Najpierw, kiedy mama oznajmiła, że spędzi u nas tylko weekend, było naprawdę miło. Wykazywałam się gościnnością i cierpliwością. Obiad, deser, ślubne talerze, wypolerowane sztućce. Córeczka ze starannie zaplecionym warkoczem, w sukieneczce, zamiast w ukochanym dresie jak tatuś. Zięć niemal pod krawatem. Kino i niedzielny spacer. Ale przyszedł poniedziałek, a mama ani myślała pakować się do wyjazdu. A było co pakować, bo wzięła maneli jak na miesiąc. Jak ona się zmieniła! – Ty z nią rozmawiałaś? – podpytywał Paweł. – Może ona ma tu coś do załatwienia? – Nie mam pojęcia. Może oczekuje, że zawiozę ją do domu samochodem, co? Mąż rzucił mi kwaśne spojrzenie. – Pociągi od nas do niej jeżdżą co pół godziny, a przecież na dworzec ją podrzucimy. Chyba widzi, ile masz obowiązków… – Chyba tak… Wcale nie byłam tego pewna, bo mama zachowywała się jak gwiazda niezadowolona z niedostatku atencji. Miny, dąsy, westchnienia. Nie poznawałam własnej matki! Kiedy tak się zmieniła? Kiedy z energicznej, pogodnej, chętnie pomagającej innym kobiety prowadzącej własną kwiaciarnię, stała się egocentryczną, chimeryczną, zapatrzoną w siebie… matroną? – Czy ona uważa, że powinnaś wziąć urlop i spędzić z nią tydzień pełen atrakcji? Cała dla niej i tylko dla niej? – szeptał wieczorem Paweł. Wzruszałam ramionami. Pewnie, że bym chciała. Kto by nie chciał nadprogramowego urlopu – nie na chore dziecko, nie z powodu remontu czy zapalenia gardła, ale żeby się pobyczyć i powłóczyć z rodzicielką po mieście i centrach handlowych. Ale nie ma tak dobrze. Dlatego w poniedziałek rano oboje bezwstydnie udaliśmy się do pracy, a potem Paweł pojechał odebrać córkę ze szkoły, ja po zakupy i ledwie zdjęłam płaszcz, rzuciłam się do robienia obiadu. Mama w tym czasie...

Całe zdarzenie miało miejsce 2 grudnia bieżącego roku. Radna Anna Kibortt jest także przewodniczącą klubu Projekt Wspólne Kielce oraz wiceprzewodniczącą kieleckiej rady miejskiej i aktywnie bierze udział w życiu miasta. Nawet jej własny poród nie był powodem do tego, aby zrezygnować z udziału w posiedzeniu rady miasta. Radna w czasie trwania czwartkowej sesji urodziła swoje drugie dziecko w szpitalu, a zaraz po porodzie zdalnie dołączyła do sesji . Radni zostali poinformowani przez przewodniczącego, że zarówno mama, jak i dziecko czują się dobrze, i powitali Annę Kibortt oklaskami.  Nie tylko w Polsce są tak dzielne i obowiązkowe kobiety Ostatniej soboty nowozelandzka posłanka, Julie Ann Genter, która piastuje również ważne stanowiska w rządzie,  wsiadła na rower, gdy poczuła, że rodzi , i o własnych siłach dojechała do szpitala. „O 3:04 rano powitaliśmy nowego członka naszej rodziny. Naprawdę nie planowałam jechać do porodu na rowerze, ale w końcu tak się stało. Moje skurcze nie były takie złe, kiedy wyszliśmy o 2 nad ranem, aby udać się do szpitala – chociaż dzieliły je 2-3 minuty i nasiliły się, gdy przyjechaliśmy na miejsce około 10 minut później" – tak opisała to zdarzenie na Facebooku. Zobacz także: Dziecko ułożyło się w nietypowej pozycji Urodziła w łazience, bo lekarze nie rozpoznali porodu Poród lotosowy – na czym polega

Olga jest ekonomistką. Dlatego przy podejmowaniu tej decyzji kierowała się nie emocjami, a zimną kalkulacją. Liczyła, liczyła i wyszło jej, że w naszym przypadku opłaca się, żebym to ja został z Kubusiem w domu.   – Że coo? – wyjąkałem.   – No cóż, kochanie. Albo to, albo sprzedajemy twój samochód, bo z twojej urzędniczej pensji na pewno na utrzymanie tego smoka nie starczy.   Żona trafiła w czuły punkt. Uwielbiam mojego land rovera. I wyprawy nim na ryby z kolegami… Każda z opcji godziła w moją męską dumę. Bo zawsze wierzyłem, że jestem samcem alfa. Głową rodziny. Żywicielem i obrońcą. Olga pozwalała mi w to wierzyć. Dopóki robiłem wszystko, co chciała.   – Misiu. Te śmieci tyle ważą. Wyniesiesz? – pytała na przykład. – Misiu. Bolą mnie plecy, odkurzysz?   W nagrodę pozwalała mi na te męskie wypady na ryby… Gdyby nasze żony słyszały nasze wieczorne opowieści.    – No i mówię jej, podaj piwko i idź do kuchni, bo meczyk sam się nie obejrzy – przechwala się na przykład Michał. Rechoczemy zgodnie, choć doskonale wiemy, że gdyby kiedykolwiek powiedział tak do swojej Kasi, to trzy minuty później zbierałby graty z chodnika. Prawda jest taka, że wszyscy mamy fajne, inteligentne i absolutnie samowystarczalne żony, którym nie jesteśmy niezbędni. I że musimy się starać, żeby nie pokazały nam drzwi. Oczywiście wybrałem samochód – Ale masz dwa miesiące macierzyńskiego, przecież nie musimy podejmować tej decyzji dziś. Kto wie, czy będziesz umiała tak zostawić Kubusia.   Olga spojrzała na mnie jak nauczycielka na niesfornego ucznia.    – Wracam do pracy za tydzień. Zaczynamy ważny projekt i jestem potrzebna. Tu masz dokumenty, zanieś je do kadr u siebie. Jak nie wiesz, gdzie są, to poproś panią Bożenkę. Już z nią rozmawiałam, wszystkim się zajmie.   Pani Bożenka jest sekretarką mojego...