końcu przestała pytać, a tata stał się dla niej jedynie tajemniczym darczyńcą, który co miesiąc przesyłał nam pieniądze. Jak zrekompensować córce brak ojca? Jak tylko mogłam starałam się zrekompensować córce brak ojca . Czułam straszny żal do losu. "To niesprawiedliwe, że inne dzieci mają pełne, szczęśliwe rodziny, a taka wspaniała, mądra dziewczynka jak Natka musi wychowywać się tylko z matką" – myślałam. I właśnie dlatego chciałam, by poza nim, z niczego nie musiała rezygnować. Pieniędzy miałyśmy dosyć od Rafała. Nie wiem, skąd je miał, ale szczodrze się nimi dzielił. Zrezygnowałam z pracy , mieszkałam w domu po rodzicach. Żyłam z zasiłku i z tego, co dostawałam od byłego męża. Chciałam dać całą siebie Natalce, żeby czuła, że jest kimś najważniejszym w moim życiu. Ani przez sekundę nie pomyślałam wtedy, że ją rozpieszczam lub robię krzywdę, nie pozwalając się usamodzielnić. No cóż, na początku lat 90. nie było poradników i programów, jak wychować szczęśliwe dziecko . Robiłam tylko to, co kazało mi serce. Posłałam Natalkę do renomowanego liceum, a potem cieszyłam się, jak...
