Zuzia ma dopiero 8 miesięcy – staram się poświęcać jej każdą chwilę, jednak czasem, jak każda mama, chcę się wyrwać z domu, iść na zakupy, na kawę z koleżanką… Któregoś razu głośno zastanawialiśmy się z mężem, czy może nie powinniśmy zatrudnić niani, która 1-2 w tygodniu odciążałaby mnie przez kilka godzin. Siedzieliśmy akurat na balkonie, a z balkonu obok rozległ się głos: „Ja wam pomogę”.
To pani Jadzia, nasza sąsiadka. Mieszkamy w mieszkaniu po mojej babci – chociaż babcia była od pani Jadzi starsza o ładnych parę lat, świetnie się dogadywały. Po śmierci babci i naszej przeprowadzce utrzymywaliśmy z panią Jadzią ciepłe stosunki. To taka dobra 65-latka – na emeryturze, ale wciąż bardzo aktywna, pomocna, uśmiechnięta od ucha. Jeździ na rowerze, chodzi na basen, spotyka się z koleżankami. Tylko na co dzień nikogo nie ma obok siebie – jej córka mieszka w tym samym mieście, ale jest pochłonięta pracą, mąż zmarł kilka lat temu – mniej więcej wtedy, kiedy odeszła moja babcia.
Po słowach pani Jadzi spojrzeliśmy na siebie z mężem – to mogło się udać! Nie potrzebowałam pomocy do sprzątania czy gotowania, wystarczyły 2-3 godziny w tygodniu. Tyle co zmienić pieluchę i może podać Zuzi mleko… Zgodziliśmy się. Pani Jadzia nie chciała pieniędzy, choć dla nas było to nie do pomyślenia. Gdy w następnym tygodniu zgodziła się zostać z małą na dwie godziny, kupiłam jej ulubione winko i czekoladki. Chociaż tak mogłam się odwdzięczyć.
W sumie pani Jadzia była u nas cztery, może pięć razy w ciągu 2 miesięcy. Cieszyłam się, że ją mam tuż za ścianą! Podczas jednego ze spacerów z Zuzią w wózku, zadzwonił do mnie mąż z prośbą, czy nie mogłabym wejść mu do apteki – przypałętało mu się jakieś cholerstwo związane z zatokami, a nie miał czasu przed pracą nic kupić. Zgodziłam się. Akurat kiedy miałam targać wózek po tych kilku schodkach, w drzwiach ukazała mi się pani Jadzia.
– Kasiu, co ty z tym wózkiem! Idź, ja popilnuję Zuzińki – powiedziała.
– Naprawdę? Nie będzie to problem? – dopytywałam.
– Idź już, idź. My sobie poradzimy!
Uspokojona weszłam do apteki. Przede mną w kolejce stało kilka osób, więc w sumie spędziłam w niej może kwadrans. Gdy wyszłam, po pani Jadzi nie było śladu. A wraz z nią zniknęła moja Zuzia! Ciśnienie mi skoczyło, ale pomyślałam, że może mała się rozpłakała i pani Jadzia zabrała ją na spacer. Podeszłam na najbliższy skwerek – nie było ich. Pochodziłam po okolicy, ale nigdzie ich nie widziałam. Zadzwoniłam do męża. Powiedziałam, że idę do domu – może tam będą – ale chciałam mu dać znać. Miałam jakieś niedobre przeczucia…
Pani Jadzia nie miała do nas kluczy na stałe, więc nie było w jej mieszkaniu. Pukałam do jej drzwi kilkakrotnie – też cisza. Zalałam się zimnym potem. A jeśli coś im się stało? Są gdzieś w szpitalu? Znów zadzwoniłam do męża. Przejął się równie mocno. Urwał się z pracy i w ciągu pół godziny był już w domu, przy mnie. Nie wiedzieliśmy, co robić. W końcu zdecydowaliśmy, że nie możemy dłużej czekać – dzwonimy na policję.
Przyjechało do nas dwóch funkcjonariuszy, porozmawiali z nami, spisali zeznania. Obiecali, że dadzą znać, kiedy czegoś się dowiedzą – chodziło przecież o niemowlę i starszą panią! Mieli sprawdzić nagrania z monitoringu. Przez kilka kolejnych godzin siedziałam jak na szpilkach. Nagle ktoś zapukał do drzwi.
W drzwiach stała jakaś kobieta, mniej więcej w moim wieku, z moją Zuzią na rękach. Poznałam, że to musi być córka pani Jadzi – widziałam ją na zdjęciach. Chwyciłam Zuzię w ramiona i rozpłakałam się. Moje dziecko było już ze mną, bezpieczne!
Kobieta przedstawiła się – rzeczywiście była córką pani Jadzi. Często słyszałam o tej Milence, która tak sobie radzi, tylko jeszcze dzidziusia jej brakuje… Zapytała, czy może wejść. Nie rozumiałam, dlaczego przyszła. Gdzie jest pani Jadzia, coś jej się stało? Gdy zaczęła opowiadać, musiałam usiąść. Nie wierzyłam własnym uszom.
– Ja nie mogę mieć dzieci. Staramy się z mężem od trzech lat, na marne. Moja mama… ona bardzo to przeżywa. Po śmierci taty zaczęła być bardzo samotna. Każda rozmowa kończyła się kłótnią i wyrzutami, że nie ma wnuka – a przecież ja chciałabym go jej dać! Ona… ona dziś przyjechała do mnie z waszą córką. Powiedziała, że mała jest taka kochana i słodka, że może… że może ja bym ją chciała wziąć – chrząknęła.
Czy ona właśnie powiedziała mi, że jej matka uprowadziła moje dziecko, bo sama nie ma wnuczki? Zrobiło mi się ciemno przed oczami. Marek w ostatniej chwili złapał Zuzię z moich ramion, a ja chyba zemdlałam. Nie wiem, co działo się później, mój mąż chyba kontaktował się z policją, Milena wróciła do domu... Pani Jadzia już się nie pokazała.
Nie złożyliśmy zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa, choć bardzo chcieliśmy to zrobić. Nie mogliśmy jednak posłać pani Jadzi do więzienia… Jej córka wzięła ją do siebie. Mieszkają na drugim końcu miasta. Ekipa przeprowadzkowa wyniosła wszystkie rzeczy pani Jadzi, nie musieliśmy nawet jej oglądać. Podobno zaczęła brać jakieś leki… Nie wiem, czy dobrze zrobiliśmy. Ale wiem, że nigdy nie zostawię dziecka z nikim obcym. Po tym, co przeżyliśmy, mam świadomość, że nikomu nie można ufać.
Kasia
Zobacz także:
Byłam ze swoim partnerem dwa lata. Nie byliśmy po ślubie. Po prostu nie potrzebowaliśmy papierka na to, że się kochamy. Mimo to zdecydowaliśmy się na dziecko. To była przemyślana decyzja, oboje marzyliśmy o małym szkrabie. Szybko zaszłam w ciążę, bez żadnych problemów. Byłam szalenie szczęśliwa. Jednak, gdy urodził się Oskar, zaczęło się psuć między mną a moim partnerem – Kamilem. Niespodziewane rozstanie Nie dogadywaliśmy się, ale myślałam, że to tylko przejściowe. Przecież nie ma związków idealnych. Tym bardziej że przyjście na świat Oskara dla każdego z nas było całkowicie nową sytuacją, w której trudno było nam się odnaleźć. Ojciec mojego dziecka któregoś dnia oznajmił mi jednak, że chce się rozstać, bo... ma kogoś nowego. Od pół roku! Nie mogłam w to uwierzyć. Gdy nasze dziecko miało zaledwie 6 miesięcy – on wchodził w nowy związek. Ogarnia mnie furia, jak myślę, że nie umiał zadbać o rodzinę, którą planował, ale za to potrafił zaangażować się w nową relację z jakąś dziewuchą! Szczerze go nienawidzę! I najzwyczajniej czuję się oszukana... Jestem ze wszystkim sama... W dodatku, poza utratą związku, zostałam sama z maleńkim dzieckiem. Czasami mam dość. Żyję od drzemki do drzemki – byle do 19-stej i spać. Bardzo kocham swoje dziecko, ale przytłacza mnie to, że nie mogę pójść sama nawet do toalety bez protestów małego. Nie mogę pójść do sklepu bez dziecka. Chciałabym czasem zwyczajnie się wyspać lub w spokoju obejrzeć film. Nie mogę, bo jestem samotnym rodzicem, bez wsparcia partnera. Mój ex w ogóle mi nie pomaga. Jego rola taty ogranicza się do tego, że czasami odwiedzi naszego synka. Jest z nim kilka godzin w ciągu tygodnia, a ja mam dziecko 24 godziny na dobę. Na mojej głowie jest opiekowanie się nim, jak ma gorączkę, jest marudny. Ostatnio nie wytrzymałam i wysłałam do ojca Oskara SMS-a, żeby zabrał sobie...
Na czas remontu naszego mieszkania postanowiliśmy z Kacprem, moim mężem, zamieszkać u jego rodziców. Na początku byłam sceptyczna, ale w końcu udało mu się mnie przekonać. Duży dom z wydzielonym dla nas pokojem z łazienką, taras, do tego piękny ogród… Byłabym głupia, gdybym się nie zgodziła! Usłyszałam dziwne szemranie Przez pierwszy tydzień żyło nam się nieźle. Teściowie szanowali nasze granice – a bałam się, że zaczną się jakieś dziwne podchody, grzebanie w naszych rzeczach czy ingerowanie w to, jak żyjemy… Właściwie o tym, co się dzieje, dowiedziałam się przypadkiem. Poszłam wziąć prysznic, ale zapomniałam z pokoju czystego ręcznika – akurat tego dnia teściowa robiła pranie i zaproponowała, że upierze też nasze rzeczy. Wróciłam do łazienki, zamknęłam za sobą drzwi – jak zawsze zresztą, nawet u siebie w domu nie lubię się kąpać przy otwartych drzwiach. Zaczęłam brać prysznic i w pewnym momencie usłyszałam jakiś dziwny dźwięk. Szemranie? Wzdychanie? Nie wiedziałam, co to mogło być (dziś już nie chcę nawet sobie tego wyobrażać!), więc szybko chwyciłam ręcznik i otworzyłam drzwiczki kabiny. Drzwi do łazienki były uchylone – a przecież byłam pewna, że je zamykałam! Nakryłam go na gorącym uczynku! Jedyną osobą, która była w tym czasie w domu, był mój teść. Zrobiło mi się niedobrze na myśl, że to on mógł być przed chwilą w łazience… Uznałam, że nie będę o tym nikomu mówić. Przecież nie miałam dowodów! Postanowiłam jednak to sprawdzić, i to jak najszybciej – nie mogłabym dłużej mieszkać pod jednym dachem z kimś takim. Następnego dnia, wieczorem, krzyknęłam Kacprowi – tak, żeby na pewno usłyszał mnie on i inni domownicy – że zmykam pod prysznic, bo po całym dniu potrzebuję chwili relaksu. Weszłam do łazienki, zamknęłam drzwi. Odczekałam chwilę i puściłam wodę. Sama stanęłam w miejscu,...
Kiedy poznałam Adama, wszystko się zmieniło. Świata poza nim nie widziałam. Był jak facet ze snów: postawny, wysportowany, szarmancki. Można było z nim pogadać o wszystkim. Potrafił mnie rozbawić jak nikt inny. I jak nikt inny doprowadzał mnie do szaleństwa. Od początku mieliśmy burzliwy związek. Dużo się kłóciliśmy, ale nie zaprzątałam sobie tym głowy. Po każdej kłótni lądowaliśmy w łóżku, a seks był naprawdę nieziemski. Kłócimy się coraz częściej Bardzo się różnimy. Już na początku naszej znajomości zauważyłam, że niemal na każdy temat mamy inne zdanie. Oboje też jesteśmy bardzo wybuchowi i impulsywni, więc nie było nam łatwo. Pocieszałam się, że przecież każda, nawet ta najbardziej udana para, ma swoje problemy. I brnęłam w to dalej. Zaręczyliśmy się, a pół roku później byliśmy już po ślubie. Zanim powiedziałam „tak”, zdążyłam ze trzy razy się z nim rozstać w myślach. Zdenerwował mnie dzień przed ślubem i dwa razy przed ceremonią. Temperatura między nami była naprawdę gorąca, ale na szczęście udało nam się dojść do porozumienia. Zostaliśmy małżeństwem. Mieliśmy już tylko żyć długo i szczęśliwie. Teraz już wiem, że papier niczego nie zmienia. Niczego nie zmieniły też narodziny naszej córki Ani. Wciąż dochodzi między nami do sprzeczek. Odkąd powiększyliśmy rodzinę, powodów do kłótni mamy jeszcze więcej. Ja mam do niego pretensje, że za rzadko pomaga mi w domu i przy dziecku, on uważa, że o wszystko się czepiam. Ania ma już cztery latka i dobrze wie, że między jej rodzicami nie dzieje się dobrze. Przykro mi, bo widzę, jak to przeżywa, ale z Adamem po prostu nie da się dogadać. On jest „tym dobrym” Mąż wciąż mnie oskarża, że jestem złą matką. Uważa, że jestem zimna, oschła i że nie potrafię okazywać uczuć nawet własnej córce. Zarzuca mi, że wprowadziłam w domu żelazną dyscyplinę i...
