Kinga miała dwadzieścia lat, on dwadzieścia pięć. Niby za wcześnie na jakieś deklaracje, ale mogło się zdarzyć, że jego dziewczyna za chwilę nie będzie się miała gdzie podziać. Damian wyraźnie dumał nad tym, by z nią zamieszkać.
– To naprawdę pierogi ruskie? – Kinga siedziała przy kuchennym stole i jadła obiad, czekając na Damiana, który jeszcze był w warsztacie. – To co ja jadłam przez całe życie? – skrzywiła się komicznie. – Tamte miały grube ciasto i odrobinkę sera w środku…
– Masowa produkcja – wyjaśniłam. – W domu zupełnie inaczej się gotuje.
Zaproponowałam, że ją nauczę, a ona zgodziła się z entuzjazmem. Właściwie wszystko robiła z entuzjazmem. Wyrabiała ciasto, szorowała patelnię, odkurzała dywany i przecierała porcelanowe figurki na kredensie. Widać było, jak bardzo cieszy ją wszystko, co nazywała „prawdziwym życiem”. Któregoś razu poszła ze mną na pocztę i poprosiła, żebym nauczyła ją wypełniać te wszystkie druki.
– W bidulu nie uczy się takich rzeczy – przyznała z lekkim zażenowaniem. – Ani jak założyć konto w banku czy kupić sobie bilet miesięczny…
– Naprawdę? – zdziwiłam się.
– Tak. Najpierw wszystko za dzieci robią wychowawcy, a potem dostaje się czterysta złotych miesięcznie oraz miejsce w mieszkaniu chronionym i nagle trzeba ze wszystkim radzić sobie samemu. Ale ja mam szczęście, bo mam Damiana i panią! – w tym momencie zaskoczyła mnie, przytulając się nagle do mojego ramienia.
Uścisk trwał kilka sekund, ale dla mnie było to jak trzęsienie ziemi. Od dwudziestu paru lat nikt nie okazał mi tyle uczucia i wdzięczności, co ta dziewczyna! Ojciec Damiana zostawił mnie jeszcze, gdy byłam w ciąży, a syn, no cóż, nie był zbyt uczuciowy.
– Damian też ma szczęście, że cię spotkał – odwzajemniłam jej uśmiech.
To dawało jej prawo do pobierania tych marnych czterystu złotych, martwiła się jednak, co będzie, gdy szkoła się skończy. W naszym miasteczku młodzi nie mają szans na dobrą pracę. No, chyba że mają smykałkę techniczną jak Damian. Większość jednak wyjeżdża zaraz po maturze szukać szczęścia w dużych miastach.
To był poważny problem, bo nawet gdybym chciała, nie mogłam wziąć Kingi do siebie. I tak już Damian spał w dużym pokoju na rozkładanej wersalce, a ja zajmowałam mikroskopijną sypialnię obok kuchni. Na trzecią dorosłą osobę nie było tam miejsca.
Damian, choć ciągle przestraszony swoją nową rolą w życiu i nieco zdezorientowany, aż pękał z dumy, że będzie mieć córkę.
Podobno nigdy do końca nie zna się własnych dzieci. I szczerze mówiąc, do niedawna uważałam, że dotyczy to tylko tych rodziców, którzy dla swoich pociech nie mają czasu. Ja Stasiowi poświęcam każdą wolną chwilę, interesuję się tym, co robi w szkole, co lubi, a czego nie. Kontroluję, w co gra na komputerze i wożę go na zajęcia. Jestem oddaną matką. Okazało się jednak, że żyłam złudzeniami. Staś skończył teraz trzecią klasę. Nie do końca jestem zadowolona ze szkoły rejonowej i nawet zastanawiam się, czy go gdzieś nie przenieść. No, bo oczekiwałam, że nauczyciele będą doceniać indywidualność, a tymczasem oni chyba chcą sprowadzić wszystkie dzieci do jednego poziomu. Nie widzą tego, że Staś jest wyjątkowy. Owszem, trochę buńczuczny i bardzo ruchliwy, ale nie uważam tego za wadę! Tyle się teraz słyszy, że dzieci żyją tylko w wirtualnym świecie, że nie mają własnego zdania. Zatem to chyba dobrze, że mój syn wie, czego chce i potrafi się o to upomnieć? Niestety, zamiast docenić to i odpowiednio go ukierunkować, nauczyciele mają do niego pretensje i wpisują mu uwagi. Ciągle słyszę, że zachowuje się nieodpowiednio i komuś napyskował. Moje tłumaczenia, że po prostu zna swoją wartość, nikogo nie przekonują. A w to, że mój syn pyskuje, do niedawna nigdy bym nie uwierzyła! Przecież dobrze go znałam i wiedziałam, jak się odnosi do starszych. Na pewno nie przeklinał i nie był chamski! Dlatego postanowiłam, że gdy nowi nauczyciele, w czwartej klasie, nadal nie będą odpowiednio oceniać mojego syna, poszukam mu nowej szkoły. A na razie, ponieważ są wakacje, zapisałam go na półkolonie do jednej z upatrzonych przeze mnie podstawówek. Niech pozna tam dzieci, nauczycieli, i jak się okaże, że mu wszystko pasuje, to właśnie tam go zapiszę! Staś wracał z zajęć zadowolony Z entuzjazmem opowiadał o zawodach sportowych, o grach,...
Bardzo interesuję się życiem swojej córki i zawsze znajdę czas, by jej wysłuchać i jakoś pomóc. Jest dla mnie oczywiste, że do moich obowiązków należy też rozwiązywanie jej szkolnych problemów. Nie boję się dyskutować z nauczycielami, co zwykle kończy się awanturą. Z tego, co wiem, mam wśród pedagogów opinię trudnej, konfliktowej matki, która za całe zło tego świata wini nauczycieli. Pod koniec czerwca podsłuchałam przypadkowo, jak dyrektorka mówiła złośliwie w sekretariacie, że jak tak dalej pójdzie, to dla mojego dziecka zabraknie szkół w naszym mieście. Bo ciągle jestem z czegoś niezadowolona i tylko przenoszę córkę z jednej placówki do drugiej. A co mam niby zrobić? Pokornie spuścić głowę, kiedy ktoś krzywdzi moje ukochane dziecko? To był jej sposób na motywowanie Kasi! Pierwsza wychowawczyni Kasi nie była dobrą nauczycielką. Nie traktowała dzieci sprawiedliwie. Jednych odpytywała bez przerwy, inni mieli taryfę ulgową. Moja córeczka należała do tej pierwszej grupy. Zawsze pilnowałam, żeby chodziła na lekcje przygotowana, ale czasem zdarzały jej się wpadki. Jak to dziecku… A to zasiedziała się dłużej u koleżanki, a to głowa ją bolała i nie mogła odrobić lekcji. I wiecie, co robiła wtedy ta pani? Zawstydzała ją przy całej klasie! Mówiła, że za słabo się stara, że jeśli chce coś osiągnąć, to musi więcej pracować, a nie lenić się, że jak tak dalej pójdzie, to będzie na szarym końcu w klasie . I wpisywała jej jeszcze do zeszytu jakieś uwagi i pały. Kasia bardzo to przeżywała. Nie dość, że czuła się gorsza, to jeszcze inne dzieci się z niej wyśmiewały. Gdy po raz kolejny wróciła z płaczem do domu, nie wytrzymałam i poszłam do szkoły porozmawiać sobie z tą panią. No i wiecie, co usłyszałam? Że ona uczniów w ten sposób motywuje. I uczy systematyczności. Ładna mi motywacja i nauka! Nie jestem...
Ewunia w ciąży wyglądała pięknie! Włosy zrobiły się jej gęste i kręcone, oczy miała błyszczące i mimo sporego brzuszka poruszała się lekko jak baletnica. – Córuś, to na pewno będzie chłopiec, tak piękne wyglądasz! – powiedziałam jej już na początku ciąży i faktycznie, jakiś czas później badanie USG potwierdziło moje przypuszczenia. Oboje z mężem zdecydowali, że dostanie na imię Dominik Podobało mi się. Powtarzałam je potem z czułością na milion sposobów, oczekując wnuka i z każdym dniem rosła moja miłość do niego. Widziałam także, że mój mąż już nie może się doczekać chwili, gdy weźmie na ręce tego chłopca. Zawsze przecież marzył o synu. – Będę go zabierał na mecze! – mawiał z nadzieją. Widziałam także, że zaczął majstrować dla maleństwa rozmaite zabawki z zapałek: samochód ciężarowy, zwierzątka. Tak, mój mąż miał zawsze prawdziwy talent do takiego dłubania! Pamiętam dobrze, że zamierzał zrobić podobne cudeńka dla naszego synka, nawet się kiedyś do tego zabrał, ale zarzucił to zajęcie. Lata temu znalazłam jakieś niedokończone szczątki w pawlaczu i wszystko wyrzuciłam do śmieci. Budziły bowiem we mnie zbyt smutne wspomnienia. Ewa, chociaż nie mogę powiedzieć, aby nie była przez męża kochana, nie doczekała się niestety takich zabawek. Olgierd uważał, że to ja powinnam zajmować się córką, że on nie zna się na dziewczynkach. Teraz szykował się z radością na przyjęcie nowego mężczyzny w rodzinie. Im bliżej było narodzin wnuka, tym Ewa z Jackiem robili się mniej spokojni Składałam to na karb zwyczajnego niepokoju młodych rodziców, czy sobie poradzą, czy z maleństwem wszystko będzie w porządku. Uspokajałam ich, że skoro wszystko podczas badań jest dobrze, to na pewno synek urodzi się zdrowy. Raz czy dwa widziałam u córki czerwone od płaczu oczy, ale skąd miałam wiedzieć, z jakiego...
