U nas było inaczej niż w typowych związkach. To Jerzy, mój narzeczony, dostał obłędu na punkcie rodzicielstwa. Ja nie miałam takich potrzeb. Żadnych marzeń o ciążowym brzuszku i słodkiej istotce noszonej pod sercem, nic z tych rzeczy. Powiedziałabym nawet, że ta perspektywa raczej mnie przerażała...    Znaliśmy się z Jerzym prawie trzy lata, od pół roku mieszkaliśmy razem. Ledwie podjęliśmy tę decyzję i wynajęliśmy wspólne lokum, Jerzy wyskoczył z zaręczynowym pierścionkiem. Przygotował kolację przy świecach, uroczysty był jak diabli… Byłam tym zaskoczona. Dobrze znał moje poglądy na temat małżeństwa (nie potrzebuję urzędowego papierka, żeby z kimś być!), jednak ich nie podzielał i po raz kolejny dał temu wyraz. Tym razem bardzo zdecydowanie... – Kochanie, marzę o tym, abyś została moją żoną – powiedział, klękając przede mną i podając mi otwarte pudełeczko, w którym lśnił pierścionek z białego złota. Wzruszyłam się, bo która z nas by się nie wzruszyła?    – Jurek, ale ja nie planowałam być niczyją żoną – wyszeptałam bezradnie, jednak czułam, że muszę przyjąć ten uroczy podarunek i propozycję – zwyczajnie nie umiałam jej odrzucić.    – Dla mnie zrób wyjątek – poprosił, uśmiechając się szelmowsko.    A musicie wiedzieć, że Jerzy uśmiech ma zniewalający. Pod jego wpływem niezmiennie topnieje mi serce.   – Zgoda – powiedziałam, wkładając pierścionek na palec. – Jest piękny – uśmiechnęłam się do narzeczonego.    A on? Wprost promieniał szczęściem! Zaczął mnie całować z takim żarem, że chwilę potem wylądowaliśmy w sypialni, zapominając o bożym świecie. Było cudownie. Czy już wtedy myślał o dziecku?  Zostałam narzeczoną i było to nawet miłe doświadczenie, chociaż w zasadzie o samej ceremonii specjalnie nie rozmawialiśmy. Przecież i tak...

Miałam dość. Musiałam choć przez chwilę odetchnąć od pracy przy sortowaniu tysięcy zdjęć z ostatniej wyprawy. Włączyłam telewizor, oczywiście kanał podróżniczy. Zawsze warto było podpatrzeć innego kamerzystę czy fotografa przy pracy. Akurat leciał program o Ameryce Południowej. „O ile poziom życia w boliwijskich miastach jest względnie wysoki, to na terenach wiejskich ludność ma niejednokrotnie trudności z dostępem do opieki medycznej i edukacji. Uznaniem cieszy się tu model licznej rodziny, Boliwijki rodzą zazwyczaj więcej niż pięcioro dzieci . Niestety, nie tak rzadko zdarzają się powikłania podczas porodu czy połogu i wiele kobiet nie otrzymuje pomocy lekarza na czas. Osieroconymi dziećmi zajmuje się zazwyczaj dalsza rodzina, ponieważ nie jest przyjęty model samotnego ojcostwa. Jeśli jednak, szczególnie na terenach uboższych, tragedia dotknie kilku kobiet w rodzinie, lub krewni nie mogą się zaopiekować dziećmi, sieroty trafiają do ośrodków misyjnych. Ale tylko jeśli mają szczęście. Wiele dzieci żyje na własny rachunek, utrzymując się z tego, co znajdzie, wyżebrze czy nieraz ukradnie, i sypiając w opuszczonych domach albo wprost na ulicy. Ich sytuacja jest tragiczna i wiele fundacji…” Przełączyłam kanał Nie mogłam słuchać o dramatach dzieci, zwłaszcza tych urodzonych na skutek nieplanowania rodziny, tylko dlatego, że w danej kulturze po prostu „ma się” liczne potomstwo. Ja sama nie chciałam mieć dzieci . Nie dlatego, że ich nie lubiłam. Przeciwnie! Kochałam dzieci, wspierałam organizacje zajmujące się pomocą tym najuboższym czy chorym, ale uważałam, że przy moim trybie życia nie mogłabym zapewnić mojemu dziecku tego, na co każdy maluch zasługuje. – Po prostu jesteś egoistką i tyle – usłyszałam nieraz od mamy, siostry czy od koleżanek. – Pewnie, że każdy by chciał podróżować po świecie, bawić się i nie...

Mała weszła w trudny wiek, jest coraz bardziej krnąbrna i uparta, często pyskuje. Na razie zawsze udawało mi się opanować…   Jak ona się darła! Biegała po pokoju, udając samolot czy jakiś inny bliżej niezidentyfikowany, za to bardzo hałaśliwy obiekt. Rozłożyła ręce na boki, dreptała małymi nogami i robiła głośne „bruum bruum”, a zaraz potem „ioooiooo”. Trzy razy spokojnie zwróciłam jej uwagę:   – Aniu, mamę boli głowa, przestań krzyczeć.   Lecz ona dalej swoje, jakby mnie nie słyszała. Jakbym nie miała nic do gadania we własnym domu. Ja, ciężko pracująca samotna matka, która nawet w ciąży musiała zasuwać w robocie, żeby mieć co do garnka włożyć! Nikt mi nie pomógł Ojciec Anki zwiał, jak tylko dowiedział się, że zostanie tatusiem. I do dziś ani myśli płacić na dzieciaka. Czasem niedoszła teściowa przesyła nam z łaski parę groszy, to wszystko. Gdyby nie moja siostra i matka, które biorą małą do siebie, kiedy jestem w pracy, chyba bym skończyła pod kościołem z wyciągniętą ręką.   Jestem zmęczona, nic mi się nie chce. Tylko położyć się, przymknąć oczy, wreszcie odpocząć. Ale nie, smarkula wrzeszczy i wrzeszczy… Cholera!   – Powiedziałam, że masz być cicho! – ryknęłam i wtedy na chwilę zamilkła.   Jakby coś we mnie eksplodowało. Spojrzała na mnie ze zdziwieniem. Miała cztery lata i nigdy nie słyszała, żeby mama odezwała się do niej takim tonem, bo dotąd udawało mi się jakoś kontrolować. Powinna się przestraszyć… Niestety, najwyraźniej wdała się we mnie, bo w jej oczach pojawiła się złość.   – Będę robić, co chcę! – zapiszczała i posłała mi buntownicze spojrzenie.   Nie, nie była rozpieszczona. Nie miałam na to ani kasy, ani cierpliwości. Moja córka po prostu weszła właśnie w wiek, kiedy dzieci zaczynają pyskować.  To była chwila próby, test. I ja ten test...